คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 คนต่อไป
Chapter 1
คนต่อไป
“นายคือ...เลขที่สิบสามใช่ไหม?”
ซีวอนเห็นดวงตาที่กรอกไปมาอย่างมีพิรุธของอีกฝ่ายแล้วเขาก็ยิ่งมั่นใจ ไม่มีน้ำเสียงใดๆ ออกมาจากปากของซีวอนอีก เขาเพียงมองดูคยูฮยอนที่หยิบเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาสวมใส่ จากนั้นคยูฮยอนก็เริ่มเอ่ยถามขึ้น
“นี่มันตีห้าแล้ว นักเรียนอย่างนายไม่กลับไปหอพักหรือไง?”
“พูดอย่างกับนายไม่ใช่...” คยูฮยอนกำลังจะเดินออกจากเคาน์เตอร์ แต่ร่างสูงโปร่งของซีวอนกลับเดินมาขวางทางเอาไว้ “นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน”
“ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องตอบนี่”
“แต่นายคือเลขที่สิบสามจริงๆ”
“แล้วไง?” คยูฮยอนเชิดหน้าถาม เขามองใบหน้าหล่อเหลาของซีวอนอย่างไม่รู้สึกหวั่นไหวใดๆ ทั้งสิ้น ชเว ซีวอนก็แค่เด็กคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าเขาเป็นร้อยปี ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนเท่านั้น
“แต่นายใช่จริงๆ ฉันจำได้ ว่าแต่...นายชื่ออะไรนะ?”
ซีวอนไม่รู้จริงๆ เขาจำได้แค่ว่าผู้ชายตรงหน้าคือนักเรียนเลขที่สิบสามในห้องเดียวกันกับเขา แต่ไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนเลยสักครั้ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ...นอกจากทงเฮที่พยายามจะเข้ามาคุยกับเขาแล้ว ซีวอนก็ไม่เคยเสวนากับใครอีก
คยูฮยอนได้แต่มองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกรำคาญใจ นึกพาลโกรธไปถึงค้างคาวตัวนั้นที่พามนุษย์คนนี้มาที่นี่ เขาเดินผ่านซีวอนอย่างไม่สนใจเพื่อปิดดวงไฟที่อยู่หน้าร้าน ป้ายหน้าร้านดับลงแล้ว และไฟในส่วนชั้นวางของก็ค่อยๆ ดับลงทีละดวงเช่นเดียวกัน
“ฉันกำลังจะปิดร้าน” คยูฮยอนเอ่ยเป็นประโยคบอกเล่า ราวกับต้องการจะบอกให้ซีวอนออกไปจากร้านของเขา แต่ซีวอนกลับไม่สนใจในคำพูดของอีกฝ่ายเลยสักนิด เขาเดินวนไปรอบๆ ร้านแล้วเริ่มสำรวจสินค้าที่วางบนชั้นอย่างสนอกสนใจ
“ร้านของนายน่าสนใจดีนะ แต่เหมือนจะไร้จุดขายไปหน่อย”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง?” คยูฮยอนกำลังโมโห ดวงตาของเขามักจะเปลี่ยนเป็นสีแดงในเวลาที่เขาโกรธจัด แต่ครั้งนี้มันกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว มีดวงตาแสนแง่งอนเท่านั้นที่ปรากฏขึ้นให้ซีวอนเห็น
“ฉันไม่รู้ว่าระหว่างเซ็กส์กับเซ็กส์ทอย นายต้องการจะขายอะไรกันแน่”
“แหกตาดูป้ายหน้าร้านก่อนจะเข้ามาบ้างสิ แล้วก็ของในร้านพวกนี้...”
“...กับห้องหลังร้าน มีไว้ทำไมเหรอ?”
ซีวอนโน้มตัวลงมาถาม กลิ่นหอมของซีวอนเย้ายวนใจมากกว่ามนุษย์ทั่วไปจนเขี้ยวเล็กๆ ของแวมไพร์วัยร้อยปีต้นๆ งอกออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้ คยูฮยอนลืมความยับยั้งชั่งใจไปจนหมดสิ้น แขนเรียวค่อยๆ โอบรอบคอของซีวอนช้าๆ ใบหน้าหวานของแวมไพร์หนุ่มซุกไซร้ไปกับซอกคอเนียนของซีวอนแล้วเขี้ยวเล็กๆ ก็งอกออกมาจากฟันซี่ขาว
“ฉันไม่เคยขายเซ็กส์”
“...”
“เพราะเวลาที่มีเซ็กส์ ฉันไม่เคยคิดเงินจากใคร” คยูฮยอนกระซิบอย่างแผ่วเบา ทว่าในตอนนั้นซีวอนกลับผลักร่างโปร่งกระเด็นออกไปอย่างแรง คยูฮยอนแทบจะหดเขี้ยวกลับไปแทบไม่ทันเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซีวอนอีกครั้ง
“นายเลขที่สิบสาม อย่าเหมารวมว่าฉันเป็นลูกค้าของนาย!”
ซีวอนกำลังจะเดินออก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ แต่เพราะว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมักจะมาก่อนเสมอ อย่างน้อยในเวลานี้ก็ตีห้ากับอีกสิบนาทีแล้ว เขามีเวลาอีกเพียงแค่ยี่สิบนาทีที่จะต้องกลับไปหอพักให้ทัน ร่างสูงเดินผ่านคยูฮยอนออกไปนอกร้าน แต่คยูฮยอนกลับพูดตามหลังขึ้น
“นายไม่กล้าล่ะสิ!”
ซีวอนหันกลับมาอีกครั้งด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไป คำพูดปรามาสเพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นก็ทำให้ลมสงบกลายเป็นพายุทอร์นาโดได้ มือแกร่งคว้าข้อมือของคยูฮยอนเอาไว้แล้วลากเข้าไปหลังร้านซึ่งเป็นห้องกว้างที่มีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งเด่นหราอยู่ตรงกลาง
>> Click here to read NC Scene <<
“อีกสามนาทีจะตีห้าครึ่ง นายรีบกลับหอเถอะ”
คยูฮยอนผละออกแล้วตวัดเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาใส่ ดวงตาคู่สวยกวาดตามองหากางเกงที่ถูกถอดกระจัดกระจายออกไปบนพื้น ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว แต่ซีวอนกลับลุกขึ้นนั่งช้าๆ แล้วเอ่ยถาม
“ทำไมไม่กลับไปพร้อมกัน อีกสามนาทีก็...”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ถ้านายไม่กลับไปตอนนี้ นายโดนตัดคะแนนแน่”
ซีวอนหยิบกางเกงขึ้นมาสวมแล้วรีบวิ่งกลับโรงเรียน เขาไม่ได้หันกลับมามองร้านเซ็กซี่สตอรี่อีก แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว เพราะถ้าซีวอนหันกลับมาอีกครั้ง เขาอาจจะแปลกใจอย่างมากที่พบว่าร้านนั้นได้อันตรธานไปแล้ว
คยูฮยอนค่อยๆ ปิดประตูร้านอย่างใจเย็น เขากระชับเสื้อคลุมสีดำให้แน่นขึ้นพลางตวัดฮู้ดขึ้นมาคลุมศีรษะ ในตอนนั้นเองเสียงที่น่ารำคาญใจก็ดังขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง
‘ผู้ชายคนนั้นถูกใจนายเลยล่ะสิ ฉันเพิ่งนะรู้ว่านายครางได้หวานหูขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะ...’
‘ถ้านายไม่หยุดพูดตอนนี้ นายจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลยตลอดชีวิต’
คยูฮยอนขู่ด้วยเสียงทางโทรจิตของเขา และเสียงกระพือปีกก็ค่อยๆ จางหายไปอย่างรวดเร็ว แม้มันจะบินหนีออกไปท่องเที่ยวที่อื่นแล้ว แต่ค้างคาวคริสตัลจอมกวนก็ยังหัวเราะเสียงแหลมแสบแก้วหูของคยูฮยอนจนแวมไพร์หนุ่มขนลุกชันไปหมด
ซีวอนวิ่งกลับมาได้อย่างท่วงทันเวลา ตอนที่เขาปิดประตูห้องนอนลง เสียงตะโกนจากหัวหน้าหอพักก็ดังขึ้นมาตรงเวลาพอดิบพอดี
“นักเรียนทุกคนตื่นเดี๋ยวนี้ นับหนึ่งถึงสิบ...ใครยังไม่ออกมาจากห้องโดนหักสิบคะแนน”
ซีวอนเปิดประตูออกมาเป็นคนแรก ในขณะที่เสียงของหัวหน้าหอพักเริ่มนับหนึ่งจนกระทั่งถึงสิบ นักเรียนเกือบทุกคนพากันทยอยออกมาจากห้องและเดินผ่านหัวหน้าประจำหอพักทีละคน
“คิม จงอุน...ลืมตาของนายขึ้นด้วย!” มือหนาฟาดคางของเด็กคนหนึ่งจนอีกฝ่ายนิ่วหน้า
“ฉันลืมตาอยู่นะ...อี ฮยอกแจ”
“งั้นก็ช่วยเบิกตาเล็กๆ ของนายให้กว้างกว่านี้หน่อย คนต่อไป!”
อี ฮยอกแจพูดจบก็ไม่สนใจจงอุนอีก เขาเป็นผู้ชายร่างผอมบางแต่ท่อนแขนกลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ใบหน้าไม่ได้คมคายจนถึงขั้นที่เรียกว่าหล่อเหลาอย่างเช่นซีวอน แต่กลับมีแววตาคมเฉี่ยวและในบางครั้งก็ซุกซนขี้เล่นจนทำให้นักเรียนหลายคนหลงเสน่ห์ไปตามๆ กัน
“เลขที่สิบสาม โจ คยูฮยอน” เสียงของฮยอกแจเรียกร้องความสนใจจากซีวอนได้เป็นอย่างดีมาก ร่างสูงหันออกมามองด้านหน้าทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยจะสนใจใคร เขามองเห็นคยูฮยอนแต่งตัวด้วยชุดออกกำลังกายเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ แต่คยูฮยอนยังคงสวมเสื้อคลุมสีดำกับฮู้ดที่ปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งเหมือนตอนที่อยู่ในร้าน
โจ คยูฮยอน...ซีวอนวอนนึกออกแล้วว่าผู้ชายคนนี้ชื่อว่าอะไร
แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจมากกว่าก็คือ...
ซีวอนมั่นใจว่าในขณะที่เขาเข้ามาในเขตโรงเรียน เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของคยูฮยอนตามหลังมาเลยสักนิด เขาวิ่งด้วยความเร็วเต็มฝีเท้าแต่ทำไมคยูฮยอนถึงยังมากลับมาที่นี่ได้ทันเวลา มันเป็นไปได้ยังไงกัน
“เสร็จหรือยัง?” คยูฮยอนถามอย่างหัวเสีย นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มพากันหันมามองแล้วซุบซิบนินทากันไปต่างต่างนานา ทว่าเพียงแค่คยูฮยอนตวัดหางตากลับไปมองเท่านั้น ทุกคนก็พร้อมใจกันยั้งปากของตัวเองในทันที
“เอาฮู้ดออกจากหัวนายด้วย”
ฮยอกแจออกคำสั่ง แต่คยูฮยอนกลับเดินออกไปทั้งอย่างนั้น ปกติคยูฮยอนก็เป็นแบบนี้เสมอ และฮยอกแจก็ไม่เคยจะออกคำสั่งกับคยูฮยอนได้เลย เขาได้แต่เรียกชื่อนักเรียนคนต่อไปเพื่อแก้อาการเก้อเขินของตัวเอง
“คนต่อไป อี ทงเฮ!”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากผู้ชายที่เป็นเจ้าของชื่อจนฮยอกแจต้องเอ่ยเรียกอีกครั้ง
“อี-ทง-เฮ!”
“...” ยังคงเงียบอีกครั้งจนคนอื่นๆ เริ่มส่งเสียงโวยวายอย่างไม่พอใจ ฮยอกแจพ่นลมหายใจออกแล้วเอ่ยขึ้น
“ทุกคนออกไปวิ่งกันก่อน” เขาพูดขึ้นอีกครั้งแล้วเดินสวนนักเรียนทุกคนไปยังห้องที่อยู่ตรงกลางด้านซ้ายมือ “อี ทงเฮ...นับหนึ่งถึงสิบ ถ้านายไม่ออกมาโดนตัดยี่สิบคะแนน”
ฮยอกแจรัวมือเคาะประตูห้องอย่างแรง แต่คนในห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูออกมา งานนี้คงจะต้องลำบากหัวหน้าหอพักอย่างเขาอีกแล้ว
อี ทงเฮ...ฉันจะนับแค่สิบเท่านั้นนะ
Talk with Lee Seen
กว่าจะผ่านมรสุมโดนแบนมาได้ รอตั้ง 2 วันแน่ะ
ยังไงก็ตาม ตอนนี้ลงให้อีกครั้งแล้ว แต่ทำการย้าย NC ไปไว้อีกที่หนึ่ง
ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนที่ทันอ่านและคอมเม้นท์ Chapter 1
ดังนั้นซีนขออนุญาตอัพเดท Chapter 2 อีกครั้งในสัปดาห์หน้าเลยนะคะ
จะพยายามอัพไม่เกินวันพุธค่ะ
ขอบคุณที่ทุกคนให้ความสนใจกับเรื่องนี้นะคะ
(มีคนบอกว่า...ฟิกเรื่องไหนที่โดนแบน ฟิกเรื่องนั้นมักจะดัง นี่ก็เป็นสัญญาณที่ดีนะเนี่ย คึคึคึ)
ความคิดเห็น