คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17
Chapter 17
ไม่รู้ว่าฮยอกแจร้องไห้หนักจนเกินไปหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นก็อาจจะมาจากการที่เขาเที่ยวตะลอนตลอดทั้งวัน ทำให้บ่ายวันนี้ตัวเขาร้อนรุมผิดปกติเหมือนจะเป็นไข้
“นายนอกพักก่อนเถอะ สุขภาพนายสำคัญกว่างานที่บริษัทนะ”
ทงเฮลูบผมฮยอกแจที่นอนอยู่บนเตียง ร่างหนานั่งข้างๆ อย่างใกล้ชิด ใช้หลังมืออังหน้าผากคนป่วยเพื่อวัดไข้ ก่อนจะเลื่อนมือแกร่งมาบีบมือของฮยอกแจไว้อย่างเป็นห่วง
“นายใจดีจังเลยนะทงเฮ”
ฮยอกแจพูดเสียงแผ่วเบา เขาอยากจะยิ้มสวยๆ ให้กับทงเฮแต่เพราะอ่อนเพลียจึงยิ้มกว้างไม่ได้มากนัก
“พักผ่อนเถอะน่า อย่าเอาแต่พูดพล่ามนักเลย”
“ฉันแค่อยากขอบคุณนาย”
“ถ้านายตื่นมาแล้วอาการดีขึ้นเมื่อไร นายค่อยพูดขอบคุณฉันตอนนั้น เอาล่ะ หลับตาลงซะคนดี”
ทงเฮดึงผ้าห่มขึ้นไปจนถึงหน้าอกของฮยอกแจ แต่เขากลับไม่ละมือออกจากบริเวณนั้น มือแกร่งแนบลงที่อกข้างซ้ายของร่างบาง หัวใจของฮยอกแจที่เต้นอยู่ด้านในก่อกบฏเบาๆ ด้วยการเต้นถี่เร็วมากขึ้น
“ฉันจะหลับแล้วล่ะ” ฮยอกแจบอกแล้วรีบหลับตาลง
“บอกว่าจะหลับแล้วแต่ก็ยังพูดไม่หยุดเลย”
ทงเฮต่อว่าฮยอกแจเหมือนเด็กดื้อ เขาโน้มลงไปใกล้ๆ ราวกับต้องการจะจูบหน้าผากอุ่นของฮยอกแจเพื่อบอก ‘ฝันดี’ แต่เมื่อเข้าไปใกล้มากเท่าไรก็ยิ่งไม่กล้าทำ
ริมฝีปากแดงฉ่ำของฮยอกแจเพราะพิษไข้ทำให้ทงเฮอยากจะจูบเบาๆ ที่กลีบปากหวานล้ำนั้นซักครั้ง เขาอยากรู้ว่ามันจะหวานเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาไหม
ฮยอกแจรู้สึกเหมือนลมอุ่นร้อนเป่ารดหน้าผาก เขาไม่กล้าลืมตา ไม่กล้าขยับตัว แต่ซักผักสัมผัสร้อนๆ นั้นก็จางหายไป เหลือเพียงมือที่อบอุ่นของทงเฮที่ยังกุมมือเขาไว้ไม่ห่าง
แล้วฮยอกแจก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
ในขณะที่ฮยอกแจพักผ่อนไปได้ซักพักหนึ่งแล้ว คยูฮยอนก็โทรศัพท์เข้ามาหาทงเฮ ทงเฮเดินออกไปรับสายในห้องนอนของตัวเอง ในทีแรกเขาหนักใจมากที่คยูฮยอนโทรมา
แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้
[ทงเฮ] คยูฮยอนเรียกชื่อของเขาเสียงจริงจังมาก ทงเฮไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากคยูฮยอนมาก่อน
“อืม ฉันพูดเอง”
[ฮยอกแจน่ะ นายอยู่กับเขาหรือเปล่า?] คยูฮยอนเอ่ยถาม
“เขาอยู่บ้าน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับเขา ฉันบอกเขาเรื่องที่เราจะไปหย่ากันแล้ว แต่ยังไม่ได้ตกลงกันว่าจะไปวันไหน นายรออีกนิดนะ”
[ไม่ใช่อย่างนั้น!]
คยูฮยอนพูดตัดบทจนทงเฮไปต่อไม่ถูก ทงเฮเงียบลงแทบจะในทันที ในตอนนั้นเขาไม่ได้คิดเลยว่าคยูฮยอนกำลังจะพูดเรื่องอะไร ทงเฮไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยแม้แต่วินาทีเดียว
[ฉันจะโทรมาบอกเรื่องสำคัญกับนาย]
“เรื่องสำคัญ?” ทงเฮทวนคำ
[ดูเหมือนฮยอกแจจะยังไม่ได้บอกนายสินะ ดีแล้วล่ะ ฉันอยากเป็นคนบอกเรื่องนี้กับนายด้วยตัวเอง]
“ฉันไม่เข้าใจ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฮยอกแจด้วยเหรอ?”
[เกี่ยวสิ!]
ทงเฮไม่แน่ใจว่าปลายสายกำลังร้องไห้อยู่หรือเปล่า แต่ถ้าคยูฮยอนกำลังร้องไห้ ทงเฮก็ไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง เขายอมรับว่าตอนนี้ไม่ได้รักคยูฮยอนอีกแล้ว อาจจะดูเหมือนว่าเขาเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดีนัก แต่อย่างน้อยทงเฮก็ไม่เคยโกหกหัวใจตัวเอง
[เราทุกคนต่างเกี่ยวข้องกันโดยที่ไม่มีใครรู้มาก่อน ฉัน...นาย...ซีวอน...และก็ฮยอกแจ]
“นายกำลังจะพูดอะไรกันแน่?”
[ฮึก...ทงเฮ...ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันกับซีวอนเคยคบกันมาก่อน ฉันไม่เคยบอกนาย แต่ฉันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ นะ ถ้าฉันรู้ว่านายกับซีวอนรู้จักกัน รู้ว่าพวกนายเป็นเพื่อนกัน ฉันจะไม่คบกันนายตั้งแต่แรก]
“ตั้งแต่เมื่อไร?!” เสียงของทงเฮน่ากลัวจนกลืนเสียงของคยูฮยอนให้หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงเสียงสะอึกสะอื้นบางเบาเท่านั้น คยูฮยอนไม่ตอบ ทงเฮจึงต้องถามอีกครั้ง “ฉันถามว่านายกับซีวอนเคยคบกันตั้งแต่เมื่อไร?!”
[ก่อนที่พวกเราจะเรียนจบมหา’ลัย]
“อืม” ทงเฮตอบสั้นๆ
[แค่ ‘อืม’ เองเหรอ?]
“ฉันรู้แล้ว นายไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วคยูฮยอน นายเป็นคนกล้าหาญมาก แต่กับซีวอน...ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกนายรักกันจนกว่าซีวอนจะมาพูดกับฉันด้วยตัวของเขาเอง”
[ทงเฮ!]
ทงเฮกดวางสายโดยไม่ฟังคำพูดของคยูฮยอนอีก มือหนากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนออกมาชัดเจน เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดของคยูฮยอนได้มากน้อยแค่ไหน หากแต่ตั้งแต่คบหากันมา นอกจากเรื่องนี้แล้ว คยูฮยอนไม่เคยโกหกเลยสักครั้ง
ทงเฮไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาควรจะเจ็บปวดหรือเปล่า หรือควรจะโกรธใครซักคนไหม แต่จะโกรธได้ยังไงในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไม่มีใครผิดเลย เพราะถ้าเขาเป็นคยูฮยอนหรือซีวอน
...อี ทงเฮก็อาจจะทำแบบนี้เช่นเดียวกัน
หลังจากได้สงบสติอารมณ์ไปพักใหญ่ๆ ทงเฮก็ได้รู้ว่าคนที่เขาควรจะห่วงใยมากที่สุดในเวลานี้คือฮยอกแจ ฮยอกแจนอนซมอยู่บนเตียงนอนตลอดทั้งบ่าย ทว่าเมื่อตื่นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าฮยอกแจจะสดชื่นขึ้นมากจนไม่เหลือวี่แววของคนป่วยให้เห็น
“นายไม่ปวดหัวแล้วแน่นะ” ทงเฮถามอีกครั้งเมื่อเห็นฮยอกแจออกมาจากห้องแล้วยิ้มกว้าง
“อื้อ”
“ไม่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ไม่รู้สึกอะไร?”
“ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ” ฮยอกแจตอบอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ กับทงเฮ ทงเฮรู้ว่าฮยอกแจจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่เขาเขินอายเกินกว่าที่จะหยุดรอฟัง แม้จะเป็นคำพูดที่ไม่สลักสำคัญเลยก็ตามที
“งั้นก็ดีแล้ว” ทงเฮบอกพลางรีบเดินหันหลังกลับไป แต่ทว่าฮยอกแจคว้าชายเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้
“เดี๋ยวสิ!”
“ทะ...ทำไมอีก”
“นายบอกว่า...ถ้าฉันดีขึ้นแล้วให้บอกขอบคุณนายไง” ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองทงเฮที่ยังคงยืนหันหลังให้ “ขอบคุณนะ...อี ทงเฮ”
คืนนั้นทงเฮอาบน้ำและรีบเข้านอนอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าซีวอนอาจจะรู้เรื่องที่คยูฮยอนโทรมาแล้ว แต่ก็แปลกใจว่าทำไมซีวอนยังไม่โทรมาหาซักที ทงเฮเครียดเกินกว่าจะออกไปพูดคุยกับฮยอกแจตอนนี้ได้
ทว่าเวลาเกือบสี่ทุ่ม เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ
“ทงเฮ นี่ฉันเอง!”
ฮยอกแจบอกด้วยความเกรงใจ ก่อนจะค่อยๆ ผลักประตูเข้ามาด้านใน ทงเฮอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า ในขณะที่ฮยอกแจปิดประตูลงแล้วยืนบิดตัวไปมาอย่างเก้อเขิน
“คือว่า...”
“นายแต่งตัวอะไรของนายเนี่ย?!”
ทงเฮตะโกนถามลั่น ครั้งแรกที่เขาเห็นฮยอกแจเข้ามา ทงเฮเกือบจะหลุดหัวเราะอยู่แล้ว แต่เมื่อมองอีกครั้งเขาก็พบว่าชุดที่ฮยอกแจใส่มันก็เข้ากับคนตัวเล็กอย่างฮยอกแจได้ดี
ชุดนอนลายกระต่ายตัวเล็กๆ สีชมพูทั้งตัว กางเกงขาสั้นระดับเข่าลายเดียวกับเสื้อ และ...ที่คาดผมหูกระต่ายสีชมพู
ทงเฮรู้สึกว่าใบหน้าหวานๆ ของฮยอกแจก็มีสีอมชมพูไม่ต่างจากชุดด้วย
“เอ่อ...นาย...นายว่าฉันเซ็กซี่หรือเปล่า?”
ฮยอกแจถามเสียงยานคาง มันฟังดูตลกมากกว่าเซ๊กซี่ แต่ทงเฮกลับชอบท่าทางไม่ประสีประสาแบบนั้น เขาอมยิ้มจนแก้มปริ อยากรู้ว่าฮยอกแจจะพูดอะไรต่อไป
“นายเคยบอกว่ายังไงนายก็รักฉันไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้ฉันยอมเป็นของนาย นายก็จะไม่รักฉัน....ใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันเคยพูด” ทงเฮพยักหน้าช้าๆ อย่างงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“งั้นนายจะช่วยให้ความสุขกับฉันซักครั้งได้ไหมอี ทงเฮ?”
จบคำพูดของฮยอกแจ ทงเฮก็เด้งตัวลุกขึ้นจากปลายเตียงแล้วมองฮยอกแจด้วยความโกรธเคือง ทำไมฮยอกแจพูดแบบนี้กับเขา ฮยอกแจไปฟังหรือไปได้ยินใครพูดอะไรมาถึงได้บอกกับเขาแบบนี้
เขาไม่เคยมีเซ็กส์กับคนที่ไม่ได้รัก
และเพราะแบบนั้น ทงเฮจึงยังไม่เคยมีอะไรกับคยูฮยอนมาก่อน เพราะเขายังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง
“ทำไมนายถึงทำให้ตัวเองดูไร้ค่าแบบนี้ล่ะอี ฮยอกแจ?!”
ทงเฮพูดอย่างจริงจังและชัดเจนในทุกๆ ถ้อยคำ แววตาของฮยอกแจผงะไปเล็กน้อย หยาดน้ำตาใสเอ่อคลอเบ้า ก่อนจะวิ่งหนีออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
ทงเฮคิดว่าเขายืนอึ้งไปเพียงชั่วครู่เท่านั้น พอรู้สึกตัวก็รีบวิ่งตามฮยอกแจออกไป แต่ก็ว่าฮยอกแจหนีออกจากบ้านไปแล้ว เขาคิดว่าจะขับรถออกไปตามฮยอกแจ แต่ในขณะนั้นซีวอนก็เข้ามาหาเขาได้จังหวะพอดี
“ซีวอน” ทงเฮเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนรักเป็นครั้งที่ห้าหลังจากที่เขาเอาแต่เรียกชื่อนี้ซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่มีประโยคคำถาม “ชเว ซีวอน...”
“โธเว้ย! ช่วยพูดอะไรซักอย่างเถอะ” ซีวอนสบถและยืนขึ้น
“ฉันว่าคนที่อยากพูดควรจะเป็นนายมากกว่านะ”
“แต่ฉันอยากรู้ว่าคยูฮยอนพูดอะไรไปแล้วบ้าง ทำไมนายไม่เล่ามาซักที!”
ซีวอนขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสียที่วันนี้ทงเฮข่มอารมณ์ตัวเองได้ดีมาก ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าในใจของทงเฮร้อนรุ่มมากขนาดไหน ทงเฮลากลมหายใจยาวแต่รุนแรงจนซีวอนนึกกลัว เขาไม่อยากมองหน้าเพื่อน จึงได้แต่เสมองไปทางอื่นแล้วพูดขึ้นมา
“คยูฮยอนบอกฉันหมดแล้วว่าพวกนายเคยคบกัน”
“คยูฮยอนโกหก!” ซีวอนรีบแย้ง
“งั้นเหรอ?” ทงเฮถามกลับอย่างยียวนบ้าง เขาเริ่มรู้สึกสนุกที่ได้ไล่ต้อนซีวอนแบบนี้ “งั้นความจริงมันคืออะไรล่ะ นายก็เล่ามาสิ”
“ความจริงก็คือ...”
“...”
“คยูฮยอนแต่งเรื่องขึ้นมา เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ฉันไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”
ทงเฮพยักหน้าช้าเสมือนว่าเขาเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี ซีวอนจึงยืนขึ้นเพราะเชื่อในคำพูดของเพื่อน
“งั้นนายก็ช่วยไปดูคยูฮยอนคืนนี้หน่อยแล้วกัน นั่นแฟนของนาย อย่าให้ฉันต้องแนะนำอะไรอีกเลย”
“ไม่ล่ะ” ทงเฮยืนขึ้นเพื่อเตรียมส่งแขก “ฮยอกแจเพิ่งหนีออกจากบ้าน ฉันจะไปตามหาฮยอกแจให้เจอ แล้วค่อยไปหาคยูฮยอนที่คอนโดพรุ่งนี้เช้า”
ซีวอนคิดว่าทงเฮเข้าใจเป็นอย่างดี แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังติดกับดักที่นายพรานได้วางเอาไว้ ทงเฮมองรถยนต์ของซีวอนที่ลับสายตาไป เรื่องฮยอกแจเขาต้องจัดการแน่เพราะมันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา
แต่เรื่องของซีวอนกับคยูฮยอน...
ทงเฮก็ปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้เช่นเดียวกัน
ฮยอกแจนั่งแท็กซี่มาหาซองมินที่บ้าน พอมาถึงก็โผเข้ากอดเพื่อนทั้งชุดนอนแล้วร้องไห้โฮเป็นเด็กๆ ซองมินเห็นชุดที่เพื่อนใส่มาก็รู้ได้ทันทีว่าฮยอกแจหนีทงเฮมาแน่ๆ
“เข้าบ้านก่อนนะ มีอะไรค่อยเล่าให้ฉันฟังทีหลังก็ได้”
ซองมินประคองฮยอกแจเข้าไปในบ้าน แล้วจัดเตรียมห้องนอนสำหรับเพื่อนรักที่มาหาเขากะทันหัน ฮยอกแจนอนสะอึกสะอื้นไม่หยุด ก่อนจะพลิกตัวมาโอบเอวของซองมินเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับต้นแขนอวบนั้น
“ซองมิน...”
“หืม?”
“ฮึก...ทงเฮน่ะ...เขาต้องเกลียดฉันมากๆ แน่เลย”
“ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ ถ้าเขาเกลียดนาย เขาจะแต่งงานกับนายทำไม?”
ฮยอกแจส่ายหน้าระรัวแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกจนได้ เขาบอกซองมินไม่ได้ว่าทำไมทงเฮถึงยอมแต่งงานกับตัวเอง แต่ฮยอกแจกลับเล่าเรื่องที่เข้าไปอ่อยทงเฮแล้วทงเฮไม่สนใจให้ซองมินฟัง
“อย่าคิดมากน่าฮยอกแจ ตอนที่นายหนีออกมา คุณสามีของนายเขาอาจจะกำลังขับรถตามหานายเหมือนคืนนั้นก็ได้นะ”
“ไม่หรอก ฮือๆๆ” ฮยอกแจร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมทั้งๆ ที่ได้รับการปลอบใจจากเพื่อนแล้ว
“ทงเฮไม่ได้รักฉัน เขาไม่ต้องการฉัน ฉันจะเป็นยังไงเขาก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว”
ซองมินถอนหายใจ ก่อนจะพลิกตัวมากอดเพื่อนรักไว้แนบแน่น เขาสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆ มีเรื่องสุขทุกข์ก็แบ่งปันกันมาเสมอ ฮยอกแจเศร้าแค่ไหน ซองมินก็เศร้าไม่ต่างกัน
ทั้งสองได้แต่กอดกันกลมเช่นนั้น จนกระทั่งผล็อยหลับไปเอง
Talk with Lee Seen
ทงเฮบื้อมากเนอะที่ไม่ทำอะไรฮยอก ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.ตอนที่ 19 มี NC
ความคิดเห็น