คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Chapter 8
ในตอนเย็นของวันนั้น ทงเฮตั้งใจว่าจะไปรับฮยอกแจที่บริษัทและถามให้รู้เรื่อง เขาสัญญากับคยูฮยอนว่าหลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้วจะไปดินเนอร์กับคยูฮยอน ซึ่งคยูฮยอนก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรแต่ว่าคยูฮยอนตั้งใจจะไปหาทงเฮที่บ้านโดยไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้าต่างหาก
ทงเฮจอดรถหน้าที่ทำงานฮยอกแจเหมือนทุกวัน ฮยอกแจเห็นสามีมารับก็ยิ้มหน้าบานแล้ววิ่งหอบกระเป๋าเข้ามาในรถเหมือนเด็กเวลามีผู้ปกครองมารับที่โรงเรียน
จริงๆ ทงเฮก็ดีใจอยู่หรอกที่เห็นท่าทางฮยอกแจเป็นอย่างนั้น
แต่พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าก็อดโกรธไม่ได้ พอฮยอกแจเข้ามาด้านในเขาจึงทำเป็นเงียบไม่พูดไม่ทักทายใดๆ ทั้งสิ้น
“เฮ้อ...วันนี้งานหนักเป็นบ้าเลย เหนื่อยจัง”
ฮยอกแจนั่งคอพับคออ่อนอย่างหมดสภาพ ทงเฮมองด้วยหางตาแวบหนึ่งแล้วคิดในใจ
...ไปเล่นบทรักบทไหนมากันล่ะ ถึงได้เหนื่อยมากขนาดนี้
“ทงเฮ วันนี้งานของนายเป็นยังไงบ้าง นายเหนื่อยเหมือนฉันไหม หรือว่าสบายกว่านะ ทำงานที่บ้านก็คงสบายกว่าอยู่แล้วล่ะเนอะ”
“งานของฉันไม่ได้สบายเหมือนที่นายคิดหรอกนะ” ทงเฮพูดอย่างฉุนเฉียวจนฮยอกแจที่ก่อนหน้านี้รู้สึกดีเป็นอย่างมากต้องอารมณ์สะดุดลง
“ทงเฮอ่า...”
“เลขาจะทำอะไรมากมายกัน วันๆ ก็คงได้แต่เที่ยวบริการเจ้านายล่ะมั้ง”
“งานเลขานุการไม่ใช่งานแบบนั้นซะหน่อย”
ฮยอกแจทำหน้ามุ่ยเพราะคิดว่าทงเฮดูถูกงานของตน เขาไม่ทันรู้ซักนิดว่าทงเฮไม่พอใจอย่างมาก และทงเฮกำลังพยายามต่อต้านความรู้สึกของตัวเองจนถึงที่สุด
แม้ว่ามัน...จะยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้นเมื่อคิดถึงภาพฮยอกแจที่อยู่ในคลิปกับเจ้านาย
“งานที่ฉันทำไม่ใช่งานบริการ ไม่ใช่แค่เสิร์ฟกาแฟหรือทำทุกอย่างที่เจ้านายสั่งให้ทำ”
“งั้นเหรอ?” ทงเฮเอียงคอถามแล้วเบ้ปาก ถ้ามีใครเห็นเข้าคงคิดว่าสามีกำลังงอนภรรยาอยู่แน่ๆ
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันทำเฉพาะงานที่เลขาควรจะทำเท่านั้นแหละ อย่างเรื่องเสิร์ฟกาแฟนายก็รู้ว่าฉันทำอะไรพวกนี้ไม่เป็น”
ทงเฮพยักหน้าช้าๆ แม้ว่าฮยอกแจจะพูดไม่หยุด ดูเหมือนเขาเองก็จะชินกับอาการพูดเป็นต่อยหอยของฮยอกแจซะแล้ว
“จริงด้วย วันนี้ฉันไปโรงแรมมาด้วยนะ”
“...” คำพูดของฮยอกแจทำให้ทงเฮหันขวับอย่างรวดเร็ว ยอมรับกันง่ายๆ แบบนี้เชียวเหรอ
“นายจะไม่ถามซักคำเหรอว่าฉันไปโรงแรมทำไม แล้วไปกับใคร?”
“ถ้านายอยากจะเล่าก็เล่ามาสิ” ทงเฮทำเป็นวางฟอร์มทั้งๆ ที่ในใจแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
“ฉันกับคุณคิมไปพบลูกค้าชาวไต้หวันที่โรงแรมมา ถ้ามีใครเห็นเราสองคนเข้าต้องคิดว่าฉันกับคุณคิมเข้าโรงแรมไปทำอะไรไม่ดีแน่ๆ เลย นายว่าไหม?”
“อะ...อะไรนะ? ไปคุยงาน?” ทงเฮอ้าปากจนเหมือนว่ากรามของเขาจะค้างไปแล้ว หน้าคมเอาแต่จ้องมองฮยอกแจจนคนตัวเล็กสะกิดให้กลับไปมองถนนอีกครั้ง
“อื้อ แค่ไปคุยงานเอง ตอนแรกที่คุณคิมชวนฉันไปโรงแรมฉันก็ตกใจเหมือนกัน แต่ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”
....ใช่แล้ว! ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
ทงเฮถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่คิดว่าตัวเองจะสบายอกสบายใจมากกว่าตอนนี้อีกแล้ว ลูกแกะอย่างฮยอกแจยังไงก็ยังคงเป็นลูกแกะอยู่ดีแหละน้า จะให้เป็นหมาป่าได้ยังไงกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฮยอกแจที่เห็นรถเก๋งสีดำก็ต้องตกใจ ทงเฮกำลังจะลงจากรถ แต่ฮยอกแจกลับเกาะไหล่หนาของอีกฝ่ายไว้แน่นด้วยอาการสั่นเทา
“มีอะไร?” ทงเฮถาม
“คือว่า...ทงเฮ รถคันนี้แหละที่...ที่มาหาฉันวันนั้น”
“อืม รถของซีวอนน่ะ นายไม่ต้องกลัวหรอก มีฉันอยู่ทั้งคนยังจะต้องกลัวอะไร”
พอทงเฮบอกแบบนั้น ฮยอกแจก็เดินตามทงเฮต้อยๆ เข้าไปในบ้าน ไม่เพียงแต่ฮยอกแจที่ตกใจเมื่อเห็นหน้าซีวอนอีกครั้ง ทงเฮก็ตกใจเช่นกันที่คยูฮยอนอยู่ในบ้านของเขาด้วย
“คยูฮยอน...” ทงเฮเรียกชื่อคนรักเสียงเรียบ ฮยอกแจได้ยินแบบนั้นก็โผล่หน้าออกไปมองบุคคลที่ทงเฮพูดถึง
ผู้ชายคนนี้เองเหรอที่ชื่อคยูฮยอน เขาทั้งตัวสูงโปร่ง การแต่งตัวก็ดูดีมีสไตล์เหมือนเป็นนายแบบ ฮยอกแจชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อพอจะจำได้ว่าเขาเองก็เคยเห็นคยูฮยอนมาบ้างตามปกนิตยสารและโฆษณาทางโทรทัศน์
ทงเฮมีแฟนเป็นถึงดาราเลยเหรอเนี่ย
แล้วเขาล่ะ...เขาไม่มีอะไรดีสู้คยูฮยอนได้เลยสักนิด
ฮยอกแจคิดอยู่ในใจแล้วหน้าก็ถอดสีลง เขายืนอยู่กับที่ในขณะที่ทงเฮเดินเข้าไปหาคยูฮยอนกับซีวอนแล้วตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความเข้าใจผิดนะ” ทั้งคยูฮยอนและซีวอนต่างก็รู้ดีว่าทงเฮหมายถึงเรื่องอะไร แต่ฮยอกแจไม่รู้เรื่อง จึงได้แต่ยืนทำหน้าเหรอหราอยู่แบบนั้น
“นายรู้ได้ยังไง?” คยูฮยอนถามด้วยเสียงแผ่วหวิวยิ่งกว่าอากาศ
“เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน”
“แต่ว่า...” ซีวอนทำท่าจะแย้งขึ้น
“จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักฮยอกแจเลย”
ทงเฮกวักมือเรียกฮยอกแจให้เข้าไปยืนใกล้ๆ พอฮยอกแจไปถึง มือแกร่งก็โอบไหล่บางไว้จนฮยอกแจทำตัวไม่ถูก คยูฮยอนก็เช่นกัน จึงได้แต่หันหน้าไปสบตาซีวอนด้วยแววเศร้าหมอง
“นี่อี ฮยอกแจภรรยาของฉันเอง ส่วนนี่ชเว ซีวอน...เพื่อนของฉัน และโจ คยูฮยอนเป็น...เป็น...”
“เป็นแฟนนายนี่เอง” ฮยอกแจบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วกระเถิบตัวออกจากวงแขนของทงเฮ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคยูฮยอนรู้สึกอย่างไร ยิ่งซีวอนที่จ้องมองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้น ฮยอกแจจึงไม่อยากอยู่ใกล้ทงเฮไปมากกว่านี้เลย
“คยูฮยอนมีเรื่องจะคุยกับทงเฮไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ” ซีวอนชิงพูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ปรึกษากับคยูฮยอนเลยสักนิด
หลังจากคยูฮยอนทำหน้าตางุนงงอยู่ครู่หนึ่งก็เดินออกไปคุยกับทงเฮข้างนอก จึงเหลือเพียงซีวอนที่ยืนพิงโซฟารับแขก และฮยอกแจที่ชะเง้อคอมองว่าอีกสองคนออกไปคุยเรื่องอะไรกัน
“นาย...จำเป็นต้องไปรับไปส่งฮยอกแจทุกวันเลยเหรอ?” คยูฮยอนถามขึ้นหลังจากที่พวกเขาอยู่กันตามลำพัง ทงเฮเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า
เขาตอบไม่ได้
เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น และความรู้สึกที่มีต่อฮยอกแจ...
...ทงเฮก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เช่นกัน
“ว่าไงล่ะทงเฮ?”
“ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่”
“หน้าที่ของสามีที่ดีน่ะเหรอ นายต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือไง ทำไมนายไม่ทำตัวร้ายๆ ให้เขาจากไปล่ะ ทงเฮ...นายเปลี่ยนไปมากนะ นาย...นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน”
คยูฮยอนตะคอกใส่อีกฝ่ายทั้งน้ำตา ทงเฮจะดึงคยูฮยอนมากอด แต่ว่าคยูฮยอนก็สะบัดออกอย่างแรง แม้ว่าจะเสียใจมาก แต่คยูฮยอนก็ยืนนิ่งๆ แล้วเช็ดน้ำตาอย่างไว้เชิง แขนบอบบางยกขึ้นกอดตัวเองไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“นายรีบๆ ตัดสินใจแล้วกันว่าจะเอายังไง”
“...”
“เพราะถ้านายยังเป็นแบบนี้ คนที่ตัดสินใจ...จะเป็นฉันเอง”
เสียงของคยูฮยอนดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ฮยอกแจก็ยังไม่สามารถจับใจความได้ว่าคยูฮยอนกับทงเฮพูดเรื่องอะไรกัน บางทีสองคนนั้นอาจจะกำลังทะเลาะกันเรื่องเขาก็ได้
“ฉันจะออกไปดูพวกเขา” ฮยอกแจทำท่าจะเดินออกไป แต่ซีวอนกระชากแขนเรียวกลับมาอย่างแรง
“นายมีสิทธิ์อะไรจะไปดู”
“กะ...ก็...” ฮยอกแจตอบไม่ถูก นั่นสิ เขามีสิทธิ์อะไรล่ะ ไม่มีสักนิด ไม่มีเลย
“ทั้งๆ ที่ฉันก็บอกแล้วว่าทงเฮเป็นแฟนกับคยูฮยอน แต่นายก็ยังเกาะติดเขาอยู่ที่นี่”
“ฉันไม่ได้เกาะติดเขานะ”
“แล้วทำไมไม่เลิกกับเขาซะล่ะ ทำไมนายยังไม่ย้ายออกไปจากที่นี่?!” เสียงของซีวอนต่ำลงทุกทีจนฮยอกแจตัวสั่น ฮ ยอกแจเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วกุมมือซีวอนไว้อย่างขอร้อง
“ซักวันฉันจะไปจากเขาแน่ แต่ฉันขอเวลาอีกนิดได้ไหม อย่างน้อย...ตอนที่ฉันต้องจากเขาไปจริงๆ ฉันก็ยังมีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเก็บไว้ในใจ”
ซีวอนไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาค่อยๆ ดึงมือหนาของตัวเองกลับมา แววตาของฮยอกแจทำให้เขารู้สึกใจอ่อนและไม่กล้าพูดอะไรอีก บางทีเรื่องนี้คนที่น่าสงสารอาจจะไม่ได้มีแค่คยูฮยอนเพียงคนเดียวก็ได้
ในตอนนั้น คยูฮยอนก็เดินกลับมาพอดี ร่างโปร่งเดินดุ่มๆ มาหาซีวอนแล้วเอ่ยขึ้นเสียงดัง
“ซีวอน ช่วยขับรถไปส่งฉันได้ไหม?”
“คยูฮยอน คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ” ทงเฮเดินตามเข้ามาแล้วคว้าข้อมือคยูฮยอนเอาไว้ แต่คยูฮยอนไม่สนใจ
“คุณคยูฮยอนไม่ทานข้าวเย็นด้วยกันเหรอครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว” ฮยอกแจเอ่ยถาม
“เอาไว้วันหลังเถอะครับ วันนี้ผมรู้สึกเพลียๆ เหมือนจะไม่ค่อยสบาย รีบไปกันเถอะซีวอน”
พูดจบก็เดินนำลิ่วๆ ออกไปนอกบ้านทันที ทงเฮก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจจะสงสารฮยอกแจเลยสักนิด เขามองคยูฮยอนไปกับซีวอนจนลับสายตา จากนั้นก็เดินเข้าห้องแล้วปิดประตูเงียบ ทิ้งให้ฮยอกแจนั่งหงอยเหงาที่ชั้นล่างเพียงลำพัง
ตั้งแต่ขึ้นมานั่งในรถของซีวอนได้เท่านั้น คยูฮยอนก็ร้องไห้เป็นเขื่อนแตก น้ำตาของคนเย่อหยิ่งอย่างเขา พอได้อยู่ใกล้ๆ ซีวอนกลับกลายเป็นคนที่อ่อนแอยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ซีวอนเอื้อมมือไปกุมมือบางที่สั่นเทาของคยูฮยอนไว้แน่น เขาบีบมันซ้ำๆ และไม่ยอมจะปล่อยมือนี้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว คยูฮยอนยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ร่างบางร้องไห้จนตัวโยนจนซีวอนไม่สามารถขับรถต่อไปได้อีกแล้ว
“มานี่คยูฮยอน”
ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและอบอุ่น แต่คยูฮยอนกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงของซีวอนเศร้ามาก ท่อนแขนแกร่งดึงร่างคยูฮยอนเข้าไปในอ้อมกอดแล้วลูบหลังอย่างปลอบใจ
“ฮึก...นายโกหก นายโกหกฉัน!” คยูฮยอนร้องไห้และทุบกำปั้นเข้าที่อกกว้างแต่ซีวอนไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
เขาเจ็บมากกว่านั้นหลายเท่าที่เห็นคยูฮยอนต้องร้องไห้เพราะทงเฮ
“ฉันไม่เคยโกหกนาย”
“ไม่จริง ฮือๆๆ นายโกหกฉัน ฮยอกแจไม่ได้ขี้เหร่ เขาน่ารัก เขาน่ารักและ...ทงเฮ...”
“ไม่เอานะคยูฮยอน สำหรับทงเฮ...นายดีที่สุดจริงๆ”
“สายตาที่ทงเฮมองฮยอกแจมันไม่ธรรมดา พวกเขาดูผูกพันกัน พวกเขาดูห่วงใยกันจนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก ฮยอกแจเหมือนน้ำมันที่ทงเฮพร้อมจะเข้าหา ฉันไม่อยากให้พวกเขาอยู่ใกล้ๆ กันอีกแล้ว ฮือๆๆ”
ซีวอนทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดคยูฮยอนไว้เช่นนั้น ฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาทำให้คยูฮยอนยิ่งเศร้าหมองมากไปอีก
“ถ้าทงเฮจะไปจริงๆ ฉันก็คงต้องยอมแพ้ ฉันเหนื่อยที่จะต้องวิ่งตามแล้ว” คยูฮยอนพูดประชดประชันและร่ำไห้เสียงดังลั่นแข็งกับสายฝน ซีวอนจึงดึงคยูฮยอนเข้ามาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม
“ถ้านายเหนื่อยก็พักที่ไหล่ฉันก่อนก็ได้ ฉันจะอยู่ตรงนี้...เพื่อรอนายเหมือนเดิม”
ซีวอนกระซิบเสียงแผ่วเบา เขาหวังให้คยูฮยอนทำอย่างที่พูดจริงๆ แม้จะรู้ว่าคยูฮยอนไม่มีทางเลิกรักทงเฮได้ คยูฮยอนก็แค่พูดประชดไปแบบนั้นเอง
แต่ซีวอน...ก็ยังจะรอ
Talk with Lee Seen
สวัสดีค่า เรื่องนี้คาดว่าจะมีประมาณ 20 ตอนจบนะคะ
ไม่แน่ใจว่าจะยืดเยื้อไปถึง 25 ตอนหรือเปล่า(ขึ้นอยู่กับความแถของคนแต่งค่ะ)
แล้วก็...วันที่ 26 ม.ค. 2556 ซีนจะนำฟิกไปขายที่งานตลาดฟิก
มีเรื่องนี้...หลงรัก, Noboby Knows, I hate Lee Donghae, และอีกหลายๆ เรื่องของอึนเฮค่ะ
ใครสนใจเรื่องไหนลองบอกๆ มาก่อนได้นะคะ ซีนจะเปิดจองอึนเฮทุกเรื่องในเร็วๆ นี้
พรุ่งนี้จะอัพอีกครั้งค่ะ อ่านแล้วยิ้มด้วยนะ(ใครยิ้มออก สุดยอดเลย)
ปล.ขอโทษแฟนคยูฮยอนด้วย ตอนที่ 10 หวานแน่นอน สัญญาด้วยเกียรติของยุวกาชาดหมู่สีเหลือง
ความคิดเห็น