คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : The Flying Arrows - 18 -
หลังจากที่ซีวอนกลับไปได้สักพัก ฮยอกแจก็นั่งเรียนหนังสือตามปกติเพื่อให้ทีมงานถ่ายทำรายการต่อไป แต่เมื่อการถ่ายทำเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็รีบมุ่งหน้าไปที่ร้านอินเทอร์เน็ตทันที
สิ่งแรกที่ฮยอกแจจะทำคือการเข้าไปดูในเว็บบอร์ดของรายการ UNDEAD BOY CLUB มีความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับคนที่ชื่อ ‘อี ฮยอกแจ’ ที่ได้เข้าไปอยู่ในหอพักของวง UNDEAD บ้างก็ชื่นชมว่าเขาน่ารักดี บ้างก็บอกว่าโชคดีจริงๆ ที่คนที่เข้าไปในโฮมสเตย์เป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้นเหล่าแฟนคลับจะต้องอาละวาดแน่ๆ
“หึ น่ารักอย่างนั้นเหรอ”
ฮยอกแจกระตุกริมฝีปากและเลื่อนเม้าส์อ่านข้อความเหล่านั้นผ่านๆ มีกระทู้ที่น่าสนใจอยู่กระทู้หนึ่ง เป็นกระทู้เกี่ยวกับอาการท้องเสียของยองอุนเมื่อตอนเช้า แฟนคลับมากมายต่างพากันเป็นห่วงและกระวนกระวายใจ แต่คนที่วางแผนทั้งหมดอย่างฮยอกแจกลับนั่งสะใจอยู่เงียบๆ
หลังจากนั้นฮยอกแจก็เข้าไปดูเว็บบอร์ดของกลุ่มแอนตี้แฟนบ้าง ทุกคนต่างพากันสรรเสริญฮยอกแจที่ทำเข้าไปในโฮมสเตย์ และทำให้อารมณ์ของฮีชอลขึ้นลงอย่างไม่ปกติ ใครๆ ก็รู้ว่าฮีชอลอยู่ร่วมกับคนอื่นได้เสียที่ไหน ฮยอกแจหันไปมองเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ถัดไปจากเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“นี่นาย ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ”
เสียงเล็กๆ พยายามเอ่ยขึ้นให้ดูทรงพลังมากที่สุด เขาทำตัวเหมือนกับไม่มีความเป็นมิตรเลยสักนิด เด็กหนุ่มคนนั้นแสดงท่าทีอิดออดจนฮยอกแจต้องถลึงตาใส่
“อยากโดนเหรอ? เร็วๆ”
ฮยอกแจง้างมือขึ้นสูง เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยสักนิด แต่มันไม่มีทางเลือกจริงๆ เด็กคนนั้นจึงรีบยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ฮยอกแจใช้อย่างรวดเร็ว นิ้วเรียวกดหมายเลขโทรศัพท์ที่เขาจำได้แม่น ก่อนจะกดโทรออก ไม่นานนักก็มีคนรับสาย
[ยอโบเซโย]
น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้น แต่มันให้ความรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ฮยอกแจกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะรีบพูดธุระของเขาออกไป
“ผ...ผมอึนฮยอกนะครับ เอ่อ...อี ฮยอกแจน่ะ”
[อ่อ ฉลาดเหมือนกันนี่ ฉันนึกว่านายจะไม่มีปัญญาติดต่อฉันเสียอีก]
“ได้ข่าวมาจากในบอร์ดว่ามีไวรัสตัวใหม่เข้ามานี่ครับ ผมโทรมาบอกแผนต่อไป”
ฮยอกแจรีบพูดตัดบท ใจจริงเขาก็ไม่อยากจะสนทนากับคนๆ นี้มากนัก ต่อหน้าคนอื่นแสร้งทำตัวเป็นพ่อพระ ทำเสมือนเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่น มีความขยันและความรับผิดชอบ แต่ลับหลังแล้วเหมือนกับอสรพิษร้ายที่ทำลายได้แม้กระทั่งคนใกล้ตัว
[ฉันรู้ว่านายฉลาดพอที่จะเอาตัวรอด แต่ระวังคิบอมเอาไว้นะ หมอนั่นจะทำให้นายลำบาก]
ฮยอกแจรู้ดีว่าสิ่งที่คนๆ นี้พูดหมายถึงอะไร เพราะว่าคิม คิบอมเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหวมากกว่าคนอื่นในวง เขาขี้ระแวงและขี้กลัวเอามากๆ ถ้าฮยอกแจยังไม่หยุดอยู่แค่นี้ สักวันเรื่องที่เขาเป็นแอนตี้แฟนจะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะแน่ๆ
[แล้วนายรู้เรื่องที่เว็บบอร์ดโดนแฮกหรือยัง?]
“อ...อะไรนะครับ โดนแฮกเหรอ? แล้วจับตัวได้หรือยัง?”
ฮยอกแจถามอย่างตกใจ เขารีบคลิกเข้าไปดูเว็บบอร์ดอีกครั้งหนึ่ง มีบางอย่างที่แปลกๆ ไป กระทู้ลับถูกปิดลงชั่วคราว แล้วกระทู้ปกติก็มีการโวยวายของแอนตี้แฟนอีกด้วย
[ตอนนี้สตาฟบอร์ดกำลังตามอยู่ว่าไอพีของเครื่องที่ใช้แฮกมาจากไหน ถ้าฉันรู้แล้วจะส่งเข้าอีเมลล์นายแล้วกัน]
ร่างบางกำลังจะอ้าปากขานรับ แต่ทางปลายสายก็กดวางไปเสียก่อนด้วยความร้อนรน เขาส่งโทรศัพท์คืนไปให้เด็กหนุ่มที่นั่งข้างกัน ก่อนจะนึกย้อนไปถึงวันที่เจอกับผู้ชายที่เขาเพิ่งคุยเมื่อกี้เป็นครั้งแรก
‘มาออดิชั่นคนเดียวเหรอ’
ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องออดิชั่นที่ฮยอกแจกำลังจะเข้าไปในนั้น เขาเอ่ยทักทายฮยอกแจด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
‘เปล่าครับ ผมมากับแฟน’
ฮยอกแจตอบ ในขณะที่คยูฮยอนเดินออกมาพอดี ตอนนั้นเขาและคยูฮยอนเป็นแฟนกันอยู่ แม้ว่าคยูฮยอนจะไม่ยอมรับ แต่ความเป็นห่วงที่มีให้กันและกันเสมอมาก็ทำให้ฮยอกแจคิดเข้าข้างตัวเองว่าพวกเขาเป็นแฟนกันแล้ว คยูฮยอนพยักหน้าให้ฮยอกแจ แล้วชี้นิ้วไปทางห้องน้ำ ฮยอกแจจึงโบกมือกลับไป
‘โจ คยูฮยอนน่ะเหรอที่เป็นแฟนนาย’
‘คุณรู้จักคยูฮยอนด้วยเหรอ อ๋อ...คุณออดิชั่นรอบเดียวกับเขานี่ เขาร้องเพลงดีไหมครับ’
ฮยอกแจถามเสียงใส เขามีมารยาทพอที่จะหลีกเลี่ยงคำถามว่าใครผ่านออดิชั่นในรอบก่อนหน้านี้ ทว่าเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
‘พูดตรงๆ นะ ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ฉันร้องเพลงเพราะกว่าเด็กนั่นอีก ทำไมกรรมการถึงเลือกมัน’
ฮยอกแจเงียบกริบ เขาเก็บความดีใจเอาไว้ลึกๆ ที่คยูฮยอนเป็นคนผ่านเข้ารอบออดิชั่นในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะผ่านออดิชั่นหรือไม่ก็ตาม แต่ฮยอกแจก็ยังดีใจที่น้องชายตัวโตข้างบ้านของเขาจะได้เป็นเด็กฝึกหัดในค่ายเพลงชื่อดังแล้ว
‘ไม่เป็นไรนะครับ คราวหน้าค่อยมาออดิชั่นใหม่ก็ได้’
‘หึ คราวหน้าเหรอ ฉันออฯ มาสี่ครั้งแล้ว ไม่เคยผ่านสักครั้ง เด็กนั่นมันต้องใช้เส้นแน่ๆ’
‘ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ คยูฮยอนไม่รู้จักใครในนี้’
ร่างบางรีบแก้ตัวแทนคยูฮยอน แต่ริมฝีปากบางเฉียบก็ยิ้มที่มุมปากแล้วมองมาทางเขาอย่างไม่หวังดีเท่าใดนัก แล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้น
‘แฟนนายไม่ได้มาออดิชั่นเป็นครั้งแรกเสียหน่อย เขารู้จักกับคนในวงใน สไตลิสท์อี ซองมินน่ะ นายรู้จักเขาไหม บางที...สองคนนั้นอาจจะมีความสัมพันธ์ต่อกันก็ได้’
ฮยอกแจกัดฟันกรอดอย่างโมโหทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ในวันนั้น หากคยูฮยอนไม่โกหกเขา หากคยูฮยอนไม่ทรยศและทำร้ายเขาในวันนั้น ชีวิตของอี ฮยอกแจก็คงไม่ต้องจมอยู่กับการแก้แค้นแบบนี้ ความปวดร้าวของฮยอกแจมันไม่ได้เกิดจากคำพูดยุยงของคนๆ หนึ่ง แต่มันเกิดจากการกระทำของคยูฮยอนและซองมินที่ฮยอกแจได้รับกลับมาต่างหาก
ฮยอกแจรีบลงโปรแกรมไวรัสตัวใหม่ล่าสุดใส่แฟลชไดรฟ์ที่เขาเตรียมมา ก่อนจะดึงแฟลชไดรฟ์ออกจากคอมพิวเตอร์แล้วกำมันไว้แน่น จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันไม่ใช่ความเสียใจ แต่มันเป็นความโกรธและความแค้นล้วนๆ
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ร่างบางกลับมาถึงหอพักในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม ทงเฮรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ราวกับว่ารอเพื่อนที่น่ารักคนนี้กลับมาโฮมสเตย์
“ฮยอกแจ ฉันนึกว่านายจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว”
“ทำไมจะไม่กลับมาล่ะ ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกเกือบเดือนนะ”
ฮยอกแจตอบออกไป เขาถอดรองเท้าแล้วเอาไปวางไว้บนชั้นอย่างเป็นระเบียบ ทงเฮยังคงเดินตามต้อยๆ เหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจ จนฮยอกแจหันกลับมามองอย่างรำคาญ
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาทงเฮ ฉันเรียนหนักแล้วก็เหนื่อยมากด้วย”
ฮยอกแจบอก ทว่าร่างบางก็เอาแต่ส่งยิ้มหวานมาให้
“ตอนเย็นฉันกับซีวอนแวะไปรับนายมาด้วย แต่ว่า...เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกับนายบอกว่านายออกมาตั้งนานแล้ว นายไปไหนมาเหรอ”
คำถามของทงเฮทำให้ฮยอกแจสะอึก เขากำมือแน่นด้วยความเกร็ง และคยูฮยอนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนก็มองมาที่เขาอย่างจับผิด คิบอมที่นั่งอยู่ที่พื้นก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างอยากรู้เช่นกัน
“ฉ...ฉัน...ไปเยี่ยมพ่อที่สุสานน่ะ”
ฮยอกแจโกหกคำโต เขาเคยไปที่สุสานเสียที่ไหน ถ้าแม่ไม่สั่งหรือไม่พาไป ฮยอกแจไม่มีทางไปเหยียบที่สุสานนั่นเด็ดขาด คยูฮยอนยังคงจ้องมองมาที่ฮยอกแจ ร่างบางจึงทำเนียนเดินเข้าไปหาคิบอม ทงเฮก็รีบตามไปด้วย
“วันนี้ฉันซื้อของมาฝากฮยอกแจกับคิบอมด้วยนะ น่ารักไหม?”
ทงเฮรอจนกว่าฮยอกแจจะกลับมาที่หอพัก เขาจึงมอบโคมไฟในห้องนอนให้เพื่อนตัวเล็ก และชุดนอนที่ซื้อมาคู่กัน ทงเฮก็มอบให้คิบอมกับฮยอกแจด้วย คิบอมรับมาอย่างขอบคุณ แต่ฮยอกแจกลับทำหน้าแหยๆ
“ฉันไม่ชอบใส่ชุดนอนแบบนี้หรอก ลายมันเหมือนชุดนอนของเด็กเกินไป”
“เสียมารยาท พี่ทงเฮอุตส่าห์ซื้อมาฝากนะ”
คิบอมพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเหลือบมามองหน้าฮยอกแจ เมื่อฮยอกแจจ้องกลับไปบ้าง คิบอมก็รีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ต่างเอาชุดนอนที่ทงเฮซื้อมาทาบกับตัวเอง มันเป็นชุดนอนสีฟ้าคราม มีลายลูกศรเล็กๆ เต็มไปทั่วทั้งตัว
“แล้วนายว่าระหว่างคนตรงไปตรงมา กับคนที่ชอบเสแสร้งล่ะ แบบไหนมันแย่กว่ากัน”
ฮยอกแจพยายามจะสื่อให้คยูฮยอนรู้ แต่คยูฮยอนกลับเดินหนีไปทางอื่น เขาจึงหันกลับมาสนใจทงเฮและคิบอมอีกครั้ง ซึ่งทงเฮที่ได้ยินฮยอกแจพูดแบบนั้นก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฮยอกแจชอบแบบไหน แค่คิดว่าอยากซื้อมาฝากน่ะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ก็ขอบคุณแล้วกันนะที่อุตส่าห์ซื้อมาให้”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องใส่ก็ได้นะ”
ทงเฮบอกอย่างเกรงใจ ฮยอกแจจึงจับชุดนอนไว้แน่น เขากำลังคิดว่าสิ่งที่เขาทำกับทงเฮเป็นเพราะว่าตัวเองโมโหมาจากคยูฮยอนใช่หรือไม่ และเมื่อคิดได้ ฮยอกแจก็รู้สึกผิดต่อทงเฮทันที ทงเฮไม่ได้ผิดอะไร มือหนาเอื้อมไปขยี้ผมนุ่มของทงเฮเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วจะใส่ชุดนอนของนายเดี๋ยวนี้แหละ”
ทงเฮยิ้มกว้าง ทำให้คิบอมที่นั่งอยู่ตรงนั้นงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทันที ฮยอกแจไม่เหมือนคนที่กำลังเสแสร้งเลยสักนิด เขามองตามฮยอกแจที่หายเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะดูชุดนอนที่อยู่บนตักของตัวเองบ้าง คิบอมควรจะใส่ชุดนอนที่ทงเฮซื้อมาให้ตั้งแต่คืนแรกเลยหรือเปล่านะ ถ้าใส่ตอนนี้ก็เหมือนกับเป็นชุดนอนที่ใส่คู่กับฮยอกแจไม่มีผิด
“คิบอม นายก็ใส่ตั้งแต่คืนนี้เลยสิ”
“ไม่ล่ะครับ พรุ่งนี้ค่อยใส่ก็ได้”
คิบอมบอกอย่างเกรงใจ แต่เพียงแค่เขามองเข้าไปทางประตูห้องนอนของตัวเอง เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้ายกาจของคนในนั้น คิบอมถือชุดนอนเข้าไปในห้องนอนตามฮยอกแจอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ทำไม ใส่ชุดนอนคู่กับฉันมันน่ารังเกียจนักเหรอ”
ฮยอกแจใส่เพียงกางเกงตัวเดียว เขาเอ่ยถามคิบอมทั้งๆ ที่หันหลัง ก่อนจะหันมามองหน้า ซึ่งคิบอมก็กอดชุดนอนของตัวเองเอาไว้แน่นแล้วส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ
“เปล่าซะหน่อย ก็จะใส่อยู่นี่ไง”
“อืม ก็ดีแล้ว อย่าทำให้ฉันอารมณ์ไม่ดี เพราะว่านายอาจจะโดนทำโทษมากกว่าการ...”
“...อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีก!!”
คิบอมตวาดลั่น ฮยอกแจจึงหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคออย่างสะใจ เขาเดินเข้ามาใกล้คิบอมเรื่อยๆ พร้อมกับคิบอมที่เดินถอยหลังหนี และเมื่อเดินมาประชิดตัว คิบอมก็หลับตาแน่นทันที
“คิดว่าฉันจะทำอะไรนายเหรอ ฉันแค่จะไปอาบน้ำเอง”
ฮยอกแจบอกเบาๆ ทำให้คิบอมถอนหายใจอย่างโล่งอก ฮยอกแจเอื้อมมือไปเปิดประตูออกนอนออก แต่ยังไม่ทันได้ผลักออกไป คิบอมก็เรียกเขาเอาไว้
“ฮยอกแจ”
คิบอมแตะมือเข้าที่ต้นแขนของฮยอกแจอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วเมื่อถูกหันมามอง คิบอมก็ต้องลดมือลงอย่างรวดเร็ว ร่างโปร่งเลิกคิ้วขึ้นเพื่อเอ่ยถาม คิบอมจึงพูดขึ้น
“เมื่อกี้นายยังบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคนที่เสแสร้งเป็นคนไม่ดี แล้วทำไมนายถึงทำเป็นพูดกับทงเฮดีขนาดนั้น”
“ฉันบอกเหรอว่าคนเสแสร้งเป็นคนไม่ดี ฉันแค่ถามว่าอย่างไหนมันดีกว่ากันเท่านั้น”
ฮยอกแจเล่นลิ้น แต่คิบอมกลับก้มหน้างุด เขาแค่กำลังคิดว่าเขาพลาดไปหรือเปล่าที่ถามฮยอกแจออกไปแบบนั้น บางทีเขาอาจจะไม่มีสิทธิ์ถามก็ได้ คิม คิบอมไม่น่าไปยุ่งกับคนแบบนี้เลยจริงๆ
“แต่นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคำตอบมันคืออะไร แล้วทำไมนายยังทำแบบนั้น”
คิบอมบอกฮยอกแจอย่างเตือนสติ เขาไม่รู้หรอกว่าฮยอกแจโกรธแค้นอะไรคยูฮยอนนักหนา ไม่รู้ว่าฮยอกแจกำลังคิดจะทำอะไร แต่ไม่ว่าอะไรมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ ฮยอกแจยิ้มที่มุมปากก่อนจะตบไหล่คิบอมเบาๆ
“ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะทงเฮมีประโยชน์กับฉันไงล่ะ”
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
ค่อยๆ เผยความลับออกมาทีละนิด
ฮยอกแจไม่ได้เลวธรรมดานะคะ
แต่ฮยอกแจเลวแบบมีสาระ สาระ+เลว
ล้อเล่นค่า...
ไม่รู้ว่าจะมีใครเดาได้บ้างว่าบอสใหญ่เป็นใคร
ฮ่าๆ ซีนยังไม่รู้เลย แล้วคนอ่านจะรู้เหรอ กำ~
ความคิดเห็น