คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Sorry,My Juliette - Chapter 5
Chapter 5
ทั้งๆ ที่มีชุดแต่งงานที่รอคิวให้จองซูตัดเย็บอีกหลายชุด หากแต่วันนี้เจ้าของร้านอยากจะหยิบชุดของซีวอนขึ้นมาแทรกคิวตัดให้ก่อน
เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นหน้าร้านทำให้จองซูเงยหน้าขึ้น
“อ้าว! ซีวอน...พี่กำลังตัดชุดให้นายอยู่พอดี” ร่างสูงยิ้มให้จองซูบางๆ แต่กลับไม่เดินเข้ามาใกล้
“ไม่ต้องตัดแล้วล่ะครับ”
“ทำไมล่ะ?”
ซีวอนไม่ได้ตอบคำถาม เขาก้มหน้าคมลงต่ำมองพื้น บางทีหัวใจของเขาอาจจะหล่นหายอยู่ที่ไหนสักที่ มันดูโหวงเหวงมากเหลือเกิน
“ซีวอน...มีอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับ...เอ่อ...คยูฮยอนมาเหรอ?” จองซูเดินเข้าไปแตะไหล่หนาอย่างเป็นห่วง ถึงแม้ว่าซีวอนจะเป็นเพื่อนของน้องชาย แต่ช่วงมัธยมซีวอนก็มานอนที่บ้านของเขาบ่อยๆ จนจองซูรู้สึกเหมือนซีวอนเป็นน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง
กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งออกมาจากตัวร่างสูงทำให้จองซูย่นจมูก
“ดื่มเหล้ามาหรือไง ซีวอน...บอกพี่มาสิ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ค...คือ...แฟนเก่าของคยูฮยอนเขากลับมาแล้วครับ”
คำพูดนั้นทำให้เจ้าของร้านย่นคิ้วด้วยความสงสัย กลับมาแล้ว...หมายความว่ายังไง โจ คยูฮยอนไม่ได้รักซีวอนเพียงแค่คนเดียวหรอกเหรอ
“เขากลับมาทวงคนของเขาคืนแล้วครับพี่จองซู” ซีวอนโน้มลงมากอดจองซูไว้แน่น เขาไม่เหลือที่พึ่งที่ไหนอีกแล้ว จองซูเข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่เขาจะไม่ถาม ถ้าซีวอนพร้อมเมื่อไร ซีวอนก็คงอยากจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังเอง
“ตอนนี้ฮยอกแจอยู่ร้านฝั่งตรงข้าม ซีวอนไปหาฮยอกแจก็ได้นะ”
ร่างสูงผละออก ก่อนจะมองตามสายตาของจองซูไปร้านตัดชุดแต่งงานที่อยู่อีกฝั่งของถนน ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับก่อนดีกว่า ไม่อยากรบกวนพี่จองซูแล้ว”
“ถ้านายไม่มีที่ไป มาพักที่บ้านของเราก่อนก็ได้นะ บ้านของเราต้อนรับคนในครอบครัวอย่างนายเสมอ”
คยูฮยอนตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการปวดหนึบไปทั้งตัว ความเมื่อยขบทำให้ร่างโปร่งลุกขึ้นมาทุบตามต้นแขน รู้สึกหลับไม่ค่อยสนิทเลยสักนิด
กลิ่นหอมฉุยที่โชยเข้ามาทางประตูห้องนอนที่เปิดแง้มอยู่ทำให้ คยูฮยอนลุกออกจากเตียงไปดู
“พี่ยองอุนครับ”
“สำเร็จ! ในที่สุดคยูฮยอนก็ตื่นเพราะกลิ่นอาหารของพี่” ยองอุนชูกำปั้นอย่างดีใจ ก่อนจะกวักมือเรียกคยูฮยอนไปนั่งข้างๆ กัน
“พี่ยองอุนยังเหมือนเดิมเลยนะครับ”
คยูฮยอนบอก ยองอุนชอบตื่นขึ้นมาทำอาหารให้เขาตั้งแต่เช้า และชอบเปิดประตูแง้มเอาไว้เพื่อให้คนขี้เซาลุกขึ้นมาตามกลิ่นนั้น ไม่เจอกันตั้งนาน เขาก็ยังทำสิ่งเดิมๆ เสมอ
“ก็พี่เป็นคนที่รักคยูฮยอนไงล่ะ”
คำพูดนั้นทำให้คยูฮยอนเงียบลง
นั่นสินะ เพราะยองอุนรักเขา ยองอุนเลยไม่เปลี่ยน แล้วคยูฮยอนล่ะ...คยูฮยอนไม่รักคิม ยองอุนแล้วหรือไง
“ผมก็รักพี่ยองอุนครับ” คยูฮยอนหอมแก้มคนรักอย่างเอาใจ แต่ ณ วินาทีที่จมูกสัมผัสโดนใบหน้าคม คยูฮยอนก็รู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“ถ้ารักพี่ก็กินให้เยอะๆ นะ นี่เลย...พาสต้าเห็ดหอม ของพิเศษสำหรับคนพิเศษ”
“ขอบคุณครับ”
“จะขอบคุณอย่างเดียวได้ไง ต้องกินเยอะๆ ด้วย”
ยองอุนพยักเพยิดให้คยูฮยอนกินอาหารที่เขาตั้งใจทำให้ แต่เมื่อ คยูฮยอนกินไปได้ไม่กี่คำ มือบางก็หยุดกึกลง
“พาสต้าของพี่ไม่อร่อยเหรอ?” เขาถามเสียงเศร้า รู้สึกถึงความเศร้าที่ฉายชัดออกมาจากดวงของคยูฮยอน
“ฮึก...อร่อยครับ...อร่อยมากๆ เลย”
“คยูฮยอน...”
“ผมขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ ครับพี่ยองอุน”
พูดจบก็วิ่งออกไปจากบ้าน เขาไม่กล้าสู้หน้ายองอุนอีกต่อไปแล้ว คยูฮยอนน่าจะอยู่รอคนรักอย่างมีความหวังตั้งแต่แรก เขาไม่น่าถอดใจและเปิดใจให้คนอื่นเข้ามาในหัวใจของตัวเองเลย
เขาทำผิดต่อซีวอน
และทำผิดต่อยองอุนด้วยเช่นกัน
คยูฮยอนไม่รู้ว่าจะวิ่งไปไหน เขารู้เพียงว่าตัวเองต้องวิ่งต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างโปร่งชนกับอกแกร่งของใครบางคนเข้า
“คยูฮยอน...คุณจะไปไหน?”
“ซีวอน...น...นาย...”
คยูฮยอนโผเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างคิดถึง เสียงอ่อนไหวเรียกชื่อคนรักราวกับจะขาดใจ เขาคิดถึงซีวอนมากเหลือเกิน ยิ่งได้พบกันอีกครั้ง คยูฮยอนก็รู้หัวใจตัวเองว่า...เขาคิดถึงซีวอนมากแค่ไหน
“ออกมาทำไม?”
“นายมาที่ไหนทำไม?”
ทั้งคู่ถามออกมาแทบจะพร้อมกัน คยูฮยอนส่ายหน้ากับคำถามของอีกฝ่าย ในขณะที่ซีวอนตัดสินใจตอบ
“ผมมาดูว่าคยูฮยอนยังสบายดีไหม ดูสิยังกินอาหารเลอะเหมือนเดิมเลย” ซีวอนหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมุมปากของคยูฮยอนอย่างแผ่วเบา ทำให้คยูฮยอนยิ่งไม่อยากจะปล่อยมือซีวอนไปไหนอีกแล้ว
“อย่าออกมาแบบนี้เลยนะ กลับไปหาเขาเถอะ อย่าทิ้งเขา”
ผ้าเช็ดหน้าสีกรมท่าถูกยัดใส่ในมือบาง ก่อนที่ซีวอนจะพยายามยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้ เขาค่อยๆ หันหลังแล้วเดินจากไป แต่พอลับสายตาของคยูฮยอน ซีวอนก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกเลย
หลายวันมาแล้วที่ฮยอกแจไม่เห็นคิบอมมาหาเขาที่ร้าน ยิ่งตอนบ่ายของวันนี้ไม่มีลูกค้าเข้ามาสักคน ฮยอกแจก็ยิ่งไม่รู้จะหาอะไรทำแก้เบื่อเลย ฮีชอลก็เข้าไปเช็คของในสต๊อกหลังร้านว่ามีอะไรต้องสั่งซื้อเพิ่มเข้ามาบ้าง ทำให้ฮยอกแจนั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะบัญชีเพียงลำพัง
“ฮยอกแจ!” เสียงเรียกดังก้องทำให้ฮยอกแจที่กำลังสัปหงกสะดุ้งตื่นขึ้น
“คิบอม...คุณหายไปไหนมา?”
ฮยอกแจถามออกไปโดยที่ไม่รู้ตัวเองเลยว่าน้ำเสียงนั้นแสดงถึงความดีใจมากแค่ไหน
“ผมก็ไปง้อทงเฮอยู่ทุกวันนั่นแหละ”
“งั้นเขาก็คง...หายโกรธคุณแล้วสินะ” ฮยอกแจบอกเสียงเบาบาง เขาควรจะดีใจไปกับคิบอมนี่นา แต่ทำไมในใจมันถึงหวิวๆ เหลือเกิน
“ยังหรอก”
“อ้าว! แต่คุณก็ไปง้อทงเฮทุกวันนี่ ทำไมเขาใจแข็งจัง”
“นั่นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ทงเฮไม่ยอมแม้แต่จะเปิดประตูให้ผมเลยด้วยซ้ำ”
“ทำไมคุณไม่โทรศัพท์ไปหาเขาล่ะ?” ฮยอกแจถามอย่างสงสัยว่าทำไมคิบอมถึงแก้ไขปัญหาเรื่องเล็กๆ ด้วยตัวเองไม่ได้เลย
“ผมบอกแล้วไงว่าโทรศัพท์หาย”
“หาย...ก็ซื้อใหม่สิ”
“ไม่ได้หรอก ช่วงนี้ผมไม่ค่อยอยากใช้เงิน” คำตอบของเขาทำให้ ฮยอกแจถอนหายใจบางๆ จะง้อแฟนทั้งทียังมาตระหนี่ถี่เหนียวแบบนี้ แล้วคิบอมจะไปง้อสำเร็จได้ยังไงกัน
“สรุปว่าคุณไม่เคยโทรไปหาทงเฮเลยใช่ไหม?”
“เคยสองครั้ง”
“แล้วเขาว่าไง?”
ท่าทางของคิบอมเปลี่ยนไปในทันที เขาดูผิดหวัง หดหู่ และยากที่จะหลุดพ้นออกมาจากความโศกเศร้าได้ยาก ฮยอกแจจึงแตะต้นแขนแกร่งเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบใจ
“ไม่เป็นไรหรอกคิบอม ถ้าคุณไม่อยาก...ก็ไม่ต้องพูดมันออกมาก็ได้”
“ทงเฮ...” คิบอมเงยหน้าขึ้นมามองฮยอกแจ มือหนาอีกข้างเลื่อนมาจับมือบางของฮยอกแจไว้อย่างขอบคุณ
“พอเขารู้ว่าเป็นเป็นเสียงผม เขาก็วางโทรศัพท์ไปเลย ไม่ยอมฟังอะไรสักคำ”
“อืม...ฉันเข้าใจ” ฮยอกแจพยักหน้าขึ้นลง มองคิบอมที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม อยากจะซับความเศร้าโศกออกมาจากหัวใจของเขาเหลือเกิน
“ขอกอดหน่อยได้ไหม?” คิบอมดึงฮยอกแจเข้าไปกอดไว้แน่น ใบหน้าหล่อเหลาซบลงมาที่ไหล่บางแล้วปล่อยให้น้ำตาเปียกชุ่มเสื้อของฮยอกแจเต็มไปหมด ฮยอกแจยืนนิ่งตัวเกร็ง
มือเรียวค่อยๆ ตัดสินใจเอื้อมไปกอดตอบอีกฝ่าย ทว่ายังไม่ทันสัมผัสแผ่นหลังของคิบอม เสียงฮีชอลก็ดังขึ้น
“ฮยอกแจ...ทำอะไรอยู่?!”
ทั้งคู่รีบผละออกจากกันในทันที
“ฮยอกแจ...เมื่อกี้คุยกับใครอยู่เหรอ?” ฮีชอลเดินออกมาจากหลังร้านแล้วเอ่ยถามขึ้น ฮยอกแจกลอกตาอย่างมีพิรุธ ก่อนจะเอ่ยคำ
“ก็...เอ่อ...นี่คิ...”
ฮยอกแจกำลังจะบอกกับฮีชอล มือเรียวผายไปทางร่างสูงที่ยืนอยู่อีกด้าน แต่เขากลับพบว่าคิบอมเดินออกจากร้านไปแล้ว ไม่ได้หายตัวไป...
...เพราะฮยอกแจยังเห็นแผ่นหลังของคิบอมไหวๆ อยู่หน้าร้านเลยอยู่เลย
แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า...
ทำไมเขาถึงรีบร้อนออกไปนักนะ
To be continue…
เอ่อ...หายไปนานเลย คิดว่าคนได้หนังสือไปคงจะอ่านจบกันแล้ว(หรือเปล่า?)
เกือบลืมเอามาลงให้แน่ะ
ลืมไปแม้กระทั่ง...เคยแต่งเรื่องนี้ด้วย
ขอโทษคนตามอ่านด้วยนะคะ ฮี่ๆ
ความคิดเห็น