คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Sorry,My Juliette - Chapter 16
Chapter 16
งานเลี้ยงแต่งงานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างราบรื่น ไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนเจ้าบ่าวได้กลับบ้านไปตั้งแต่ครึ่งงานแล้ว ทุกๆ คนดูเหมือนจะมีความสุข
โจ คยูฮยอนก็ทำเหมือนจะมีความสุข
แต่แววตาคนเรามักโกหกใครไม่ได้
เขากำลังรอใครบางคน รอ...ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนๆ นั้นอาจจะไม่มาร่วมแสดงความยินดีให้เขา
ซีวอนจะมาให้ตัวเองเจ็บปวดทำไม จะมาเพื่อเจอคนที่ใจร้ายอย่างเขาทำไมกัน
“รถพร้อมแล้วนะคยูฮยอน” ยองอุนเดินมาบอก พวกเขาตกลงกันว่าจะไปฮันนีมูนทันทีที่งานแต่งเสร็จสิ้น ทว่าคยูฮยอนกลับไม่อยากไปจากที่นี่
“ผมปวดหัวครับ”
เสียงหวานเอ่ยบอก รู้ดีว่าการโกหกคนรักเป็นสิ่งที่ผิด แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะทำตามหัวใจมากกว่าความถูกต้อง
“งั้นเราไม่ไปฮันนีมูนกันก็ได้นะ” ยองอุนบอกด้วยความเป็นห่วง
“พี่ยองอุน...”
“พี่รู้ว่านายไม่อยากแต่งงานกับพี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พี่มันบ้าที่รั้งนายไว้ ถ้าพี่ปล่อยมือนายตั้งแต่วันแรกที่พี่กลับมา วันนี้ก็คงไม่มีใครต้องเสียใจ”
“พี่ยองอุนไงครับ พี่ยองอุนจะเสียใจเสมอไม่ว่าผมจะเลือกทางไหน”
คยูฮยอนเดินไปกอดร่างหนาไว้ด้วยความเสียใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร พออยู่กับซีวอน เขาก็โหยหาแต่ยองอุน แต่ตอนนี้เมื่ออยู่กับยองอุน คยูฮยอนกลับลืมซีวอนไม่ได้
เขาอยากให้ซีวอนอยู่ตรงนี้
อย่างน้อยมาอวยพรในวันที่สำคัญที่สุดก็ยังดี
“เรากลับบ้านกันเถอะ ไม่ต้องไปฮันนีมูนกันแล้ว ถ้าคยูฮยอนไม่อยากไป พี่ก็จะไม่บังคับ”
“ผมอยากไปครับ เราไป...”
“พอเถอะคยูฮยอน กลับบ้านกัน...แล้วคิดทบทวนให้ดีๆ ว่าอะไรคือสิ่งที่เราต้องการ”
คยูฮยอนรู้สึกชาไปทั้งหน้า ทั้งๆ ที่ยองอุนรู้ว่าเขากำลังมองหาใครอีกคน แต่ร่างหนาไม่คิดจะโกรธคนเลวๆ อย่างเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะดึงดันสักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ถูกยองอุนลากกลับไปบ้านจนได้
ซีวอนคิดว่าจะอยู่เป็นเพื่อนทงเฮจนถึงเช้า แต่คุยกันได้สักพักทงเฮก็หลับไป เขาพยายามต่อสู้กับความต้องการของตัวเองอยู่พักใหญ่ ไม่อยากออกมาพบคยูฮยอนอีก
แต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้
ตอนนี้คยูฮยอนคงไปฮันนีมูนแล้ว ร่างสูงนึกเย้ยหยันตัวเองที่ทำอะไรโง่ๆ
เขาจะมาที่นี่เพื่อให้ตัวเองเจ็บปวดอีกทำไม
ทว่าในขณะที่กำลังจะหันหลังเดินกลับไป รถยนต์คันหนึ่งก็จอดลง ดูแวบเดียวก็รู้ว่ามันเป็นรถที่ใช้ในงานแต่งงาน
“ซีวอน...”
เสียงใสของคยูฮยอนดังขึ้นทั้งๆ ที่เจ้าตัวยังไม่ก้าวลงมาจากรถ ซีวอนพยายามจะวิ่งหนี แต่คยูฮยอนกลับกอดเขาไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยให้ซีวอนไปไหน
“ฮือๆ ซีวอนอย่าไปนะ อย่าหนีฉันไปนะซีวอน...ฮือๆ”
ยองอุนมองภาพตรงหน้าจากในรถด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของคยูฮยอนอีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ยองอุนอยากให้คยูฮยอนเอาชนะหัวใจของตัวเอง
อยากให้คยูฮยอนไปกับผู้ชายคนนั้น
อยากคยูฮยอนลืมเขาไป
แต่สุดท้าย...คยูฮยอนก็วิ่งกลับมาที่เดิม
มันเหมือนวงเวียนอะไรบางอย่างที่ไม่มีทางออก มันช่างมืดมนและน่ากลัว ทั้งสามคนต่างหลงทางอยู่ในวงเวียนนี้ มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าทุกๆ คนยังมีชีวิตอยู่
แต่หัวใจ...ไม่เหลืออีกเลย
“ผมแค่...มาแสดงความยินดี”
“ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ซีวอน...อย่าทิ้งฉันไป...ฮือๆ” คยูฮยอนร้องไห้เหมือนกำลังจะขาดใจ น้ำตามากมายเปรอะเปื้อนเต็มสาบเสื้อของร่างสูง แต่เขาก็ยังหยุดร้องไห้ไม่ได้
คยูฮยอนทำได้เพียงร้องไห้ออกมาเท่านั้น
สวรรค์คงกำลังลงโทษเขา
คยูฮยอนทำให้ผู้ชายทั้งสองคนเสียใจโดยที่พวกเขาไม่ได้ทำความผิดอะไรเลย
“ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าร้องไห้ อย่าทำแบบนี้...”
“ฮึก...ซีวอน...” คยูฮยอนเอาแต่เรียกหาคนตรงหน้า แค่คิดว่าซีวอนกำลังจะหันหลังให้เขา คยูฮยอนก็ไม่รู้ว่าจะหายใจต่อไปได้อย่างไรอีกแล้ว
“กลับไปหาเขาเถอะคยูฮยอน กลับไปหาคนที่เขารักคุณ กลับไปหาสิ่งที่คุณทอดทิ้งมาตั้งแต่แรก”
“แล้วซีวอนจะทิ้งฉันไปได้ยังไง ซีวอนทำได้ยังไง”
คยูฮยอนผละออกแล้วมองหน้าคนตรงหน้าด้วยแววตาตัดพ้อ ซีวอนส่ายหน้าช้าๆ ในใจบอกเพียงว่าเขาไม่เคยคิดจะทิ้งคยูฮยอนไปไหน แต่เขาจำเป็นต้องทำ ต้องทำเพื่อไม่ให้ใครเจ็บปวดกับเรื่องนี้อีก
“ผมจะไม่มาหาคุณอีกแล้ว ต่อจากนี้ไป...เราควรลืมกันและกัน”
“ฉันลืมไม่ได้!”
“ได้สิ...คุณต้องลืมได้ อย่างน้อยถ้าจะจำก็จำแค่ว่าผมเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณก็พอ”
ซีวอนดึงมือบางที่เกาะเอวของตนเองออก เขาจับมือของคยูฮยอนเอาไว้ แต่เมื่อเห็นยองอุนที่นั่งอยู่บนรถ ซีวอนก็เลื่อนจากมือเรียวขึ้นมาที่ข้อมือของคยูฮยอน
เขาพาคยูฮยอนเดินไปส่งยองอุนถึงรถอีกครั้ง
ร่างสูงโค้งลา ก่อนจะเดินจากไปด้วยหัวใจที่แหลกละเอียด
เสียงของคยูฮยอนยังคงดังอยู่เรื่อยๆ แต่ซีวอนจะไม่หันกลับไปอีกแล้ว เขาจะปล่อยให้คยูฮยอนร้องไห้แบบนั้น แล้วสักวัน...ความรักของพวกเขามันก็จะกลายเป็นอดีตไปเอง
และแน่นอนว่า...
อดีต...ไม่มีทางกลับมาได้อีกแล้ว
ซีวอนกลับมาถึงบ้านของทงเฮในตอนเช้า เขาไม่กล้ากลับไปที่บ้านของฮยอกแจเพราะไม่รู้ว่าจะตอบคำถามคนอื่นว่าอย่างไร
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในบ้านก็พบว่าทงเฮยังไม่ตื่น
แต่พอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนเท่านั้น ซีวอนก็เบิกตากว้าง
เลือด...
เลือดไหลเปรอะเปื้อนเต็มที่นอนไปหมด
“ทงเฮ!” ซีวอนวิ่งเข้าไปประคองร่างบางเอาไว้ เขาเห็นว่าทงเฮนอนกอดกรอบรูปของคิบอมเอาไว้แน่น ในขณะที่ข้อมือข้างซ้ายมีรอยมีดกรีดเป็นริ้วๆ
“คุณทำแบบนี้ทำไมทงเฮ?!” ซีวอนตะโกนเรียกราวกับจะเสียสติให้ได้ แต่ร่างเล็กๆ ในอ้อมกอดก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“ซ...ซีวอน...”
“ผมนึกว่าคุณ...”
“...ตายเหรอ?” ทงเฮส่งเสียงถามอย่างอ่อนเพลีย
“พูดอะไรแบบนั้น ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยทงเฮ บอกผมสิว่าทำไม?”
“ผมแค่ลองกรีดดู อยากรู้ว่ามันจะตายจริงๆ หรือเปล่า แต่ผมก็มาคิดได้ว่าสุดท้ายแล้วเลือดมันจะแห้งและหยุดไหลก่อนที่ผมจะตาย...”
เสียงของทงเฮดูไร้เรี่ยวแรง ซีวอนพยายามจะอุ้มทงเฮออกไปโรงพยาบาล แต่เขาไม่ได้เอารถมาที่นี่ และทงเฮก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลด้วย
“ผมไม่อยากไปที่ไหนอีกแล้ว ผมเหนื่อย...”
“คุณต้องไปหาหมอนะทงเฮ เชื่อผมสิ!” เขาประคองทงเฮไว้ ทงเฮยิ้มบางๆ และส่ายหน้า
“ผมไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร และสุดท้าย...ถ้าหากความทรงจำกลับมา ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมจะยังรักผู้ชายที่ชื่อว่าคิบอมได้ อยู่หรือเปล่า ผมจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย”
ทงเฮบอกด้วยรอยยิ้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้ามากที่สุดในโลก ซีวอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฮยอกแจ ถ้าเขาพูดคนเดียว ทงเฮคงไม่ฟัง ต้องให้ฮยอกแจและคิบอมมาเกลี่ยกล่อมให้ทงเฮไปโรงพยาบาลด้วย
ทว่ายังไม่ทันที่จะกดโทรออก สายเรียกเข้าจากฮยอกแจก็ดังขึ้นพอดี
“ฮยอกแจ”
[ซีวอน พี่จองซูประสบอุบัติเหตุ ฉันกำลังจะไปโรงพยาบาล]
“อ...อะไรนะ?!” ซีวอนเอ่ยถามซ้ำด้วยความตกใจ ทำไมถึงได้มีแต่เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นมาแบบนี้ ทว่ายังไม่ทันถามอะไร ฮยอกแจก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
[ไม่ต้องห่วงนะ พี่จองซูพ้นขีดอันตรายแล้ว พี่ฮีชอลก็เฝ้าอยู่ที่นั่น นายจะไปด้วยกันหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะเก็บเสื้อผ้าแล้วจะไปรับ]
“เอ่อ...ฉันต้องอยู่กับทงเฮน่ะ ยังไงโทรมารายงานความคืบหน้าด้วยนะฮยอกแจ”
ซีวอนเลี่ยงที่จะบอกฮยอกแจเกี่ยวกับเรื่องของทงเฮ เขาไม่อยากให้ฮยอกแจคิดมากกว่านี้อีกแล้ว
ทงเฮหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย ทงเฮอาจจะคิดว่าเขาโชคร้ายที่ฆ่าตัวตายแล้วไม่ตาย แต่ซีวอนว่ามันเป็นความโชคดีมากเหลือเกิน โชคดีที่เลือดหยุดไหลก่อนที่ทงเฮจะเป็นอะไร
“ตื่นแล้วไปเที่ยวกันนะทงเฮ ผมจะพาคุณไปในที่ที่มีแต่ความสุข อย่าร้องไห้อีกเลยนะ”
ซีวอนลูบเรือนผมนุ่มด้วยความห่วงใย มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะมอบให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ จุดจบของทงเฮอาจจะไม่สวยงามเหมือนกับที่เขาเผชิญ
แต่ซีวอนก็อธิษฐานว่าอย่าให้ชีวิตของทงเฮต้องเลวร้ายไปมากกว่านี้
เขาจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอี ทงเฮเอง
To be continue…
เป็นครั้งแรกที่อยากพูด...อ๊ะๆ สงสัยเรื่องวอนเฮกันล่ะซี่
มันช่าง...คลุมเครือ ฮ่าๆๆๆๆ
ความคิดเห็น