คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : chapter 19 ลูกโลกจำลอง feat.Sun Mi
“เมื่อคืนหลับสบายไหมอี ซองมิน”
เสียงของเด็กชายโจ คยูฮยอนทักทายแฟนเก่าอย่างร่าเริง หากแต่คนที่ไม่เคยรู้ใจตัวเองก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น พลางจมูกเล็กๆ ก็หอมต่ายชมพูของตัวเองฟอดใหญ่เพื่อจะทดสอบว่ากลิ่นน้ำลายและกลิ่นนมบูดกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหรือยัง
...ถ้ากลิ่นไม่เหมือนเดิม ซองมินคงนอนไม่หลับ แต่ถึงกลิ่นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ต่ายมินก็ไม่สามารถนอนหลับฝันดีได้ เป็นเพราะ
“ตอนแรกก็ดีอยู่หรอก แต่พอฝันเห็นนายแล้วฉันก็นอนไม่หลับเลย”
“ทำไมซองมินต้องพูดทำร้ายจิตใจของผมด้วย”
เด็กแก่แดดเอ่ยเสียงเบาเพื่อแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังรู้สึกน้อยใจจริงๆ
“ใช่ๆ ซองมินพูดกับคยูฮยอนไม่ดีเลย ถ้าฉันเป็นซองมิน ฉันคงใจอ่อนกับคยูฮยอนไปตั้งนานแล้ว”
รยออุคพูดขึ้นพลางยื่นหน้ามาแทรกระหว่างคยูฮยอนกับซองมิน เด็กน้อยอยู่ชุดนักเรียนชายต่างจากวันก่อนๆ โดยเจ้าตัวให้เหตุผลกับเพื่อนๆ ในชั้นเรียนว่าเขาอยากลองเป็นทอมบอยบ้าง แต่ในความจริงแล้วเด็กชายรยออุคอยากจะมัดใจพี่ชายสุดหล่อโรงเรียนข้างๆ ให้ได้มากกว่า
...ก็พี่คนนั้นไม่ชอบผู้หญิงนี่นา
“ซองมินไม่ได้แรดเหมือนนายนะ”
สิ้นเสียงที่น่ารำคาญของมินซก รยออุคก็ใช้เท้าขวาถีบเด็กหื่นออกจากวงทันที จนกระทั่งครูจองซูก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กหญิงน่าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง สงครามน้ำลายของเด็กอนุบาลจึงสงบลงได้
“นักเรียนที่น่ารักทุกคนของครู”
“ครับ/ค่ะ”
เด็กนักเรียนต่างขานรับอย่างพร้อมเพรียง สายตาทุกคู่จ้องไปยังเด็กผู้หญิงผมม้าสีดำขลับที่กำลังกอดลูกโลกจำลองไว้แน่น และคยูฮยอนกับซองมินก็เลื่อนหน้าเข้ามาแนบชิดกันอย่างไม่รู้ตัว
“คยูฮยอน ฉันมีความรู้สึกว่ายัยเด็กผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ปกติแน่ๆ เลย”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ในโรงเรียนนี้อ่ะ นอกจากฉันก็ไม่มีใครปกติอีกแล้วนะ ดูสิ!! มินซกก็หื่น นายก็แก่แดด ส่วนรยออุคก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ฉันว่ามันแปลก...”
“คุณนั่นแหละแปลกที่สุดในโรงเรียนแล้ว!!”
“คยูฮยอน!!”
คนน่ารักไม่สามารถต่อปากต่อคำกับคยูฮยอนได้อีกจึงทำเพียงเบ้ปากและเชิดหน้าหนีอย่างงอนๆ แต่แล้วใบหน้าใสก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อพบว่าแก้มยุ้ยของตัวเองแทบจะแนบติดกับสันจมูกของคยูฮยอนอยู่แล้ว
“เขินผมล่ะสิ ฮี่ๆๆ”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคยูฮยอนไปจำเสียงหัวเราะที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้มาจากใคร
“นี่คือเพื่อนใหม่ของนักเรียนทุกคนนะครับ”
“ครับ/ค่ะ”
“นักเรียนของครูต้องปฏิบัติต่อเพื่อนใหม่ยังไง รู้ไหม?”
“ดูแลเพื่อนครับ/ค่ะ”
“อา...ทุกคนน่ารักจังเลย ถ้างั้นซอนมีแนะนำตัวเองให้เพื่อนๆ รู้จักได้เลยจ้ะ”
ครูหนุ่มหน้าหวานจับไหล่บางทั้งสองข้างของเด็กผู้หญิงให้มายืนตรงกลาง เด็กน้อยเจ้าของผมม้าและลูกโลกจำลองคลี่ยิ้มให้เพื่อนอย่างน่ารักน่าชัง ทว่าซองมินที่กำลังเขินอายต่อคยูฮยอนก็แสร้งหันไปขอความเห็นจากเพื่อนในกลุ่มอีกสองคน นั่นคือเด็กชายแปลกประหลาดหมายเลขหนึ่งอี มินซก และหมายเลขสองคิม รยออุค
“นายว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไงมินซก”
ซองมินจ้องหน้ามินซกอย่างคาดคั้น เด็กลามกที่คิดเรื่องอื่นไม่เป็นนอกจากการส่องกางเกงในของผู้หญิงจึงหันไปขอความเห็นจากคู่กัดตลอดกาล รยออุคมองที่เพื่อนในกลุ่มสลับกับใบหน้าหวานของเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างพิจารณาก่อนจะค่อยๆ เอ่ยขึ้นราวกับเป็นผู้มีความรู้
“ก็ปกติดีนะ อย่าคิดมากไปเลย!!”
แต่ดูเหมือนว่าคำพูดนั้นจะไม่ได้ช่วยให้ซองมินรู้อะไรมากขึ้นเลย
“สวะดีค่ะเพื่องๆ ทุคง หนูซื่อซองมี ฝ่าเนื้อฝ่าตัวดั้วนะคะ”
ซอนมีแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะหอบลูกโลกจำลองแล้ววิ่งไปนั่งรวมกับแก็งค์เด็กๆ สี่คนที่นั่งอยู่หลังห้อง และไม่ลืมที่จะเอ่ยแนะนำตัวอีกครั้ง
“ฉังชื่อซองมีนะ นายชื่ออะไยอ่า”
“ยัยนี่พูดไม่ชัดนี่หว่า!!”
ซองมินบ่นเบาๆ ก่อนจะกอดต่ายชมพูแล้วแกล้งนอนหลับเพื่อหลีกเลี่ยงการสนทนานี้ทันที ในขณะที่มินซกและรยออุคก็หันมาญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ทั้งสี่คน...ไม่มีใครที่จะสนใจซอนมีเลยแม้แต่คนเดียว
-- My Brother , My Love --
“พี่คิบอมฮะ!!~”
“เรียกชื่อพี่แบบนี้ คิดจะอ้อนอะไรพี่ใช่ไหม?”
“ว้า...ช็อกโก้รู้ทันอีกแล้ว”
เสียงใสเอ่ยขึ้นด้วยความผิดหวังเมื่อถูกพี่ชายจับได้ มือเรียวสอดเข้าไปในอุ้งมือหนาของพี่ชายอย่างแสดงความเป็นเจ้าของจนหัวใจของคิบอมกระตุกวาบ ขายาวหยุดก้าวเดินทันที ก่อนจะค่อยๆ หันมาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของน้องชาย
“คือว่า...ฮยอกแจเป็นของพี่คิบอมคนเดียวฮะ”
ฮยอกแจก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาที่ยากจะคาดเดาของพี่ชาย เสียงหวานพูดขึ้นเบาๆ หากแต่คิบอมกลับได้ยินทุกคำพูดอย่างชัดเจน
“เรื่องนี้ใครๆ ก็รู้ไม่ใช่เหรอ แม้แต่ครูซีวอนก็ยังรู้เลยว่าฮยอกแจเป็นของพี่ ห้ามใครมายุ่ง!!”
“แล้ว...เอ่อ...”
“หืม?”
“แล้วพี่ชายล่ะ เป็นของฮยอกแจด้วยหรือเปล่า?”
พอเจอคำถามแบบนี้เข้าไป คิบอมก็กลืนน้ำลายหนืดลงคอด้วยความยากลำบากทันที มือหนาเปลี่ยนจากกุมมือของน้องชายมาโอบไหล่คนตัวเล็กไว้ แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ น้องจนริมฝีปากแทบจะสัมผัสแก้มใสอยู่ร่อมร่อ
“พี่คิบอมจะเป็นของ...”
“ฮยอกแจ...ขึ้นไปเรียนกันเถอะ สายแล้วนะ”
ยูชอนที่วิ่งหอบกระเป๋าไปทางตึกเรียนตะโกนขึ้น สองพี่น้องจึงรีบผละออกจากกันทันที คิบอมยิ้มเจื่อนๆ อย่างเขินอาย พลางเสมองไปทางอื่น ฮยอกแจจึงเอื้อมมือไปแตะแขนของพี่
“พี่ชาย ตอนเย็นฮยอกแจจะรอฟังคำตอบนะฮะ”
พูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้องเรียนกับยูชอนทันที ทิ้งให้คิบอมยืนคอตกนิ่งอยู่กับที่ เข็มนาฬิกาพัดเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเท่านั้น แต่คิบอมรู้สึกราวกับว่ามันยาวนานเหลือเกิน จนกระทั่งเสียงบอกเวลาเข้าเรียนของวิชาแรกดังขึ้น ร่างหนาจึงหลุดออกจากภวังค์
“ไม่ว่าพี่จะตะโกนเสียงดังเท่าไร แต่นายก็ไม่เคยได้ยินความรู้สึกในใจของพี่เลย”
“ยืนบ่นอะไรของแกวะคิบอม”
“ป...เปล่านี่ แกไม่ไปเรียนหรือไง?”
ร่างสูงหันไปถามเยซองเพื่อนร่วมห้องเพื่อเฉไฉเรื่องที่เขาพูดถึงฮยอกแจ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปทางตึกเรียนของปีสามอย่างรวดเร็ว น้องชายที่รีบวิ่งลงมาจากห้องเรียนเพื่อนำช็อกโกแลตมาให้พี่คิบอมจึงถอนหายใจอย่างผิดหวัง
“พี่ฮยอกแจ!! มายืนรอผมเหรอครับ?”
“อ้าว!! ทงเฮ...”
“เย็นนี้ไปเที่ยวกับผมไหมครับ”
ทงเฮรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างโปร่งยังไม่สามารถลืมท่าทางและคำพูดของพี่คิบอมและพี่ฮยอกแจในวันนั้นได้เลย คำพูดที่เหมือนคนรักกันจนทงเฮรู้สึกปวดใจ
“ฉันขึ้นไปเรียนก่อนนะทงเฮ”
ฮยอกแจรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงเพียงใบหน้าคมของพี่ชายเท่านั้น ตอนนี้พี่คิบอมจะตอบคำถามของเขายังไงนะ
...พี่ชายจะพูดหรือเปล่าว่าพี่ก็เป็นของฮยอกแจคนเดียวเหมือนกัน
-- My Brother , My Love --
“ไปกิงเข้ากังเถอะเพื่องๆ”
“ใครเป็นเพื่อนเธอไม่ทราบคุณซอนมี ฉันไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่องหรอกนะ”
ซองมินตะคอกเสียงดังจนซอนมีแทบจะร้องให้ ปากแดงราวกับผลเชอร์รี่เบะอย่างเสียใจเมื่อเธออุตส่าห์อยากจะเป็นเพื่อนกับสี่คนนี้ แต่ทุกๆ คนกลับพูดถึงแต่ปมด้อยของเธอ จะมีก็แต่คยูฮยอนเท่านั้นที่ดูสงบปากสงบคำที่สุด แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างเธอกับคยูฮยอนเลย
“โอเค!! พวกเราจะเป็นเพื่อนกับเธอก็ได้ แต่...!!”
“รยออุค นายกำลังจะหักหลังพวกเราหรือไง ทำอย่างนี้กลับไปใส่กระโปรงแล้วไปคบกับยัยนี่เลยดีกว่า”
มินซกพูดอย่างมีหลักการ ซึ่งซองมินที่เห็นด้วยก็ก้าวเข้ามายืนข้างๆ เด็กหื่นจึงลอบยิ้มอย่างสะใจ เพราะที่พูดอย่างนั้นออกไป มิกซกหวังว่าจะได้แอบมองกางเกงชั้นในของรยออุคต่างหากล่ะ
“พวกนายเงียบๆ เถอะน่า”
“รยออุค จะคบกับยัยลูกโลกจำลองจริงๆ เหรอ?”
ซองมินแย้งขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์
“ยัยผมม้า ถ้าเธอจะคบกับพวกเรา เธอต้องบอกนิสัยของเธอมาให้หมด”
“นิสสันเหรอ?”
“นิสสันบ้าอะไรเล่า!! นิสัยอ่ะ...บอกมาเร็วๆ”
“นิสสันของฉังก็คือ...ซองมีรักโลกค่ะ”
“รักโลกเหรอ? เธอประสาทเสียหรือไง นั่นมันใช่นิสัยที่ไหนกันล่ะ?”
รยออุคกอดอกพลางเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ซอนมีจึงผลักอกบางของรยออุคจนหงายหลังไปนั่งกับพื้น อีกสามคนจึงหลุดหัวเราะเยาะที่รยออุคถูกผู้หญิงรังแก
...แต่จะว่าไปแล้ว รยออุคก็เคยเป็นผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ
“พั่วนาย นาย แล้วก็นายหัวเราะอะไยกัง”
สุดท้ายซองมิน คยูฮยอน และมินซกก็ถูกเด็กผู้หญิงผมม้าใช้มือเล็กๆ ผลักหน้าอกลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นกันถ้วนหน้า ราวกับมีพายุหมุนพัดเข้ามาจนทั้งสี่คนรู้สึกแสบตาไปหมด
“ฉังรักโลกแล้มังผิกตงไหน ไอ้พั่วบ้า!!”
“...”
“ถ้าไม่มีโลก พั่วนายก็ไม่มีชีวิตหรอก บอกฉังมาเดี๋ยวนี้นะว่าจะให้ฉังอยู่ในกลุ่มดั่วไหม?”
“ให้ครับ!!”
เด็กสี่คนขานรับแทบจะพร้อมกันเมื่อถูกซอนมีวีนใส่ ทุกคนค่อยๆ ยืนขึ้นก่อนจะปัดฝุ่นที่อยู่ตามก้นออกให้หมด ในที่สุดซองมินก็รู้ได้ว่ายัยผมม้านี่ประหลาดมากกว่าพวกเขาจริงๆ แต่อี ซองมินไม่หยุดแค่นี้หรอก ต้องแกล้งกดดันให้ซอนมีออกจากกลุ่มให้ได้ เพราะถ้าเกิดคยูฮยอนหลงไปชอบขึ้นมาล่ะ ซองมินจะทำยังไง
...อ๊ะ!! ซองมินไม่ได้คิดดังเกินไปใช่ไหมเนี่ย
-- My Brother , My Love --
ในตอนเย็น ร่างบางนั่งรอพี่ชายมารับอยู่ใต้ตึกเรียน โดยที่ยูชอนก็อาสามานั่งรอเป็นเพื่อน ทั้งๆ ที่ร่างบางก็บอกไปแล้วหลายครั้งว่าเกรงใจ แถมยังกลัวว่ายูชอนจะถูกพี่ชายของเขาเบ่งใส่อีก ก็พี่คิบอมหวงน้องชายคนนี้มากเหลือเกินนี่นา
“วันนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกับพี่คิบอมเหรอ?”
“ยูชอนอยากไปเที่ยวกับฮยอกแจเหรอ หืม...ว่าไง?”
ใบหน้าใสโน้มเข้ามาถามเพื่อนร่วมห้องใกล้ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนี้จะทำให้ยูชอนใจสั่น แม้ว่าจะพยายามขยับหนี แต่ฮยอกแจก็ยังขยับตามมาแกล้งเขาอยู่เรื่อย สุดท้ายยูชอนก็เลยต้องเด้งตัวยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“พี่ยูชอน อย่ามายุ่งกับพี่ฮยอกแจของผมนะ”
ทงเฮวิ่งมาจากตึกเรียนของปีหนึ่งแล้วเข้าไปนั่งชิดกับฮยอกแจทันที ยูชอนอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้จึงดึงตัวของเจ้าเด็กปีหนึ่งไร้มารยาทออกมา
“มีสิทธิ์อะไรจะมานั่งข้างฮยอกแจ”
ยูชอนนั่งข้างฮยอกแจตามเดิมเพื่อกันไม่ให้ทงเฮทำอะไรคนน่ารักได้ เด็กเอาแต่ใจจึงยืนกระฟัดกระเฟียดอย่างโมโห แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องทำให้ฮยอกแจมาเป็นแฟนของตัวเอง ทงเฮก็รีบเก็กหน้าขรึมทันที
“สิทธิ์ที่ผมเป็นแฟนในอนาคตของพี่ฮยอกแจไงล่ะ”
“แล้วตอนนี้เป็นแฟนกับฮยอกแจแล้วเหรอ?”
“ยัง”
“ถ้ายังไม่เป็นแฟน ก็ไม่มีสิทธิ์!!”
“พี่ฮยอกแจครับ บอกพี่ยูช...อ้าว!! พี่คิบอม...มาขโมยพี่ฮยอกแจของผมไปได้ยังไง”
ทงเฮกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดเมื่อพี่ฮยอกแจนั่งซ้อนท้ายจักรยานของพี่ชายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ทิ้งให้เขายืนเถียงกับยูชอนทั้งๆ ที่ไม่มีประโยชน์ ร่างบางหันมาแหวใส่ยูชอนอีกครั้ง แต่ก็ถูกแลบลิ้นกลับมาให้อย่างเยาะเย้ย และเมื่อทำท่าจะวิ่งตามจักรยานไป คิบอมก็ปั่นวนกลับมาหาทงเฮเสียก่อน
“พี่จะบอกอะไรให้นะทงเฮ”
“พี่คิบอมจะยกพี่ฮยอกแจให้ผมใช่ไหมครับ?”
“เปล่า!! พี่และฮยอกแจ...เราเป็นของกันและกัน”
“ไม่!!!!!!!!”
คิบอมคลี่ยิ้มให้ทงเฮครู่หนึ่ง ก่อนจะปั่นจักรยานออกไป และฮยอกแจก็เลื่อนมือไปกอดเอวของพี่ชายเสียแน่น จนทงเฮต้องกระโดดโลดเต้นเป็นเจ้าเข้า สุดท้ายไม่รู้ว่าจะระบายที่ใคร ร่างโปร่งจึงเดินกลับมาหายูชอนที่นั่งอยู่ใต้ตึกปีสองอีกครั้ง
“ไอ้พี่ยูชอน!! ถ้าพี่ฮยอกแจยอมคบกับผมเมื่อไรนะ ผมจะ...”
“ฮยอกแจไม่มีทางคบกับนายหรอก”
“คอยดูก็...”
“ถึงเขาจะมีแฟน คนๆ นั้นก็ไม่ใช่นายแน่ๆ อี ทงเฮ ฮ่าๆๆ ฉันกลับบ้านก่อนนะเด็กน้อย!!”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ขอโทษที่ลงให้ช้านะคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย
มีงานรับน้อง เครียดมาก!!
แต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพให้ทุกสัปดาห์นะคะ
ช่วยรอด้วยน้า รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะ
ความคิดเห็น