คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
วันจันทร์ต่อมา ทงเฮขับรถไปส่งฮยอกแจไปทำงานตั้งแต่เช้าอย่างที่เขาสัญญาไว้จริงๆ แต่ตลอดทางที่ขับรถไปก็ไม่ได้ชวนฮยอกแจคุยเลยสักคำเดียว จนกระทั่งถึงบริษัท
“นายทำตำแหน่งอะไรนะ?” ทงเฮถามอีกครั้งก่อนที่ฮยอกแจจะลงไปจากรถ
“เลขานุการ” ฮยอกแจตอบสั้นๆ แล้วยิ้มหวานออกมา เขาพอใจที่ทงเฮมักจะถามนู่นถามนี่เหมือนอยากรู้เรื่องราวของตัวเอง บางทีมันอาจจะเป็นข้อเสียของคนเลือดกรุ๊ปโออย่างเขาที่มักจะคิดเองเออเองเมื่อมีคนที่ชอบมาทำดีด้วย
“แล้วเจ้านายเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?”
“ผู้ชายสิ ฉันเป็นเลขาของผู้จัดการฝ่ายส่งออกเลยนะ” ฮยอกแจตอบอย่างภาคภูมิใจโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของทงเฮเลยแม้แต่น้อยว่าตอนนี้บึ้งตึงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เขารู้หรือเปล่าว่านายแต่งงานแล้ว”
“ฉันบอกคุณคิมแล้ว และขอลาแต่งงานห้าวัน”
“ดีเนอะ พนักงานคิดอยากจะหยุดก็ให้หยุด แบบนี้ไม่กลัวบริษัทจะเสียหายบ้างเลยหรือไง” ทงเฮพูดประชด
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มันเป็นระเบียบของบริษัทอยู่แล้วที่ให้ลาแต่งงานได้ห้าวัน”
“เอาเป็นว่าเจ้านายของนายเขาก็รู้อยู่แล้วใช่ไหมว่านายแต่งงานแล้ว”
“อื้อ” ฮยอกแจพยักหน้ารัวแล้วกะพริบตาปริบๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมทงเฮต้องทำหน้าบึ้งด้วย แต่ความรู้สึกเข้าข้างตัวเองบอกว่าทงเฮกำลังหึงหวงเขา ฮยอกแจคิดแบบนั้นแล้วก็หน้าแดงอยู่คนเดียวพลางยิ้มบางๆ อย่างมีความสุข
“ต่อไปนี้จะทำอะไรก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน อย่าลืมว่านายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว”
“หมายความว่ายังไงเหรอ?” ฮยอกแจถามตาใสแป๋ว แต่แววตาของทงเฮกลับตกใจไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามปรับแววตาให้เป็นปกติเรียบเฉยดังเดิม
“ไม่มีอะไรหรอก รีบไปทำงานได้แล้ว คนนั้นใช่หัวหน้าของนายหรือเปล่า เขายืนด้อมๆ มองๆ อยู่นานแล้ว น่ารำคาญชะมัด!”
“โอ๊ะ! นั่นคุณคิมนี่ ทงเฮฉันต้องรีบไปแล้ว ไว้เย็นนี้เจอกันนะ”
ฮยอกแจผลุนผลันลงไปจากรถอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเจ้านายของตัวเอง สร้างความหงุดหงิดรำคาญใจให้กับทงเฮเล็กๆ ทงเฮรู้สึกตกใจกับตัวเองที่เมื่อครู่พูดอะไรแปลกๆ ออกไปแบบนั้น เขาไม่ได้หวงฮยอกแจนะ ไม่ได้หึงด้วย แต่เพราะคำว่าสามีที่ค้ำคออยู่แท้ๆ ทำให้เขาเผลอคิดไปว่าตัวเองกับฮยอกแจเป็นสามีภรรยาที่รักกันจริงๆ
ทงเฮกำลังจะขับรถกลับบ้าน แต่เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้งแล้วเห็นฮยอกแจยืนคุยกับเจ้านายอย่างสนิทสนม เขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย
“คุณคิมก็เพิ่งมาเหรอครับ?” ฮยอกแจเอ่ยถามคิม ฮีชอลผู้เป็นเจ้านายของตนเองขึ้น แต่อีกฝ่ายมองเลยไปยังรถออดี้สีขาวที่อยู่ด้านหลัง
“แฟนคุณขับรถมาส่งด้วยตัวเองเลยเหรอ?” เขาถามด้วยรอยยิ้มแพรวพราว จริงๆ แล้วคิม ฮีชอลเป็นหัวหน้าที่ดีมาก เขาใจดีกับลูกน้องทุกคน แถมยังหล่อเหลา และเป็นผู้ชายในบริษัทเพียงไม่กี่คนที่ดูเท่ในชุดสูททำงานสีดำสนิท
“ตอนนี้ไม่ใช่แฟนแล้วล่ะครับ” ฮยอกแจบอกแล้วหัวเราะออกมา
“อ้อ! ต้องบอกว่าเป็นสามีของคุณสินะ คุณทำผมอกหักอีกแล้วล่ะฮยอกแจ”
“คุณคิมล่ะก็!”
“ผมล้อเล่นน่า แต่ทำไมสามีคุณไม่ดูแลบ้างเลยนะ ขนาดผูกเนคไทยังปล่อยให้เบี้ยวได้ยังไง” ฮีชอลขยับเข้ามาใกล้ๆ ฮยอกแจแล้วช่วยขยับเนคไทสีน้ำเงินเข้มของร่างเล็กให้เข้าที่ ตอนนั้นเองที่รถยนต์ออดี้พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงจนฝุ่นตลบ ฮีชอลพอจะเดาได้ว่าคนที่อยู่ในรถรู้สึกยังไง แต่ฮยอกแจไม่ได้เอะใจเลย
“เสร็จแล้วล่ะ” ฮีชอลเอ่ยบอกแล้วขยี้ผมนุ่มของฮยอกแจอย่างเอ็นดู ฮยอกแจโค้งศีรษะขอบคุณแล้วเดินเข้าไปในบริษัท แต่ฮีชอลก็พูดตามหลังขึ้น “ฮยอกแจ ถึงยังไงผมก็ยังรอคุณอยู่นะ”
“โธ่เจ้านาย! อย่าพูดเล่นแบบนี้อีกสิครับ ผมแต่งงานแล้วนะ”
“โอเค ผมจะไม่พูดเล่นแบบนี้อีกแล้วก็ได้ ไปทำงานกันเถอะ”
ฮีชอลทำแววตาสนุกสนานกลบเกลื่อนไป แต่กลับโอบไหล่ฮยอกแจพาขึ้นไปบนห้องโดยที่ไม่แคร์สายตาของคนในบริษัทเลยแม้แต่นิดเดียว
ช่วงใกล้เที่ยง ฮีชอลเดินมาจากห้องแล้วชวนฮยอกแจออกไปกินข้าวข้างนอก แต่ฮยอกแจกลับนึกถึงทงเฮขึ้นมาเขาเลยปฏิเสธไป ร่างเล็กโทรไปหาเพื่อนสนิทที่สามารถเป็นที่ปรึกษาได้ทุกๆ เรื่องของชีวิต
[ว่าไงคุณเพื่อน ตั้งแต่ออกเรือนไป ไม่คิดจะโทรหาฉันเลยนะ]
“ซองมิน ฉันรู้ว่านายไม่กล้างอนฉันหรอก” ฮยอกแจควงปากกาในมือเล่นขณะที่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่ทำงานอยู่บริษัทใกล้ๆ กัน
[ก็แน่ล่ะสิ ฉันตั้งท่าจะงอนทีไร นายก็อ้อนล่วงหน้าจนฉันใจอ่อนทุกที]
“คิกคิก” ฮยอกแจหัวเราะเก้อเขิน “ซองมิน...ฉันมีเรื่องปรึกษานายนิดหน่อยน่ะ”
[เรื่องคุณสามีอี ทงเฮของนายอีกแล้วใช่ไหม?]
“อืม”
[ว่ามา...]
“ฉันอยากเห็นหน้าทงเฮตอนเที่ยงน่ะ แต่ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรให้เขาออกมาเจอดี นายช่วยคิดหน่อยสิ”
[โธ่เอ๊ย! คุณเพื่อนฮยอกแจ แค่นี้ยังต้องให้ช่วยคิดอีกเหรอ นายก็ส่งข้อความไปชวนเขากินข้าวเที่ยงด้วยกันสิ เรื่องง่ายๆ แบบนี้เขาต้องทำให้ภรรยาของตัวเองอยู่แล้ว]
ฮยอกแจมั่นใจว่าคำแนะนำของซองมินต้องใช้ได้ผลอย่างแน่นอน เขาจึงรีบกดข้อความส่งไปให้ทงเฮทันที
ทงเฮ วันนี้เราออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ จาก...อี ยอกแจ
หลังจากส่งข้อความไปก็นั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักอย่างรุนแรง เพียงไม่ถึงนาทีต่อจากนั้น ทงเฮก็ส่งข้อความตอบกลับมา
ขอโทษนะ ฉันมีนัดแล้ว จาก...อี ทงเฮ
ทงเฮตั้งโทรศัพท์เป็นโหมดออฟไลน์ทันทีหลังจากส่งข้อความออกไป หลังจากนั้นเขาก็ไปรับคยูฮยอนออกมากินข้าวกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทงเฮพาคยูฮยอนไปยังร้านประจำที่คยูฮยอนชอบมาก
“หิวมากเลย ไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรมากินดี นี่ก็น่ากิน นี่ก็น่ากิน” คยูฮยอนชี้นิ้วไปยังเมนูอาหารหลากหลาย ทงเฮเท้าคางบนโต๊ะพลางจ้องมองคนรักแล้วก็ยิ้มกว้าง
“สั่งอาหารที่ชอบที่สุดมากินก่อนสิ”
“งั้นฉันสั่งทงเฮมาจานนึงแล้วกัน เพราะฉันชอบทงเฮมากที่สุด” คยูฮยอนพับเมนูแล้วเอียงหน้ายิ้มบางๆ ให้กับทงเฮ ทงเฮจึงเอื้อมมือไปจับแก้มของคยูฮยอนอย่างมันเขี้ยว
“สั่งพาสต้าแฮมชีสเหมือนเดิมไหม?”
“อื้อ เหมือนเดิมก็ได้” คยูฮยอนรู้สึกอิ่มเอมใจที่ทงเฮรู้ใจเขาเสมอ ทงเฮหันไปสั่งพาสต้ามาให้คยูฮยอนหนึ่งที่ และสั่งอาหารอีกหนึ่งอย่างมาให้กับตัวเอง พวกเขาพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ทงเฮไม่ได้ฉุกคิดเลยว่าอาจจะมีใครบางคนรอเขาไปรับออกมากินข้าวกลางวันอยู่ก็ได้
หลังจากมื้อกลางวันผ่านไปแล้ว ทงเฮและคยูฮยอนก็เดินเล่นในห้างสรรพสินค้ากันต่ออีกนิดหน่อย จู่ๆ ทงเฮก็นึกถึงฮยอกแจขึ้นมา เขาก็แค่นึกถึงขึ้นมาเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอื่นใดแฝงอยู่เลย
ฮยอกแจก็แค่...อาจจะยังไม่ได้กินข้าว
“คยูฮยอน ตอนบ่ายนายมีงานต่อหรือเปล่า?” ทงเฮหันไปถามคนรัก
“ฉันมีนัดถ่ายแบบนิดหน่อยน่ะ แต่เป็นงานเล็กๆ ไม่ต้องรีบไปหรอก”
“เอ่อ พอดีฉันต้องรีบกลับไปเคลียร์งานที่บ้านน่ะ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังทำค้างไว้อยู่ เดี๋ยวฉันรีบไปส่งนายที่สตูดิโอนะ" ทงเฮบอกอย่างรีบร้อน เขาอาจจะกำลังโกหก แต่ก็เพื่อให้คยูฮยอนสบายใจเท่านั้นเอง
“ฉันไม่อยากรีบไป ทงเฮทิ้งฉันไว้ที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวพอถึงเวลาฉันค่อยนั่งแท็กซี่ไป”
“แต่ว่า...”
“นายต้องรีบกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอ ไปสิ งานของนายก็คืองานของฉันเหมือนกันนะ ฉันยังรอใส่ชุดฟินาเล่ที่เด่นที่สุดในงานเดินแบบของห้องเสื้อนายอยู่”
ทงเฮพยักหน้าแล้วรีบร้อนเดินจากไป เขาขอร้องให้ซีวอนมารับคยูฮยอนไปส่งที่สตูดิโอแทนตัวเอง แล้วซื้อข้าวกล่องง่ายๆ ไปให้ฮยอกแจที่บริษัท
ทางด้านฮยอกแจที่เริ่มทำงานตอนบ่ายโมงพอดีก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าทงเฮโทรกลับมาหาเขาทั้งๆ ที่หายไปเกือบชั่วโมง
“จะซื้อข้าวมาให้เหรอ แต่ว่าฉันออกไปกินข้าวกับคุณคิมมาแล้วน่ะสิ” ฮยอกแจรู้สึกผิดหวัง เมื่อกี้เขาก็กินเข้าไปเยอะเสียด้วย ถึงจะดีใจที่ทงเฮบอกว่าจะซื้อข้าวมาให้ แต่ก็คงยัดอะไรไม่ลงแล้วจริงๆ
[งั้นก็ตามใจนายแล้วกัน ฉันก็นึกว่านายมุ่งมั่นที่จะอยากกินข้าวกับฉันซะอีก]
“ก็นายบอกว่ามีนัดนี่นา จะให้ฉันทนหิวอยู่ได้ยังไง”
[ก็เลยออกไปกินข้าวกับเจ้านายอย่างมีความสุขน่ะเหรอ ฉันก็เตือนตั้งแต่เช้าแล้วว่าจะทำอะไรให้ระวังตัว นายน่ะ...]
“มีสามีแล้ว!” ฮยอกแจพูดต่อให้จบประโยค
[ก็นั่นแหละ เอาเป็นว่ากินข้าวก็ดีแล้ว อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ ถึงนายจะบอกว่าตัวเองไม่มีไข้แล้วแต่ก็ต้องกินยาให้หมด]
ฮยอกแจรับปากเสียงหวาน เขาคิดว่าทงเฮยังไม่ได้ซื้ออะไรมาและยังไม่ได้มาถึงที่นี่ ซึ่งทงเฮก็ตั้งใจให้ฮยอกแจเข้าใจว่าเป็นแบบนั้นทั้งๆ ที่เขาซื้อจาจังมยอนร้านอร่อยมาให้และกำลังจอดรถอยู่หน้าบริษัทของฮยอกแจนี่เอง
คยูฮยอนเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าอยู่ไม่นานก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาหา เขาไม่ได้บันทึกเบอร์นี้เอาไว้ แต่ก็จำเบอร์โทรศัพท์นี้ได้เป็นอย่างดี
“ฮัลโหล”
[คยูฮยอน นายออกจากห้างไปหรือยัง?]
“เอ่อ...ยัง แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
[ทงเฮฝากให้ฉันไปส่งนายที่สตูดิโอ ฉันจะจอดรถรออยู่ที่ชั้น G นะ] ซีวอนวางโทรศัพท์ไป ไม่กี่นาทีต่อมาคยูฮยอนก็ถือถุงช้อปปิ้งเดินมาที่รถ คยูฮยอนไม่ได้พูดทักทายอะไรเลย เขาเข้ามานั่งในรถและหลับตาอย่างเพลียๆ เท่านั้นเอง
ซีวอนอ้อมแขนมาใส่เข็มขัดนิรภัยให้ ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลงอย่างเอาใจใส่ คยูฮยอนอยากจะพูดขอบคุณซีวอน แต่เขาก็เงียบลงเพราะกลัวว่ามันจะเป็นการให้ความหวังอีกฝ่าย ยังไงเขาก็จะไม่กลับไปคบกับซีวอนอีกแล้วแน่ๆ
“ถ้าเพลียก็หลับเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วฉันจะปลุกเอง” ซีวอนเอ่ยบอกแล้วเคลื่อนรถออกไป
“จริงๆ แล้วนายอยากมารับฉันเองใช่ไหม ทงเฮคงไม่ได้บอกให้นายเป็นคนมารับหรอก” คยูฮยอนถามทั้งๆ ที่ยังหลับตา
“ไม่ ทงเฮบอกให้ฉันมารับจริงๆ”
“ทำไมนายไม่ปฏิเสธล่ะ?”
“เพราะฉันเอง...ก็อยากหาข้ออ้างมาเจอนาย”
“นายเป็นแบบนี้อีกแล้วนะซีวอน ถ้าวันหนึ่งทงเฮรู้เข้า เขาจะรู้สึกยังไง ทงเฮเป็นเพื่อนรักของนายนะ แล้วเขาก็เป็น...คนรักของฉันด้วย”
“ฉันรู้ ฉันจะไม่ล้ำเส้นของเขาแน่นอน นายวางใจได้ นอนเถอะ อย่าคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย”
...แม้แต่เรื่องที่เขาอยากใกล้ชิดอยากดูแลคยูฮยอน ซีวอนก็ไม่อยากให้คยูฮยอนนำมาใส่ใจ เขาขอแค่อยู่ข้างๆ แบบนี้แล้วให้คยูฮยอนมองตัวเองเป็นอากาศธาตุ ซีวอนไม่เป็นอะไรเลย มันยังดีกว่าการที่คยูฮยอนมองเห็นเขา แต่มองเห็นด้วยความรู้สึกของคนที่หมดรักกันแล้ว
ตอนเย็นวันนั้น หลังจากทงเฮเก็บเรื่องของฮยอกแจไปคิดและว้าวุ่นใจอยู่เพียงลำพัง เขาแทบไม่ได้ทำงานเลย อาจจะเป็นเพราะว่ารู้สึกเสียหน้าที่อุตส่าห์ซื้อข้าวไปให้ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าฮยอกแจจะยังไม่ได้กินอะไร แต่กลับพบว่าฮยอกแจออกไปกินข้าวกับคนอื่นเรียบร้อยแล้ว
ทงเฮแค่รู้สึกเสียหน้าเท่านั้น
แต่พอลองนึกๆ ดูแล้ว เขาก็มาคิดได้ตอนเย็นๆ ว่าจะไปโกรธฮยอกแจก็ไม่ถูก เขาบอกปฏิเสธฮยอกแจไปเอง และมันก็ถูกต้องแล้วที่ฮยอกแจจะกินข้าวโดยไม่รอเขา
แต่มันก็ยังน่าขัดใจอยู่ดีที่ฮยอกแจออกไปกินข้าวกับเจ้านายที่ชอบทำท่าทางเจ้าชู้คนนั้น
เมื่อมองนาฬิกาแล้วพบว่าฮยอกแจใกล้จะเลิกงานพอดี ทงเฮก็ขับรถออกไปรับราวกับเป็นหน้าที่ เมื่อไปถึงบริษัทก็เห็นฮยอกแจยืนรออยู่หน้าประตูเพียงคนเดียว ความรู้สึกภูมิใจเกิดขึ้นเล็กๆ เมื่อฮยอกแจมั่นคงกับตัวเอง
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ทงเฮระบายรอยยิ้มเมื่อเห็นภาพนั้น จนกระทั่งฮยอกแจเข้ามาในรถ เขาถึงได้หุบยิ้มลง
“เลิกงานนานแล้วหรือไงถึงออกมายืนรอข้างนอก” ทงเฮเอ่ยถาม
“ไม่นานหรอก แต่ว่าไม่อยากให้นายมาจอดรถรอน่ะ”
“กลัวใครเห็น?” ทงเฮหลิ่วตาถาม
“กลัวคนไม่เห็นต่างหากล่ะ ถ้ายืนตรงนี้ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็จะถามว่า ‘ยืนรอสามีมารับเหรอ?’ ข่าวฉันแต่งงานแพร่ไปเร็วมากเลย เมื่อกี้ยืนไม่ถึงสิบนาที แต่มีคนถามตั้งสิบกว่าคนแน่ะ”
ทงเฮพอใจที่เห็นฮยอกแจเป็นแบบนี้ เขาเลยอยากให้รางวัลฮยอกแจด้วยการพาไปซื้อช้อปปิ้งและดินเนอร์นอกบ้าน แต่ว่าวันนี้เป็นช่วงสิ้นเดือน คนเลยเยอะและร้านอาหารดีๆ ก็ถูกจองเต็มหมด ทงเฮเลยพาฮยอกแจไปกินร้านอาหารธรรมดาที่ไม่ได้เลิศหรูอะไร
แต่ถึงอย่างนั้นฮยอกแจก็ยังไม่หุบยิ้ม
พอถึงตอนที่พาฮยอกแจเดินไปช้อปปิ้ง ทงเฮก็พาฮยอกแจเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ฮยอกแจลองเสื้อผ้าไปหลายชุด ส่วนใหญ่จะเลือกแต่ชุดที่จัดโปรโมชั่นลดราคาเสียมากกว่า พอลองทาบตัวเสร็จก็หันมาถามว่า ‘จะซื้อให้จริงๆ น่ะเหรอ?’ อีกเดี๋ยวก็บอกว่า ‘ทงเฮใจดีจังเลย’
ฮยอกแจซื้อเสื้อผ้าไปหลายชุดจนทงเฮต้องช่วยถือ บางครั้งก็จ่ายเอง บางครั้งทงเฮก็บอกว่าจะจ่ายให้ ฮยอกแจเดินนำหน้าไปเหมือนเด็กๆ ที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสนุกจนเกือบจะเดินชนคนอื่นจนทงเฮต้องกระชากร่างบางมาเดินข้างๆ กัน
“อย่าทำท่าโอเว่อร์ขนาดนั้นได้ไหม เวลาเดินก็ดูทางด้วย”
“ก็ฉันมีความสุขนี่” ฮยอกแจหันมาบอกแล้วยิ้มกว้าง
“แต่ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของนาย มายืนข้างๆ ฉันไม่ได้หรือไง”
“ก็รอให้นายอนุญาตอยู่นี่ไงเล่า”
ฮยอกแจทำปากคว่ำแล้วถอยกลับมายืนข้างๆ ทงเฮ แต่ยังไม่วายถือถุงช้อปปิ้งพาดบ่าแล้วเดินยิ้มลอยชายไปมาอย่างมีความสุขจนทงเฮอดหมั่นไส้ไม่ได้
ถ้ารู้ว่าฮยอกแจจะเป็นแบบนี้ เขาไม่น่าพาฮยอกแจมาช้อปปิ้งเลยจริงๆ
Talk with Lee Seen
คนที่เข้ามาอ่านตอนนี้ คึคึ แต่งไปก็หมั่นไส้ทงเฮไปค่ะ คนอะไรซึนชะมัด
หลงฮยอกแจนิดๆ แล้วยังไม่รู้ตัวอีก เฮ้อ...เมื่อไรจะรักกันเนอะ
ตอนต่อไปก็จะหวานๆปนอึดอัดแบบนี้แหละ สาบานได้ว่าไม่อยากทำร้ายคยูฮยอนเลยจริงๆ
เอาเป็นว่า...ยังไงก็ช่วยติดตามฟิกเล็กๆ เรื่องนี้ด้วยนะคะ
ปล.ซีนอยากได้โปสเตอร์มากๆ ใครใจดีช่วยทำให้หน่อยค่ะ (ขอกันหน้าด้านๆ)
ว้ายๆๆ ลืมอีกเรื่อง!
ซีนกำลังจะจองบูธงานตลาดฟิก
มีฟิกเรื่องนี้(จะพยายามปั่น) ฟิกเรื่องหลงรัก, Wonder Kyu,
I hate Lee Donghae, Strawberry Lee Donghae, You are my Lee Donghae
และอีกหลายๆ เรื่องนะคะ ครั้งนี้ไม่เอาบอมฮยอกไปแล้วจ้า
จะมีอึนเฮ รักเพียงแต่อึนเฮ โอบอึนเฮด้วยรัก...(พอดีกว่า...ฟิ้ววว)
ความคิดเห็น