คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sorry,My Juliette - Chapter 1
Chapter 1
รถเก๋งสีแดงเพลิงจอดลงที่หน้าบ้านสีขาวเล็กๆ หลังหนึ่ง ฮีชอลก้าวลงมาจากรถพร้อมกับหอบหนังสือแบบชุดแต่งงานออกมามากมาย
“คุณคิมมาเร็วจังเลยนะครับ” ร่างสูงเจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฮีชอลยิ้มตอบบางๆ คงจะเป็นเจ้าบ่าวที่ชื่อว่าชเว ซีวอนสินะ
“แล้วแฟนของคุณชเวไม่อยู่เหรอครับ” ฮีชอลถามในขณะที่เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในบ้าน
“คยูฮยอนรออยู่ในบ้านแล้วครับ”
เมื่อเข้าไปถึงในตัวบ้าน ซีวอนก็พาฮีชอลเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวในโถงรับแขก ทว่ายังไม่ทันที่จะนั่งลง ฮีชอลก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปเล็กๆ วางไว้อยู่บนโต๊ะ
มันเป็นภาพคนรักของชเว ซีวอนกับผู้ชายคนอื่น
ทว่าผู้ชายคนนั้นช่างดูคุ้นตาฮีชอลมากเหลือเกิน
“สวัสดีครับคุณเอ่อ...” ฮีชอลหันไปทักทายอีกคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“...ผมคยูฮยอนครับ”
ฮีชอลยิ้มกว้างพลางปรับสายตาให้เป็นปกติ ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองกรอบรูปบานนั้นอีกครั้ง
“นั่นรูปคนรักเก่าของผมน่ะ” ฮีชอลสะดุ้งเฮือกเมื่อคยูฮยอนเอ่ยบอก
“งั้นเหรอครับ”
“เขาไปเป็นทหารแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จนกระทั่งผมได้มาพบกับซีวอนนี่แหละ ซีวอนทำให้ผมกลับมามีลมหายใจได้อีกครั้ง”
คยูฮยอนจับมือแกร่งของซีวอนมากุมไว้แล้วเอ่ยชื่นชมคนรักที่นั่งข้างกัน ทว่าฮีชอลกลับเห็นแววตาวูบไหวที่แสดงออกมาจากดวงตานั้น แววตาของคนที่กำลังจะแต่งงาน...ทำไมถึงได้ดูเศร้าหมองนักนะ
“พวกคุณโชคดีจังเลยนะครับที่ได้แต่งงานกัน คนบางคู่คบกัน วาดฝันจะได้แต่งงานด้วย แต่กลับต้องร้างลากันเสียก่อน” ฮีชอลพูดขึ้นมาลอยๆ ไม่ได้เจาะจงว่าเป็นใคร แต่ในท้ายประโยคเสียงหวานกลับฟังดูเศร้า
“งั้นเรามาวัดตัวกันเลยนะครับ คุณคยูฮยอนก็เลือกแบบชุดรอไว้ก่อนได้เลย” ฮีชอลรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะหยิบสายวัดตัวออกมาจากกระเป๋า
“เอ่อ! เดี๋ยวครับ พอดีผมมีบัตรส่วนลดของร้าน 83line พอจะใช้ได้ไหมครับ” คยูฮยอนหยิบบัตรส่วนลดจากทางร้านยื่นส่งให้ มันเป็นบัตรโปรโมชั่นของทางร้าน ‘83line In Love’ ไม่ใช่ร้านของคิม ฮีชอล
“ร้านของผมไม่เคยทำโปรโมชั่นไร้สาระแบบนี้” ฮีชอลเริ่มส่งเสียงแข็งๆ กับลูกค้า
“อ้าว งั้นผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ถ้าคุณอยากใช้ส่วนลด คุณต้องติดต่อกับทางร้านนั้นเอง ผมขอตัว”
ฮีชอลไม่สนใจว่าลูกค้าจะยังต้องการตัดชุดแต่งงานกับร้านของเขาหรือไม่ ร่างโปร่งเก็บสายวัดใส่กระเป๋าและหอบหนังสือแบบชุดแต่งงานเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นทันที
ฮยอกแจพยายามโทรศัพท์ไปหาลูกค้ารายนั้นอีกหลายครั้ง แต่ปรากฏว่าไม่มีใครรับสายเลย ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่เป็นผล
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามา ฮยอกแจเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“83line Wedding ยินดีต้อนรับครับ”
“คุณ...ช่วยผมหน่อยสิ!” ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาทางฮยอกแจแล้วดึงมือบางไปจับไว้ ฮยอกแจชักออกโดยอัตโนมัติ
“ใจเย็นๆ ครับคุณ มีอะไรให้ผมช่วย คุณต้องการจะดูแบบชุดแต่งงานเหรอ?”
“เปล่า ผมสั่งตัดชุดที่ร้านนี่ไว้แล้ว” คำตอบของเขาทำให้ฮยอกแจหยักหน้ารัว
“ชื่ออะไรเหรอครับ เดี๋ยวผมตรวจสอบให้ว่าเสร็จหรือยัง”
“คือ...ผม...คิม คิบอมครับ”
เมื่อคนตัวสูงขานชื่อของตัวเองอกมา ฮยอกแจก็ยิ้มกว้างทันที
“ชุดแต่งงานของคุณเสร็จแล้วครับ ผมก็โทรศัพท์หาแฟนคุณตั้งนาน แต่เขาบอกว่าไม่ได้สั่งตัดชุดเอาไว้ เขายังบอกอีกไม่มีแฟน” ฮยอกแจไม่รู้ตัวเลยว่าเขากลายเป็นคนปากมากไปเสียแล้ว พอพูดจบก็หันไปมองปฏิกิริยาของร่างสูง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบไป ฮยอกแจก็อยากจะยกมือขึ้นตบปากตัวเองแรงๆ สักครั้ง
“เอ่อ...ผมขอโทษนะครับที่พูดแบบนั้นออกไป”
“ทงเฮบอกคุณว่าเขาไม่มีแฟนเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามย้ำ ฮยอกแจพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
“เขาคงโกรธผมมาก เขาไม่ยอมพบหน้าผมมาเป็นอาทิตย์แล้ว”
“ถ้าเขาไม่อยากพบ คุณก็โทรไปเลยสิครับ” ฮยอกแจแนะนำ
“ผมทำโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์หายน่ะครับ” เขาบอกทำให้ฮยอกแจนึกขึ้นได้ว่าทำไมตัวเองถึงโทรหาคิม คคิบอมไม่ติดเลย ใบหน้าหวานยืนใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดีดนิ้วขึ้น
“งั้นคุณก็รับชุดแต่งงานไปแล้วตามไปง้อเขาที่บ้านสิ เขาอาจจะใจอ่อนก็ได้นะ”
ฮยอกแจไม่อยากรู้หรอกว่าคนตรงหน้ามีปัญหาอะไรกับคนรัก หากแต่ดวงตาปวดร้าวของเขา ฮยอกแจไม่อยากเห็นมัน เขาหลงรักดวงตาคู่นั้นตั้งแต่แรกพบ หลงรักตั้งแต่ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาใกล้แล้วจับมือของเขาไว้แน่น
ทั้งๆ ที่รู้ว่าผิดที่รักคนมีเจ้าของ แต่ฮยอกแจก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้
“เขาไม่ยอมพบหน้าผมเลยด้วยซ้ำ ทงเฮใจแข็งมาก”
“แต่ช่วยรับชุดแต่งงานไปก่อนได้ไหมครับ ผมไม่อยากโดนเจ้านายว่า” ฮยอกแจพยายามยัดเยียดชุดแต่งงานใส่ในมือของเขา ทว่าร่างสูงกลับก้าวถอยออกห่าง
“ผมบอกแล้วว่ากระเป๋าสตางค์หาย ผมถึงได้มาขอให้คุณช่วยไง”
“ละ...แล้วทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย”
“ก็ถ้าคุณช่วยผม ผมก็จะได้แต่งงานกับทงเฮ แล้วผมก็จะได้มารับชุดแต่งงานที่สั่งตัดเอาไว้”
ฮยอกแจย่นคิ้วด้วยความงุนงง ใบหน้าคมเข้มของคนตรงหน้าส่อแววขอร้องออกมาด้วยความจริงใจ ฮยอกแจไม่ได้พ่ายแพ้ต่อสายตาขอร้องนั้น แต่ฮยอกแจพ่ายแพ้ให้กับเสน่ห์ของเขา
อะไรบางอย่างทำให้ฮยอกแจอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วย
“ผมต้องช่วยให้คุณคืนดีกับทงเฮเหรอ?”
เขาพยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วผมต้องทำยังไง” เมื่อฮยอกแจเอ่ยถามขึ้น เขาก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดไว้แน่นทันที ฮยอกแจยืนตัวเกร็ง นอกจากพี่จองซูกับพี่ฮีชอลแล้ว เขายังไม่เคยถูกชายอื่นโอบกอดมาก่อนเลย
สัมผัสจากอ้อมกอดของเขาทำให้ฮยอกแจอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้
แต่สมองก็ต่อต้านว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า
“นี่คุณ! อย่ทำไมรุ่มร่ามกับผมนะ” ฮยอกแจบอกแล้วผละอกแกร่งออกห่าง
“ขอบคุณมากๆ เลยนะ ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยผม”
“แล้วตกลงจะให้ช่วยยังไงละ?” ฮยอกแจถามซ้ำอีกครั้ง ทว่าเขากลับส่ายหน้าคมคายไปมา
“วันนี้ผมยังคิดไม่ออก คุณเตรียมตัวไว้แล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปหาทงเฮ”
เขาบอกจบก็ยกมือขึ้นมาขยี้ผมของฮยอกแจอย่างเอ็นดู ฮยอกแจยืนนิ่งปล่อยให้เขาเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย ที่แขนเรียวยังคงมีชุดแต่งงานสองตัวพาดไว้ เมื่อร่างบางก้มดูก็นึกขึ้นได้
ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายแล้วจะติดต่อกันได้อย่างไร
อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ควรจะมีเบอร์ของเขาไว้
ขาเรียววิ่งตามออกไปนอกร้าน ทว่าเจ้าของร้านคนสวยกลับผลักประตูเข้ามาพอดี
“จะหนีกลับบ้านเหรอฮยอกแจ” ฮีชอลเอ่ยถามพลางยืนขวางประตูร่างเล็ก
“คือผมจะเดินตามลูกค้าที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่นะครับ เขาเดินออกไปไกลหรือยัง” ฮยอกแจถามอย่างลุกลี้ลุกลน ทว่าฮีชอลกลับเอียงคอสงสัย
“พี่ไม่เห็นใครเดินออกมาจากร้านเลยนะ”
To be continue…
กลับมาคราวนี้จะพยายามแต่งให้จบนะค้า...
ความคิดเห็น