คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
หลังจากเดินออกมานอกห้างสรรพสินค้า ทั้งทงเฮและฮยอกแจก็พบว่าด้านนอกมีฝนเทลงมาพอดี ฮยอกแจเอามือไปรองน้ำฝนอย่างตื่นเต้น หากแต่กลับต้องชักมือกลับไปไม่ทันเมื่อถูกทงเฮตีอย่างแรง
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะทงเฮ” ฮยอกแจคลำมือตัวเองป้อยๆ แล้วมุ่ยหน้าใส่ทงเฮ
“เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไม่รู้หรือไงว่าน้ำฝนมันสกปรก”
“เดี๋ยวค่อยกลับไปอาบน้ำที่บ้านก็ได้นี่”
“แล้วถ้านายทำเบาะรถฉันเปียกล่ะ?” ทงเฮถามเสียงเรียบตึง ฮยอกแจจึงถอยหลังมาหนึ่งก้าวอย่างว่าง่าย เขาอยากจะกลับไปเขียนไดอารี่ส่วนตัวจังเลย
...ทงเฮเป็นคนที่ห่วงรถของตัวเองมากๆ
“ฉันไม่เล่นแล้วก็ได้” ฮยอกแจบอกเสียงหงอยๆ เหมือนเด็กโดนดุเสียจริงๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทงเฮต้องคอยดุคอยขัดตลอดไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม แต่ก็ช่างเถอะ ฮยอกแจไม่ได้เบื่อที่ถูกทงเฮดุเลยนี่นา
ถ้าทงเฮไม่สนใจเขาล่ะสิ แบบนั้นมันน่าเสียใจมากกว่าอีก
“จะว่าไปแล้ว ฉันโชคดีมากเลยนะเนี่ยที่มากับทงเฮ ไม่งั้นต้องวิ่งตากฝนไปยืนรอรถเมล์ ต้องเปียกปอนไปทั้งตัวแน่ๆ”
ฮยอกแจยังพูดไม่หยุดแม้ว่าทั้งคู่จะเดินกลับเข้ามาในห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง ทงเฮเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจเพราะเขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถ ถ้าเดินออกไปตอนนี้ กว่าจะถึงรถก็คงตัวเปียกกันทั้งคู่แน่ๆ
“นายหยุดพูดซักวินาทีจะได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ นายไม่กลับบ้านแล้วเหรอ?” ฮยอกแจเอาแต่ถามทงเฮจนกระทั่งทงเฮหยุดเดิน หน้าผากฮยอกแจก็ชนกับแผ่นหลังของทงเฮเข้า ทงเฮหันกลับมามองฮยอกแจแล้วเอ่ยถาม
“นายพกร่มมาหรือเปล่า?”
“อืม” ฮยอกแจพยักหน้าแล้วรีบหยิบร่มพับที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองส่งให้
ทงเฮเดินกลับไปทางประตูห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง ฮยอกแจก็เดินตามทงเฮออกไปด้วย
“นายจะไปไหน?” ทงเฮหันมาถาม
“ก็ไปกับนายไง”
“ไม่ต้อง รออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันขับรถมารับ”
ทงเฮนำถุงช้อปปิ้งที่เขาช่วยฮยอกแจถือไว้ส่วนหนึ่งใส่มือบางไว้ทั้งหมด ก่อนจะรีบกางร่มแล้ววิ่งออกไปนำรถเข้ามารับฮยอกแจที่ประตู ฮยอกแจแบ่งถุงช้อปปิ้งในมือออกเป็นสองส่วน เขามองดูของในมือของตัวเองแล้วก็ต้องตาโต
“โอ้โห! ฉันซื้อของเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หนักเหมือนกันแฮะ”
ฮยอกแจบ่นพลางชะเง้อมองหารถของทงเฮ ฝนตกแบบนี้ นอกจากจะคนจะเยอะแล้ว รถก็ติดด้วย มีรถหลายคันต่อแถวเตรียมออกไปจากห้าง แต่ฮยอกแจมองแล้วมองอีก รถของทงเฮก็ยังไม่มาถึงซะที
“สงสัยจะรถติดล่ะมั้ง” ฮยอกแจถอยกลับเข้ามาหลบด้านในอีกครั้งเพราะละอองฝนเริ่มกระเซ็นมาโดนตัวเขา และฮยอกแจไม่อยากกลับไปป่วยอีก
สักพักทงเฮก็โทรเข้ามาหา แต่พอฮยอกแจรับสาย ใบหน้าหวานก็ถอดสีลงไปในทันที
[ฮยอกแจ นายนั่งรถกลับบ้านเองได้ไหม?]
“อ้าว! ทำไมล่ะ?” ฮยอกแจถามอย่างงุนงงเพราะทงเฮก็อยู่ใกล้ๆ นี่เอง...ไม่ใช่เหรอ?
[ฉันต้องไปรับ...เอ่อ...เพื่อนน่ะ เพื่อนฉันติดฝนกลับบ้านไม่ได้]
“แต่ว่านายให้ฉันไปด้วยกันก็ได้นี่นา อีกอย่างฉันก็ถือของหนักด้วย” ฮยอกแจไม่ยอมท่าเดียว จู่ๆ ทงเฮจะมาทิ้งเขาไว้ที่นี่แบบนี้ได้ยังไง แต่เมื่อพูดไปแล้วทงเฮไม่ตอบ ฮยอกแจก็ถามเสียงเบาหวิว “...ไม่ได้เหรอ?”
[บ้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง นายนั่งแท็กซี่กลับแล้วกันนะ]
“แต่ว่า...”
[ฉันต้องไปรับเพื่อนไกลมาก นายกลับไปก่อนเถอะ แล้วฉันจะรีบกลับ]
คำพูดสุดท้ายทำให้ฮยอกแจรู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง อย่างน้อยทงเฮก็บอกว่าจะรีบกลับมาหาเขา จึงไม่ได้รบเร้าทงเฮต่อไปอีก
แต่หลังจากนั้นฮยอกแจก็พบว่าเขาทำกระเป๋าสตางค์หล่นหาย ไม่รู้ว่ามันหายไปตั้งแต่เมื่อไร อาจจะเป็นตอนที่เขาหยิบร่มออกมาให้ทงเฮ จึงเดินเข้าไปหากระเป๋าสตางค์อีกครั้ง แต่หาเท่าไรก็หาไม่พบจนถอดใจ
ฮยอกแจโทรศัพท์ให้ซองมินมารับเขาที่นี่ เพียงไม่กี่นาทีเพื่อนก็รีบขับรถมารับด้วยความเป็นห่วง
“ว่าไงนะ?! เขาบอกว่าจะไปรับเพื่อนแล้วก็ทิ้งนายให้อยู่คนเดียว!” ซองมินโวยวายหลังจากที่รับฮยอกแจเข้ามานั่งในรถ
“คงเป็นเพื่อนที่สำคัญมากๆ น่ะ ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้นายก็มารับฉันแล้วนี่ไง”
“จะสำคัญสักแค่ไหน เมียก็ต้องสำคัญที่สุดนะฮยอกแจ หรือว่า...ทงเฮมีคนอื่น?”
คำถามช่างสงสัยของซองมินทำให้ฮยอกแจเบนหน้าออกไปนอกหน้าต่างมองดูละอองฝนด้วยจิตใจที่เบาโหวง ทงเฮคงไม่ใช่คนแบบนั้น ถึงเขาจะบอกว่ารักแฟนมาก แต่ตามความถูกต้องแล้ว เขาควรจะมารับเรากลับบ้านไม่ใช่เหรอ
ฮยอกแจไม่อยากจะเชื่อว่าทงเฮจะไปรับคยูฮยอน
ไม่สิ! เขาเชื่อว่าเป็นแบบนั้น
...เพียงแต่ไม่ยอมรับมันต่างหาก
ฮยอกแจไม่กล้าบอกซองมินว่าทงเฮมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ถึงมันจะเป็นเรื่องที่เขาเองก็เพิ่งรู้หลังจากแต่งงาน แต่ว่าถ้าซองมินรู้ ซองมินจะต้องบังคับให้เขาเลิกกับทงเฮแน่ๆ
“งั้นวันนี้นายไปนอนที่บ้านฉันแล้วกัน” ซองมินตัดบทขึ้นมาทันที
“ไม่ได้ เดี๋ยวทงเฮกลับบ้านมาแล้วไม่เจอ”
“ก็ดีแล้วนี่ เขาอยากทิ้งนายไว้ก่อนทำไมล่ะ” ฮยอกแจปฏิเสธอยู่อีกหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยังไงซองมินก็ขับรถพาฮยอกแจไปที่บ้านของตัวเองแล้ว
คอยดูเถอะอี ทงเฮ...อยากทิ้งเพื่อนของฉันไว้แบบนี้ นายต้องโดนบทเรียนอย่างเจ็บแสบจากฉันซะบ้าง
เมื่อทงเฮขับรถไปถึงสตูดิโอก็ลงไปรับคยูฮยอนขึ้นมาบนรถ เขากางร่มของฮยอกแจแล้วโอบไหล่คยูฮยอนเข้ามาในรถด้วยกัน
“รถนายเปียกหมดแล้ว คงจะเหม็นอับน่าดูเลย” คยูฮยอนบ่นขึ้นเมื่อร่มคันเล็กๆ ไม่สามารถกันฝนได้ทั้งหมด ทำให้เขาเปียกไปเกือบครึ่งตัว
“ไม่เป็นไร ฉันว่าพรุ่งนี้จะเอารถไปล้างอยู่พอดี”
“ทงเฮไม่ต้องทำมาเป็นใจดีกับฉันเลยนะ ฉันรู้ว่านายหวงรถคันนี้มากแค่ไหน”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่ จะให้ฉันทิ้งนายกลับบ้านเองหรือไง” ทงเฮยักไหล่แล้วขับรถไปส่งคยูฮยอนที่คอนโด ระหว่างทางคยูฮยอนก็นึกขึ้นได้
“ว่าแต่...นายไปซื้อร่มจากที่ไหนมาน่ะ สีหวานเชียว!”
คำถามของคยูฮยอนทำให้ทงเฮอึกอัก จะให้บอกว่าเป็นร่มของฮยอกแจ คยูฮยอนจะต้องเสียใจแน่ๆ เขาเคาะนิ้วมือบนพวงมาลัยอย่างใช้ความคิด ก่อนจะหันไปตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจร่มคันนั้นเลยแม้แต่นิด
“ซื้อข้างทางก่อนจะมาถึงที่นี่น่ะ”
“เหรอ สวยดีนะ ฉันเองก็ไม่มีร่มอยู่พอดี งั้นฉันขอร่มคันนี้แล้วกัน”
“เอ่อ...” ทงเฮพูดอะไรไม่ออก เขาปรายตามองร่มคันเดิมที่อยู่เบาะหลังแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “เอาไว้ฉันซื้อคันใหม่ให้นายดีกว่า คันนี้มันถูกๆ ใช้ไม่กี่ทีก็คงพังแล้ว”
“จะซื้อใหม่ให้เปลืองเงินทำไมกัน ให้ฉันเถอะนะ...นะทงเฮ” คยูฮยอนซบไหล่หนาของทงเฮแล้วถูแก้มไปอย่างขี้อ้อน ทงเฮจึงต้องยอมให้ร่มคันเล็กๆ ของฮยอกแจไปอย่างไม่ตั้งใจ
เขาคิดว่าไม่เป็นไร
แค่ร่มคันเดียวเอง...มันคงไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้วล่ะมั้ง
เมื่อไปส่งคยูฮยอนที่คอนโดแล้ว ทงเฮก็กลับมาที่บ้าน บ้านเงียบสงัดและไม่มีวี่แววของฮยอกแจ ทงเฮคิดว่าฮยอกแจอาจจะยังมาไม่ถึง หรือไม่ก็รอเขาที่ห้างสรรพสินค้า
...ทงเฮขับรถออกไปตามหาฮยอกแจอีกครั้งที่เดิม
แต่ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว
และ...ห้างสรรพสินค้าก็ปิดลงไปแล้วตั้งแต่ตอนห้าทุ่ม
ทงเฮรีบโทรศัพท์หาฮยอกแจอย่างร้อนใจ แต่ก็พบว่าฮยอกแจปิดโทรศัพท์ เขากลับไปที่บ้านอีกครั้งแต่ก็ไม่พบฮยอกแจอยู่ดี จึงยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นไปอีก
“นายหายไปไหนกันนะ ดีแต่ทำให้คนอื่นเป็นห่วงไปวันๆ หรือไง” ทงเฮถอนหายใจแล้วเดินไปเดินมารอฮยอกแจตลอดทั้งคืน คนหายไปทั้งคน แจ้งความตอนนี้ก็ทำไม่ได้ จะให้เขานอนหลับอย่างสบายใจได้ยังไงกัน
ฝนซาลงแล้ว แต่ท้องฟ้าตอนตีสามก็ยังมีเมฆครึ้ม ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา ไร้ดวงดาวและแสงจันทร์ ทงเฮทั้งโกรธทั้งโมโหที่เขาปล่อยให้ฮยอกแจกลับบ้านคนเดียวแบบนั้น
หรือว่าฮยอกแจจะถูกจับตัวไป...
ทงเฮรีบร้อนออกไปที่สถานีตำรวจตอนตีสามเกือบตีสี่ เขาจะไม่รออีกต่อไปแล้ว
ที่สถานีตำรวจ เวลา 4.35 น.
“ผมต้องการแจ้งความคนหายครับ” ทงเฮเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งลงตรงข้ามเจ้าพนักงาน
“คนที่หายตัวไปชื่อว่าอะไรครับ?” ตำรวจเอ่ยถามขณะที่กำลังจะพิมพ์ข้อความลงในคอมพิวเตอร์
“ฮยอกแจครับ เอ่อ...อี...อี ฮยอกแจ” ทงเฮพยายามนึกนามสกุลของฮยอกแจอยู่เสี้ยววินาทีก็นึกขึ้นได้ว่าฮยอกแจนามสกุลเดียวกับเขา แล้วรอตำรวจถามขึ้นมาอีกครั้ง
“รูปพรรณสัณฐานล่ะครับ?”
“เขาสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบสาม” ทงเฮบอกพร้อมกับทำมือเทียบกับศีรษะของตัวเองอย่างกะประมาณ
“...”
“ตัวผอมๆ ไหล่ไม่แคบแต่ก็ไม่กว้าง สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน เนคไทสีน้ำเงินเข้มแล้วก็กางเกงสีดำครับ”
“หน้าตา?”
“ก็...” ทงเฮลากเสียงยาวแล้วพยายามนึกถึงใบหน้าของฮยอกแจ เขาเม้มปากครู่หนึ่งแล้วเอ่ยออกมา “หน้าเรียวๆ คางแหลม หน้าผากเป็นรูปหัวใจ แก้มตอบ ตาชั้นเดียวครับ เอ่อ...ตาเรียวๆ ยาวๆ เหมือนจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา จมูกก็เล็กๆ ริมฝีปาก...สีแดง แดงเหมือนลูกเชอร์รี่สุก”
ตำรวจชะงักมือค้างเมื่อฟังทงเฮอธิบายหน้าตาของฮยอกแจอย่างละเอียดขนาดนี้ ทงเฮทำหน้าแหยๆ เมื่อเขาตระหนักได้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว ก่อนที่ตำรวจนายนั้นจะยิ้มๆ อย่างมีเลศนัยแล้วเอ่ยถามต่อ
“เขากับคุณมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันยังไงครับ?”
“ฮยอกแจเขาเป็น...เป็น...”
“...”
“...เป็นภรรยาของผมน่ะครับ”
คำตอบของทงเฮทำให้เจ้าพนักงานคนเดิมพยักหน้าช้าๆ อย่างเข้าใจในทันที หลังจากถามต่อไปอีกนิดหน่อย ตำรวจก็ไม่สามารถรับแจ้งความได้เนื่องจากฮยอกแจยังหายตัวไปไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง จึงทำได้เพียงแค่ลงบันทึกประจำวันไว้ก่อนเท่านั้น
ทงเฮขับรถกลับมาบ้านในเวลาเกือบหกโมงเช้า ขณะที่เขากำลังจะจอดรถหน้าบ้านนั้นก็เห็นฮยอกแจกำลังจะเดินเข้าบ้านพอดี ร่างหนารีบเดินไปคว้าข้อมือบางของฮยอกแจไว้ ฮยอกแจที่หันกลับมาก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ทงเฮ!”
“นายหายไปไหนมา? รู้ไหมฉันออกตามหานายทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน”
“นะ...นายไปตามหาฉันตลอดทั้งคืนเลยเหรอ?” ฮยอกแจถามเสียงสั่นเครือ เขาโผเข้ากอดทงเฮเอาไว้แน่นแล้วน้ำตาใสก็รื้นมาที่ขอบตา ก่อนจะไหลออกมามากมายจนเปียกชุ่มเสื้อของทงเฮไปหมด ฮยอกแจไม่น่าทำแบบนี้จริงๆ เขาไม่น่าเชื่อซองมินและทำให้ทงเฮต้องเป็นห่วงเลย
ส่วนทางด้านทงเฮก็ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่เขาก็โล่งใจมากๆ ที่ฮยอกแจกลับมาแล้ว ถ้าทงเฮรู้ว่าฮยอกแจหายไปไหนมาเขาอาจจะโกรธ แต่ว่าเขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรออกไปซักคำเดียว
“ฉันทำกระเป๋าสตางค์หาย ก็เลย...”
ทงเฮอ้อมแขนไปโอบกอดฮยอกแจไว้อย่างปลอบโยน เป็นครั้งแรกหรือเปล่าไม่แน่ใจที่เขาซุกหน้าไปกับผมนุ่มของฮยอกแจจนได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยฟุ้งออกมา
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับมาก็ดีแล้วล่ะ”
“ทงเฮ...” ฮยอกแจพูดอะไรไม่ออก ความอบอุ่นกำลังแทรกซึมเข้ากลางใจของเขาจึงได้แต่ยืนนิ่งงันให้ทงเฮโอบกอดไว้
“ขอโทษนะ ฉันผิดเองที่ทิ้งนาย ฉันขอโทษนะอี ฮยอกแจ”
Talk with Lee Seen
มีความสุขจริงๆ นะที่ได้แต่งฟิกหวานๆ ของเฮอึน
นี่ถ้าเป็นอึนเฮ...อ่าๆ ไม่คิดดีกว่า อึนเฮก็ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว คึคึ
ขอแค่สองคนนี้คู่กัน โลกสดใสขึ้นมาเชียวเนอะ
สำหรับใครที่รอฉากหวานๆ ของวอนคยู อีกไม่เกิน 3 ตอนนะคะ
ตอนนี้ให้คู่หลักเขาเด่นไปก่อนนิดนึง
เดี๋ยวรับรองว่าลซ.จะให้วอนคยูใส่เกียร์หมาวิ่งแซงหน้าเฮอึนแน่นอน
ความคิดเห็น