คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Sorry,My Juliette - Chapter 7
Chapter 7
คิม ยองอุนเลื่อนมือไปเกาะหน้าต่างเอาไว้อย่างทรงตัวไม่อยู่ สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่เช่นเดิม แต่มีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังรถยนต์ที่จอดไว้
“ซีวอน”
คยูฮยอนกระโดดเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่น ใบหน้าที่มีทั้งความดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กัน ซีวอนกอดเอวบางเอาไว้ กอดอย่างแนบแน่นเหมือนที่คยูฮยอนกำลังกอดเขา
“ผมรอคยูฮยอนอยู่เสมอ”
“ฮือๆ ฉันทิ้งนายไปไม่ได้ ฉันเสียนายไปไม่ได้จริงๆ”
“ผมก็เหมือนกัน”
เสียงนั้นช่างฟังดูหดหู่มากเหลือเกิน ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่พวกเขาจะกอดกันแบบนี้ ยองอุนยังคงจ้องมองคนสองคนอย่างไม่วางตา เขาอยากจะหันหลังให้ภาพที่เจ็บปวดนั้น
แต่อีกใจก็อยากรู้
อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วคยูฮยอนจะเลือกผู้ชายคนนั้น หรือตัดสินใจเดินกลับมาหาเขา
“ฉันไม่อยากอยู่ที่บ้าน ฉันอยากอยู่กับนาย”
คยูฮยอนผละออกแล้วเอ่ยบอกกับคนรัก ใช่แล้ว ซีวอนคือคนรักของคยูฮยอน แต่กับยองอุน...คิม ยองอุนก็เป็นคนรักเหมือนกันไม่ใช่หรือไง
“ไปอยู่กับผม ผม...ก็ทิ้งคุณไว้ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ผมคิดว่าผมจะเดินจากคุณไปได้ แต่สุดท้าย...ผมก็เดินกลับมาที่เก่าอยู่ทุกๆ วัน”
ซีวอนลูบไล้พวงแก้มใสที่มีแต่คราบน้ำตา ซีวอนรู้ว่ามันไม่ใช่สายฝน แต่เป็นน้ำตาของคยูฮยอนที่ร้องไห้ให้กับเขา และกับผู้ชายอีกคนด้วย
“ไปกับผมนะ”
คยูฮยอนพยักหน้าช้า มือแกร่งเลื่อนลงไปจับมือของคนรักเอาไว้แน่น ดวงตาของคยูฮยอนยังคงแดงก่ำไปด้วยความเจ็บปวด ซีวอนจึงโน้มลงมาช้าๆ ก่อนจะจูบซับน้ำตาที่เปลือกตาคู่สวย
ก่อนจะเลื่อนลงมายังริมฝีปากอิ่มที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา
เป็นจูบที่สร้างความทรมานที่สุดในชีวิต
ทั้งคยูฮยอน ซีวอน
รวมถึงคนที่ยืนมองจากในบ้านด้วยเช่นกัน
“พี่จองซู ผม...ขอพักที่นี่สักคืนได้ไหมครับ?”
ในที่สุดซีวอนก็ตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือจากจองซู จองซูยิ้มและตบบ่าแข็งแรงของรุ่นน้อง
“ได้เสมอ”
“แต่ว่า...” คยูฮยอนอึกอัก ถึงเขาจะไม่ชอบนอนโรงแรม แต่เขาก็ไม่อยากรบกวนจองซูเช่นกัน
“ตอนเด็กๆ ซีวอนเคยอยู่ที่นี่ ที่นี่คือบ้านของเขา คยูฮยอนทำตัวตามสบายนะ” จองซูคว้ามือเรียวมาบีบไว้อย่างเป็นกำลังใจ คยูฮยอนจึงทำเพียงแค่โค้งศีรษะลงอย่างรู้สึกขอบคุณเท่านั้น
“เปียกมาทั้งตัวแบบนี้ รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ซองมิน...หยิบผ้าขนหนูมาให้พี่ซีวอนสองผืนซิ”
จองซูตะโกนขึ้นไปบอกน้องชายคนเล็กที่นอนเอกเขนกอยู่บนบ้าน สักพักเด็กหนุ่มที่สวมชุดนักเรียนมัธยมปลายก็วิ่งตึงตังลงมาพร้อมกับผ้าขนหนูสองผืน
“แล้วจะรีบไปไหนล่ะน่ะ” จองซูถามขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นน้องรีบร้อนใส่รองเท้าเตรียมออกไปข้างนอก
“ไปหารยออุคครับ”
“แล้วจะนอนที่นั่นด้วยไหม?”
“ใช่ครับ วันนี้พี่ฮีชอลออกไปสังสรรค์กับเพื่อน ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนรยออุค”
ซองมินวิ่งออกไป จองซูมองตามน้องชายที่ทำตัวไร้มารยาท ทั้งๆ ที่รู้จักกับซีวอนก็ยังไม่ยอมทักทายกันสักนิด แถมยังออกไปหาหลานชายของฮีชอลดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้อีก
หมอนั่นก็เหมือนกัน เป็นอาภาษาอะไรไม่เป็นห่วงหลานของตัวเองบ้างเลย
“ขอโทษแทนเจ้าซองมินด้วยนะ” เจ้าของบ้านหันมาบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ซองมินเขาคงรีบออกไปน่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยทักทายกันก็ได้” ร่างสูงบอกอย่างเข้าใจ
“อืม...งั้นพี่ไปทำข้าวต้มร้อนๆ ให้พวกนายดีกว่า รีบไปอาบน้ำกันเถอะ”
จองซูบอกแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ซีวอนกับคยูฮยอนจึงยืนนิ่ง ก่อนที่จะหันหน้ามาหากันช้าๆ
“คยูฮยอนไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะนั่งรออยู่ตรงนี้”
ซีวอนเดินไปส่งคนรักพร้อมกับเดินไปยืมชุดนอนของจองซูมาให้คยูฮยอนเปลี่ยนด้วย พอประตูห้องน้ำปิดลง ซีวอนก็นั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด
สิ่งที่เขาทำ...มันถูกต้องแล้วหรือเปล่านะ
“ซีวอน!”
ฮยอกแจตะโกนเรียกเพื่อนอย่างดีใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งอยู่ในบ้าน ซีวอนหันมาคลี่ยิ้มก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วรับเพื่อนมาไว้ในอ้อมกอด
“ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงมากเลยรู้ไหม?” ฮยอกแจว่าพลางกอดเอวหนาเสียแน่น
“ตัวเล็กพูดแบบนี้อีกแล้วนะ จะทำให้ฉันหวั่นไหวหรือไง”
“ฉันรู้ว่านายไม่หวั่นไหวหรอก พี่จองซูบอกว่านายกำลังจะแต่งงาน นายน่าจะพาแฟนมาให้แนะนำให้ฉันรู้จักบ้าง”
“เขาอาบน้ำอยู่”
“หืม?” ฮยอกแจเบิกตาโพลง ซีวอนพาคนรักมานอนที่บ้านของเขาด้วยหรือไง ทว่ายังไม่ได้ถามอะไรต่อจากนั้น ประตูห้องน้ำก็เปิดออก พร้อมกับผู้ชายร่างโปร่งที่มีดวงตากลมโต...แต่หม่นหมองเดินออกมา
“ส...สวัสดีครับ” ฮยอกแจยกมือขึ้นทัก
“ฮยอกแจเป็นน้องของพี่จองซูน่ะ เป็นเพื่อนสนิทของผม” ซีวอนบอกคนรักที่เดินเข้ามาใกล้ๆ
“สวัสดีครับคุณฮยอกแจ”
“เรียกฮยอกแจเฉยๆ ก็ได้ แหะๆ”
“ส่วนนี่โจ คยูฮยอนเป็น...คนรักของฉัน” ซีวอนอึกอักที่จะพูดว่าเขาคือคนรักกัน เพราะตอนนี้แม้สถานการณ์มันจะดูเหมือนว่าเป็นปกติดีแล้ว แต่ซีวอนก็ไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เพราะแม้ซีวอนจะรู้ใจคยูฮยอนว่ารักเขา
แต่ซีวอนก็ไม่รู้ว่าหัวใจของคยูฮยอนรักยองอุนด้วยหรือไม่
“งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะซีวอน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับแฟนซีวอน”
คำเรียกแทนชื่อของฮยอกแจทำให้คยูฮยอนสะอึก บางทีคยูฮยอนอาจจะต้องท่องเอาไว้ในใจอยู่เสมอว่า...ชเว ซีวอนคือคนรักของเขา
เช้าวันต่อมา
ฮยอกแจไปที่บ้านของทงเฮอีกครั้ง แต่วันนี้ประตูรั้วหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้ ฮยอกแจจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้าน ขาเรียวหยุดกึกเมื่อเห็นทงเฮยืนหันหลังให้คิบอม ในขณะที่คิบอมคุกเข่าอยู่กับพื้น
“ทงเฮ...ยังไงผมก็จะแต่งงานกับคุณ ไม่ว่าจะมีสิ่งนั้นหรือไม่มี ผมก็ยังจะแต่งงานกับคุณ”
ฮยอกแจย่นคิ้วอย่างแปลกใจ ‘สิ่งนั้น’ ที่คิบอมพูดหมายถึงอะไรกันแน่
“ทงเฮยกโทษให้ผมเถอะนะ ที่ผมพูดไม่ดีกับคุณวันนั้นเพราะผมโกรธที่คุณทำมันหาย แต่ตอนนี้...ไม่ว่าจะมีหรือไม่มี คุณ...ก็ยังเป็นคนที่ผมรัก”
ฮยอกแจทนมองทงเฮที่เอาแต่ยืนหันหลังให้คนรักไม่ได้อีกแล้ว เขาสงสัยว่าทงเฮทำอะไรหายไปกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่รับรู้การมาถึงของเขา
“คิบอม”
ฮยอกแจเอ่ยเรียกร่างหนาที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่เช่นเดิม คิบอมกับทงเฮก็หันมาทางเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“คุณเข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง” ทงเฮปรี่เข้ามาหาร่างบาง ก่อนจะผลักฮยอกแจอย่างแรง
“ผมขอโทษที่ทำตัวเสียมารยาท แต่ว่า...”
“ออกไปเดี๋ยวนี้!” นิ้วเรียวของทงเฮกวาดไปทางประตูบ้าน
“ทำไมคุณพูดกับผม แต่ไม่พูดกับเขาเลย” ฮยอกแจถามทงเฮ ทงเฮย่นคิ้วฉับ มองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะเอ่ยถาม
“เขา...ใครเหรอ?”
“ก็คิบอมนั่นไง”
ฮยอกแจชี้นิ้วไปทางคิบอมที่นั่งอยู่ คิบอมยืนขึ้นแล้วเดินมาตรงหน้าของทงเฮ แต่ทงเฮกลับไม่สนใจร่างสูงเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมอยู่บ้านคนเดียว คุณพูดเรื่องอะไร...ฮยอกแจ” ทงเฮถามด้วยความตื่นตระหนก
“ก็เขายืนอยู่ตรงนี้” ฮยอกแจชี้ไปที่คิบอม มือเรียวจะคว้าแขนของคิบอมเอาไว้ แต่เขากลับคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น
“ค...คิบอม...ทำไมนาย?” ฮยอกแจพยายามจะจับคิบอมหลายครั้ง แต่ก็เป็นเหมือนทุกครั้ง มันเป็นเพียงแค่อากาศ และร่างกายของคิบอมก็เป็นเพียงกายละเอียดเท่านั้น
สัมผัสไม่ได้
ไม่มีอยู่จริง
“คิบอม!”
ฮยอกแจผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงในห้องนอนของตัวเอง เหงื่อกาฬแตกพลั่กเต็มหน้า พอหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนังก็พบว่ามันเพิ่งหกโมงเช้าเท่านั้น
เขาแค่ฝันไป
แต่ทำไมในฝันนั้นมันช่างชัดเจนมากเหลือเกิน
แล้ว...สิ่งของที่ทงเฮทำหายคืออะไรกันแน่
ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ฮยอกแจรู้สึกไม่สบายใจเลย เขาทำงานอย่างไม่มีสมาธิ โดนฮีชอลต่อว่าไปหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็กลับมาเหม่อลอยอีกครั้งจนได้
“ฮยอกแจ ถ้าจะเหม่อขนาดนี้ ลางานครึ่งวันไปเลยก็ได้นะ”
ฮีชอลเดินเข้ามาฉวยของชำร่วยออกจากมือเรียว ฮยอกแจเงยหน้าขึ้น ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ผมจะตั้งใจทำครับ”
“ตั้งใจทำอะไรล่ะ นายแพ็คของบิดๆ เบี้ยวๆ ไปตั้งหลายชิ้น แถมเมื่อกี้ก็ทำแก้วคู่รักแตกไปสองใบ เป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้หน้าตาไม่ค่อยสดใสเลยนะ”
ฮีชอลบอกอย่างเป็นห่วง หลังมือบางยื่นเข้าไปแตะหน้าผากมนของลูกจ้าง แต่ฮยอกแจกลับเบี่ยงตัวหนี
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ครับ”
“ไม่เชื่อหรอก เดี๋ยวนี้นายไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเลย”
“เมื่อก่อน...ผมเป็นยังไงเหรอครับ?”
ฮยอกแจเอ่ยถาม นึกถึงตัวเองก่อนหน้านี้ไม่ออกจริงๆ ช่วงนี้เขาเอาแต่คิดถึงความรู้สึกของคิบอม อยากรู้ว่าคิบอมจะง้อทงเฮสำเร็จไหม อยากรู้ว่าคิบอมนอนหลับสนิทหรือเปล่า คิบอมอยู่อย่างไร รู้สึกอย่างไร ฮยอกแจอยากจะรู้เกี่ยวกับคิบอมไปเสียทุกเรื่อง
“เมื่อก่อนคงเอาแต่พูดให้พี่กลับไปคืนดีกับจองซู แต่เดี๋ยวนี้...นายเอาแต่คิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้”
“ผมไม่ได้คิดอะไรเสียหน่อย”
“คงไม่ใช่คิดถึงผู้ชายคนนั้นหรอกใช่ไหม?”
ฮีชอลหรี่ตาถาม ฮยอกแจส่ายหน้ารัวอย่างปฏิเสธ ทำไมพี่ฮีชอลถึงคิดว่าเขากำลังคิดถึงคิบอมอยู่นะ ท่าทางของเขามันมีพิรุธขนาดนั้นเลยหรือไง
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ ผมก็คิดถึงพี่ฮีชอลกับพี่จองซูนั่นแหละ”
“เฮ้อ...โดนจับได้ขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอยู่ได้ พี่ไม่รู้หรอกนะว่า ฮยอกแจคิดถึงเขาทำไม แต่เขามีคนรักอยู่แล้ว เขากำลังจะแต่งงาน อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ตัดใจซะ...ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้”
ฮยอกแจอยากจะเชื่อฟังในสิ่งที่ฮีชอลพูด แต่พอเลิกงาน เขากลับขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของทงเฮอีกครั้ง วันนี้ทงเฮไม่อยู่บ้าน ฮยอกแจจึงไปด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบ้านของทงเฮ
คิบอมก็ไม่มาที่นี่เหมือนกัน
แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน
ฮยอกแจตัดสินใจกลับบ้าน เพราะเขาไม่มีความอดทนที่จะอยู่รอทงเฮ แต่ความฝันเมื่อคืนก็ทำให้ฮยอกแจนึกอะไรขึ้นมาได้
ทงเฮทำอะไรหายไปกันแน่
ขาเรียวเดินกลับไปที่รถทั้งๆ ที่ยังคิดถึงเรื่องของทงเฮอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งรองเท้าไปเตะโดนถุงขยะเข้า
“อ๊ะ!”
ฮยอกแจก้มลงมองดูที่พื้น เขาสงสัยเหลือเกินว่าทำไมถุงขยะที่ทงเฮนำมาทิ้งตั้งหลายวันแล้วยังไม่มีรถขยะมาเก็บไปอีก หรือว่า...ถุงขยะนี่มันมีความสำคัญบางอย่าง
แต่บางทีฮยอกแจอาจจะคิดมากไป
ถุงขยะนี่มันอาจจะเป็นของคนอื่นก็ได้
เขากำลังจะตัดสินใจเดินผ่านไป แต่แล้วสิ่งของที่โผล่พ้นออกมาจากถุงนั้นกลับทำให้ฮยอกแจสงสัย ฮยอกแจค่อยๆ ก้มลงหยิบมันขึ้นมาดู
กรอบรูป!
มันเป็นเป็นรูปถ่ายของคิบอมกับทงเฮ ฮยอกแจไม่เข้าใจว่าทำไมทงเฮต้องนำกรอบรูปพวกนี้มาทิ้งด้วย เขาเปิดถุงขยะดูอีกครั้ง มีของมากมายที่อยู่ในนั้น
ฮยอกแจรีบใส่กรอบรูปเข้าไปในถุงนั่นอีกครั้ง ก่อนจะรวบถุงแล้วนำไปไว้บนรถของตัวเองทันที ถ้าเขามีเวลาอีกสักนิด ฮยอกแจก็อาจจะได้รู้ว่าทงเฮปิดบังอะไรเอาไว้
To be continue…
ความคิดเห็น