คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
Chapter 7
หลังจากเรื่องราวในวันนั้นผ่านไป ทงเฮก็ไม่กล้าทิ้งให้ฮยอกแจอยู่คนเดียวอีก เหมือนว่าฮยอกแจจะรู้สึกผิดมากจนสารภาพความผิดกับสามีออกมาจนหมด ตอนนั้นทงเฮมองด้วยแววตาไร้ความหมาย ก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกว่า... ‘ไม่เป็นไร’
ในเมื่อเรื่องมันผ่านไปแล้ว จะให้เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยก็ใช่เรื่อง
ทงเฮแค่เตือนฮยอกแจว่าอย่าทำแบบนี้อีก เพราะเขาอาจจะไม่ให้อภัยอีกเป็นครั้งที่สอง
ตั้งแต่วันนั้น ฮยอกแจก็ยังไม่ได้โทรศัพท์ไปหาซองมินอีกเลย ตอนนี้เขาควรจะห่างจากซองมินซักพัก และควรจะลองทำอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง
เช้าวันนี้...
ฮยอกแจตื่นตอนใกล้ๆ หกโมงเช้าเหมือนเดิม แม้ว่าจะนอนคนละห้องกัน แต่ฮยอกแจก็ยังถือคติที่ว่า... ‘ภรรยาที่ดี ต้องตื่นก่อนและนอนทีหลังสามี’
ร่างบางจับไม้กวาดและทำความสะอาดห้องรับแขกอย่างแข็งขัน เขายังไม่ได้อาบน้ำตอนเช้าเพราะตั้งใจว่าเมื่อทำความสะอาดเสร็จแล้วค่อยกลับไปอาบน้ำทีเดียว จึงสวมเพียงชุดนอนบางๆ ลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองสดใสทั้งตัว
ตอนหกโมงตรง ทงเฮเดินลงมาจากห้องนอนบ้าง ชายหนุ่มเดินมานั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โซฟาแล้วมองฮยอกแจไปด้วย ฮยอกแจยังคงหันหลังให้จึงไม่รู้ว่าตัวเองถูกอีกฝ่ายจ้องมองอยู่นานมากแล้ว ทงเฮเอาแต่จ้องมองด้านหลังของคนตัวเล็กที่กวาดพื้นทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเอี่ยมจนเขาลืมมองกาแฟที่อยู่ในมือของตัวเอง
“โอ๊ย!”
ทงเฮร้องลั่นเมื่อเขาทำกาแฟหกเลอะเทอะกางเกงชุดนอนสีเข้มของตัวเองเต็มไปหมด
“ทงเฮ เป็นอะไรน่ะ?”
ฮยอกแจแทบจะทิ้งไม้กวาดไว้ตรงนั้นแล้วหยิบผ้าขี้ริ้วมาเช็ดระหว่างขาของทงเฮให้อย่างตกใจ ทงเฮอ้าปากค้างในขณะที่มือของฮยอกแจใช้ผ้าผืนเล็กซับคราบกาแฟใกล้ส่วนนั้นของเขาเข้าไปทุกที
“ร้อนมากหรือเปล่า ทำไมถึงทำกาแฟหกได้ล่ะ?”
ฮยอกแจเช็ดไปก็ถามไปอย่างเป็นห่วงโดยไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของทงเฮเลยสักนิด ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองทงเฮที่ถือถ้วยกาแฟชะงักค้าง ในตอนนั้นเองที่ฮยอกแจเพิ่งรู้ตัว มือบางชักกลับอย่างรวดเร็วแล้วใบหน้าหวานก็ขึ้นสีระเรื่อ
“เอ่อ...”
“เดี๋ยว...ฉันเช็ดเอง!” ทงเฮคว้าผ้าในมือของฮยอกแจมาทำความสะอาดกางเกงของตัวเอง ฮยอกแจดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังซ่อนใบหน้าที่ไม่ยอมหยุดแดงเรื่อเสียที หลังมือบอบบางซับหน้าที่ร้อนผะผ่าวของตัวเอง ดูทีว่ามันจะไม่ลดอุณหภูมิลงไปได้ง่ายๆ เลย
“งั้นฉันจะไปกวาดบ้านต่อแล้วกันนะ”
พูดจบก็รีบรุดไปกวาดพื้นต่อโดยไม่สนใจทงเฮเอง ทงเฮได้แต่มองฮยอกแจอีกครั้ง เมื่อกี้เขาเห็นชัดเจนว่าฮยอกแจหน้าแดง แต่เขาเล่า ทำไมถึงได้ปล่อยให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำได้ขนาดนี้
ฮยอกแจ...ในชุดนอนลายลูกเจี๊ยบสีเหลือง
ปกติทงเฮไม่ได้สังเกตหรือแม้แต่สนใจเลยว่าฮยอกแจจะใส่ชุดนอนสีอะไรลายอะไร แต่วันนี้เขารู้สึกว่าฮยอกแจช่างเป็นคนที่เข้ากันกับชุดนอนลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองสดใสมากที่สุด
ยิ่งเป็นสีเหลืองก็ยิ่งขับให้ใบหน้าหวานของฮยอกแจดูหวานมากขึ้นไปอีก
...นายเป็นอะไรไปเนี่ยอี ทงเฮ
ถึงฮยอกแจจะไม่มีตาหลัง แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกแอบมองอยู่ เมื่อหันกลับมาช้าๆ ทงเฮก็ทำเป็นมองไปทางอื่น แต่ฮยอกแจก็ยังเอ่ยถามขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ ก็แค่...แค่...”
ทงเฮอ้าปากพะงาบๆ เพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง จะให้บอกว่าเขาแอบมองฮยอกแจอยู่ก็คงจะเสียหน้ามากแน่ๆ สักพักทงเฮก็นึกออก เขาชี้มือไปที่พื้นแล้วยืนขึ้น
“นั่นไง! ตรงนั้นยังไม่สะอาดเลย”
“ห๊ะ?!”
“ไม่ต้องมาทำหน้างงเลย เมื่อกี้ฉันไม่ได้มองนายซะหน่อย แต่มองพื้นบ้านของฉันต่างหากว่ามันสะอาดดีแล้วหรือยัง รีบๆ กวาดเร็วเข้าสิ นายไม่ต้องรีบไปทำงานหรือไง”
“อ้อ รู้แล้วน่า” ฮยอกแจก้มหน้าก้มตากวาดพื้นต่อ เขาคิดว่าวันนี้ทงเฮทำตัวแปลกไปมากๆ จริงๆ ฮยอกแจคิดว่าทงเฮทำตัวแปลกขึ้นทุกวัน แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร
หลังจากทำความสะอาดพื้นเสร็จแล้ว ฮยอกแจก็มาเช็ดประตูกระจกใสหน้าบ้าน ทงเฮที่เห็นว่าฮยอกแจยังทำงานบ้านไม่เสร็จซักทีจึงออกปากช่วย
“ไม่เป็นไร ฉันเช็ดกระจกไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้วล่ะ นายไปอาบน้ำเถอะ”
“นายทำคนเดียวจะเสร็จเร็วได้ไงกัน มานี่ ฉันช่วยเช็ดด้านนอกเอง”
ทงเฮไม่รอให้ฮยอกแจปฏิเสธอีกเป็นครั้งที่สอง เขานำผ้าไปเช็ดประตูกระจกใสจากด้านนอก ในขณะที่ฮยอกแจยืนเช็ดอยู่ด้านใน แม้จะอยู่คนละฝั่งของกระจกใส แต่ทุกครั้งที่มือของทั้งคู่ลากผ่านกัน เวลาก็ดูเหมือนจะขยับช้าลงไปทุกที
ฮยอกแจยืนนิ่งงันจ้องมองทงเฮที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทงเฮเองก็หยุดมือหนาของเขาไว้ที่ตรงนั้น มือของคนสองคนราวกับจะประสานกันไว้แม้จะอยู่คนละด้านของกระจก ฮยอกแจเขินอายจนต้องลดมือลงและก้มมองปลายเท้าของตัวเอง ส่วนทงเฮกลับจ้องมองฮยอกแจโดยไม่สามารถละสายตาไปทางไหนได้อีก
“เรา...เอ่อ...รีบๆ เช็ดกันดีไหม?” ฮยอกแจว่าพลางทงเฮก็พยักหน้าเห็นด้วย หลังจากนั้นทั้งคู่ก็รีบเช็ดกระจกโดยที่ไม่สบตากันอีก
กลายเป็นว่า...เช้าวันนั้น แทนที่จะได้ทำงานบ้านเสร็จเร็วๆ กลับช้ากว่าเดิมไปอีกตั้งหลายนาที
แม้ว่าวันนี้ฮยอกแจจะออกจากบ้านช้ากว่าทุกวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเข้างานสายแต่อย่างใด และถึงจะรู้ว่ายังไงฮีชอลก็ไม่ว่าหากในหนึ่งปีเขาจะไปทำงานสายสักวันหนึ่ง แต่ฮยอกแจก็ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนไม่เอาไหน
ทว่า...
พอถึงที่ทำงานแล้ว กลับต้องรีบเตรียมตัวออกมาจากบริษัทแทบจะในทันที
“เราจะไปไหนกันเหรอครับคุณคิม?”
“ไปโรงแรม” ฮีชอลตอบหน้าตาย ใบหน้าเรียบเฉยทำเอาฮยอกแจเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“อะไรนะครับ จะ...จะไปโรงแรม ไปทำไมน่ะครับ?” เขาถามรัวเป็นชุดจนฮีชอลทนไม่ไหวขำพรืดออกมาจนได้
“เด็กน้อย คิดว่าผมจะพาคุณไปทำอะไรที่โรงแรมหรือไง?”
“ก็คุณคิมบอกว่า...”
“ผมมีนัดกับลูกค้าชาวไต้หวันที่โรงแรม” ฮยอกแจยังคงทำหน้าตาสงสัยและไม่ไว้วางใจต่อไปอีก ฮีชอลจึงคว้าคออีกฝ่ายไปขึ้นรถก่อนที่จะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ “ไม่ได้ขึ้นไปเปิดห้องคุยหรอกน่า ไปทานข้าวที่โรงแรม กลับไม่เกินเที่ยงหรอก ถ้าคุณไม่สบายใจจะโทรไปบอกสามีก่อนก็ได้นะ”
“ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญถึงขนาดต้องโทรไปรายงานเขานี่ครับ”
ฮยอกแจพูดเสียงอ่อย เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยจริงๆ ที่จะไม่บอกทงเฮว่าตนเองจะไปพบลูกค้าที่โรงแรม ยังไงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายอยู่แล้วนี่นะ
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างชเว ซีวอนต้องทำงานจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจ ตอนเช้าเขามีสัมมนาทางธุรกิจที่โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง และตอนบ่ายก็ต้องกลับไปประชุมผู้บริหารที่บริษัทของตนเอง
ร่างสูงฝากกุญแจรถยนต์ให้พนักงานของโรงแรมนำรถไปจอด ก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนล็อบบี้ของโรงแรม แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าไปในห้องสัมมนา ดวงตาคมกริบว่องไวเหมือนเหยี่ยวก็มองเห็นอี ฮยอกแจเดินควงมากับผู้ชายคนหนึ่งด้วยท่าท่างสนิทสนม แถมยังปล่อยให้อีกคนโอบไหล่อย่างใกล้ชิดและไม่แคร์ด้วยว่าคนที่ผ่านไปผ่านมาจะมองยังไง
ซีวอนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นถ่ายคลิปวิดีโอไว้อย่างรวดเร็ว
เขาพร้อมจะทำทุกอย่างให้คยูฮยอนมีความสุข ต่อให้คนอื่นจะมองว่าเขาเป็นผู้ชายเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม
“นายแน่ใจเหรอว่าเป็นเขา?” คยูฮยอนเด้งตัวลุกขึ้นขณะที่นั่งเซ็ตผมอยู่ในห้องเตรียมออกไปถ่ายแบบโฆษณาให้กับสินค้ายี่ห้อหนึ่ง เขาได้เห็นวิดีโอที่ซีวอนส่งมาให้แล้ว แต่ก็ยังเห็นหน้าฮยอกแจไม่ชัดอยู่ดีเพราะฮยอกแจยืนหันหลังให้ตลอดเวลา
[แน่ใจสิ ฉันเคยเห็นเขาที่บ้านทงเฮมาแล้วครั้งหนึ่ง]
“แล้ว...แล้วฉันควรจะต้องทำยังไงบ้าง?” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างร้อนรนใจ เขาอยากไปหาทงเฮเสียเดี๋ยวนี้ ไปบอกทงเฮตอนนี้เลยว่าภรรยาของทงเฮเป็นคนยังไง ทงเฮจะได้หย่ากับฮยอกแจแล้วกลับมาหาเขาเร็วๆ เสียที
[นายไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจะเป็นคนไปบอกทงเฮเอง]
“แต่ว่าฉันร้อนใจมากเลยซีวอน และฉัน...ก็อยากบอกทงเฮด้วยตัวของฉันเอง”
[ไม่ได้ เชื่อฉันเถอะ รับรองว่าทงเฮจะต้องบอกเลิกกับหมอนั่นแน่ๆ]
ซีวอนบอกอย่างมั่นใจแล้ววางสายไป คยูฮยอนจึงเปิดคลิปวิดีโอขึ้นมาดูอีกครั้ง เขาไม่ผิดใช่ไหมที่จะบอกความจริงนี้ให้กับทงเฮได้รู้ เขาไม่ได้กุเรื่องขึ้น ไม่ได้ใส่ร้ายใคร แค่อยากให้ทงเฮตาสว่างและมีข้ออ้างในการเลิกกับผู้ชายคนนั้นก็เท่านั้นเอง
วันนี้ทงเฮวางงานทั้งหมดไว้ที่โต๊ะด้านหลังอย่างไม่สนใจ เขากำลังตัดเย็บชุดนอนขึ้นมาชุดหนึ่ง ทงเฮแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขากำลังทำชุดนอนตัวใหม่ให้กับฮยอกแจ อารมณ์ศิลปินทำให้เขาทำงานล่องลอยไปตามจินตนาการเรื่อยๆ เขาค่อยๆ เลื่อนผ้าฝ้ายเนื้อดีเข้าไปในจักรไฟฟ้าเพื่อทำเย็บให้มันติดกัน พอได้แขนเสื้อข้างหนึ่งออกมาแล้วก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
แต่งานชิ้นนั้นก็ต้องสะดุดลงเมื่อเสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น
มันเป็นคลิปวิดีโอที่ถูกส่งมาจากซีวอน...
คลิปนั้นเป็นภาพของฮยอกแจที่อยู่ในโรงแรมกับเจ้านาย ทงเฮจำผู้ชายคนนั้นได้ดี รอยยิ้มและสายตาที่เจ้าชู้ที่เห็นด้านข้างเขาก็มั่นใจว่าจำไม่ผิดแน่ ยิ่งฮยอกแจยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาจำฮยอกแจได้อย่างแม่นยำแม้จะมองเห็นจากด้านหลังก็ตาม ทงเฮรีบต่อสายกลับไปหาซีวอนอย่างรวดเร็ว
“นายส่งอะไรมาให้ฉัน?”
[ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ เมียนาย...กับ...ชายชู้]
“พวกเขาอยู่ที่โรงแรมไหน?” ทงเฮกำชุดนอนที่เริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างแน่นด้วยความโมโห เขาปาเศษผ้าเหล่านั้นลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี และตั้งใจว่าหลังจากวันพรุ่งนี้เขาจะนำไปมันไปทำผ้าขี้ริ้ว
[กว่านายจะไปถึง สองคนนั้นก็เสพสมกันจนเสร็จไปหลายรอบแล้วล่ะ]
“อย่าพูดหยาบโลนแบบนี้นะไอ้ซีวอน” ทงเฮโกรธจนตัวสั่น เขาไม่อยากจะเชื่อว่าฮยอกแจที่หน้าตาใสซื่อจะร้ายกาจไม่ต่างจากหมาป่าในคราบลูกแกะ
หึงหวงเหรอ?
ไม่นี่ ทงเฮจะหึงหวงฮยอกแจทำไม ในเมื่อเขาเองก็รักคยูฮยอนสุดหัวใจ
ซีวอนวางสายไปพร้อมบอกว่าจะมาหาทงเฮที่บ้านเพื่อคุยเรื่องนี้ ทงเฮไม่สามารถทำงานต่อไปได้อีก เขาเดินลงไปรอซีวอนอยู่ชั้นล่าง แต่พบว่าคยูฮยอนมาหาตนเองที่บ้านพอดี
“ทงเฮ” คยูฮยอนเปิดประตูเข้ามาด้านในแล้วกอดทงเฮไว้ด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใย ทงเฮผละออกทั้งๆ ที่แววตายังเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เขามองหน้าคยูฮยอนแล้วเอ่ยถามขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น?”
“ฉันน่ะไม่มีหรอก แต่ว่า...”
“หืม?” ทงเฮเลิกคิ้ว สังหรณ์ใจว่าคยูฮยอนจะพูดอะไรเกี่ยวกับฮยอกแจ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ด้วย
“นายดูเอาเองเถอะ”
คยูฮยอนยื่นโทรศัพท์มือถือให้คนรัก ทงเฮรับไปดูและพบว่ามันเป็นคลิปเดียวกันกับที่เขาได้รับจากซีวอน ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมองคยูฮยอนที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ทำไมคยูฮยอนกับซีวอนถึงมีคลิปวิดีโอนี้เหมือนกัน
“นายได้คลิปนี้มาจากไหน?”
“จาก...เพื่อนคนหนึ่งน่ะ” คยูฮยอนเอ่ยตอบแล้วหลบตาทงเฮไปอีกทาง ทงเฮเงียบมากจนคยูฮยอนรู้สึกกลัว ตั้งแต่คบหากันมา ทงเฮไม่เคยเงียบมากขนาดนี้มาก่อน คยูฮยอนไม่อาจรู้เลยว่าทงเฮกำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่ เขาพยายามสังเกตปฏิกิริยาของทงเฮ แต่ก็พบว่าอีกฝ่ายเก็บอาการได้เป็นอย่างดีเหลือเกิน
“ฉันจะรอคุยกับเขาเย็นนี้”
“ทำไมต้องตอนเย็นล่ะ นายโทรไปถามเขาตอนนี้ให้รู้เรื่องไปเลยสิ มันอาจจะไม่จริงอย่างในคลิปก็ได้”
คยูฮยอนไม่ได้เสแสร้ง เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าฮยอกแจทำแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่า ถ้าฮยอกแจเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ไม่มีเหตุผลอื่นใดที่ทงเฮจะต้องถ่วงเวลาไว้อีก
“ต้องรอให้ฮยอกแจเลิกงานก่อน”
“แต่ว่า...”
“แล้วนายไม่ทำงานหรือไง วันนี้มีถ่ายโฆษณาไม่ใช่เหรอ ไปสิ...เดี๋ยวฉันขับรถไปส่ง”
ทงเฮแสร้งทำเหมือนไม่ได้คิดมากอะไรกับคลิปวิดีโอที่ได้เห็น เขาไม่ทำแม้แต่จะดูคลิปนั้นเป็นรอบที่สอง หากแต่ในใจกลับทุกข์ร้อนและอึดอัดอยากจะรู้ความจริงจากปากของฮยอกแจเร็วๆ เหลือเกิน
Talk with Lee Seen
เรื่องจะหวานอยู่แล้วเชียว กลับมาวุ่นอีกซะงั้น
ไม่ดราม่าค่ะ ท่องไว้ว่ามันจะไม่ดราม่า
เชื่อใจลซ.นะคะ เพราะลซ.แต่งดราม่าไม่เป็นค่า
ความคิดเห็น