คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Sorry,My Juliette - Chapter 8
Chapter 8
“วันนี้มีรุ่นพี่ที่โรงเรียนมาจีบฉันด้วยล่ะ” เสียงหวานของรยออุคเอ่ยขึ้นเมื่อซองมินเอาแต่หันไปดูรายการทีวี
“แล้วไง?”
“เขาหล่อมากด้วย”
“แล้วนายชอบเขาหรือไง” ซองมินถามขึ้น มืออวบแต่แข็งแรงหยิบขนมที่วางบนโต๊ะเข้าปากตัวเอง
“นี่ช่วยหึงกันหน่อยได้ไหมอี ซองมิน ฉันชักจะทนไม่ไหวกับนายแล้วนะ”
รยออุคตวาดลั่นอย่างไม่พอใจ ซองมินน่ะไม่เคยไม่สนใจเขาแบบนี้มาก่อนเลย
“ก็นายไม่ได้ชอบไอ้รุ่นพี่นั่นสักหน่อย ถ้านายชอบ...ฉันจะหึง!”
“ฉันชอบเขา” เสียงดังลั่นของรยออุคทำให้ซองมินตวัดสายตาไปมองอย่างเคืองๆ
“ว่าไงนะ?”
“ฉันบอกว่าฉันชอบเขา ฉันชอบรุ่นพี่จงอุน”
“นายอยากโดนฉันตีใช่ไหมคิม รยออุค”
“หึงแล้วใช่ไหมล่ะ?” ใบหน้าหวานยื่นเข้ามาใกล้ๆ จนซองมินทนไม่ไหวต้องกดจูบแรงๆ สักที แถมยังดูดกลืนจนรยออุคแทบจะขาดอากาศหายใจ จองซูที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านจึงส่ายหน้าอย่างปลงๆ
“ให้มันน้อยๆ หน่อยซองมิน”
“เฮ้ย! พี่จองซู” ซองมินหน้าซีดเผือด รีบผละออกจากคนรัก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว
“ทำไม...คิดว่าไม่มีใครอยู่บ้านก็เลยจะทำอะไรก็ได้หรือไง”
“เปล่านะครับ พี่ฮยอกแจก็อยู่ข้างบน”
น้องชายคนเล็กเอ่ยบอกหน้าสลด จองซูอยากจะต่อว่าเด็กพวกนี้ที่ทำอะไรไม่เกรงใจผู้ใหญ่เลย แต่ก็เป็นห่วงฮยอกแจที่อยู่บนห้องมากกว่า ช่วงนี้ฮยอกแจดูเงียบๆ ลงไปมาก ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน ซ้ำยังดูซูบผอมไปมากกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย
“ฮยอกแจกลับมานานหรือยัง?”
“ประมาณชั่วโมงนึงแล้วครับ หอบถุงขยะมาด้วย พอมาถึงก็ไม่พูดไม่จารีบขึ้นไปบนห้องเลย”
ซองมินได้ทีก็ฟ้องเป็นการใหญ่ รีบกลบเกลื่อนที่สิ่งที่ตัวเองทำเมื่อครู่นี้
“แล้วซีวอนกับคยูฮยอนล่ะ” จองซูถามหาอีกสองคนที่น่าจะอยู่ในบ้านด้วย
“ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่ผมกลับจากโรงเรียนยังไม่เจอพวกเขาเลย”
จองซูพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง ทว่าซีวอนกับคยูฮยอนกลับเข้ามาในบ้านพอดี จองซูจึงเดินไปหาเพื่อนสนิทของน้องชายแล้วเอ่ยถาม ในขณะที่ซองมินกับรยออุครีบหนีขึ้นไปบนชั้นสองกันหมดแล้ว
“ไปไหนมาเหรอซีวอน?”
ไม่ได้ถามเพื่อต้องการจับผิดหรือยุ่งวุ่นวาย จองซูเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงล้วนๆ
“ไปซื้อของใช้กับเสื้อผ้าน่ะครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่จองซูไปมากกว่านี้” ซีวอนบอก
“รบกวนที่ไหนกันล่ะ พี่บอกแล้วไงว่า...”
“พวกเรากำลังหาที่อยู่ใหม่ครับ คงรบกวนพี่จองซูไม่นาน” คยูฮยอนเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างเสียมารยาท ในขณะที่ซีวอนได้แต่เงียบกริบ
พวกเขารบกวนจองซูมามากเกินไปแล้ว
“เดี๋ยวผมเอาของไปเก็บในห้องก่อนนะ”
ซีวอนเอ่ยบอก ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนรับรองที่จองซูเตรียมไว้ให้พวกเขา จองซูกลัวว่าคยูฮยอนจะเขินที่ต้องอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง เจ้าของบ้านจึงออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน
ระหว่างที่ซีวอนเอาของไปเก็บนั้น คยูฮยอนก็เดินดูสิ่งของที่ตั้งโชว์อยู่ในบ้านเรื่อยๆ มีรูปพี่น้องทั้งสามคนถ่ายร่วมกัน กรอบรูปอีกบานก็มีพ่อกับแม่รวมอยู่ด้วย ถัดไปก็เป็นรูปพ่อแม่เพียงแค่สองคน
แต่กรอบรูปที่อยู่ริมสุดนั้น...
คยูฮยอนย่นคิ้ว เขาเคยเห็นภาพนี้จากที่ไหนมาก่อน คยูฮยอนจำได้ มันเป็นภาพถ่ายรวมรุ่นของเด็กมัธยมปลาย ที่บ้านของเขาก็มีรูปถ่ายแบบนี้ด้วยเช่นกัน
คยูฮยอนสามารถระบุตำแหน่งของคนในภาพได้อย่างแม่นยำ
คิม ยองอุน
เขารู้ว่าคิมยองอุนยืนอยู่มุมไหนของภาพ ถัดไปเป็นจองซู แต่เพราะว่าทรงผมเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเยอะมาก คยูฮยอนจึงไม่เอะใจตอนที่พบกับจองซูครั้งแรก
หรือบางที...คยูฮยอนอาจจะมองเห็นแค่ยองอุนในสายตาของตัวเองเท่านั้น
ในภาพนั้นยองอุนยืนข้างๆ จองซู แต่ข้างจองซูมีผู้ชายหน้าหวานอีกคนที่กำลังจับมือกันไว้ คยูฮยอนนึกไม่ออกว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน
แต่คนที่เขาสนใจมากที่สุดตอนนี้คือ...คิม ยองอุน
“พี่ยองอุน”
ยองอุนจะเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนนี้เขานอนคนเดียวจะเหงามากไหม เขาต้องอ้างว้างมากแน่ๆ คยูฮยอนมองคนในภาพด้วยดวงตาที่วูบไหว
เขาไม่อยากปล่อยให้ยองอุนอยู่คนเดียวเลย
อยากให้แววตาที่มีความสุขของยองอุนกลับมาอีกครั้งเหมือนตอนอยู่ในภาพถ่ายนี้
ช่วงเวลาที่ยองอุนบอกว่ามีความสุขมากที่สุด...คือช่วงเวลาที่อยู่กับเขา
คยูฮยอนวิ่งออกไปนอกบ้าน จองซูกำลังยืนมองต้นไม้ที่ตัวเองปลูกไว้จึงหันมาหาร่างโปร่งด้วยความตกใจ
“คยูฮยอน จะไปไหน?”
“พี่จองซู ผมขอโทษครับ ขอโทษและขอบคุณมากๆ ที่ดีกับผม และผม...ฝากขอโทษซีวอนด้วย”
“ทำไมต้องขอโทษล่ะ?”
“ฮึก...ผมทิ้งพี่ยองอุนไปไม่ได้ ผมทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวไม่ได้ครับ ขอโทษจริงๆ”
คยูฮยอนโค้งศีรษะให้จองซูหลายครั้ง ก่อนจะวิ่งออกไปจากบ้าน ทิ้งเพียงจองซูที่ยืนนิ่งอยู่กับที่เท่านั้น คยูฮยอน...รู้จักกับยองอุนด้วยงั้นเหรอ
ภายในห้องนอนของฮยอกแจ
ร่างบางหยิบของมากมายที่อยู่ในถุงขยะออกมาดู มีอัลบั้มรูปเล็กๆ อยู่สองเล่ม ฮยอกแจค่อยๆ เปิดดูทีละหน้า มีทั้งรูปทงเฮที่กำลังยิ้มหวานให้กับกล้อง
ไม่ต้องเดาให้ยากก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปนี้
เปิดไปเรื่อยๆ ก็มีทั้งภาพที่ถ่ายด้วยตัวเอง เป็นภาพคิบอมกับทงเฮที่นอนอยู่บนเตียง ทงเฮยกผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงไหล่ แต่ก็ยังพอให้เห็นไหล่ที่เปล่าเปลือยโผล่พ้นออกมาบ้าง ส่วนคิบอม เขาเปลือยท่อนบน
ฮยอกแจไม่อยากจะคิดให้ลึกซึ้งไปกว่านี้ว่าพวกเขาทำอะไรกันก่อนที่จะถ่ายรูป เพราะแค่เห็นภาพ หัวใจของฮยอกแจมันก็บีบรัดจนหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
เปิดไปเรื่อยๆ ก็มีทั้งภาพที่ทงเฮยืนทำอาหาร ภาพที่ทั้งคู่ไปเที่ยวด้วยกัน และภาพที่ถ่ายคิบอมเพียงคนเดียว
คิบอมยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง แต่ไม่ใช่บ้านของทงเฮ มันอาจจะเป็นบ้านของคิบอมเอง ฮยอกแจคาดเดาว่าเป็นเช่นนั้น
นอกจากอัลบั้มรูปถ่ายแล้ว ยังมีของขวัญอีกมากมายที่ทงเฮใส่มาในถุงใบนี้ รวมทั้งไดอารี่และกล่องแหวนกำมะหยี่สีแดง
ฮยอกแจค่อยๆ เปิดกล่องใส่แหวนออก มันเป็นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงเกลาที่แสนจะธรรมดา แต่กลับให้ความรู้สึกมีคุณค่า
หลังจากปิดกล่องแหวนลง ฮยอกแจก็เปิดไดอารี่อ่านทีละหน้า ลายมือของทงเฮเป็นระเบียบเรียบร้อย ตัวหนังสือทุกตัวเขียนถึงความรักที่มีต่อคิบอม ส่วนใหญ่ทุกหน้าก็จะพร่ำบอกรักคิบอม แต่มีบางหน้าที่ฮยอกแจยังติดใจอยู่
14 มีนาคม
คิบอมถือกล่องไวท์ช็อคโกแลตมาให้พร้อมกับทำหน้าอายๆ ตอนแรกผมคิดว่าคิบอมจะซื้อช็อคโกแลตให้ผมในวันไวท์เดย์เสียอีก แต่พอเปิดกล่องออกกลับเป็นแหวนทองคำขาววางอยู่ในนั้น เป็นครั้งแรกที่คิบอมทำอะไรหวานๆ แบบนี้หลังจากที่คบกันมาสองปี เขาคงอายมาก
เพราะผมก็อายมากเหมือนกัน ขอบคุณนะคิบอม ผมรักคุณจัง
15 มีนาคม
คิบอมขับรถมอเตอร์ไซด์มาหาผมตอนหัวค่ำ เราทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ คิบอมชอบขับรถมอเตอร์ไซด์ แต่ผมไม่ชอบให้เขาทำอะไรอันตรายแบบนั้นเลย ถ้าเกิดวันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาล่ะ ผมจะทำยังไง ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดคิบอมไป
18 มีนาคม
วันนี้ผมซื้อกล่องใส่แหวนมาใส่เอาไว้ คิบอมโกรธมากที่ผมไม่ยอมใส่แหวนที่เขาซื้อให้ แม้ผมจะให้เหตุผลว่าตัวเองต้องทำอาหารทุกวัน ผมกลัวมันจะหาย กลัวมันจะเก่า เลยต้องเก็บแหวนเอาไว้ เขาบอกว่าซื้อแหวน...ซื้อให้มาใส่ ไม่ใช่ซื้อให้เอามาเก็บไว้ ผมก็เลยต้องวางกล่องนั้นเอาไว้ที่เดิม แล้วใส่แหวนตามที่เขาขอร้อง
25 มีนาคม
ไม่ได้เขียนบอกไดอารี่ตั้งหลายวันแล้วสินะ ช่วงนี้มีความสุขที่ได้อยู่กับคิบอมมากไปหน่อย วันที่ 20 คิบอมขอผมแต่งงาน และวันนี้เราก็เพิ่งไปวัดตัวเพื่อตัดชุดแต่งงาน อา...ผมจะได้แต่งงานจริงๆ เหรอเนี่ย พอคิดถึงงานแต่งงาน หัวใจของผมก็เต้นแรงตลอดเลย ตื่นเต้นจริงๆ
ผมอยากให้คิบอมย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ถาวร อยากให้เขามานอนกับผมทุกๆ คืน ผมรักคิบอม รักที่สุดของหัวใจ ผมไม่รู้จะพูดอะไร...นอกจากคำว่ารัก
2 เมษายน
วันนี้คิบอมกับผมทะเลาะกันแรงมาก เรื่องแหวน...ผมทำแหวนหายไป ผมเลยหลุดปากพูดไปว่าผมจะไม่แต่งงานถ้าไม่มีแหวนนั่น ผมจะหาแหวนให้เจอ ตอนแรกคิบอมก็ต่อว่าที่ผมไม่ระมัดระวัง แหวนอยู่ในมือแท้ๆ ยังทำให้หายไปได้ เขาบอกว่าผมไม่ได้รักเขา เลยแกล้งทำแบบนี้ คิบอมไม่มีเหตุผลเลย เขาดูถูกความรักแบบนี้ได้ยังไง
4 เมษายน
ผมเจอแหวนแล้ว ผมคงถอดเอาไว้ตอนที่กำลังจะล้างจาน แต่วางไว้ไกลสายตาไปหน่อยเลยลืมว่าตัวเองวางไว้ตรงไหน คิบอมไม่มาหาผมตั้งสองวันแล้ว และผมก็ไม่คิดจะโทรไปหาเขาด้วย ให้เขาคิดต่อไปเถอะว่าผมไม่รักเขา ผมไม่อยากแต่งงานกับเขา
ทั้งๆ ที่ผมรักคิบอมมากขนาดนี้ แต่คิบอมกลับดูถูกความรักของผม ถ้าคิบอมไม่มาง้อ ผมก็ไม่มีวันจะ
ฮยอกแจพยายามพลิกหน้ากระดาษไปมาเรื่อยๆ มันไม่มีอีกแล้วหลังจากหน้านี้ เหมือนจะเป็นหน้าสุดท้ายที่ทงเฮเขียนเอาไว้ มันตรงกับวันเกิดของฮยอกแจพอดี แต่สิ่งที่ฮยอกแจสงสัยคือ...ทำไมทงเฮถึงเขียนไดอารี่หน้าสุดท้ายไม่จบ
บางทีคิบอมจะต้องรู้
ฮยอกแจรีบหยิบไดอารี่ ภาพถ่ายของคิบอมที่ยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง กับกล่องแหวนออกไปจากบ้าน เขาจะรีบตามหาคิบอมเพื่อบอกข่าวดีนี้ เรื่องร้ายๆ มันจะได้จบลงเสียที
ฮยอกแจขับรถไปจนทั่ว คิบอมเคยบอกว่าบ้านของเขาอยู่แถวชานเมือง แต่ฮยอกแจไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ตรงไหน บ้านของคนเกาหลีก็คล้ายๆ กันทั้งนั้น เหมือนฮยอกแจกำลังงมเข็มในมหาสมุทร
มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
วันนี้ทั้งวันคิบอมก็ไม่มาหาเขา ไม่รู้ว่าคิบอมไปอยู่ที่ไหนกันแน่
ฮยอกแจเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายที่วางอยู่เบาะนั่งข้างๆ คนขับขึ้นมาดูอีกครั้ง ทว่าเมื่อหันกลับไปมองถนน แสงไฟจากรถสิบล้อกลับสาดเข้าเต็มใบหน้าหวานจนฮยอกแจต้องหักหลบอย่างรวดเร็ว
เอี๊ยด!!!!!!!!
เสียงล้อของรถยนต์เบียดไปกับถนน เจ้าแคนดี้หมุนเป็นวงกลมจนเกือบจะพลิกคว่ำ แต่ในที่สุดมันก็จอดสนิทได้อย่างไม่น่าเชื่อ อีกไม่กี่เมตรก็จะชนกับเสาไฟฟ้าอยู่แล้ว
ฮยอกแจรู้สึกราวกับมีภาพบางอย่างไหลเข้ามาในหัว มันเหมือนกับเขาเคยเห็นภาพนี้มาก่อน อาจจะเป็นแค่อาการคิดไปเอง เพราะ ฮยอกแจไม่เคยประสบอุบัติเหตุเลยสักครั้งในชีวิต
แต่ทำไมภาพนี้ถึงได้คุ้นเคยนักนะ
ราวกับว่า...มันเคยเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
ในที่สุดฮยอกแจก็ตัดใจและขับรถกลับมาที่บ้านของตัวเอง ทว่าเมื่อก้าวลงมาจากรถ ฮยอกแจกลับเห็นคิบอมยืนอยู่ที่หน้าบ้านของเขา
“คิบอม...ฮึก...ผมไปตามหาคุณซะทั่ว...คุณไปอยู่ที่ไหนมา...ฮือๆ”
ฮยอกแจโผเข้ากอดคนตัวสูงอย่างดีใจ คิบอมลูบผมนุ่มอย่างปลอบโยน หากมีใครเห็นภาพนี้ คงจะคิดว่าพวกเขาคือคู่รักกันแน่ๆ
“ผมมายืนรอที่หน้าบ้านคุณตั้งนานแล้ว”
“ฮือๆ ผมน่าจะรอคุณอยู่ที่นี่ ไม่น่าออกไปเลย”
ฮยอกแจผละออก รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรทำอะไรแบบนั้น ไม่ควรเข้าไปกอดเขา เขามีเจ้าของหัวใจแล้ว และอีกไม่นาน หลังจากเรื่องนี้จบลง คิบอมกับทงเฮก็จะต้องแต่งงานกัน
“ร้องไห้ทำไม เป็นห่วงผมเหรอ?” คิบอมยกมือหนาขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาที่พวงแก้มใส ณ วินาทีนั้น ฮยอกแจรู้สึกว่ามือแกร่งนี้เป็นของเขา ดวงตาของคิบอมก็มองแต่เขา
และหัวใจของคิบอม...ก็เป็นของเขา
ไม่ใช่ความรู้สึกที่เข้าข้างตัวเอง แต่เป็นสิ่งเร้นลับที่เกิดขึ้นภายในจิตใต้สำนึก
“ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเป็นห่วง แต่ผมดีใจที่ได้พบคุณ ผมมีเรื่องที่อยากจะบอกคุณ” ฮยอกแจโกหก กำลังโกหกอย่างแนบเนียนที่สุด
“มีอะไรเหรอ?”
“คุณกำลังตามหาแหวนอยู่ใช่ไหม?” คำถามของฮยอกแจทำให้คิบอมย่นคิ้ว ฮยอกแจรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังตามหาอะไรบางอย่าง
แต่เมื่อคิบอมพยักหน้า ฮยอกแจก็นึกได้ทันทีว่าความฝันของเขาเมื่อคืนนี้มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ
ความฝันจะกลายเป็นจริงมากขนาดนี้ได้อย่างไรกัน
“คุณเจอมันที่ไหน?”
“ไม่สำคัญหรอก ผมมีไดอารี่ของทงเฮและแหวนวงนั้น หลังจากนี้พวกคุณก็แต่งงานกันได้แล้วนะ”
“ขอบคุณนะฮยอกแจ ขอบคุณมากจริงๆ” คิบอมจับแขนของฮยอกแจเอาไว้อย่างมีความสุข ริมฝีปากหยักโน้มลงไปกดลึกบนพวงแก้มใสจนมันขึ้นสีแดงเรื่อ
คิบอมอาจจะไม่ได้คิดอะไร มันเป็นแค่ความรู้สึกขอบคุณของเขา
แต่ฮยอกแจกลับคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
“เดี๋ยวผมหยิบแหวนให้ คุณจะได้เอามันไปบอกกับทงเฮ” ร่างบางรีบหันหลังก่อนที่น้ำตาอุ่นจะไหล ไม่อยากให้คิบอมรู้ว่าตัวเองกำลังหวั่นไหวกับการกระทำของเขาจนแทบบ้า หากแต่มือแกร่งกับคว้าตัวของฮยอกแจเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณที่ร้าน แล้วเราก็ไปหาทงเฮด้วยกัน”
ฮยอกแจนิ่งอึ้ง เขาไม่อยากไป เขาไม่อยากเห็นภาพที่คิบอมมีความสุขกับทงเฮ ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น
“วันที่ผมแต่งงาน ผมจะให้คุณเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยนะ ขอบคุณมากๆ ฮยอกแจ ขอบคุณจริงๆ”
เขาบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ฮยอกแจกลับยืนนิ่ง คิบอมบอกให้เขาเข้าไปในบ้านก่อน ถ้าฮยอกแจเข้าบ้าน ร่างสูงถึงจะกลับ ฮยอกแจคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน เขาไม่อยากเห็นคิบอมที่กำลังเดินจากเขาไปเลย
To be continue…
ความคิดเห็น