คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 14 มารุโกะจังกับสโนไวท์
“เสร็จหรือยังฮยอกแจ”
“แปบนึงฮะแม่ ฮยอกแจหารองเท้าสีชมพูไม่เจอ”
เสียงใสตะโกนบอกผู้เป็นแม่พลางวิ่งไปรอบๆ ห้องเก็บรองเท้า สายตากวาดไปทั่วบริเวณเพื่อหารองเท้าผ้าใบสีชมพูคู่โปรดมาใส่ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ครอบครัวของฮยอกแจจึงพากันออกไปปิกนิกตามประสาครอบครัวสุขสันต์ แม้ร่างเล็กจะรู้ดีว่าวันพรุ่งนี้เขาจะต้องขึ้นเวทีประกวดฟลาวเวอร์บอยแล้ว แต่ ณ เวลานี้ฮยอกแจขอปลดปล่อยความกังวลทั้งหลายเพื่อไปเที่ยวกับพ่อแม่และพี่คิบอมก่อนก็แล้วกัน
“เจอไหมลูก...เมื่อวานนี้แม่ยังเห็นอยู่เลยนะ”
แม่ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กยังไม่ออกมาจากบ้านเสียที
“เจอแล้วฮะ พี่คิบอม...รอฮยอกแจด้วยสิ”
อัญมณีตัวน้อยของบ้านวิ่งออกมาจากห้องเก็บรองเท้า แล้วรีบกระโจนขึ้นไปขี่หลังของพี่ชายตัวโตในขณะที่พี่ชายกำลังรีบวิ่งไปขึ้นรถเช่นกัน เพราะถ้าหากพวกเขายิ่งช้าเท่าไร อากาศก็จะยิ่งร้อนมากขึ้นเท่านั้น
“เดี๋ยวพี่คิบอมก็ล้มหรอกฮยอกแจ!!”
“ไม่หรอกฮะพ่อ พี่คิบอมแข็งแรงจะตาย แข็งแรงเหมือนพ่อเลย”
“แล้วฮยอกแจไม่แข็งแรงเหมือนพ่อบ้างเหรอ?”
“ฮยอกแจก็ทำตัวน่ารักเหมือนแม่ไงฮะ”
สิ้นเสียงเจื้อยแจ้วของฮยอกแจ สมาชิกในครอบครัวอีกสามคนก็หัวเราะครืนอย่างพร้อมเพรียง พ่อนั่งฝั่งคนขับ ส่วนแม่ก็นั่งข้างๆ และลูกชายที่น่ารักทั้งสองคนนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง แต่ก็ยังไม่วายยื่นหน้ามายิ้มแป้นจนคนเป็นแม่ต้องขยี้หัวลูกชายทั้งคนเล็กและคนโตอย่างเอ็นดู
“แม่ครับ!! ผมยุ่งหมดแล้ว”
คิบอมรีบผละออกเมื่อแม่สัมผัสผมของเขาที่ถูกจัดทรงมาเป็นอย่างดี แต่เจ้าลูกชายคนเล็กนี่สิยังยิ้มแป้นไม่หยุด ซ้ำยังไม่ยอมนั่งพิงหลังไปกับเบาะเช่นเดียวกับพี่ชายของตัวเองอีกด้วย
“จะอ้อนอะไรแม่อีกล่ะ...หืม?”
“แม่อ่ะ ชอบรู้ทันอยู่เรื่อยเลย”
บอกผู้เป็นแม่ออกไป แถมยังทำแก้มป่องๆ อย่างน่ารักน่าชัง ฮยอกแจที่น่ารักของบ้านก็ชอบอ้อนให้คนอื่นหอมแก้มอย่างนี้เสมอ คนเป็นแม่จับหัวของลูกชายให้เลื่อนเข้ามาใกล้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้กดจมูกลงไปบนแก้มเนียนของลูกชาย ฮยอกแจก็ถูกพี่คิบอมดึงหงายหลังไปเสียก่อน
“อ๊า...พี่คิบอมอา~”
ฮยอกแจโวยวายขึ้นมาเมื่อพี่ชายชิงหอมแก้มของเขา มือเรียวคลำหน้าของตัวเองป้อยๆ พลางส่งสายตาเง้างอนไปให้ผู้เป็นพี่ เห็นฮยอกแจเป็นตุ๊กตาหรือไงถึงต้องกระชากมาแรงเสียขนาดนี้ ฮยอกแจไม่ยอมเสียเปรียบพี่ชายอยู่ฝ่ายเดียวหรอกน่า
“อ๊ะ!! พี่คิบอมดูนั่น!!”
“อะไรเหรอ?”
คิบอมหันไปตามที่นิ้วเรียวของน้องที่ชี้ออกไปนอกหน้าต่าง แต่ใบหน้าคมกลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่น้อย และสักพักก็รู้สึกริมฝีปากนุ่มๆ ค่อยๆ กดลงบนแก้มป่องของตัวเองอย่างช้าๆ ฮยอกแจก็เป็นแบบนี้ทุกทีสินะ กับแค่เรื่องหอมแก้มก็ยังไม่ยอมเสียเปรียบเขาเลย แล้วถ้าโดนคนอื่นหอมแก้มบ้าง น้องชายของเขาจะแก้แค้นคืนด้วยวิธีนี้หรือเปล่า
“ฮ่าๆ คราวนี้ก็หายกันแล้วนะช็อกโก้”
พูดจบก็เลื่อนใบหน้าออกอย่างรวดเร็วทันที แขนบางกอดอกของตัวเองไว้ และทั้งคู่ก็นั่งอมยิ้มไปตลอดทาง ส่วนพ่อกับแม่ก็ได้แต่หันมาสบตากันและกัน น่ายินดีเหลือเกินที่พวกเขามีลูกชายที่รักกันมากขนาดนี้ หากวันใดวันหนึ่งพ่อกับแม่ไม่อยู่ คิบอมก็คงจะดูแลน้องชายของเขาได้เป็นอย่างดีสินะ
-- My Brother , My Love --
ในเวลาเช้าๆ แบบนี้ คงมีหลายต่อหลายคนที่มาวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ เพราะมันไม่เพียงแต่จะช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นเท่านั้น แต่พวกเขายังได้สูดอากาศที่สดชื่นจนทำให้อารมณ์สดใสอีกด้วย ถ้าไม่ติดที่ว่า...
“อ้าว!! คุณซีวอนมาฟิตหุ่นเหรอครับ?”
ร่างเล็กๆ ของทงเฮรีบวิ่งมาให้ทันครูฝ่ายปกครองของเขา แต่ดูเหมือนซีวอนจะไม่สนใจเท่าใดนัก เจ้าเด็กกวนประสาทนี่ไม่เคยเคารพเขาก็แย่เกินพอแล้ว วันนี้มันยังไม่ยอมเรียกเขาว่า ‘ครู’ อีกด้วย
“นี่ซีวอน วิ่งแข่งกันป่ะ?”
“เด็กเมื่อวานซืน”
ถึงจะด่าไปอย่างนั้น ทว่าคนตัวสูงกลับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีกนิดเพื่อให้แซงหน้าคนตัวเล็ก แต่มีหรือที่ทงเฮจะยอม เพราะเขาเองก็เร่งจังหวะให้แซงหน้าครูฝ่ายปกครองชเวไปอีกด้วยเช่นกัน
“นี่!! กลัวแพ้ฉันใช่ไหมล่ะ?”
ทงเฮพูดกระแนะกระแหนอย่างเดียวไม่พอ ร่างเล็กยังเขยิบไปใกล้ๆ ซีวอนแล้วกระทุ้งข้อศอกไปที่สีข้างของอีกคนอย่างท้าทาย
“อย่ามาไร้สาระแถวนี้ทงเฮ นายก็รู้ว่าตอนอยู่ที่โรงเรียนฉันทำโทษเด็กนักเรียนโหดแค่ไหน”
“อ่า...วันนี้มันวันอะไรน้า~”
“วันอาทิตย์น่ะสิ ตัวเองเป็นนักเรียนซะเปล่า ลืมวันลืมคืนได้ยังไงเนี่ย”
“งั้นวันนี้มันก็เป็นวันหยุดราชการด้วยสินะ”
ทงเฮยังคงพูดกวนประสาทครูฝ่ายปกครองชเวอยู่เรื่อยๆ ทั้งคู่กันวิ่งเหยาะๆ ผลัดกันแซงหน้าอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ จนตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกเหนื่อยหอบขึ้นมาบ้างแล้ว
“ถ้าวันนี้เป็นวันหยุดราชการ คุณก็ต้องไม่ใช่ครู และผมก็ไม่ใช่นักเรียนด้วยเหมือนกัน ดูสิ!! ผมแต่งชุดเรียนซะที่ไหน ตอนนี้อี ทงเฮเป็นนักออกกำลังกายต่างหากล่ะ เพื่อพี่ฮยอกแจ!!”
ทงเฮพูดจบก็รีบวิ่งออกไปข้างหน้าเพื่อหนีครูซีวอนทันที นอกจากนั้นยังตะโกนเรียกชื่อรุ่นพี่ฮยอกแจที่ตัวเองกำลังจีบขึ้นมาเสียงดังไปทั่วบริเวณ อี ทงเฮมั่นใจว่าสักวันเขาจะต้องชนะใจพี่ฮยอกแจให้ได้ แต่วันนี้ขอวิ่งหนีไอ้ครูซีวอนหน้าม้านี่ก่อนนะ
“อ๊าก!!”
ร่างบางเซถอยหลังจนแทบจะล้ม หลังจากที่วิ่งออกไปได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น โชคดีที่ซีวอนยังประคองเขาไว้ได้ทัน แล้วทำไมหัวใจจะต้องเต้นตึกตักรุนแรงแบบนี้ด้วยนะ
...ลืมไปแล้วเหรอ อี ทงเฮแกเป็นเซเมะนะเว้ย!!
“คิดว่าจะหนีผมพ้นเหรอครับ คุณเด็กเปรต...”
ซีวอนกดเสียงต่ำ ส่วนทงเฮก็กัดฟันกรอดอย่างโมโห ในใจได้แต่ตะโกนร้องว่าตัวเองเป็นเซเมะ ทว่าใบหน้าหวานตอนนี้กลับแดงซ่านไปจนถึงกกหู ทำไงดีๆ ชีวิตของทงเฮตอนนี้ต้องอยู่เพื่อพี่ฮยอกแจเท่านั้นนะ
“เอ๊ะ!! นั่นมันครูโรงเรียนอนุบาลนี่”
ทงเฮชี้นิ้วเรียวไปทางด้านหลังของซีวอน ซึ่งก็ได้ผลเมื่อซีวอนปล่อยมือหนาจากร่างของเขาแล้วหันไปมองครูคนสวยอย่างรวดเร็ว ทว่าครูหนุ่มกลับพบเพียงผู้ชายใบหน้าหล่อเหลากำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางนี้เท่านั้น คนๆ นั้นไม่ใช่จองซูนางฟ้าแสนสวยของเขา หากแต่เป็นไอ้หน้าเจ๊กที่มารับครูจองซูไปเมื่อวันก่อน ไอ้หน้าเจ๊กที่ครูจองซูส่งยิ้มให้มันด้วย
...ฮึ่ม!! อย่างนี้ซีวอนต้องจัดการซะแล้ว
“ผมไปนะครูซีวอน หลอกควายสบายดีจัง หลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย แบร่~”
ทงเฮร้องเพลงอย่างร่าเริงหลังจากที่เป็นอิสระจากซีวอนได้ ร่างบางยักย้ายส่ายสะโพกอย่างน่ารักน่าชัง แถมยังแลบลิ้นล้อเลียนครูของเขาอีก แต่ตอนนี้สิ่งที่ซีวอนสนใจมีเพียงผู้ชายที่วิ่งมาทางเขาเท่านั้น
“เห้ย!! ไอ้เจ๊ก”
“โห!! ด่าอย่างนี้เจ็บว่ะไอ้ม้าศึก”
คนถูกเรียกด่าสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ก็คำว่า ‘ไอ้เจ๊ก’ น่ะ ฮันกยองอนุญาตให้อาซ้อปาร์ค จองซูด่าได้คนเดียวเท่านั้น และไอ้หน้าม้านี่มันกล้าดียังไงถึงมาเรียกเขาแบบนี้ ว่าแล้วก็ต้องไปยืนประจันหน้ากับมันเสียหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่าคนหล่อป๊อด
“นายขโมยหัวใจของฉันไปใช่ไหม?”
ซีวอนเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อได้จังหวะ ซ้ำยังกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายอย่างแรงจนฮันกยองหน้าเหยเก อกแกร่งออกจะยืดผายอยู่เล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองสูงกว่าไอ้หน้าตี๋คนนี้ แต่อีกคนก็ไม่มีท่าทางว่าจะยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ
“ฉันจะขโมยหัวใจของนายไปได้ยังไง หัวใจนายก็อยู่ที่นมโตๆ ของนายสิ”
ฮันกยองใช้นิ้วจิ้มไปที่กล้ามอกด้านซ้ายของซีวอนอย่างขบขัน แต่ร่างสูงไม่รู้สึกขำด้วยเลยแม้แต่น้อย
“ฉันหมายถึงหัวใจของฉันน่ะ หัวใจที่เป็นนามธรรม”
“อะไรของนาย ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“ก็หัวใจน่ะ!! โอ๊ย...นี่นายไม่เข้าใจเลยหรือไง?”
“นายชอบฉันเหรอ?”
“ห๊ะ!!”
ซีวอนตกใจจนดวงตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า มือหนารีบปล่อยคอเสื้อของฮันกยองให้เป็นอิสระจากมือของเขาอย่างลืมตัว กล้าพูดได้ยังไงว่าคนหน้าตาดีอย่างชเว ซีวอนชอบไอ้เจ๊กบ้านี่ ซีวอนน่ะคู่ควรกับนางฟ้าสุดสวยของโรงเรียนอนุบาลคนเดียวเท่านั้น
“ตกใจอะไร? ก็นายบอกว่าฉันขโมยหัวใจของนายไป งั้นก็แปลว่านายตกหลุมรักฉันแล้วล่ะสิ”
“โอ๊ย!! ฉันจะบ้าตาย หัวใจของฉันก็หมายถึงครูจองซูเว้ยไอ้เจ๊กหน้าหล่อ นายขโมยพี่จองซูไปจากฉันใช่ไหม?”
“พี่จองซูเหรอ?”
คราวนี้ฮันกยองเอียงคอด้วยความสงสัยบ้าง หมอนี่มันชอบพี่จองซูจริงๆ เหรอวะ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็ชมว่าเขาหล่อนี่นา งั้นให้อภัยไปก็แล้วกัน ฮันกยองพยักหน้านิดๆ เป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะวิ่งออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“อะไรของมันวะ กลับมาก่อนนะเว้ยไอ้ตี๋ ฉันวิ่งเร็วนะจะบอกให้ เอาหัวใจครูจองซูของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้น้า...”
-- My Brother , My Love --
“ว้าว!! น้ำตกที่นี่สวยจังเลยฮะ”
ฮยอกแจดูกระดี๊กระด๊ามากเป็นพิเศษ แม้จะถือข้าวของหนัก แต่ร่างเล็กกลับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด ผิดกับคนเป็นแม่ที่ตอนนี้เดินขึ้นแทบไม่ไหว จนคิบอมต้องเข้าไปช่วยพยุงให้เดินตามขึ้นมาข้างบน และพ่อแม่ลูกสี่คนก็ปูเสื่อนั่งดูน้ำตกและทานอาหารกลางวันร่วมกันอย่างสนุกสนาน
“มาเที่ยวแบบนี้สนุกไหมลูก”
พ่อเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังมองดูลูกชายคนเล็กเคี้ยวคิมบับตุ้ยๆ
“สนุกมากเลยฮะพ่อ ช็อกโก้ล่ะสนุกหรือเปล่า?”
“สนุกมากๆ เลยครับน้องชาย~”
คิบอมขยี้หัวของน้องอย่างหมั่นเขี้ยว แถมยังส่งเสียงแหลมๆ ล้อเลียนคนเป็นน้องอีก ก่อนที่มือหนาจะใช้ตะเกียบคีบคิมบับยัดใส่ปากกลมๆ ของฮยอกแจ จนคนตัวเล็กไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้
“ไอ้บ้า”
“ฮยอกแจ...พูดไม่เพราะเลยนะ”
“ฮยอกแจขอโทษฮะ แต่ช็อกโก้มาแกล้งฮยอกแจก่อนอ่ะ ชิ~”
คนน่ารักยอมรับผิดแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาจิกกัดไปหาพี่คิบอมของเขา
“ช็อกโก้~ ฮยอกแจอยากลงไปเล่นน้ำตกอ่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
ฮยอกแจเปลี่ยนสายตาที่ส่งให้พี่ชายเมื่อครู่จากจิกกัดเปลี่ยนเป็นออดอ้อน เพราะแค่ได้ยินเสียงน้ำตกก็แทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว แถมสายน้ำสะอาดใสยังยั่วยวนเขาเสียเหลือเกิน แต่พี่ชายกลับก้มหน้าก้มตากินคิมบับอย่างไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ลำบากให้ฮยอกแจต้องหันไปฟ้องพ่อกับแม่
“พ่อฮะ แม่ฮะ ดูเหมือนว่าพี่จะไม่รักฮยอกแจแล้ว อา...น่าสงสารจังเลย”
“คิบอม...พาน้องไปเล่นน้ำสิลูก”
“ไม่เอาด้วยหรอก ลงน้ำทีไรฮยอกแจชอบแกล้งจมน้ำเพื่อให้ผมไปช่วยตลอดเลย น้องไม่รู้หรอกครับแม่ว่าผมเป็นห่วงน้องมากแค่ไหน”
“ช็อกโก้...”
ฮยอกแจเอ่ยเรียกพี่ชายเสียงอ่อน แต่ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่ชายในยามที่รีบว่ายน้ำมาช่วยเขา จริงๆ ฮยอกแจก็รู้นะว่าพี่คิบอมเป็นห่วงฮยอกแจแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่เห็นพี่คิบอมเป็นห่วงตัวเอง ความสุขมันก็เข้ามาให้หัวใจอย่างบอกไม่ถูกเลย
“บอกรักพี่ก่อนสิ”
“ไม่เอาด้วยหรอก มันน่าอายจะตาย...”
“ตอนเด็กๆ ยังบอกรักพี่ทุกวันเลย แถมก่อนนอนตัลกีก็ยังบอกว่ารักพี่ ทำไมวันนี้ถึงนึกอายขึ้นมา”
“ก็พ่อกับแม่นั่งอยู่ด้วยนี่นา”
“พ่อครับแม่ครับ ผมว่าลูกชายคนเล็กของพ่อกับแม่คงโตแล้วล่ะ”
ป้าบ!!
ฮยอกแจฟาดมือเรียวไปที่ต้นแขนของพี่ชายอย่างแรง หากแต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมาสักนิด เสียงพ่อกับแม่หัวเราะออกมาเบาๆ กับภาพการหยอกล้อของสองพี่น้อง ถึงคิบอมจะบอกว่าฮยอกแจโตแล้ว แต่พวกเขาก็ยังเป็นห่วงลูกชายคนเล็กอยู่เสมอ เป็นห่วงและหวงลูกคนเล็กราวกับไข่ในหิน
“ไปเล่นน้ำกันเถอะ”
“อ๊า~ ฮยอกแจรักช็อกโก้ที่สุดในโลกเลย”
ร่างบางตะโกนบอกรักพี่ชายอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบกระโดดขี่หลังพี่ชายที่นั่งยองๆ รอเขาอยู่ก่อนแล้ว สักพักคู่พี่น้องก็พากันออกไปเล่นน้ำตกอย่างสนุกสนาน จนดวงอาทิตย์เคลื่อนมาอีกฝั่งของท้องฟ้าบ่งบอกเวลาบ่ายกว่าๆ
“คิบอม ฮยอกแจ แม่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะลูก”
“เดี๋ยวก่อนนะฮะแม่ ฮยอกแจกำลังว่ายน้ำแข่งกับพี่ชาย”
“เดี๋ยวจะป่วยนะลูก พรุ่งนี้มีงานโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?”
คำว่างานโรงเรียนของแม่ทำให้ฮยอกแจรู้สึกไม่มีอารมณ์เล่นน้ำอีกต่อไป ร่างบางชวนพี่ชายขึ้นมาจากน้ำ เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นเปียกชุ่มแนบชิดลำตัวจนทำให้คนเป็นพี่ที่เดินตามมาทีหลังเห็นทุกสัดส่วนของร่างกาย ส่วนคิบอมที่ท่อนบนเปล่าเปลือยก็เต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะไปทั่ว
...ที่ฮยอกแจเดินนำมาก่อนก็เพราะไม่อยากหัวใจของตัวเองเต้นแรงเมื่อเห็นความมาดแมนของพี่ชายเนี่ยแหละ
“ลูกๆ มาโทรศัพท์สิ สงสัยจะมีคนส่งข้อความมาหา”
เมื่อพ่อเอ่ยขึ้น สองพี่น้องจึงหันมามองหน้ากันและกันทันที แต่ฮยอกแจก็ต้องรีบหันกลับมาเมื่อสายตาของตัวเองมักจะเหลือบไปมองกล้ามอกของพี่ชายอยู่เรื่อย
“โทรศัพท์ของใครเหรอครับ?”
“ของทั้งสองคนนั่นแหละ มาดิสิว่าใช่ผู้หญิงส่งข้อความมาให้หรือเปล่า”
“พ่ออ่า~ ไม่มีหรอกน่า...ฮยอกแจตั้งใจเรียนจะตาย”
“เหรอครับตัลกีของพี่ ตั้งใจเรียนมากเลยนะเราน่ะ!!”
คิบอมเอ่ยแซวน้อง ก่อนจะวิ่งมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นไปอ่านข้อความ โดยฮยอกแจก็คว้าโทรศัพท์ของตัวเองไปเช่นกัน และเมื่อทั้งคู่เปิดอ่านข้อความ คิบอมกับฮยอกแจก็แทบจะลมจับเมื่อคนที่ส่งข้อความาให้พวกเขาทั้งสองคนคือใครสักคนจากสภานักเรียน
[คอนเซ็ปท์ของอี ฮยอกแจ – จิบิ มารุโกะจัง]
[คอนเซ็ปท์ของคิม คิบอม – สโนไวท์]
“ม่าย!!!!!!!!!!!!!”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
รอตอนต่อไปนะคะ ตอนหน้าได้รู้แน่ๆ ว่าใครจะเป็นคู่แข่งคนสำคัญของฮยอกแจ
คิบอมจะแสดงออกมาอย่างไร ฮยอกแจจะทำยังไงเพื่อให้ตัวเองตกรอบแรก
และเมื่อเด็กอนุบาลต้องไปทัศนศึกษาที่โรงเรียนมัธยมปลายในวันที่มีงานโรงเรียนแบบนี้
การพบกันของ...เยรยอ (เย้ๆๆๆๆๆ)
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.170.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.169.98 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.170.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คุณนายลี*ไก่น้อย [ IP : 58.9.169.216 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~@!HaeEun!@~< My.iD > [ IP : 124.120.118.246 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : N!c3 @ cLuB< My.iD > [ IP : 222.123.200.140 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nanami_jung< My.iD > [ IP : 58.9.44.69 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คนอ่านรักไรเตอร์ [ IP : 125.25.30.164 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : TaEJiN< My.iD > [ IP : 125.25.201.31 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Sin~~Handsome!!< My.iD > [ IP : 124.122.143.194 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : My Hyuk ^^ [ IP : 119.42.88.100 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : LoVe_SuJu_4EvEr< My.iD > [ IP : 118.172.2.54 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : LoVe_SuJu_4EvEr< My.iD > [ IP : 118.172.2.54 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyuminnie< My.iD > [ IP : 58.8.167.114 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 222.123.242.120 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sneeze< My.iD > [ IP : 125.24.61.145 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~<<คาโกะเมะจัง>>~< My.iD > [ IP : 112.143.5.29 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : NamHom [ IP : 58.137.54.40 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : กูไม่รู้...กูเมา< My.iD > [ IP : 124.121.80.149 ] | ||||
ความคิดเห็น