คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : chapter 13 ช่วยน้องโจด้วยคร้าบ feat. Kin Taeyeon
“พี่คิบอมใจร้าย”
ฮยอกแจบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ก็พี่คิบอมน่ะสิไม่ยอมบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าทำไมถึงไม่อยากให้ฮยอกแจรีบมีแฟน ถ้าหัวหน้าห้องไม่ประกาศ ฮยอกแจคงกลายเป็นคนโง่อีกนานเลยสินะ พี่คิบอมใจร้ายที่สุดเลย
“สัปดาห์หน้าแล้วนะฮยอกแจ นายต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะ เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า?”
หัวหน้าห้องคิม แทยอนออกคำสั่งกับคนตัวเล็ก นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ใบหน้าของฮยอกแจมู่ทู่เข้าไปกันใหญ่
“ฉันไม่อยาก...”
“แต่พวกรุ่นพี่ปีสามเขารีเควสนายนี่นา นายจะทำให้งานของโรงเรียนพังหรือไง”
“แล้วห้องอื่นล่ะไม่เห็นจะมีการล็อกตัวเลย”
“ฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไงยะ นายก็ไปถามพี่ชายของนายเองก็แล้วกัน”
พอแทยอนสั่งงานจบเท่านั้น เธอก็สะบัดก้นงอนๆ ของเธอเดินออกไปจากโต๊ะเรียนของฮยอกแจทันที ร่างบางทิ้งหัวลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด สัปดาห์หน้าที่ไหนกัน เขาต้องประกวดวันจันทร์หน้า แต่วันนี้มันวันศุกร์แล้วเนี่ยนะ ฮยอกแจจะบ้าตาย
“ยูชอน...”
ร่างบางหันไปหาเพื่อนร่วมห้องอย่างออดอ้อน มือเล็กๆ บีบนวดต้นแขนของเพื่อนตัวสูงอย่างขอร้อง ทว่ายูชอนที่มักจะทำอะไรเพื่อเขาได้เสมอ ในวันนี้หมอนั่นกลับหันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
“ยูชอนลงประกวดแทนฮยอกแจได้ไหม”
“ประกวดฟลาวเวอร์บอยเนี่ยนะ ถึงฉันจะชอบนายมากก็จริง แต่ถ้าให้ฉันไปทำตัวแอ๊บแบ๊วอยู่บนเวทีล่ะก็ ไม่เอาด้วยหรอกฮยอกแจ”
“ฮู้...”
ฮยอกแจทำปากจู๋ๆ พร้อมกับพ่นลมออกมาอย่างหมดหวัง ขนาดยูชอนที่แอบชอบเขามาตลอดยังไม่คิดจะช่วยเลย
“ก็ได้...งั้นเราเลิกเป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันนี้เลย เชอะ!! ฮยอกแจประกวดเองก็ได้”
“ขี้งอนอย่างที่รุ่นพี่คิบอมบอกไว้ไม่มีผิด”
ยูชอนบ่นออกมาเบาๆ หลังจากที่ฮยอกแจเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะช่วยหรอกนะ แต่เรื่องนี้มันเป็นคำสั่งของรุ่นพี่ปีสาม จะให้เขาไปขัดก็ไม่ใช่เรื่อง ถึงจะแอบสงสารฮยอกแจก็เหอะ แต่อีกใจก็อยากเห็นฮยอกแจผูกริบบิ้นสีชมพูพร้อมกับเต้นระบำหน้าท้องโชว์เนื้อขาวเนียนอยู่เหมือนกัน
...ที่ไม่ช่วยก็เพราะว่าหื่นใช่ไหมปาร์ค ยูชอน
“พ่อกับแม่...คืนนี้ฮยอกแจไม่นอนกับพี่คิบอมแล้ว งอน!!”
ฮยอกแจหันออกไปมองนอกหน้าต่างแล้วพูดกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระดาษที่หัวหน้าห้องแทยอนวางไว้บนโต๊ะเรียนของเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ขึ้นมาอ่าน
การประกวด ‘Flower Boy’ ประจำปี 2009
คุณสมบัติของผู้สมัคร - โสดสนิท
- มีใบหน้าหวาน สามารถดึงดูดได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
- ต้องเต็มใจเสมอแม้ว่าจะถูกบังคับ
- แต่งตัวตามคอนเซ็ปท์ที่ได้รับโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น!!
ฮยอกแจอยากจะร้องไห้เหลือเกิน ทั้งๆ ที่พี่คิบอมก็เป็นถึงกรรมการสภานักเรียน แต่ทำไมพี่ชายถึงไม่ช่วยฮยอกแจเลยนะ แล้วจะให้เขาแต่งตัวประหลาดๆ ขึ้นไปแสดงความสามารถบนเวทีอย่างไม่เต็มใจน่ะเหรอ เอาสายไฟมาพันคอฮยอกแจเลยยังจะดีกว่า
-- My Brother , My Love --
“ยังไม่หายงอนพี่อีกเหรอ พี่ขอโทษนะคนดี เรามาดีกันนะ”
หลังเลิกเรียน พี่คิบอมก็ยังมารับน้องชายของตัวเองที่ตึกปีสองตามปกติ ทว่าฮยอกแจก็เอาแต่ก้มหน้าแล้วเดินเตะก้อนหินก้อนเล็กๆ มาตลอดทางจนถึงโรงจอดรถจักรยาน
“พี่ไม่ได้อยากให้ฮยอกแจประกวดเลยนะ แต่พี่ขัดใจเพื่อนไม่ได้”
“ก...ก็ฮยอกแจไม่อยากประกวดฟลาวเวอร์บอยบ้าบออะไรนั่นนี่นา พี่คิบอมจะช่วยฮยอกจได้ไหมเล่า...ฮึก...”
น้ำตาของน้องชายคลอเต็มดวงตากลมทั้งสองข้างจนพี่ชายตกใจ หากแต่จะเอื้อมมือไปเช็ดออกให้ ฮยอกแจก็ปัดมือของเขาทิ้ง
“ช็อกโก้ไม่ต้องมายุ่งกับฮยอกแจเลย คืนนี้ฮยอกแจจะงอนช็อกโก้ ฮยอกแจจะไม่นอนกับช็อกโก้ ฮยอกแจจะไม่รักช็อกโก้ด้วย จนกว่าจะการประกวดจะผ่านไปแล้ว”
“...หนึ่ง...สอง...สาม...ตั้งสามวันแน่ะที่ฮยอกแจจะไม่รักพี่ อา...เศร้าจังเลยนะคิม คิบอม”
พี่ชายแกล้งบ่นให้น้องของเขาได้ยิน แต่ร่างบางก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขากำลังคิดถึงเรื่องที่ตัวเองจะต้องขึ้นประกวดฟลาวเวอร์บอยในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ ก่อนจะเดินไปนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานโดยที่พี่คิบอมยังเดินไปถึงถึงรถเลยด้วยซ้ำ
“จะโกรธพี่ตั้งสามวันจริงๆ น่ะเหรอ”
“ใช่!! แล้วก็ไม่ต้องมาพูดกับฮยอกแจด้วย”
“ตัลกีใจร้าย”
“ตัวเองนั่นแหละที่ใจร้ายกับฮยอกแจก่อน ไม่ต้องมาพูดเลยนะ ฮยอกแจจะไม่กอดช็อกโก้สามวัน ไม่บอกราตรีสวัสดิ์ช็อกโก้ก่อนนอน ไม่ให้ช็อกโก้นอนตัก แล้วก็ไม่ให้ช็อกโก้หอมแก้มด้วย ฮึ่ม!!”
ร่างบางระเบิดความโกรธออกมาจนหมด ก่อนจะหอบหายใจถี่ขึ้นอย่างโมโห คนที่เดินผ่านบริเวณนี้ได้ยินที่ฮยอกแจพูดทุกคำ แล้วก็ซุบซิบนินทาอย่างแปลกใจว่าตกลงคิบอมกับน้องชายของเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ แน่เหรอ
“หายโกรธพี่เถอะนะตัลกีน้า...”
“อย่ามาเรียกฮยอกแจว่าตัลกีด้วยจนกว่าเราจะคืนดีกัน”
“ก็ได้~ ถ้าฮยอกแจหายโกรธพี่ พี่จะยอมทำทุกอย่างที่ฮยอกแจบอกเลย”
ร่างบางหันขวับมาหาพี่ชายทันทีเมื่อพี่คิบอมของเขาพูดแบบนั้น แล้วริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์
“พูดแล้วนะว่าจะยอมทำทุกอย่าง”
“ครับ”
“พี่คิบอมต้องประกวดฟลาวเวอร์บอยกับฮยอกแจด้วย”
“ต...แต่...”
“งั้นก็ไม่หายโกรธ”
“โอเค...ประกวดก็ได้”
พอพี่ชายตอบตกลงได้เท่านั้นแหละ ร่างบางก็ลุกออกจากรถจักรยานแล้วถลาเข้ามาสอดแขนเข้าไปกอดพี่คิบอมของเขาทันที นี่แหละน้าตัลกีขี้งอนของเขา โกรธง่าย...แต่ก็หายเร็วเหลือเกิน
...ถ้าฮยอกแจงอนพี่ชายไปตั้งสามวัน แล้วฮยอกแจจะพูดคุยกับใครก่อนนอนล่ะ ใครจะกอดฮยอกแจ แล้วใครจะหอมแก้มฮยอกแจด้วย
“พี่คิบอมต้องซื้อนมรสสตรอเบอร์รี่ให้ฮยอกแจด้วยนะ”
“คร้าบ!!”
-- My Brother , My Love --
จองซูกลับมาโรงเรียนด้วยท่าทางที่เหน็ดเหนื่อย แต่ทำยังไงได้ล่ะ เขาก็รักเด็กนักเรียนแสนซนของตัวเองนี่นา ถ้าจะให้ลาออกแล้วไปทำอาชีพอื่นก็คงจะเสียใจน่าดู แถมกลับมาที่บ้านก็ต้องเจอกับลูกพี่ลูกน้องเจ้าปัญหาอีกด้วย
...เฮ้อ~ ชีวิตปาร์คจองซูจะมีความสุขกับเขาได้ไหมเนี่ย
“ไอ้เจ๊ก!!”
“อ้าวซ้อ!! ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกเจ๊ก หยาบคายว้ายกรี๊ด ไม่ปลื้มว่ะ”
“ไม่ปลื้มก็ช่างแกเถอะ เมื่อไรจะหางานทำห๊ะ!!”
“ก็...ก็ตอนนี้ยังไม่อยากอ่ะ”
จองซูฟาดกระเป๋าใส่เต็มๆ แผ่นหลังของฮันกยอง แล้วทิ้งตัวลงนั่งโซฟาข้างๆ กับน้องชายอีกด้วย และไอ้น้องชายหื่นกามของเขาก็มือไวซะเหลือเกิน นั่งยังไม่พอสามวินาทีมันก็เลื้อยมือมาโอบไหล่ของเขาไว้แล้ว
“นี่ไอ้แปะ...ฉันไม่ใช่คู่ขาของแกนะ อารมณ์ค้างหรือยังไง”
“โถ่!! ก็ลองสัมผัสดู เผื่อซ้อจะได้รู้ใจตัวเองว่านึกถึงหน้าใคร”
คำพูดของน้องชายทำให้คนสวยนิ่งอึ้งทันที นั่นสินะ พอได้รับสัมผัสแบบนี้แล้วใบหน้าของใครโผล่ขึ้นมาในหัวใจของจองซูกันแน่ ซีวอน ฮีชอล และยองอุน อ๊าก!! ทำไมโผล่มาพร้อมกันถึงสามคนเลยล่ะ แล้วใครเป็นเนื้อคู่ของเขากันแน่เนี่ย
...เนื้อคู่ เนื้อคู่อย่างนั้นเหรอ?
“คุณ
“พี่จองซูนึกถึงใบหน้าของคุณลุงดงฮีอย่างนั้นเหรอ โอ้!! ไม่นะ...ผมจะเป็นลม”
ฮันกยองใช้หลังมือแตะหน้าผากของตัวเองอย่างผิดหวังเมื่อจองซูพูดชื่อของคุณลุงดงฮีที่อยู่บ้านข้างๆ กัน มันจะเป็นไปได้เหรอที่เนื้อคู่ของพี่จองซูจะเป็นผู้ชายคนนี้ แต่ตอนที่เขาสะกดจิต เขาเห็นว่าพี่จองซูเดินไปประตู5yfwxนี่นา
...หรือว่าจะเป็นประตูโรงเรียน อา...ไม่ใช่ๆ บางทีอาจจะเป็นผีบ้านผีเรือนในบ้านร้างที่อยู่ข้างๆ กันก็ได้
“ฮัลโหล...”
เสียงปริศนาแหลมและสูงราวกับนักร้องบัลลาดดังขึ้นมาจากทางประตูหน้าบ้าน พร้อมกับคุณลุงดงฮีที่ถือถาดอาหารเข้ามาในบ้านอย่างถือวิสาสะ
“ครูจองซูครับ วันนี้ทำงานมาเหนื่อยใช่ไหม ผมทำ ‘กอไก่ต้มตุ๋นโสม’ มาฝาก”
“พ...พี่จองซู เนื้อค...อ้าว!!”
จองซูแกล้งตายไปแล้ว...
-- My Brother , My Love --
“หม่าม๊า”
“ว่าไงครับลูกชายสุดที่รัก”
ฮีชอลกำลังนั่งดูละครหลังข่าวอย่างเมามัน นางร้ายกำลังวางแผนจะฆ่านางเอกอย่างเลือดเย็น ริมฝีปากของเขาขมุบขมิบด้วยความเกร็ง แถมมือเรียวก็ขยำผ้าห่มแล้วจิกเล็บแน่นจนผ้าห่มขาดวิ่น
“หม่าม๊าหันมามองผมก่อนสิ!!”
“เออ...นั่นแหละ ตบมันเลย!! หืม...อย่ายอมแพ้สิ!! ตบอีกๆ”
ดูท่าทางหม่าม๊าของคยูฮยอนจะเชียร์นางร้ายมากกว่านางเอกเสียอีกนะเนี่ย ในที่สุดคยูฮยอนก็ทนไม่ไหว เด็กน้อยเดินมานั่งข้างๆ ฮีชอลพร้อมกับดึงผมนุ่มสลวยของฮีชอลอย่างแรง
“อ๊าก!! คยูฮยอน...หม่าม๊าเจ็บนะ”
“ก็สนใจผมก่อนสิ”
“โอเค...มีอะไรก็ว่ามา ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ หม่าม๊าจะตบลูกชายให้หัวทิ่มเลย”
“ผมไม่ใช่นางเอกที่แย่งผู้ชายของหม่าม๊าไปนะ”
“อ๊ะ!! ขอโทษทีนะ หม่าม๊าอินกับละครไปหน่อย”
ฮีชอลยิ้มแหยๆ ก่อนจะลูบผมของคยูฮยอนอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้อินกับละครเท่าไรหรอก แค่คยูฮยอนมาขัดจังหวะการดูละครของเขานี่ ถ้าลูกชายตัวแสบของเขาพูดเรื่องไร้สาระจริงๆ ล่ะก็ ฮีชอลก็จะตบลูกให้หัวทิ่มเหมือนกัน
“ตกลงคยูฮยอนเรียกหม่าม๊าทำไมครับ”
“คือว่า...ผม...ผมเป็นแฟนกับซองมินแล้วนะครับ”
“อืม...ก็ดีแล้วนี่ลูกรัก”
“แต่ซองมินบอกเลิกผมแล้ว”
พูดจบก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้ทันที ใครว่าลูกชายของเขาโตแล้วนะ เด็กชายโจ คยูฮยอนไม่ได้แก่แดดเสียหน่อย เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ
“คยูฮยอนอย่าเศร้าไปเลยลูก หม่าม๊ารู้จักคนที่หน้าตาดีกว่าซองมินเยอะแยะเลยนะ”
“แต่ผมชอบซองมิน”
“แต่หม่าม๊าว่า...”
“ผมจะโทรศัพท์ไปคืนดีกับซองมินให้ได้”
“คือหม่าม๊าคิดว่า...”
“หม่าม๊าต้องให้ผมยืมโทรศัพท์มือถือ แล้วก็ช่วยพูดกับซองมินให้ผมด้วย”
“โถ่เว้ย!! แกทำไมไม่ทำเองทั้งหมดเลยล่ะ”
“...ฮึก...หม่า...ม๊า...ฮือ...”
ในที่สุดลูกชายตัวดีก็แหกปากร้องไห้เสียงดังออกมาจนได้ เพราะหม่าม๊าฮีชอลคนเดียวเลยที่ตะคอกลูกชายสุดที่รักแบบนั้น กว่าจะปลอบใจและโอ๋คยูฮยอนอยู่นาน ละครหลังข่าวก็จบพอดี
“จะโทรไปหาซองมินได้หรือยังครับลูกชายตัวดี”
“...ฮึก...ได้แล้วครับ”
“อย่าร้องไห้สิ ซองมินไม่ชอบคนอ่อนแอหรอกนะครับ”
คยูฮยอนนั่งตักของหม่าม๊าคนสวย ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์มือถือของคุณลุงหมี สัญญาณดังเพียงสองสามครั้งเท่านั้น ทางปลายสายก็กดรับ และก็โชคดีด้วยที่ซองมินเป็นคนรับสาย
[ยอ..โบ...โย...โย๋]
“ซองมิน...นี่ผมคยูฮยอนนะ”
[ต่ายชมพู...แง่มๆ เอิ๊กๆ คยู...]
คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง ตกลงซองมินของเขาตื่นหรือยังเนี่ย ทำเสียงเหมือนละเมอยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเหมือนกันนะที่เจ้าต่ายมินยังละเมอถึงชื่อของเขา อย่างน้อยคยูฮยอนก็ยังพอมีหวังใช่ไหม
“ซองมิน!! ถ้าคุณไม่ตื่น ต่ายชมพูเน่าๆ ของคุณได้ลงถึงขยะแน่”
[ห๊ะ!! อย่าทำอะไรต่ายชมพูของฉันนะคยูฮยอน ตื่นแล้วๆ]
เหมือนเสียงเล็กๆ ที่ดังจากทางปลายสายจะบ่งบอกว่าซองมินตื่นแล้วจริงๆ เด็กชายคยูฮยอนนั่งนิ่งอยู่นานเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะเปล่งเสียงพูดออกไป
“ซองมินครับ ผมว่าเราควรมาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
[ไม่...ไม่ๆๆๆๆๆ]
“หม่าม๊า...ช่วยน้องโจด้วยคร้าบ”
เจ้าเด็กแก่แดดอ้อนฮีชอลอย่างเดียวไม่พอ ริมฝีปากเล็กๆ ยังจุ๊บลงไปบนแก้มเนียนของหม่าม๊าอีก ถ้าไม่ให้ฮีชอลใจอ่อนกับลูกชายล่ะก็ อย่ามาเรียกเขาว่าหม่าม๊าอีกเลย
“ซองมินจ๋า~ นี่หม่าม๊าของคยูฮยอนน้า คือหม่าม๊าคิดว่า...”
[ขอโทษนะครับคุณนาย ถึงเวลานอนของลูกชายของผมแล้ว แค่นี้นะครับ]
“อ๊าก!! ไอ้บ้า!! ไอ้หมีควายอลาสก้า!! ไอ้หมีคลองถม!! ไอ้หมีจีนแดง!! ไอ้...อ๊าก!!”
หม่าม๊าผลักลูกชายออกจากตักของตัวเองพร้อมกับดิ้นพราดอย่างอารมณ์เสีย ใครจะไปรู้ว่าซองมินก็จะส่งโทรศัพท์ให้ป่าป๊าของมันเหมือนกัน ถึงเขาจะเอ็นดูเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นแค่ไหน แต่ถ้าซองมินยังมีป่าป๊าแบบไอ้ลุงหมีตัวโตนั่นล่ะก็ บางทีฮีชอลอาจจะเป็นมารขัดขวางความสุขของลูกชายเสียเองเลยก็ได้
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
จบไปอีกหนึ่งตอนค่ะ รู้สึกช่วงนี้จะเปิดเทอมกันแล้วเนอะ
ยังไงก็ตั้งใจเรียนกันด้วยนะคะ ส่วนเหล่าอาจุมม่าที่คอยสนับสนุนซีนทั้งหลาย
พี่ๆ ก็เรียนจบและต้องทำงานกันแล้ว อย่าเอาเวลางานมาอ่านฟิกนะคะ
แล้วก็อย่านอนดึกกันด้วยนะคะทุกคน
ซีนอยากให้ทุกคนยิ้มได้และไม่ป่วยค่ะ
ปล.คนที่จะมาประกวดฟลาวเวอร์บอยแข่งกับฮยอกแจอ่ะค่ะ
อยู่ปีสองเหมือนกัน แต่เป็นอีกห้อง มารอลุ้นกันนะคะว่าจะเป็นใคร
ไม่น่ารักให้เตะ!!
ความคิดเห็น