วุ่นรักฮ่องเต้จำเป็น

ลำดับตอนที่ #2 : ฮ่องเต้หน้าหวาน

ณ ตลาดเมืองซีอาน

“ปล่อยน้องกับแม่ข้านะ"

“ไม่ได้หรอกเพราะพวกเจ้าติดเงินข้าอยู่ข้าจะเอาน้องเจ้าไปขายแทนเงินของข้า"

“อันหลงไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอย่าเอาน้องข้าไป"

ชายผู้หนึ่งกำลังพาตัวหญิงสาวคนหนึ่งออกจากแขนของแม่และพี่สาวของนางจนในที่สุดก็สำเร็จผู้เป็นพี่สาวหันมาด้านหลังก็เห็นแม่ของนางล้มลงจึงหันกลับมาประครองผู้เป็นมารดา

“ท่านแม่"

“ข้าไม่เป็นไร "

“ข้าสัญญาข้าจะนำเงินไปไถ่ตัวอันหลงกลับมาให้ได้"

นางพูดกับผู้เป็นแม่ทั้งน้ำตา

 “ท่านอ๋องไปแล้วนะขอรับ"

พ่อบ้านเปารายงานคุณชายของตนที่อยู่ในห้อง

“ข้ารู้แล้วแต่อย่างไรพวกเขาต้องกลับมาอีกแน่"

เกี้ยวของหวังอ๋องเดินทางผ่านตลาดซีอานสักพักเกี้ยวก็ถูกวางลง

“ข้าจะยังไม่กลับจนกว่าองค์รัชทายาทจะไปด้วยกับข้า"

“แล้วท่านอ๋องจะทำเช่นไร"

“จนกว่าองค์รัชทายาทจะเปลี่ยนใจข้าจะหาคนมาสวมรอยแทนไปก่อน"

“แต่มันเสี่ยงนะท่าน"

คนสนิทของเขาเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ก็ยังดีกว่าให้แผ่นดินตกอยู่ในอำนาจมืด"

“นี่พวกท่าน"

ทุกคนต่างมองมาที่เขาชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเดือดพล่าน

“เจ้าเรียกพวกข้ารึ"

หวังอ๋องถามด้วยท่าทีสุภาพ

“พวกท่านนั่นแหละท่านคิดว่าทำข้าวของข้าเสียหายแล้วจะไปง่ายๆๆอย่างนั่นรึ"

“ข้าขอโทษที่ทำของเจ้าเสียหาย เอานี่ค่าเสียหาย"

ชายหนุ่มมองอย่างไม่พอใจนักแต่แล้วเขาก็รับเงินนั่นไว้แล้วเขาก็เดินเบี่ยงเข้าใกล้หวังอ๋องคว้าเงินอีกถุงเดินไปโดยที่ไม่มีใครรู้สักพักหวังอ๋องก็รู้ตัวว่าโดยล่วงเงินไป จนตะโกนเรียกให้คนช่วย หนุ่มหน้าหวานวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตแต่ร่างก็ดันไปกระทบกับใครบางคนเข้า

“เจ้าไม่ควรขโมยเงินของผู้อื่น"

ชายหนุ่มอีกคนหยิบเงินที่ตกอยู่ขึ้นมาพร้อมส่งมือไปให้ชายหน้าหวาน

หวังอ๋องตามาเจอเข้าพอดีจึงให้คนจับหนุ่มหน้าหวานเอาไว้

“ขอบคุณคุณชายมาก"

หวังอ๋องหันไปขอบคุณชายหนุ่มอีกคนแต่เขาไม่พูดอะไรอาศัยตอนผู้คนกำลังวุ่นวายเดินจากไป

ณ ชายป่าเมืองซีอาน

“ปล่อยข้าไปเถอะข้าแค่ต้องการเงินไปรักษาแม่กับไปไถ่ตัวน้องสาวจากหอนางโลมเท่านั้น"

“แล้วทำไมเจ้าถึงต้องขโมยเอาเถอะข้าจะนำเจ้าไปลงโทษ"

“ไม่นะ อย่า "

จู่ๆก็มีธนูหนึ่งดอกมาปักตรงกุญแจห้องขัง

“ นี่มันอะไรกัน"

‘ผู้ยากย่อมลำบาก ความผิดบางอย่างไม่ต้องการบทลงโทษ’

หวังอ๋องมองหนุ่มหน้าหวานแล้วจึงสั่งให้คนปล่อยตัวเขา

“ท่านอ๋องนี่มันอะไรกันขอรับ"

“มีบางคนอยากช่วยเจ้านี่น่ะสิ"

หวังอ๋องตอบคำถามคนสนิทแต่สายตายังไม่ละไปจากชายหนุ่ม

“เจ้าไปซะและนี่เงินข้าให้"

“ท่านอ๋องเรื่องที่เราพูดกันเมื่อกลางวันข้าว่าเจ้านี่ก็ไม่เลวนะ"

หวังอ๋องมองหน้าเขาแล้วพิจารณาดูจึงตกลงตามที่คนสนิทพูด

“ข้ามีงานให้เจ้าทำแลกกับเงินที่เจ้าจะเอาไปรักษาแม่และช่วยน้องเจ้า"

“งานอะไรก็ได้ที่ไม่ผิดศีลธรรมขอเพียงช่วยน้องกับแม่ข้าได้"

“ปลอมเป็นฮ่องเต้จนกว่าฮ่องเต้ตัวจริงจะกลับมา"

ชายหนุ่มตกใจกล่าวอะไรไม่ถูกเมื่อคิดได้ว่าถ้าไม่ทำเขาคงไม่มีโอกาสช่วยน้องกับแม่แน่

“ข้าตกลง"เขาตอบด้วยความมั่นใจ

“แต่เรื่องนี้จะให้ใครรู้มิได้"

“ข้ารับรอง"

ชายหนุ่มตอบ

จะให้ใครรู้มิได้ว่าข้าไม่ใช่ฮ่องเต้และมิใช่ ‘ผู้ชาย’หนุ่มหน้าหวานคิดในใจ