คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18
Chapter 18
เพราะว่าทงเฮรับปากกับเขาเอาไว้แล้วว่าจะมาหาคยูฮยอนพรุ่งนี้เช้า ซีวอนจึงคิดไปเองว่าไม่ว่ายังไงคืนนี้ทงเฮก็คงไม่มา และเขากลัวว่าคยูฮยอนจะอยู่คนเดียวไม่ได้จึงต้องรีบขับรถมาหาคยูฮยอนให้เร็วที่สุด
ซีวอนจอดรถยนต์ของตัวเองแล้วขึ้นไปบนคอนโดอย่างรวดเร็ว ทว่าหลังจากนั้นไม่ถึงสองนาที รถยนต์ออดี้สีขาวก็จอดลงข้างๆ กับรถของซีวอน แล้วชายหนุ่มซึ่งเป็นเจ้าของรถก็ตามขึ้นไปบนคอนโดเช่นเดียวกัน
ลิฟท์เครื่องหนึ่งกำลังเคลื่อนที่ขึ้นไปชั้นบนสุด
ลิฟท์อีกเครื่องหนึ่ง...ก็ตามขึ้นไปบนชั้นเดียวกัน
ซีวอนก้าวออกมาจากลิฟท์ เขาสืบเท้าให้เร็วมากขึ้นเมื่อใกล้จะถึงห้องของคยูฮยอน เมื่อถึงหน้าห้องนั้น ก็เคาะประตูเบาๆ เพื่อเรียกอีกคนที่อยู่ข้างใน
...ไม่มีคนเปิด
ซีวอนไม่รออะไรอีกแล้ว เขาล้วงคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วไขประตูห้องของคยูฮยอนอย่างรวดเร็ว คนที่แอบมองอยู่มุมห้องถึงกับตะลึงงันกับภาพนั้น
...ประตูถูกเปิดออกในขณะที่ซีวอนไขกุญแจเสร็จพอดี
“คยูฮยอน”
เพียะ!
คยูฮยอนตบหน้าซีวอนอย่างรุนแรง แต่ซีวอนกลับยืนเป็นเป้านิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วกำปั้นเล็กๆ ก็ทุบหน้าอกของซีวอนอย่างแรง
“ทำไมนายเพิ่งมา ชเว ซีวอน...ทำไมนายเพิ่งโผล่มาเอาจนป่านนี้!”
คยูฮยอนทุบอกซีวอนอีกหลายครั้ง แช่มช้าแต่หนักแน่นในทุกๆ หมัดที่เขาฟาดลงไป ซีวอนมองคยูฮยอนด้วยแววตาแสนเจ็บปวด เขาได้แต่ดึงข้อมือของกำปั้นนั้นเอาไว้ แล้วดึงคยูฮยอนมากอดไว้แน่น
“ฉันขอโทษ...คยูฮยอน”
“นายเอาแต่พูดแบบนี้ แล้วนายเคยทำอะไรให้มันดีขึ้นบ้าง ฮือๆๆ” คยูฮยอนยอมให้ซีวอนกอดได้อย่างง่ายดาย ซีวอนกอดแน่นมาก แต่เขาก็กอดไว้เพียงครู่เดียวเท่านั้นเอง
“แต่ทงเฮเป็นคนดีนะ เพื่อนของฉันเป็นคนดีจริงๆ”
“ซีวอน นาย...นายกอดฉันอีกสิ”
“อย่าดื้อสิคยูฮยอน”
“ฉันไม่ต้องการคนที่ดีที่สุดแต่ฉันต้องการนาย ฉันรักนาย...ฉันรักนายมาโดยตลอดแม้จะพยายามผลักไสนายไปตั้งหลายครั้ง แต่ฉันก็หยุดรักนายไม่ได้”
“แต่ว่า...”
“ชเว ซีวอน!”
ทงเฮพุ่งเข้าไปหาเพื่อนรักแล้วผลักไหล่ซีวอน ก่อนจะชกหน้าร่างสูงจนล้มหัวคะมำไปอีกทาง ซีวอนตั้งหลักอีกครั้งแล้วยกนิ้วปาดเลือดออกจากมุมปาก เขามองทงเฮสลับกับคยูฮยอนด้วยความอึ้ง
“ไหนนายบอกว่าจะไม่มา?” ซีวอนถามทงเฮ
“ถ้าฉันไม่มาแล้วจะเห็นกับตาไหมว่านายโกหก นายโกหกฉันไม่พอ นายโกหกคยูฮยอน และที่สำคัญ...นายโกหกหัวใจตัวเอง!”
ซีวอนเถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว เขายืนนิ่งปล่อยให้เลือดไหลซึมอยู่เช่นนั้นจนคยูฮยอนมองบาดแผลของคนตัวโตกว่าด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่นายคิดหรอก อย่างน้อย...ฉันก็รักคยูฮยอนไม่เท่ากับนายรัก”
“อย่าทิ้งคยูฮยอนเหมือนที่ฉันทำ!” ซีวอนบอกทั้งน้ำตา
“ไอ้งั่งซีวอน!”
ผัวะ!
ทงเฮชกหน้าซีวอนอีกครั้งจนซีวอนร่วงไปกองที่พื้น คยูฮยอนผวาไปประคองซีวอนเอาไว้ แล้วเอาตัวขวางทงเฮไม่ให้ทำร้ายซีวอนอีก มือเรียวยกขึ้นขอร้องทงเฮอย่างน่าสงสาร ในขณะที่ทงเฮชี้หน้าซีวอนอย่างโกรธแค้น
“เลิกขี้ขลาด เลิกเห็นแก่ตัวได้แล้วชเว ซีวอน คนที่ทำให้คยูฮยอนเสียใจ ตอนนี้ไม่ใช่ฉัน...แต่เป็นนาย!”
พูดจบก็เดินหนีออกไปในทันที ทิ้งให้คยูฮยอนประคองซีวอนเข้าไปทำแผลในห้อง เสียงร้องไห้ของคยูฮยอนดังตามหลังทงเฮมาเรื่อยๆ แต่เขาช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว
สุดท้าย...ตอนนี้อี ทงเฮกลับกลายเป็นคนนอกระหว่างซีวอนและคยูฮยอนซะเอง
ทงเฮพยายามโทรศัพท์ติดต่อฮยอกแจทั้งคืน แต่ฮยอกแจทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง เขาจึงไม่รู้ว่าจะไปตามฮยอกแจได้ที่ไหน จะไปตามที่บ้านพ่อแม่ของฮยอกแจ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว จะไปตามที่บ้านเพื่อนของฮยอกแจ ทงเฮก็ไม่รู้จักเพื่อนของฮยอกแจเลยซักคน
ที่จริง...นอกจากฮยอกแจแล้ว เขาไม่รู้จักคนรอบตัวของฮยอกแจเลย
พอถึงเช้าวันถัดมา ทงเฮก็รีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้นอนเลยซักงีบ ทงเฮไปที่บ้านของฮยอกแจก่อนเป็นอันดับแรก
เมื่อไปถึงบ้านของพ่อแม่ฮยอกแจ เขาพบว่าบ้านหลังนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่มากจนเกินไป แต่มีสวนเล็กๆ หน้าบ้านสีเขียวขจี และสองสามีภรรยาที่คนหนึ่งพรวนดิน อีกคนหนึ่งกำลังรดน้ำดอกไม้
“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ”
ทงเฮโค้งทักทายผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาไม่แน่ใจนักว่าที่อยู่ที่ได้รับจากแม่ของตัวเองมาจะถูกต้องหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นหน้าตาแม่ของฮยอกแจที่เหมือนลูกชายเหมือนพิมพ์เดียวกัน เขาก็คิดว่าไม่ผิดที่แน่
“อ้าว! ทงเฮ...” หญิงวัยกลางคนทักทายอย่างเป็นกันเองโดยที่ทงเฮยังจำหน้าแม่ฮยอกแจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“คุณ...คุณแม่ครับ” ทงเฮรู้สึกแปลกๆ ที่เรียกแม่ของฮยอกแจว่า ‘คุณแม่’ ซึ่งๆ หน้า เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นลูกเขยของบ้านนี้มากเท่าวันนี้มาก่อนเลย “ฮยอกแจเขาหายไป”
“โธ่! งอนกันล่ะสิ”
“เอ่อ...ก็ประมาณนั้นแหละครับ”
“ขอโทษด้วยนะทงเฮ ลูกคนนี้ก็ขี้งอนแบบนี้แหละ ถ้าจะไปตามหาก็ไปตามที่บ้านซองมินได้เลย เขาไม่ไปไหนไกลกว่านี้หรอก”
แม่บอกด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ดีว่าเมื่อไรที่ฮยอกแจงอน เขาก็จะไปที่บ้านซองมินเพื่อให้แม่ตามหาได้เสมอ ฮยอกแจไม่เคยทำให้ใครต่อใครเป็นห่วงได้นาน แม้แต่อี ทงเฮที่ฮยอกแจรักสุดหัวใจก็เช่นกัน
ทงเฮรีบรุดไปบ้านซองมินตามที่อยู่ที่แม่ของฮยอกแจเขียนไว้ให้ เขาไปถึงและเห็นฮยอกแจนั่งหงอยอยู่หน้าบ้าน พอร่างบางเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาก็รีบลุกเดินหนีเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวสิฮยอกแจ!”
ทงเฮรีบวิ่งไปคว้าข้อมือของฮยอกแจเอาไว้ ฮยอกแจพยายามจะบิดข้อมือออกเหมือนทุกที แต่วันนี้ทงเฮยิ่งกำข้อมือนั้นเอาไว้แน่น
“ปล่อย!” เสียงหวานบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่คง
“ฉันไม่ปล่อย!”
“...”
“...และจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้ว”
“ถึงนายไม่ปล่อยวันนี้ ซักวันเราก็ต้องหย่ากันอยู่ดี” ฮยอกแจยังคงไม่หันกลับมา เพราะว่าน้ำตาของเขากำลังรินไหล ทงเฮรับรู้ได้ เขาไม่เห็นดวงตาที่แสนเศร้าของฮยอกแจ แต่เห็นไหล่บางที่สั่นสะท้าน ทงเฮก็เข้าใจได้ทั้งหมด
“ฉันบอกเมื่อไรว่าจะหย่ากับนาย!”
“ก็คืนนั้นไง!” ฮยอกแจหันกลับมาส่งเสียงดังอย่างตัดพ้อ ใช่ ทงเฮพูดอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละแต่เขาไม่ยอมรับ
“แล้วเมื่อวานนายไม่ได้บอกเหรอว่านายจะไม่ยอมหย่ากับฉัน นายจะไม่ทิ้งฉันเด็ดขาด”
“ฉัน...ฉันไม่ได้พูด”
“ฮยอกแจ...” ทงเฮค่อยๆ ดึงรั้งร่างที่แบบบางเข้ามาในอ้อมกอดของเขาช้าๆ มือหนาลูบผมของฮยอกแจอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เรื่องเมื่อคืนนี้ ฉันไม่ได้หมายความว่านายไม่มีค่า...”
“แต่นายพูด...ฮึก...นายว่าฉัน นายไม่ต้องการฉัน”
“ทำไมจะไม่ต้องการล่ะ นายเป็นเมียฉันนะ แล้วฉันก็ต้องการนายมาก นายมีค่าเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้น ต่อให้นายไม่ต้องทำอะไร ฉันก็อยากครอบครองนายอยู่ดี”
ฮยอกแจอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ไม่มีคำว่ารักหลุดออกมาจากปากของทงเฮ เขากำลังอึ้งๆ กับท่าทางที่อ่อนโยนของทงเฮ อ่อนโยนมากจนร่างกายของเขาปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“กลับบ้านเรากันเถอะนะอี ฮยอกแจ”
ทงเฮไม่ได้พาฮยอกแจกลับบ้านของเขา แต่เขาพาฮยอกแจกลับไปบ้านพ่อแม่ของฮยอกแจเอง พอไปถึงฮยอกแจก็ทำหน้ารู้สึกผิดเมื่อถูกพ่อกับแม่มองมาอย่างตำหนิ
“พ่อครับ แม่ครับ ฮยอกแจขอโทษ...” ฮยอกแจบอกเสียงอ่อย ก่อนจะค่อยๆ ขยับไปซ่อนตัวหลังทงเฮ
“ทำให้ทงเฮเขาเป็นห่วงแล้วจะมาขอโทษพ่อกับแม่อีก ฮยอกแจ...ลูกน่ะโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ลูกเป็นคนบอกให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอเขา แล้วจะไปงอนเขาทำไม”
“แม่!” ฮยอกแจเรียกผู้เป็นแม่เสียงยาว ก่อนจะหันไปทำตาขวางที่ทงเฮหลุดหัวเราะออกมา “อย่าพูดเรื่องนี้อีกสิครับ”
“ก็จริงนี่นา ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วไป ออกมาจากบ้านซองมินได้ยังไงยังใส่ชุดนอนอยู่เลย แถมยังเป็นลายกระต่ายสีชมพูหวานแหววซะขนาดนี้”
ฮยอกแจหน้าบึ้งเพราะงอนคนเป็นแม่ที่พูดเหมือนเขายังเป็นเด็ก ก่อนจะวิ่งขึ้นไปอาบน้ำข้างบน ทิ้งให้ทงเฮคุยกับพ่อกับแม่ของตัวเองอยู่ที่ห้องรับแขก
ผ่านไปยี่สิบนาที
ฮยอกแจลงมาจากชั้นสองแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นพ่อแม่และทงเฮกำลังนั่งดูอัลบั้มรูปกันอย่างสนุกสนาน
“นี่ฮยอกแจจริงๆ เหรอครับ เขาหน้าตาเหมือนน้องสาวตัวเองเลย” ทงเฮหมายถึงน้องสาวของฮยอกแจในรูปที่ตอนนี้กำลังไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
“ใช่จ้ะ ฮยอกแจน่ะหน้าหวานมาตั้งแต่เด็กๆ เลย ขนาดแม่จับใส่ชุดเดียวกับฮยอนฮีนะ ยังดูไม่ออกเลยว่าเด็กนี่เป็นผู้ชาย”
“เขาน่ารักดีนะครับ” ทงเฮบอกทำเอาคนที่ยืนอยู่ตรงบันไดยิ้มเขิน
“แล้วรักไหมล่ะจ๊ะ?!”
แม่พูดจบก็หันไปหัวเราะคิกคักให้กับพ่ออย่างมีความสุขที่ได้กลั่นแกล้งลูกเขย ฮยอกแจแกล้งกระแทกเท้าเสียงดังเพื่อให้คนอื่นเลิกนินทาเขา หลังจากนั้นพ่อก็ชวนทุกคนออกไปทำบาร์บีคิวกินกันที่สนามหญ้าเพราะวันนี้อากาศดีมากเหลือเกิน
ใช้เวลาไม่นานนักก็เตรียมอาหารทุกอย่างได้เสร็จสรรพ ทงเฮและฮยอกแจอาสาย่างบาร์บีคิวกันสองคน ส่วนพ่อกับแม่นั่งคอยอยู่ใกล้ๆ
“ทงเฮ” ฮยอกแจเอ่ยถามในขณะที่ย่างบาร์บีคิวอย่างคล่องแคล่ว “ทำไมนายถึงไปตามฉันกลับมาล่ะ?”
“ถามทำไมล่ะ?”
“ฉันก็แค่แปลกใจน่ะ นายทำดีกับฉันเพราะอะไรกันแน่ เพราะนายรู้ว่าฉันชอบนาย...แค่นั้นเหรอ?”
“ก็อาจจะใช่” ทงเฮตอบอย่างตรงไปตรงมา “แต่ก็มีอีกหลายเรื่องที่ฉันอยากรู้จักนายให้มากกว่านี้”
“แค่นั้นเองเหรอ?” ฮยอกแจถามเศร้าๆ เขาหวังจะได้ยินว่าทงเฮรักเขาบ้างซักนิดไหม แต่ก็ไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากปากของทงเฮเลย
“แค่นั้นแหละ ฉันอยากรู้อย่างเช่นว่า... นายชอบแกงกิมจิหรือไก่ตุ๋มโสม? นายชอบหน้าฝนหรือหน้าร้อน?”
“ฉันชอบหน้าฝน” ฮยอกแจเลือกที่จะตอบคำถามที่สอง “แล้วนายล่ะทงเฮ?”
“ฉันไม่ชอบมัน!”
ทงเฮตอบอย่างรวดเร็ว แต่เขากำลังโกหก เขาชอบฤดูฝนมาก และเพราะฤดูฝนนี่เองที่ทำให้เขาตกลงคบกับคยูฮยอนอย่างไม่มีข้อสงสัย
และทงเฮไม่อยากคบกับฮยอกแจด้วยเหตุผลแค่นี้อีก
ต่อให้ฮยอกแจจะชอบฤดูอะไรก็ตาม เขาก็จะชอบ...จะรักฮยอกแจ
“ฉันชอบมันมากๆ เลยนะ”
ฮยอกแจบอกซ้ำอีกครั้งหนึ่ง เพราะว่าเขายังอยากเจอผู้ชายในวันฝนตกอีกครั้งหนึ่ง
สิ่งที่ทงเฮไม่เคยรู้...กับครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกัน วันที่พวกเขายืนหลบฝนอยู่ที่หน้าสนามฟุตบอลระหว่างเกาหลีใต้และประเทศไทย
วันนั้น...ฝนตกหนักมาก
ทุกคนต่างวิ่งฝ่าสายฝนออกไป บางคนก็มีร่ม แต่ทงเฮไม่มี
ฮยอกแจยืนอยู่ตรงนั้น เขาสวมเสื้อแขนยาวคลุมขึ้นมาจนถึงริมฝีปาก และใส่หมวกปิดบังใบหน้าจนเหลือแค่ดวงตาเท่านั้น ฮยอกแจเป็นคนเดียวที่มีร่ม เขากางมันออกแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ ทงเฮ
“ไปด้วยกันไหม?” เสียงหวานเอ่ยถาม ทงเฮหันมามองหน้า ใบหน้าของเขาหล่อมากจนฮยอกแจตกอยู่ในภวังค์ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ทงเฮดึงร่มไปถือไว้ให้
“ขอบคุณนะ เดี๋ยวฉันจะถือร่มให้เอง”
แล้วในวันนั้น...พวกเขาก็เดินไปใต้ร่มคันเดียวกัน
ไหล่ของทั้งคู่เปียกชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดฝนจนต้องขยับตัวใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าเดิม จากสนามกีฬาไปยังอาคารหลบฝนแห่งหนึ่ง ทงเฮยื่นร่มคืนให้ แต่ฮยอกแจดันร่มคันนั้นกลับไป
“นายเอาไปเถอะ ฉันมีร่มก็จริง แต่ฉันไม่เคยกลัวเปียก”
ฮยอกแจทิ้งคำพูดแปลกๆ ไว้ให้กับทงเฮ แท้จริงมันเป็นเพียงข้ออ้างที่จะให้ร่มกับทงเฮเท่านั้น ทงเฮรับมาอย่างงุนงง ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณ
“ขอบใจนะ”
“ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณหรอก แต่ฉันมีบางอย่างจะขอนาย”
ทงเฮยืนนิ่ง เขาจำไม่ได้เลยซักนิดว่านานแค่ไหนที่ฮยอกแจเขย่งตัวขึ้นมาจูบริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินจากไปเมื่อฝนหยุดลง
นั่นแหละ...เป็นเหตุผลที่ฮยอกแจชอบฤดูฝนมากขนาดนี้
เพราะทงเฮนั่นเอง
Talk with Lee Seen
ตามสัญญาค่ะ ตอนหน้ามี NC วอนคยู!!! ฮิ้ววววว
ส่วนข่าวร้ายก็คือ...พรุ่งนี้ลซ.ลีซีนไปเที่ยวชะอำ งดอัพนิยาย 1 วันค่ะ
เจอกันอีกทีวันอาทิตย์นะค้า...
รักทุกคน
ปล.ต้องการคนทำหน้าปกฟิก 3 เรื่อง ด่วนมากกกกกก
ความคิดเห็น