คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : The Flying Arrows - 26 -
ในขณะที่เปลวไฟลุกโชนอยู่นั้น ฮยอกแจได้แบกสังขารของตัวเองขึ้นไปบนเนินเขาอีกครั้ง หลังมือบางได้แต่ปาดน้ำตาออกจากแก้มตอบของตัวเอง เขาเพิ่งรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อเท้า บางทีมันอาจจะเกิดจากการที่ข้อเท้าพลิกตอนอยู่ที่น้ำตก แม้ทางเดินจะลาดชัน แต่ฮยอกแจก ลับไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งจนในที่สุดก็ขึ้นไปถึงชั้นบนสุดจนได้
“ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี”
ขาเรียวของร่างบางแทบจะไม่อยู่ติดกับพื้น เพราะน้ำมันที่เขาราดไปก่อนหน้านี้ทำให้ไฟลามไปทุกๆ ส่วนจนแทบจะไม่เห็นตัวบ้าน ดวงตาแดงก่ำสั่นระริก มองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนช่วย ก่อนจะรีบตะโกนจนสุดเสียง
“ไฟไหม้!! ช่วยด้วยครับ!! ใครอยู่แถวนี้บ้าง!!”
เพราะเปลวไฟที่ร้อนแรงขนาดนั้นทำให้ฮยอกแจรู้สึกว่าเสียงของเขาแผ่วเบาเหลือเกิน ร่างบางยกมือขึ้นปิดจมูกเพราะควันไฟที่ถาโถมเข้ามาทางเขา แล้วถ้าคนที่อยู่ด้านนอกยังทรมานขนาดนี้ล่ะ คนที่อยู่ในนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง คิดได้เพียงเท่านี้ฮยอกแจก็ร้อนใจขึ้นมาทันที
“ช่วยด้วย!! เพื่อน...เพื่อนของผมอยู่ในนั้น!!”
เพียงไม่กี่นาที ชาวบ้านในหมู่บ้านนั้นก็วิ่งกรูกันมามุงดูไฟที่ลุกไหม้ ทุกคนต่างพากันตักน้ำมาสาดไปยังตัวบ้าน มีคนเคยบอกว่าน้ำน้อยแพ้ไฟ ฮยอกแจเพิ่งรู้สึกเมื่อวันนี้นี่เอง เพราะแม้จะสาดน้ำไปมากเท่าไร ก็ดูเหมือนว่าเปลวไฟจะไม่ลดลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว
ฮยอกแจน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งความเสียใจและควันไฟที่เข้าตาทำให้เขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ในความมืดนั้น ขณะที่ชาวบ้านทุกคนกำลังช่วยกันดับไฟ เงาดำของคนสองคนก็วิ่งลงไปทางเนินเขาอีกด้าน เพียงแค่มองจากรูปร่างของสองคนนั้น ฮยอกแจก็รู้ได้เลยว่าเป็นผู้จัดการวงกับมือเบสที่เป็นตัวแทนของคิบอมนั่นเอง ฮยอกแจเข่าทรุดเมื่อเห็นภาพนั้น เป็นเพราะเขาเองที่จุดชนวนความแค้นเหล่านี้จนไม่อาจจะกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
“ออกมาสิ!! พวกนาย...อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันบอกให้ออกมาได้แล้ว”
ฮยอกแจตะโกนเข้าไปในบ้านอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะวิ่งเข้าไป แต่ทันใดนั้นซีวอนก็แบกหัวหน้าวงออกมาเสียก่อน ขาเรียวหยุดกึกอย่างตกใจ แต่เมื่อจะวิ่งเข้าไปในบ้านพัก ฮีชอลก็ดึงแขนเสื้อตัวบางของฮยอกแจเอาไว้
“อย่าเข้าไปนะฮยอกแจ”
“ผม...ฮึก...ต้องเข้าไปช่วย...”
เสียงของฮยอกแจขาดช่วง หัวหน้าวงกับฮยอกแจต่างจองมองใบหน้ากันและกัน ดวงตาของฮยอกแจยากที่จะคาดเดาเหลือเกินว่าคนตัวเล็กเป็นห่วงใครกันแน่ ฮีชอลกระโดดลงมาจากแผ่นหลังของซีวอน เขาจับข้อมือของฮยอกแจมาใส่ไว้ในมือของซีวอนเอาไว้ ก่อนที่ตัวเองจะถอดเสื้อคลุมออกแล้วรีบนำไปจุ่มน้ำจนเปียกชุ่ม
“เอาผ้านี่ปิดจมูกนายไว้ มันจะช่วยให้นายไม่สำลักควัน”
ฮีชอลส่งสายตาให้รุ่นน้องในวงปล่อยมือจากฮยอกแจ เขาพยักพเยิดให้ฮยอกแจเข้าไปในบ้านเพื่อช่วยคนที่เหลือ ฮยอกแจค่อยๆ รับเสื้อที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเข้าไปกอดหัวหน้าวงด้วยความรู้สึกขอบคุณ
“ขอโทษครับ พี่ฮีชอล...ผมขอโทษ ขอโทษแล้วก็ขอบคุณจริงๆ ผม...ฮือ...”
“รีบๆ เข้าไปเถอะน่าเด็กโง่”
ฮีชอลตบแผ่นหลังของฮยอกแจเบาๆ ฮยอกแจจึงผละออกจากอ้อมกอด ร่างบางเม้มปากแน่น เขารู้ว่าพี่ฮีชอลก็รู้ว่าคำขอโทษของเขาหมายถึงอะไร ฮยอกแจเคยคิดว่าคิม ฮีชอลหัวหน้าวง UNDEAD เป็นคนระงับอารมณ์ไม่เป็น แต่วันนี้เขาได้รู้แล้วว่าคิม ฮีชอลที่เขารู้จักนั้นเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งที่สุดในโลก
...แถมคิม ฮีชอลยังเป็นคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้าวง UNDEAD อีกด้วย
ฮยอกแจสูดหายใจลึกเข้าไปจนเต็มปอด ก่อนจะใช้ผ้าปิดจมูกแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่พอร่างบางหายลับเข้าไปในบ้านพักแล้ว ฮีชอลก็เป็นลมทรุดลงไปกับพื้นทันที หากแต่ซีวอนก็ยังประคองร่างโปร่งของหัวหน้าวงเอาไว้ได้ทัน
ในบ้านหลังนั้น ฮยอกแจมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากควันไฟ เขาวิ่งไปทางห้องนอนที่คิดว่าคิบอมจะอยู่ตรงนั้น ทั้งคิบอมและคยูฮยอนต่างลนลานเพราะทำอะไรไม่ถูก ฮยอกแจมองไปที่คยูฮยอน ร่างสูงประคองทงเฮที่แทบจะหมดสติเอาไว้ในอ้อมกอด ทงเฮพยายามปรือตาขึ้นมา แต่เพราะควันไฟสีเทาทำให้ร่างบางต้องหลับตาลงไปอีกครั้ง
“คยูฮยอน...รีบออกไปซะ ฉัน...ไม่ไหวแล้ว...ฮึก...ฉันไปไม่ไหว...”
“ไม่ได้นะพี่ทงเฮ พี่อย่าเพิ่งหลับนะ ผมจะพาพี่ออกไปจากที่นี่เอง พี่ทงเฮ อย่าทิ้งผมไปนะ ถ้าพี่ไม่ไป ผมจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง”
หัวใจของฮยอกแจกระตุกวาบ คำพูดของทงเฮกับซีวอนเมื่อวานนี้ผุดเข้ามาในหัว ฮยอกแจรู้แล้วว่าสิ่งที่ทงเฮกำลังจะบอกอะไรกับซีวอนหมายความว่าอย่างไร
‘ฉันขอโทษ แต่ฉันทรยศเขาไม่ได้’
จริงๆ แล้ว ‘เขา’ ที่ทงเฮหมายถึงก็เป็นคยูฮยอนนี่เองสินะ เป็นคนใกล้ตัวขนาดนี้แต่ทำไมฮยอกแจไม่เคยรู้เลย คนในวงเองก็คงรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เพียงแต่พวกเขาไม่เคยพูดอะไรออกมาก็เท่านั้น ฮยอกแจตัวแข็งทื่อ ดวงตาจ้องมองไปที่อ้อมกอดของคยูฮยอนจนลืมความร้อนที่เข้ามาใกล้กับตัวเขาเอง
“คยูฮยอน ไม่ต้องสนใจคำพูดของพี่ทงเฮหรอก นายรีบอุ้มพี่ทงเฮออกไป เดี๋ยวฉันกับฮยอกแจจะตามออกไปเอง”
เสียงของคิบอมทำให้ฮยอกแจรู้สึกตัวขึ้นมา แต่เขาขยับเท้าไม่ได้อีกแล้ว ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเหลือเกิน เพราะมีม่านน้ำตาบดบังเอาไว้ ฮยอกแจจึงไม่สามารถมองเห็นคยูฮยอนนหรือคิบอมได้อย่างชัดเจน แต่ในภาพที่ไม่ชัดเจนนั้น ฮยอกแจกำลังเห็นความรักที่ยิ่งใหญ่ที่คยูฮยอนมีให้กับทงเฮ เขาตกใจมากก็จริง แต่กลับไม่ได้รู้สึกเสียใจแต่อย่างใด
“ฮยอกแจ ไปกันเถอะ!!”
เมื่อคยูฮยอนอุ้มทงเฮออกไปก่อนแล้ว คิบอมจึงดันแผ่นหลังของฮยอกแจออกไปทางประตูหน้าบ้านบ้าง เสียงทุ้มของคยูฮยอนยังคงเรียกชื่อของทงเฮอยู่ตลอดเวลา ในขณะเดียวกันนั้นคิบอมก็ประคองฮยอกแจให้เดินออกไปด้วยความระมัดระวัง ทั้งคู่ประคองกันและกันไว้เพื่อไม่ให้ไม้หล่นลงมาโดนศีรษะของพวกเขา
“นายเข้ามาอีกทำไม ทำไมไม่รออยู่ข้างนอก”
คิบอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างชัดเจน คยูฮยอนอุ้มทงเฮพ้นประตูห้องนอนไปแล้ว แต่ว่าคิบอมกับฮยอกแจยังไม่สามารถเดินออกไปได้ มีท่อนไม้ที่ติดไฟร่วงหล่นมาตรงหน้าพวกเขา ทั้งคู่จึงถอยหลังออกมา
“ฉันกลัวว่านายจะเป็นอะไรไป ฉันกลัวจริงๆ นะ”
ดวงตาของฮยอกแจกำลังบอกกับคิบอมว่าครั้งนี้เขาไม่ได้พูดโกหก คิบอมถือวิสาสะลูบเรือนผมของฮยอกแจอย่างแผ่วเบา เขาพยักหน้าเข้าใจกับคำพูดเหล่านั้น แต่ทันใดนั้นท่อนไม้อีกท่อนก็หล่นลงมาตรงกับศีรษะของฮยอกแจพอดี คิบอมผลักร่างบางให้ล้มลงไปกับพื้นก่อนจะใช้แขนที่เข้าเฝือกปลอมๆ ของตัวเองรับท่อนไม้นั้นไว้
“คิบอม!!”
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ที่โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในกรุงโซล ผู้ป่วยจากอุบัติเหตุไฟไหม้ถูกส่งตัวมาถึงในเวลาเกือบตีสาม เหล่าแฟนคลับรับรู้ข่าวร้ายด้วยความรวดเร็ว กลีบดอกไม้ทั้งหลายต่างร่วมกันสวดอวยพรให้ศิลปินที่เขารักพ้นจากอันตราย ฮีชอลและทงเฮที่สำลักควันจนหมดสติ และคิบอมที่โดนไม้ร่วงใส่แขนจนล้มลงไปที่พื้น
“เข้ามาไม่ได้นะครับ ญาติรออยู่ข้างนอกนะครับ”
เสียงพยาบาลบอกกับสมาชิกที่ คยูฮยอนกับซีวอนจึงได้แต่นั่งรออยู่ข้างนอก ทีมงานรายการ UNDEAD BOY CLUB ต้องยกเลิกการถ่ายทำรายการทั้งหมด พวกเขาได้แต่กล่าวขอโทษกับสมาชิกในวง UNDEAD แต่คยูฮยอนและซีวอนก็บอกว่าไม่เป็นไร
ทางโรงพยาบาลไม่สามารถให้แฟนคลับเกือบครึ่งร้อยชีวิตเข้ามาในโรงพยาบาลได้เพราะทุกคนต่างพากันร้องไห้จนส่งเสียงดังระงม เหล่าแฟนคลับจึงเคลื่อนย้ายออกไปนั่งรอฟังข่าวดีอยู่ที่ด้านหน้าโรงพยาบาล
“คิบอมจะเป็นอะไรไหม”
ฮยอกแจแอบอยู่ตรงกำแพง เขาพูดกับตัวเองเบาๆ พลางมองดูคยูฮยอนและซีวอนที่นั่งเศร้าสลดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จู่ๆ น้ำตาอุ่นก็ไหลออกมาอีกครั้ง ร่างบางใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แต่มันก็ยังไหลออกมาอีกจนได้ ฮยอกแจพยายามมองลอดเข้าไปในห้องฉุกเฉินหลายครั้ง หากแต่เขากลับมองไม่เห็นอะไรในนั้นเลยสักนิดเดียว
“ออกมาเถอะ อย่าไปยืนแอบอยู่ตรงนั้นเลย”
คยูฮยอนพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ฮยอกแจจึงค่อยๆ ก้าวออกไปตรงหน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกล้าๆ กลัวๆ คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของฮยอกแจ เขาไม่ได้เอ่ยถามฮยอกแจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หากแต่ฮยอกแจก็พูดมันออกมาเองทั้งหมด
“คยูฮยอน ฉันเป็นคนทำเอง ฉันทำให้ไฟไหม้ ฉันทำเอง...”
คยูฮยอนมองดูฮยอกแจนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรงด้วยท่าทางที่นิ่งเฉย แต่คนที่ตกใจมากกว่ากลับเป็นซีวอนที่ได้รู้ความจริงทั้งหมด
“หมายความว่ายังไง นายเป็นคนวางเพลิงเหรอฮยอกแจ ทำไมถึงเป็นนาย?”
“ฉัน...ฮึก...ฉันทำเอง...ฉันทำทุกอย่างเอง...ฉันราดน้ำมันไปจนทั่วบ้านตอนพวกนายหลับ...ฮือ...ฉันเกือบจะฆ่าพวกนาย...ขะ...ขอโทษ”
ซีวอนหันไปมองหน้าคยูฮยอนด้วยความสับสน เรื่องที่เขาเพิ่งได้ยินนั้นมันน่าตกใจยิ่งกว่าเรื่องที่พี่ฮีชอล ทงเฮ และคิบอมได้รับบาดเจ็บเสียอีก ร่างสูงพยายามส่งสายตาเพื่อถามคยูฮยอน หากแต่น้องเล็กของวงก็เอาแต่เงียบอย่างเดียวเท่านั้น
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ในเวลาเดียวกันนั้น ในเว็บบอร์ดของแอนตี้แฟนก็มีคำสั่งจากหัวหน้าใหญ่ให้ไปทำร้ายเหล่าแฟนคลับที่หน้าโรงพยาบาล รวมทั้งมีการสาปแช่งคิบอม ทงเฮ และฮีชอลด้วยถ้อยคำหยาบคายมากมาย
กลั่นแกล้งพวกมัน ไม่ให้พวกมันนั่งอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป แล้วก็หาคนไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกมันเพื่อสืบดูอาการของไอ้สามคนนั้นด้วย ลงชื่อ...อึนฮยอก
ไม่มีใครสงสัยเลยว่าอึนฮยอกที่โพสท์แผนการชั่วร้ายแบบนั้นกับอึนฮยอกที่เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งใช่คนๆ เดียวกันหรือไม่ พวกเขาได้แต่รับคำสั่งแล้วไปปฏิบัติภารกิจของตนเองเพื่อให้ได้มาซึ่งความสะใจของคนในเว็บบอร์ด แต่ไม่เคยมีใครมองเห็นผลกระทบที่จะเกิดในอนาคตเลยสักนิด ไม่มีความสงสารต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่มีความปรานีอยู่ในหัวใจ เกลียด...เพียงแค่ความเกลียดชังเท่านั้นที่สั่งให้พวกเขาทำลายทุกๆ อย่างของศิลปิน
ที่หน้าโรงพยาบาลแห่งเดียวกันนั้น ยูริและซูยองที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของวง UNDEAD ก็มาเฝ้ารอฟังอาการของศิลปินที่พวกเธอรักด้วย แม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของการสอบปลายภาค แต่พวกเธอกลับคิดว่าชีวิตของคนสามคนสำคัญกว่าอนาคตของพวกเธอเอง
“โอ๊ย!! ใครปาอะไรมาโดนหลังของฉันนะ”
ระหว่างที่นั่งรออย่างเงียบๆ ที่หน้าโรงพยาบาล ซูยองก็รู้สึกเหมือนกับมีคนปาอะไรบางอย่างมาโดนแผ่นหลังของเธอ เธอเอี้ยวหลังของตัวเองให้เพื่อนสนิทดู และเมื่อยูริเห็นแผ่นหลังที่เปื้อนไปด้วยไข่เน่า เธอก็ทำหน้าเหยเกทันที
“นี่มันไข่เน่านี่นา มันมาจากไหนน่ะ คงไม่ได้ร่วงลงมาจากฟ้าหรอกใช่ไหม”
“จะบ้าเหรอยูริ ไข่เน่าจะตกลงมาจากฟ้าได้ยังไง”
สองสาวต่อล้อต่อเถียงกันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะขออนุญาตโรงพยาบาลเข้าไปทำความสะอาดเสื้อผ้าในห้องน้ำ แต่เมื่อกลับออกมาด้านนอกอีกครั้งก็พบว่ามีคนถูกปาไข่เน่าอีกสี่ถึงห้าคนด้วยกัน ทุกคนต่างให้ความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนการของแอนตี้แฟนอย่างแน่นอน
...แอนตี้แฟนที่เหล่าแฟนคลับรู้จักกันเป็นอย่างดีว่าหัวหน้าใหญ่ของพวกนั้นก็คือคนที่ชื่อว่า...อึนฮยอก
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
เช้าวันต่อมา คิบอมถูกย้ายออกมาที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ คราวนี้ผ้าพันแผลจริงๆ ถูกใส่ไปที่แขนข้างซ้าย แม้ว่าแขนของเขาจะไม่ได้หัก แต่รอยฟกช้ำตามร่างกายของคิบอมก็ทำให้คนที่มองดูอยู่อดเป็นห่วงไม่ได้
“คิม คิบอม นายรู้ไหมว่าตอนนี้พี่ฮีชอลกับทงเฮฟื้นแล้วนะ แล้วทำไมนายถึงนอนนานกว่าคนอื่นแบบนี้ล่ะ ขี้เซาอย่างนี้ไม่ดีเลยนะรู้ไหม”
ฮยอกแจกุมมือหนาขึ้นมาแนบกับแก้มของตัวเอง น้ำตาอุ่นไหลมาเปรอะเปื้อนมือของคนป่วย การที่คิบอมหลับใหลแบบนี้ทำให้ฮยอกแจนึกถึงการที่เขาเคยกลั่นแกล้งคิบอมที่โรงพยาบาลในวันแรกๆ ที่เจอกัน วันที่พวกเขาทั้งคู่เกือบจะได้จูบกัน
คยูฮยอนกับซีวอนไปเยี่ยมทงเฮและฮีชอลที่อยู่ห้องถัดไป ไม่มีใครมาอยู่เฝ้าคิบอมเลยสักคนเดียว ถ้าตอนนี้เขายังเป็นแอนตี้แฟนอยู่ คิบอมจะโดนฮยอกแจทำร้ายอย่างไรบ้างนะ จะโดนฮยอกแจพูดจาด้วยคำพูดที่โหดร้ายหรือโดนฮยอกแจแกล้งจูบอีกหรือเปล่า ร่างบางบีบมือหนาให้แน่นขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก
“ฉันกำลังจะทำร้ายนายนะคิม คิบอม ตื่นมาสู้กับฉันสิ ตื่นมาป้องกันตัวเอง”
เงียบ...เพียงแค่ความเงียบเท่านั้นที่ฮยอกแจได้รับกลับมา ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฮยอกแจยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เขาไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยสักนิด แม่ที่อยู่บ้านคงดูข่าวในตอนเช้าและพบว่าเขาอยู่ที่นี่ แม่คงรู้และจะตามมาในอีกไม่ช้าแล้วสินะ
“มีคำพูดมากมายที่ฉันอยากจะบอกกับนาย ทั้งคำขอบคุณ คำขอโทษ ฉันอยากจะให้นายทั้งหมดเลย คิบอม...ถ้านายฟื้นขึ้นมา ฉันสัญญานะ สัญญาว่าจะทำอาหารอร่อยๆ ให้นายกิน”
ฮยอกแจซบหน้าลงกับเตียงของคนป่วย การที่เห็นคิบอมป่วยอย่างนี้ทำให้คนตัวเล็กเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง เป็นเพราะเขา คิบอมถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แม้ว่าฮยอกแจจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่จุดไฟ แต่คนที่ราดน้ำมันก็คือฮยอกแจเอง เขาเป็นคนที่คิดจะฆ่าทุกคนในวง UNDEAD
“นายเคยบอกว่า...นายชอบกินไก่กับปลาใช่ไหม ถ้านายตื่นมาฉันทำให้นายกินเยอะๆ เลยนะ แต่นายต้องตื่นนะ ต้องตื่นขึ้นมานะคิบอม”
จู่ๆ ประตูก็ถูกเคาะจากด้านนอก แต่เพียงแค่ฮยอกแจหันไปมองทางประตูเท่านั้น ตำรวจสองนายก็เข้ามาควบคุมตัวเขาทันที
“น...นี่มันอะไรกันครับ”
ฮยอกแจยืนขึ้นด้วยท่าทางที่ตกใจ ข้อมือบางทั้งสองข้าถูกรวบไปที่ด้านหลังแล้วใส่กุญแจมือด้วยความรวดเร็ว ตำรวจดันเขาออกไปทางประตูหน้าห้อง แต่สายตาของฮยอกแจกลับจับจ้องไปที่ร่างของคิบอมเท่านั้น
“คุณตำรวจจะพาผมไปไหน ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเขาจะฟื้น”
“ขอโทษนะครับคุณอี ฮยอกแจ คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีวางเพลิง ขอเชิญไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปสอบปากคำด้วยครับ”
“ผมไม่...”
ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมา แผ่นหลังบางก็ถูกผลักออกไปข้างนอกเสียแล้ว คยูฮยอนกับซีวอนที่กำลังเเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยของฮีชอลและทงเฮมองตามร่างบางที่ถูกตำรวจควบคุมตัวออกไปโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรไว้ได้เลย
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
หลังจากหายไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ ในที่สุดคอมเม้นท์ก็ครบ 1,250 แล้ว เย้ๆ
แต่แอบเห็นบางคนปั่นคอมเม้นท์ด้วย ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งแรกของเรื่องนี้ ซีนจะไม่ว่าอะไร
ต่อไป ซีนจะไม่กำหนดจำนวนคอมเม้นท์อีกแล้ว เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่ถึงสักที
เอาเป็นว่า...ใครอ่านตอนนี้จบ รบกวนแสดงตัวออกมาด้วยนะคะ
ที่เป็นเงาเข้ามาในฟิกนี้ตั้งแต่ตอนที่ 1 – 26 โปรดออกมาทำความรู้จักกับซีนได้แล้ว
ใครเคยอ่านฟิกเรื่อง No Feel คงทราบกันดีว่าซีนชอบอ่านคอมเม้นท์ที่ยาวๆ
ช่วยคอมเม้นท์ยาวๆ ให้ซีนชื่นใจสักครั้งนะคะ
ความคิดเห็น