คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Sorry,My Juliette - Chapter 18
Chapter 18
เช้าวันต่อมา
ถ้าเปรียบชีวิตของฮยอกแจเป็นเหมือนในละคร มันก็คงดำเนินมาถึงฉากเกือบสุดท้ายแล้ว ความจริงทุกอย่างเปิดเผยขึ้นมาเกือบหมด เหลือเพียงแค่รอเวลาให้เขาเดินทางไปพบเท่านั้น
“คุณไม่รู้มาก่อนเลยเหรอว่า...คุณประสบอุบัติเหตุ”
ฮยอกแจเอ่ยถามคิบอมขึ้นขณะที่กำลังขับรถไปบ้านของทงเฮ คิบอมหันมาแล้วส่ายหน้า ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะแขนเรียวของฮยอกแจไว้
“คุณอยากตามหาหลุมศพของผมจริงๆ เหรอ?”
“คุณรู้...ว่าผมจะตอบยังไง” ฮยอกแจย้อนถาม คิบอมจึงพยักหน้าช้าๆ แล้วเอ่ยคำ
“ผมไม่อยากให้คุณหามันเจอ”
“แต่ผมจำเป็นต้องหา”
“ฮยอกแจ!”
“ผมต้องตามหาให้เจอ จะได้รู้ว่าร่างของคุณอยู่ที่ไหน จะได้รู้สักทีว่าคนที่ผมรักมาตลอดเขาอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้” เสียงของฮยอกแจช่างฟังดูเศร้าเหลือเกิน คิบอมอยากจะดึงฮยอกแจมากอดไว้ แต่ติดที่ฮยอกแจกำลังขับรถอยู่
ทั้งคู่เงียบลง หลังจากที่คิบอมจูบกับฮยอกแจคืนนั้น พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย หากแต่...ความรู้สึกดีๆ ที่ให้กันมันกลับเพิ่มทวีคูณมากยิ่งขึ้น
พวกเขากำลังทำผิดต่อทงเฮ
แต่ก็อย่างว่าล่ะ...
คนเรามักจะเลือกทำตามหัวใจมากกว่าความถูกต้องเสมอ
“ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบลง วิญญาณของคุณจะได้สงบ”
“คุณจะไล่ให้ผมไปไกลๆ ใช่ไหม” คิบอมดึงมือของตัวเองกลับไป ฮยอกแจหันไปมองแล้วเม้มปากแน่น พยายามบังคับไม่ให้ริมฝีปากสั่นระริก แต่มันก็ห้ามไม่ได้
ถ้าเป็นไปได้ เขาจะไม่ปล่อยมือคิบอมไปเด็ดขาด
ถ้าเป็นไปได้ เขาจะย้อนเวลากลับไปก่อนที่คิบอมจะตาย
“ก่อนที่จะไปสุสาน เราไปที่บ้านของผมกันเถอะ” คิบอมเอ่ยชวน อย่างน้อยถ้าหากเขาต้องไปจากโลกใบนี้จริงๆ ขอให้เขาและฮยอกแจมีความทรงจำร่วมกันบ้าง
แม้ว่าสุดท้ายแล้วความทรงจำเล็กๆ นี้อาจจะถูกลบออกไปจากหัวใจของพวกเขา
แต่ความรู้สึกมันจะฝังแน่นในจิตวิญญาณ
และไม่มีสิ่งใดสามารถลบสิ่งที่อยู่ในจิตวิญญาณได้
ทงเฮตื่นมาตอนเช้าก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ซีวอนพยายามปลอบก็แล้ว แต่ดูเหมือนร่างบางจะยังทำใจไม่ได้ เขากอดรูปคิบอมเอาไว้แน่น เปิดไดอารี่ที่ตัวเองเขียนทีละหน้า แล้วน้ำตาก็ไหล
“ใจเย็นๆ นะทงเฮ คิบอมอาจจะไม่เป็นอะไรเลยก็ได้”
“เขาตายแล้ว”
ทงเฮเอาแต่พูดคำว่าตาย ซีวอนทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีก ทำได้เพียงแค่บีบมือบางเอาไว้แน่นๆ
“ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ ผมจะอยู่กับคุณนะทงเฮ”
ทงเฮโผเข้าซบอกแกร่งของซีวอนอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว แม้จะมีซีวอน แต่คนที่ทงเฮต้องการมากที่สุดก็เป็นคิบอมอยู่ดี
ถ้าไม่มีคิบอม
เขาก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร
เสียงโทรศัพท์ของซีวอนดังขึ้น ทั้งคู่ผละออกจากกัน ก่อนที่ซีวอนจะกดรับสาย
[ซีวอน...คยูฮยอนไปแล้ว]
เสียงที่ดังมานั้นคงเป็นเสียงของยองอุน ซีวอนเบิกตากว้างแล้วเอ่ยถาม
“ไปไหนครับ? คยูฮยอนไปไหน?”
[เขาหนีผมไปแล้ว คุณมาที่นี่หน่อยได้ไหม?]
ถ้าให้เลือกระหว่างทงเฮที่น่าสงสาร
กับ...คยูฮยอนที่เขารัก
ซีวอนไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเลือกอย่างหลัง
โจ คยูฮยอนเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในใจของชเว ซีวอนเสมอ
หลังจากนั้นอีกไม่ถึงชั่วโมง ซีวอนก็เดินทางมาหายองอุน ร่างหนาคอยต้อนรับเขาอยู่แล้ว พอซีวอนเข้าไปถึงในบ้าน ยองอุนก็ยื่นกล่องบางอย่างให้กับซีวอนทันที
“นี่อะไรครับ?” ซีวอนถามขึ้นขณะที่รับกล่องมาถือไว้
“ลองเปิดดูสิ”
ทั้งคู่เดินไปนั่งที่โซฟา ซีวอนค่อยๆ เปิดกล่องนั้นออก ชุดแต่งงานจากร้าน ‘83line In Love’ ที่เขากับคยูฮยอนไปซื้อด้วยกันวางอยู่ในกล่อง มีกระดาษสีเขียวอ่อนพับครึ่งเอาไว้ ซีวอนหยิบมาก็พบว่ามันเป็นจดหมายที่เขียนถึงเขา
ฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ความทรงจำของคนสองคนที่มันทับซ้อนกันทำให้ฉันแยกไม่ออกว่าอะไรคือความฝันหรือความจริง ฉันอยากอยู่กับซีวอนและพี่ยองอุนไปพร้อมๆ กัน ขอโทษนะที่เห็นแก่ตัวแบบนี้
ถ้าจุดจบของคนสามคนมันเป็นสามคนได้ก็คงดี
แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้
สิ่งที่ฉันได้ตอนนี้ก็คือ...ออกไปจากความทรงจำที่มันทับซ้อนกันซะ สุดท้ายความทรงจำที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวก็จะค่อยๆ จางหายไป
ซีวอน...ขอให้นายได้พบคนที่ดีกว่าฉัน รักนายมากกว่าฉัน ถ้าต้องให้วิ่งหนีกันอีกในชาติหน้า สู้จากกันไปตั้งแต่ชาตินี้เลยเสียยังดีกว่า
มันอาจจะเป็นจดหมายที่ดูวกไปวนมา แต่ซีวอนก็รู้ว่าคนที่กำลังเขียนข้อความนี้กำลังเจ็บปวดใจแค่ไหน เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองยองอุนที่มีสีหน้าเรียบเฉย
“คยูฮยอนได้ทิ้งจดหมายให้คุณหรือเปล่าครับ?” ซีวอนเอ่ยถาม
“อืม...เขาบอกว่าผมเป็นพี่ชายที่แสนดีที่สุดของเขา ผมว่าเขารักคุณนะซีวอน”
“ไม่หรอกครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเฝ้ารอแต่คุณ”
“แต่ตลอดเวลาที่คยูฮยอนอยู่กับผม เขาก็ร้องไห้คิดถึงคุณเหมือนกัน ถ้าคยูฮยอนไปแบบนี้ เราสามคนต่างก็ต้องเจ็บปวด สู้ผมเจ็บปวดคนเดียวยังดีกว่า”
“แต่ว่า...”
“ไปเถอะซีวอน ไปตามคยูฮยอนกลับมา แล้วผมจะเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำตั้งแต่แรก”
ยองอุนลุกออกไป เขาเก็บของส่วนหนึ่งใส่กระเป๋าไว้แล้ว ซีวอนได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม เขาไม่กล้าที่จะทำตามที่ยองอุนแนะนำ ถ้าหากคยูฮยอนอยู่กับเขาแล้วยังคิดถึงยองอุนอยู่ล่ะ
แบบนั้นมันจะไม่เจ็บปวดกว่าเดิมอีกเหรอ
“บ้านหลังนี้เป็นของผม แต่มันคงถูกขายให้คนอื่นไปแล้ว”
คิบอมเอ่ยขึ้นเมื่อฮยอกแจจอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ฮยอกแจจำบ้านหลังนี้ได้ มันเป็นบ้านในแบบที่เขาเคยเห็นในอัลบั้มรูปของทงเฮ
“คุณอยากเข้าไปดูข้างในไหม?” คิบอมหันมาถาม
“ผมเข้าไปได้ด้วยเหรอ เหมือนมันจะถูกประกาศขายไปแล้ว”
“เราก็แอบเข้าไปสิ” คิบอมยื่นมือส่งมาให้ฮยอกแจจับเอาไว้ คนตัวเล็กลังเลอยู่คู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็วางมือลงบนมือหนาของอีกฝ่าย เขาจะเชื่อใจคิบอมเสมอ
ไม่ว่าคิบอมจะพาไปที่ไหน
ฮยอกแจจะเชื่อใจและพร้อมไปกับคิบอมทุกที่
ทั้งคู่เข้ามาในบ้าน ก่อนจะพบว่ามันมีแต่ฝุ่นเกาะเต็มไปหมด คิบอมปัดหยากไย่ออกแล้วเบี่ยงตัวหลบให้ฮยอกแจเดินเข้าไปด้านใน
“นี่เป็นห้องนอนของผม”
ฮยอกแจไม่รู้ว่าเขามาที่นี่แล้วจะได้อะไร เห็นไปก็แค่นั้น ยังไงก็ทำให้คิบอมกลับมาไม่ได้อีกแล้ว ดวงตาเรียวเล็กจ้องมองเตียงกว้างที่ว่างเปล่าอย่างไม่วางตา น้ำตาใสคลอหน่วยตาอย่างห้ามไม่ได้
คิบอมเดินมาซ้อนด้านหลัง ก่อนจะโอบเอวบางของฮยอกแจเอาไว้ คางมนกดทับมาที่ไหล่บาง ก่อนจะซุกหน้าลง
“คิบอม...” ฮยอกแจเรียกคนด้านหลัง ไม่คิดว่าคิบอมจะสัมผัสตัวเขาแบบนี้
“ขอผมอยู่แบบนี้สักพักนะ”
“อย่ารั้งความรู้สึกของฉันด้วยสัมผัสที่อบอุ่นของนายอีกเลย” ฮยอกแจแกะมือแกร่งออก หากแต่คิบอมกลับส่ายหน้าช้าๆ ใบหน้าคมคายจ้องมองเข้ามาในดวงตาเรียวเล็กอย่างมีความหมาย
“มันเหมือนพรหมลิขิตที่ทำให้คุณมองเห็นผม อะไรบางอย่างทำให้เราได้พบกัน” คิบอมกุมมือฮยอกแจเอาไว้ ฮยอกแจนึกขึ้นได้ มีบางสิ่งที่เขายังไม่ได้บอกคิบอมเลย
“วันที่คุณประสบอุบัติเหตุ วันนั้นผมกำลังฉลองวันเกิดอยู่ที่บ้าน”
“ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม แต่ทุกๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมันหลอมรวมความรู้สึกของผมให้รักคุณ”
“ระ...” ฮยอกแจกำลังจะทวนคำพูดของคิบอม หากแต่ริมฝีปากอิ่มกลับถูกกดทับมาด้วยสัมผัสที่น่าหลงใหล คิบอมดูเป็นผู้ชายเย็นชาก็จริง แต่เขาก็ยังคงความสุภาพเอาไว้
มือแกร่งทั้งสองข้างประคองเอวบางของฮยอกแจเอาไว้แนบแน่น ก่อนจะค่อยๆ ดันฮยอกแจถอยหลังไปนอนราบกับเตียง
มันจะผิดไหมหากทั้งสองคนจะกลายเป็นหนึ่งเดียว
มันจะผิดต่อใครหรือเปล่า
พวกเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ แต่ความรักเป็นสิ่งเดียวที่หักห้ามความรู้สึกได้ยากเหลือเกิน
To be continue…
ความคิดเห็น