ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การกลับมาขององค์รัชทายาท
ณ พระราชวังเมืองหลวง
“องค์รัชทายาทสเด็จแล้ว”นายทหารคนหนึ่งส่งเสียงกล่าวบอกทุกคนเมื่อเกี้ยวของหวังอ๋องวางลงก็มีขุนนางมากมายมาแสดงความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน
ใต้เท้าลีเมื่อทราบข่าวก็แต่งตัวเตรียมต้อนรับอย่างสมพระเกรียติ
“ถวายพระพรพะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”
ซีอู๋หลิงเมื่อได้ยินและเห็นผู้คนเหล่านั้นแล้วก็เกิดอาการกลัวขึ้น
“อาจารย์ข้ากลัว”ซีอู๋หลิงกล่าวขึ้นพร้อมกับจับมือมู่หยางไว้อย่างแน่น
“ไม่ต้องกลัวข้าจะอยู่ข้างๆเจ้า”
มู่หยางสัมผัสได้ถึงความกลัวของซีอู๋หลิงเขาจึงพยายามปลอมขวัญไม่ให้ซีอู๋หลิงนั้นกลัว
ทั้งสองออกจากเกี้ยวอย่างช้าๆหนุ่มหน้าหวานค่อยๆเก็บอาการกลัวเอาไว้เมื่อทั้งสองออกมาทุกคนต่างมองหน้ากันและเกิดความสงสัยว่าผู้ใดคือ ‘องค์รัชทายาท’
เมื่อมู่หยางเห็นดังนั้นจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเป็นการบอกว่าผู้ใดคือ‘ฮ่องเต้’
“ถวายพระพรพะย่ะองค์รัชทายาท”
ใต้เท้าลีกล่าว
“ท่านคงเป็นใต้เท้าลีสินะ ทุกคนลุกขึ้นเถิด”
องค์รัชทายาทตัวปลอมทำเสียงเข้มกล่าวกับทุกคน
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ”ทุกคนกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นมู่หยางมองดูสีหน้าของทุกคนก่อนที่จะตามองค์รัชทายาทตัวปลอมไป
“โห่ คนพวกนั้นดูน่ากลัวชะมัด ”
ซีอู๋หลิงกล่าวกับมู่หยางก่อนที่จะนั่งบนเตียงอย่างโล่งอก
“ยังไม่ทันไรเจ้าก็กลัวเสียแล้ว”
“เป็นฮ่องเต้ทำได้ทุกอย่างจริงหรือ”
“ทำไมเจ้าถามแบบนั้น”
“ข้าแค่อยากรู้ว่าถ้าข้าเป็นฮ่องเต้แล้วข้าจะช่วยน้องข้าออกมาจากหอเริงรมณ์ได้ไหม”
มู่หยางไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองซีอู๋หลิงด้วยความสงสารและแล้วความรู้สึกอย่างขึ้นโดยไม่ตั้งตัว
“องค์รัชทายาทพะย่ะค่ะพรุ่งนี้จะมีพิธีขึ้นครองราชย์ใต้เท้าลีให้ข้ามากราบทูลว่าให้พระองค์เตรียมตัวไว้พะย่ะค่ะ ”เสียงของขันทีคนหนึ่งแทรกขึ้น
“ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปได้แล้ว”สิ้นเสียงคำสั่งขันทีคนนั้นออกไป
“ข้านึกว่าการเป็นฮ่องเต้จะสบายเสียอีกมาวันแรกก็มีงานซะแล้ว”ซีอู๋หลิงกล่าวด้วยความเบื่อหน่าย“ไม่สบายหรอกยิ่งเป็นเจ้าแผ่นดินต้องเหนื่อยมากกว่าคนธรรมดาเป็นสิบเท่า”
“ข้าว่าเจ้าเหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้มากกว่าข้าเสียอีก”
ซีอู๋หลิงกล่าวยิ้มๆ
ณวัดซู่อิง
“องค์รัชทายาทกลับมาแล้วอย่างนั้นรึ”เสียงของลีไท่เฮาแสดงให้เห็นถึงความดีพระทัยที่องค์รัชทายาทกลับมา
“พะย่ะค่ะไท่เฮา”หวังอ๋องรับคำ
“ข้าจะไปหาองค์รัชทายาท”ลีไท่เฮากล่าวกับหวังอ๋องถึงแม้จะไม่ใช่บุตรแท้ๆแต่แม่อย่างนางที่เสียบุตรชายไปถึงสามคนก็รักและเป็นห่วงองค์รัชทายาทเหมือนลูกแท้ๆของตนแม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้ากันก็ตาม
“เออ..รอให้ทุกอย่างเข้าที่ซะก่อนเถอะพะย่ะค่ะอีกอย่างไท่เฮาเองก็ยังต้องบำเพ็ญที่วัดนี้อยู่อย่าลืมสิพะย่ะค่ะว่ามันยังไม่ครบหกเดือนเลย”
“เอางั้นรึ ก็ได้ถ้างั้นข้าจะอดทนรอ”
หวังอ๋องโล่งอกที่สามารถไกล่เกลี่ยและรั้งไท่เฮาเอาไว้ได้
เมื่อถึงหน้าวัดหวังอ๋องเห็นคนสนิทยืนรออยู่
“ท่านอ๋องไท่เฮาว่าอย่างไรบ้างขอรับ”
“เกือบไปเหมือนกัน เฮอข้าไม่รู้ว่าจะรั้งเรื่องไว้ได้นานแค่ไหน”
“แล้วจะทำเช่นไรต่อไป”
“เราก็จะต้องทำให้องค์รัชทายาทยอมกลับมาให้เร็วที่สุด”
ณ พระราชวังเมืองหลวง
เสียงฝีเท้าอันนุ่มนวลของชายสองคนกำลังมุ่งตรงไปพระตำหนักขององค์รัชทายาท
“ข้าใต้เท้าหลี่และลีอ๋องขอเข้าเฝ้า”ใต้เท้าหลี่และหลี่อ๋องบุตรชายยืนรอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทอยู่หน้าประตู
“เข้ามาสิ”เสียงของคนด้านในกล่าวก่อนที่ประตูจะเปิดขึ้น
ลีอ๋องมองเจ้าของห้องอย่างพิเคราะห์และเหลือบไปเห็นคนข้างๆเขาสงสัยกับกิริยาของทั้งสอง เมื่อมู่หยางเห็นเข้าจึงหลบสายตาไป
“นี่หลี่อ๋องบุตรชายข้า”
“นี่หลี่อ๋องบุตรชายข้า”
“ถวายพระพรพะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”
“ไม่คิดว่าท่านจะมีบุตรชายที่รูปงามขนาดนี้”ซีอู๋หลิงกล่าวยิ้มๆก่อนที่จะหันไปมองมู่หยาง
“แม้คงชมมากเกินไปแล้วพะย่ะค่ะ”
“เอาเถอะข้าว่าวันนี้ข้าคงไม่สะดวกเอาไว้มีอะไรไว้คุยพรุ่งนี้เถิด มู่หยางส่งแขกที”
“พะย่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกพะย่ะค่ะ”หลี่อ๋องกล่าวทันควัน
“เดี๋ยวพวกหม่อมฉันกลับเอง ทูลลา” หลี่อ๋องกล่าวเสร็จแล้วรีบเดินออกจากพระตำหนักขององค์รัชทายาทอย่างรวดเร็ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น