คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [1] สิ่งที่มีค่า
“ขอโทษนะ แต่พี่ไม่ชอบคนอ้วน”
……………………เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!
เสียงอะไรซักอย่างมันแตกดังก้องอยู่ในสมองของฉัน และฉันแน่ใจว่ามันไม่ใช่หน้าของฉันแน่ มันคือหัวใจของฉันต่างหาก...............................
ฉันยืนตัวแข็งทื่อหลังจากได้ยินคำปฏิเสธจากปากของผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันคิดว่าเป็นผู้ชายที่แสนดี ดูแลเอาใจใส่และมีความรู้สึกดีๆให้กับฉันเหมือนกัน แต่ฉันคงคิดไปเอง..............คิดไปเองฝ่ายเดียว
“ไม่เป็นไรค่ะ มีนาเข้าใจดี แค่พี่ทนฟังคำพูดโง่ๆของมีนา มีนาก็ซึ้งใจมากแล้วค่ะ บ๊ายบายนะคะ”
ฉันรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายก้าวขาออกมาจากเค้าให้ไวที่สุด โดยไม่สนใจเสียงของเค้าที่เรียกชื่อฉัน ....................................ไม่เป็นไรหรอก แค่ความรักที่ไม่สมหวังแค่นี้เอง ฉันทำใจได้ สงสัยฟ้าจะเศร้าเหมือนกันเลยร้องไห้ให้ฉัน แต่เอ๊ะ! น้ำใสๆนี้มันหยดมาจากตาของฉันนี่นา...........................
ฉันกลับบ้านของฉัน บ้านที่อยู่คนเดียวหลังจากพ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปทั้งคู่เมื่อ 2 ปีก่อน แต่ฉันยังไม่เคยไม่คิดถึงท่านทั้ง2เลยแม้แต่วินาทีเดียวในชีวิต ยังโชคดีที่บ้านของเรามีฐานะพอสมควร ฉันจึงอยู่ด้วยตัวเองได้อย่างไม่ลำบาก
ฉันนั่งปล่อยให้น้ำตาไหลพรากไประหว่างที่ฟังเสียงปลอบใจจากเพื่อนสนิทที่ชื่อ เมย์ เราทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาลเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอดจนตอนนี้อยู่ ม.5 แล้ว เธอจึงเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอ
“ฉันขอโทษนะมีนา ฉันไม่น่าเชียร์ให้เธอไปสารภาพรักกับไอ้รุ่นพี่เฮงซวยนั่นเลย ฉันขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแค่นี้เอง.............................”
“แต่ไอ้บ้านั่นมันปฏิเสธเธอด้วยเหตุผลที่ว่าว่าเธออ้วนเนี่ยยยนะ! นายนั่นมันชอบคนผอมอย่างไม้เสียบผีเหรอไง ฉันไม่เห็นว่าเธอจะอ้วนซักนิด ............เอ่ออออ แค่อวบๆน่ะ อย่าคิดมากนะ มีนา”
“โธ่เอ๊ยยเมย์ ฉันรู้น่ะ ว่าตัวฉันเป็นยังไง เธอไม่ต้องพูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรอก ที่พี่กฤษณ์เค้าพูดน่ะถูกแล้ว ฉันมัน..... ฉันมัน...................................ฮือออออออออออออออออออออออออออ~”
ระหว่างที่ฉันร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลอยู่นั้นก็มีสายซ้อนเข้ามา เป็นเบอร์จากต่างประเทศ สงสัยว่าป้าเพ็ญ พี่สาวของคุณพ่อที่อยู่ที่ซิดนีย์จะโทรมาหา
“ สวัสดีจ้า หนูมีนา สบายดีมั้ยลูก”
“สบายดีค่ะคุณป้า คิดถึงหนูเหรอคะถึงโทรมาหา” ฉันตอบพร้อมกับพยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้มากที่สุด
“จ้า แล้วป้าก็จะโทรมาถามหนูเรื่องเดิมๆนั่นแหละ ว่าเมื่อไหร่จะมาอยู่กับป้าซะทีล่ะจ๊ะ”
“ขอหนูคิดดูก่อนนะคะ คุณป้า”
“ป้าน่ะเป็นห่วงหนูมากๆนะ ป้าไม่อยากให้หนูอยู่คนเดียวเลย ญาติๆที่เมืองไทยหนูก็ไม่ค่อยมี บ้านก็อยู่คนเดียว มันอันตรายนะจ๊ะ มาอยู่ที่นี่กับป้าน่ะดีที่สุดแล้ว”
“ค่ะ ขอหนูคิดดูก่อนนะคะ แล้วหนูจะโทรกลับไปบอกนะคะ”
“จ้ะ คิดดูดีๆนะลูก”
แล้วป้าเพ็ญก็วางสายไป ท่านเป็นเหมือนแม่คนที่2ของฉันเลยล่ะ ตอนนี้ท่านมีธุรกิจร้านอาหารไทยที่ซิดนีย์ ท่านอยากให้ฉันไปอยู่ด้วยตั้งแต่ตอนที่จัดการเรื่องงานศพของคุณพ่อและคุณแม่เสร็จแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากอยู่ที่เมืองไทยอยู่ดี
“เมย์ .......................................ฉันจะไปซิดนีย์นะ” ฉันพูดขึ้นหลังจากสลับสายกลับมาคุยกับเมย์ต่อ
“แหม แค่อกหักนี่ต้องไปรักษาแผลใจถึงซิดนีย์เลยเหรอจ๊า” เสียงยัยเมย์ประชดประชันมาทางสายโทรศัพท์
“เปล่า .......................ฉันจะไปอยู่ที่โน่นเลยต่างหากน่ะ จะไปอยู่กับคุณป้าแล้วก็ไปเรียนต่อที่โน่นเลย”
ยัยเมย์เงียบไปทันที การหนีปัญหาครั้งนี้ฉันเลือกทางออกผิดไปหรือเปล่านะ
“ไม่รู้สิ ฉันตามใจเธอน่ะ แค่เธอจะไม่ลืมฉันก็พอแล้ว” เสียงเมย์ตอบมาอย่างเศร้าๆหลังจาเงียบไปเกือบ10วินาที
“ฉันแค่อยากเจอบรรยากาศใหม่ๆน่ะ บางทีฉันอาจจะหาทางแก้เผ็ดพี่กฤษณ์ได้ก็ได้นะระหว่างอยู่ที่โน่น”
“ ย่ะ ฉันขอแค่ให้แกควงหนุ่มซิดนีย์หล่อๆกลับมาฝากฉันซักคนก็พอแล้วล่ะ เรื่องแก้เผ็ดน่ะ เดี๋ยวฉันช่วยอีกทาง หึๆๆ”
“ อืมมมม งั้นขอฉันหลับเอาแรงก่อนนะ ตอนนี้ฉันตาบวมปูดออกมาอย่างกะลูกมะนาวแน่ พรุ่งนี้ยังต้องบากหน้าไปโรงเรียนอีก เฮ้ออออออออ บ๊ายบาย ฝันดีนะจ๊ะ”
ฉันวางสายของเมย์แล้วโทรกลับไปบอกคุณป้า คุณป้าท่าทางดีใจมากพร้อมกับบอกว่าจะเตรียมหาโรงเรียนให้ฉันพรุ่งนี้เลย ท่าทางท่านคงอยากให้ฉันไปอยู่ด้วยมากจริงๆนะเนี่ยยย
ก่อนที่ฉันจะหลับตาลง ใบหน้าของพี่กฤษณ์ก็โผล่ขึ้นมาในหัวของฉัน นายกฤษณ์ ศิริพัฒนะกุล นายเตรียมรอรับชะตากรรมของนายไว้ได้เลยย!!!!!!!!
……………………………………………………………………………………….
“เหตุผลของแกมันห่วยจริงๆว่ะ พูดอย่างนี้ไปน้องมีนาเค้าไม่ร้องไห้ตายเหรอวะเนี่ยย” เสียงไอ้บอส เพื่อนทรยศมันหัวเราะใส่โทรศัพท์จนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหู
“ก็คนมันตกใจแล้วก็เขินนี่หว่า คิดอะไรก็ไม่ทันเลยคิดข้อแก้ตัวไม่ได้น่ะ”
“ก็สมน้ำหน้าแกแล้วแหละ ฉันถามจริงๆเถอะ แกไม่ได้ชอบน้องเค้าเลยเหรอ”ไอ้บอสถามผม
“ไม่รู้สิวะ เค้าก็น่ารักดี แต่ฉันไม่ชอบการผูกมัดน่ะ ถ้าฉันตอบตกลงกับเค้าไป มันคงรู้สึกไม่ดีน่ะ”
“ไอ้นี่หนิ ที่แท้แกก็แค่เห็นแก่ตัวนี่หว่า อยากมีกิ๊กหลายๆคนเก็บไว้ในลิสต์แค่นี้อ่ะนะ”
“เออๆ ก็คนมันหน้าตาดีนี่หว่า มีตัวเลือกเยอะ อีกอย่างชีวิตยังอีกยาวไกล จะรีบร้อนไปทำไมวะ “
ผมรู้ดีว่าที่ผมทำน่ะมันเห็นแก่ตัว แต่ช่วยไม่ได้ คนอย่างไอ้กฤษณ์มันหล่อเลือกได้ ที่จริงน้องมีนาก็น่ารักดี ไม่ได้อ้วน แค่อวบๆน่ะ หึหึ แต่ผมไม่อยากให้น้องเค้าเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ แค่ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปส่งที่บ้าน มันไม่ได้หมายความว่าผมอยากเป็นแฟนกับน้องเค้านะ ขอโทษละกันคร๊าบบบบบบบบบ
..........................................................................................
1 อาทิตย์ต่อมา
ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนตอนเช้าเพราะไปยื่นขอวีซ่าโดยมีป้าเพ็ญที่บินตรงมาจากซิดนีย์เพื่อมาทำเรื่องให้ฉัน ตอนบ่ายฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ ตลอด1อาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันหลบหน้าพี่กฤษณ์ตลอด แม้เค้าจะเดินผ่านโต๊ะของฉันที่อยู่ติดกับประตู ฉันก็จะทำตัวไม่ว่างเข้าไว้ สายตาของเค้าเหมือนกับจะขอโทษยังไงก็ไม่รู้ แต่ฉันก็คงคิดไปเองอีกนั่นแหละ
ผลวีซ่าออกมาว่าผ่านโดยไร้ปัญหาใดๆ ป้าตัดสินใจว่าจะปล่อยบ้านให้เค้าเช่าเพื่อให้บ้านไม่ทรุดโทรม ฉันเริ่มเก็บของใช้ต่างๆลงกระเป๋าโดยมียัยเมย์มาช่วยด้วยอีกแรง(เก็บไปร้องไห้ไปซะงั้น) กำหนดการเดินทางคือวันมะรืนนี้ ฉันตั้งใจว่ามันจะเป็นวันที่ฉันกลายเป็นมีนาคนใหม่ คนที่เข้มแข็งมากกว่านี้ คนที่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายใจของฉันง่ายๆอีกต่อไปแล้ว!
................................................................................................
“หวัดดีครับน้องเมย์ ทำไมช่วงนี้พี่ไม่ค่อยเห็นมีนาเลยล่ะครับ” กฤษณ์เข้าไปถามเพื่อนสาวของมีนา ที่มักจะตัวติดกันตลอดเวลา
“นี่พี่กฤษณ์ยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอคะ” เมย์ถามกลับไปโดยพยายามเก็บความไม่พอใจเอาไว้ ไอ้นี่มาหักอกเพื่อนชั้นแล้วยังจะมาถามถึงอีกเหรอยะ!!???!!
“เรื่องอะไรเหรอครับ น้องมีนาเป็นอะไร”
“มีนาเค้าไปออสเตรเลียตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ อีกนานนนนนนนนเลยกว่าจะกลับมา คงไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนมั้งคะ ขอตัวก่อนนะคะ จะโฮมรูมแล้ว” แล้วเมย์ก็สะบัดหน้าหนีไปจากนายกฤษณ์ทันที
“……………………………………….”
“อ้าวไอ้กฤษณ์ ทำไมไม่เข้าห้องเรียนวะ เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ทำโทษอีก ข้าล่ะเซ็ง” นายบอสหันมาถามเพื่อนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงทางเดิน สงสัยมันจะยืนล่อสาวๆให้มาติดกับอยู่แถวนี้
“มีนาเค้าไปออสเตรเลียตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..................................”
“แล้วยังไงวะ เค้าไปแล้วก็ช่างเค้าดิ เอ็งไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้าไม่ใช่เหรอวะ”บอสบอกพลางกอดคอเพื่อนลากเข้าห้องเรียน
“แต่ข้ารู้สึกแปลกๆว่ะ มันจี๊ดๆอยู่ตรงกลางอกเนี่ย” กฤษณ์พูดพลางคิดในใจ ไม่ได้เห็นเด็กสาวแก้มกลมๆมาคอยส่งน้ำส่งขนมให้เค้า ไปเที่ยวกับเค้า เล่าเรื่องตลกๆให้เค้าฟัง ทำให้เค้าหัวเราะทุกๆทีที่อยู่ด้วยกัน พอขาดมีนาไป รู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้
“หึ............นี่ล่ะน้า ไอ้กฤษณ์ ที่เค้าว่า บางสิ่งที่อยู่กับเรา เราไม่สนใจมัน พอรู้ตัวอีกที ก็ปล่อยให้สิ่งที่มีค่าที่สุดหลุดลอยไปซะแล้ว”
ความคิดเห็น