คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : chapter 12 จูบกัน!! feat.Kim Yoobin
ถนนกว้างมักจะเต็มไปด้วยรถรามากมายในเวลาเลิกเรียนแบบนี้เสมอ ผู้ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เด็กชายคยูฮยอนกำลังนั่งร้อนรนอยู่ด้านหลังพวงมาลัย เขาไม่ได้กลัวว่าลูกชายจะรอนานหรอก หากแต่ฮีชอลกังวลว่าครูจองซูที่แสนน่ารักสดใสจะโดนหมีตัวโตขโมยหัวใจของคุณครูไปจากเขาต่างหาก
“บ้าเอ๊ย!! ถนนก็มีตั้งหลายสาย ทำไมพากันมาขับรถเล่นแถวนี้กันหมดวะ?”
ร่างโปร่งสบถดังลั่นรถพร้อมกับขยี้ผมของตัวเองอย่างแรง ก่อนจะเปิดวิทยุเสียงดังแล้วหันไปมองรถที่ติดกันเป็นขบวน เขาจอดรถตรงนี้จะครบหนึ่งชั่วโมงแล้วนะเนี่ย
“อ๊ะ!! นั่นมัน...”
“อ้าวเวร!! ศัตรูหมายเลขหนึ่ง”
สายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นหมีตัวหนึ่งนั่งอยู่ในรถยนต์ที่จอดข้างๆ กัน แล้วเมื่อฮีชอลชี้หน้าไอ้บ้านั่น อีกฝ่ายก็สบถขึ้นแล้วบอกว่าเขาเป็น ‘ศัตรูหมายเลขหนึ่ง’ ทันที
“คิดว่าจะไปถึงโรงเรียนก่อนผมเหรอ คุณคิดผิดแล้วล่ะหม่าม๊าของคยูฮยอน”
“ฉันไม่ยอมให้นายไปหาครูจองซูก่อนหรอก ไม่มีทาง!!”
“งั้นก็คอยดูแล้วกัน”
พอเปิดกระจกตะโกนด่ากันเป็นที่เรียบร้อย ยองอุนและฮีชอลก็เร่งเครื่องยนต์ให้ดังกระหึ่มใส่กันทันที
...ทว่ารถของทั้งคู่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลยแม้แต่น้อย
ชั่วโมงต่อมาทั้งสองคนก็มาจอดรถที่หน้าประตูโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่ายองอุนจะเร็วกว่าหนึ่งจังหวะ เพราะเขาจอดรถก่อนฮีชอล ทว่าเมื่อทั้งคู่ลงมาจากรถ ขายาวก็รีบซอยเข้าไปหาคุณครูจองซูทันที
“เขาต้องเลือกฉันแน่ๆ”
ฮีชอลข่มขู่อีกฝ่ายอย่างมั่นใจ แต่มีหรือที่ยองอุนจะยอมแพ้
“ครูจองซูไม่ชอบแม่ม่ายลูกติดหรอกนะ”
“โถ!! แล้วหมีควายเลี้ยงกระต่ายน้อยเป็นลูกอย่างนายล่ะ ครูจองซูเขาก็ไม่สนเหมือนกันนั่นแหละ”
“นี่คุณหม่าม๊าว่าผมเป็นหมีควายเหรอ?”
“ก...ก็นายอยากมาว่าฉันเป็นแม่ม่ายก่อนทำไมล่ะ”
ยองอุนก้าวเข้ามาหาฮีชอลเรื่อยๆ มิหนำซ้ำยังยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้ๆ อีกฝ่ายจนฮีชอลค่อยๆ เดินถอยหลังหนีร่างสูง แต่สุดท้ายนิ้วเรียวก็ดันหน้าอกแกร่งให้ออกไปอย่างรังเกียจ
“ออกไปไกลๆ ฉันเลย อ๊า...อยู่ใกล้นายแล้วโลกมันร้อนชะมัด”
ฮีชอลบ่นพลางจับคอเสื้อของตัวเองสะบัดไปมา ทำไมวันนี้มันถึงได้ร้อนแบบนี้นะ สงสัยจะเป็นเพราะอีตาหมีตัวโตนั่นแท้ๆ เชียว
“ครูจอง...”
ยองอุนกำลังจะเดินไปหาคุณครูคนเก่ง แต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้เมื่อเห็นครูฝ่ายปกครองของโรงเรียนข้างๆ กำลังหยอดคำพูดหวานๆ ใส่คนรักในอนาคตของเขา
“โอ๊ย!! ไอ้หมี...แกจะหยุดทำไมวะ”
“ดูนั่นสิ!!”
ยองอุนชี้มือไปที่หน้าประตูโรงเรียน คนสองคนกำลังคุยกันกระหนุงกระหนิง ดูท่าทางจะมีความสุขมากๆ เลย หากแต่ตอนนี้ฮีชอลกลับสนใจเพียงหน้าผากของเขาเท่านั้น เมื่อกี้ฮีชอลเดินชนหมีหรือว่าเสาเข็มทางด่วนกันแน่เนี่ย
“ครูจองซูครับ รู้ไหมว่าเวลาที่ผมเห็นหน้าครูจองซูทีไร ผมมักจะเป็นโรคชักทุกทีเลย”
ครูฝ่ายปกครองชเวหลุดมาดครูสุดเนี้ยบไปแล้วเมื่อเจอครูอนุบาลคนนี้ ร่างสูงเกาะประตูพร้อมกับเอ่ยถามครูจองซูขึ้น
“ร...โรคชักเลยเหรอครับ ชักอะไรเหรอ?”
“ชักจะใจอ่อนยังไงล่ะครับ”
ครูจองซูยืนบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย ส่วนอีกสองคนที่เดินมาทีหลังก็หยิกเนื้อที่แขนของอีกฝ่ายอย่างลืมตัวจนเนื้อเขียวเป็นจ้ำๆ เต็มไปหมด
“ไอ้ครูน้ำเน่า...”
ฮีชอลสบถอย่างไม่พอใจ และยองอุนก็พยักหน้าอือออเห็นด้วย
“ไอ้หน้าเหมือนม้า...อ๊าก!! ไม่ไหวแล้วโว้ย!!”
“เรื่องมันใช่ไหม ไป...ไปต่อยมันเลย”
“นายนั่นแหละไอ้หมี หยิกแขนฉันอยู่ได้ เอามือของนายออกไปด่วนๆ เลย”
“อ้าวเหรอ? โทษที”
พอมีศัตรูอย่างนี้ ทั้งคู่ก็ปรองดองกันโดยไม่ต้องนัดหมาย ยองอุนเสนอให้ฮีชอลเดินเข้าไปลากไอ้ครูหน้าเหมือนม้านั่นออกไปจากคุณครูจองซู ส่วนเขาจะไปดึงครูจองซูออกมาเอง ซึ่งฟังดูแล้วเหมือนยองอุนจะได้เปรียบ ทว่าฮีชอลก็ตอบตกลงกับข้อเสนอนั้น
...เพราะเขามีแผนซ้อนแผนยังไงล่ะ
“โอเค...งั้นลุยกันเลย!!”
ยองอุนบอกฮีชอลก่อนจะเดินนำหน้าออกไป ส่วนฮีชอลก้าวขาออกไปช้ากว่าหนึ่งจังหวะ สงสัยพวกเขาจะลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองมารับลูกชายที่โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ และยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะก้าวไปถึงเป้าหมาย ฮีชอลก็ยื่นขาไปสกัดคุณลุงหมีตัวโตไว้ หวังจะให้คุณหมีล้มหัวทิ่มพื้น
ทว่า...
“คุณยอ...อุ๊บ!!”
ครูจองซูที่หันมาเห็นยองอุนกับฮีชอลพอดีกำลังจะเอ่ยทักทายขึ้น ทว่ายองอุนก็พุ่งเข้ามาทางเขาเสียก่อน ภาพนี้ได้สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งซองมินกับคยูฮยอนที่วิ่งเข้ามาหาป่าป๊ากับหม่าม๊าของพวกเขาด้วย
“คุณครูจองซู!!”
“คุณลุงหมี!!”
เสียงแรกเป็นเสียงของคยูฮยอนที่เอ่ยเรียกครูจองซูที่ยืนหันหลังติดประตูโรงเรียนพร้อมกับทำตาโตอย่างตกใจ ส่วนเสียงเล็กๆ ที่ดังตามมาเป็นเสียงของซองมินที่เอ่ยเรียกป่าป๊าของเขา
“จูบกัน!!”
มินซกที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นเบาๆ หากแต่คำพูดนั้นกลับสร้างความเจ็บปวดให้ทุกฝ่าย ครูซีวอนก็หน้าเสีย ยองอุนก็ทำท่าทางอึกอัก ส่วนคนที่รู้สึกผิดที่สุดก็คือฮีชอล เพราะเขาเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดเอง
“เย้ๆๆ”
ซองมินกระโดดโหยงเหยงอย่างดีใจที่เห็นป่าป๊าของเขาได้เสียกับครูจองซูแล้ว อย่างนี้คงครูจองซูต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านของน้องมินแล้วใช่ไหม
-- My Brother , My Love --
เช้าวันนี้คิบอมต้องรีบไปทำงานที่โรงเรียน พี่ชายของฮยอกแจจึงปั่นจักรยานไปโรงเรียนก่อน ทิ้งให้คนเป็นน้องติดรถไปกับคุณลุงหมียองอุน ความวุ่นวายเล็กๆ จึงเกิดขึ้นในรถคันใหญ่อย่างช่วยไม่ได้
“ฮยอกแจมีแฟนหรือยัง?”
“ยังไม่มีหรอก พ่อบอกว่าฉันยังเด็กอยู่”
“อะไรกัน...น่าผิดหวังชะมัดเลย”
“ก็พ่อกับพี่คิบอมไม่อยากให้มีนี่นา นายมีแล้วหรือไง”
ซองมินนั่งบิดไปบิดมาอย่างขวยเขิน ก่อนจะพยักหน้าแล้วส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้เพื่อนสนิทข้างบ้าน ไม่ได้รู้สึกเกรงใจป่าป๊าที่กำลังขับรถไปส่งที่โรงเรียนเลยสักนิด
“นี่อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกับ...”
“ใช่!! แต่เลิกกันแล้วล่ะ”
ฮยอกแจแทบสะอึกเมื่อเพื่อนตัวเล็กของเขาบอกมาแบบนั้น ส่วนคุณลุงหมีได้แต่ส่ายหน้าอย่างปลงๆ นี่ลูกชายของเขาแก่แดดได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“นี่ฮยอกแจ...แล้วพี่คิบอมมีแฟนหรือยัง?”
พอซองมินพูดถึงพี่คิบอม ฮยอกแจก็แกล้งหันหน้าไปทางอื่นราวกับว่าไม่ได้ยินซองมินพูดอย่างนั้นแหละ เด็กอนุบาลจึงใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบไปที่ต้นขาของฮยอกแจอย่างโกรธเคือง
“โอ๊ย!! มันเจ็บนะซองมิน นี่แน่ะ!!”
ฮยอกแจผลักร่างเล็กเพื่อแก้แค้น แต่ด้วยพละกำลังที่ต่างกัน ซองมินจึงหงายหลังไปจนติดประตูรถยนต์อีกฝั่งอย่างแรง
“ทำไมฮยอกแจต้องมาแกล้งฉันด้วยล่ะ”
“ใครแกล้งใครก่อนกันแน่”
“ก็ฮยอกแจนั่นแหละ ฉันอ่อนแอ นายก็รู้...ชิ”
“อ่อนแอหรือสำออยกันแน่อี ซองมิน แล้วก็ไม่ต้องคิดจะไปฟ้องพี่คิบอมเลยนะ พี่ชายของฉันไม่เชื่อนายหรอก”
“ป่าป๊า...ฮยอกแจผลักน้องมินฮะ...ฮึก...”
ซองมินเบะปากช้าๆ พร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้น้ำตาไหลนองหน้า ฮยอกแจจึงทำปากขมุบขมิบใส่อย่างน่ารำคาญ เด็กอะไรก็ไม่รู้ร้ายกาจชะมัดเลย
“ถึงโรงเรียนแล้วครับเด็กๆ อย่าลืมของไว้บนรถนะ แล้วก็ตั้งใจเรียนกันด้วย”
ยองอุนไม่ได้หันมามองซองมินที่กำลังบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจเลยสักนิด เขาจอดรถแล้วรีบๆ ไล่เด็กนักเรียนสองคนลงไปอย่างรวดเร็วก็เท่านั้น ถ้าเขาจอดรถนานกว่านี้มีหวังหน้าต้องเห่อแดงจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างแน่นอน ก็ตั้งแต่เมื่อวานนี้ที่ลุงหมีจูบกับครูจองซู เขายังไม่กล้ามองหน้าครูจองซูเลยสักนิดเดียว
“ทำไมป่าป๊าทำกับน้องมินแบบนี้อ่ะ นี่มันหน้าโรงเรียนของฮยอกแจนะ”
“รีบๆ ลงไปเถอะน่า”
“ไม่เอาอ่ะ น้องมินไม่ลงเด็ดขาด ป่าป๊าต้องถอยรถไปจอดหน้าโรงเรียนของน้องมินเดี๋ยวนี้”
ซองมินยื่นคำขาดกับป่าป๊าของตัวเอง ฮยอกแจจึงถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปทันที
“ฮยอกแจไปก่อนนะฮะลุงหมี ขอบคุณฮะ”
-- My Brother , My Love --
ร่างบางเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนเพื่อขึ้นไปยังบนตึกปีสอง เด็กนักเรียนคนอื่นๆ ที่เดินสวนกับเขาต่างก็พากันจ้องใบหน้าหวานแปลกๆ ทว่าคนตัวเล็กก็ไม่ได้รู้สึกเอะใจแม้แต่น้อย
“ฮยอกแจ”
“อ้าวยูชอน!! เพิ่งมาถึงโรงเรียนเหมือนกันเหรอ”
ยูชอนที่เดินตามหลังร่างบางสาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อมาเดินข้างๆ กับฮยอกแจ ก่อนจะดึงกระเป๋าสะพายไปถือให้
“แล้วพี่คิบอมไปไหนล่ะ วันนี้ไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ”
“พี่คิบอมต้องมาประชุมสภานักเรียนตั้งแต่เช้า ฮยอกแจเลยตามมาทีหลัง”
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่ทำไมวันนี้มีแต่คนมองฉันแปลกๆ นะ นายว่าไหมฮยอกแจ?”
ยูชอนหันมาขอความเห็นจากคนตัวเล็กเพราะคิดว่าเด็กนักเรียนที่เดินผ่านพวกเขามองมาที่ตัวเอง ทั้งที่จริงๆ แล้วทุกคนมองฮยอกแจต่างหาก เหตุผลที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่า...
พี่คิบอม...อี ทงเฮจะจีบพี่ฮยอกแจ!!
ป้ายผ้าขนาดใหญ่ที่ถูกเขียนด้วยตัวหนังสือเกาหลีถูกปล่อยทิ้งลงมาจากตึกของปีสอง ทั้งโรงเรียนเห็นป้ายผ้าผืนนั้นอย่างชัดเจน ยกเว้นครูฝ่ายปกครองตาถั่วที่ไม่เคยจัดการเจ้าเด็กแสบอี ทงเฮได้เลยสักครั้ง
“อ๊าก!! ขึ้นไปบนห้องกันเหอะยูชอน”
พูดจบฮยอกแจก็วิ่งตัวปลิวออกไปทันที ส่วนยูชอนก็ถือกระเป๋าของคนตัวเล็กแล้ววิ่งเหยาะๆ ตามไปด้วย ถ้าพี่คิบอมรู้เรื่องนี้ พี่คิบอมต้องไม่พอใจฮยอกแจแน่ๆ เลย
“อี ทงเฮ!!”
พอวิ่งขึ้นไปถึงบนห้องได้เท่านั้น ฮยอกแจก็ตวาดรุ่นน้องปีหนึ่งทันที
“พี่ฮยอกแจ...ผมคิดถึงพี่จังเลยครับ”
เจ้าเด็กบ้านั่นไม่ได้พูดอย่างเดียว หากแต่ยังวิ่งกระโจนมากอดเขาแน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก เดือดร้อนยูชอนต้องมาจับทงเฮแยกออกให้
...วันก่อนยังชอบพี่ชายของเขาอยู่แท้ๆ ทำไมถึงได้เปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้น้า...
“ทำไมวันนี้พี่ฮยอกแจมาโรงเรียนช้าจังเลย แล้วพี่คิบอมไม่มาด้วยเหรอ”
“ถามอะไรมากมายเนี่ย กลับไปเรียนเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“พี่ฮยอกแจรังเกียจผมเหรอ?”
ทงเอเอ่ยถามเสียงอ่อน ในขณะที่ยูชอนเดินหายเข้าไปในห้องแล้ว ทิ้งให้ฮยอกแจยืนสงสารรุ่นน้องคนนี้อยู่หน้าห้องเรียนเพียงลำพัง
“ไม่ได้รังเกียจ”
“ถ้าไม่ได้รังเกียจ งั้นเราก็มาเป็นแฟนกันเลยสิ!!”
ฮยอกแจยืนนิ่งทันที ทำไมทงเฮถึงขอใครเป็นแฟนได้ง่ายดายขนาดนี้นะ ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปเก็บที ฮยอกแจแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ดูรอยยิ้มแบบเมะนั่นสิ อา...มันน่ากลัวชะมัดเลย ฮยอกแจกำลังใจอ่อนให้กับเด็กคนนี้อยู่เหรอเนี่ย
“กลับตึกเรียนไปเลยอี ทงเฮ!!”
“ช...ช็อกโก้!!”
พี่คิบอมของฮยอกแจคงจะประชุมสภานักเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ชายจึงมาช่วยไล่ทงเฮให้ฮยอกแจ แต่ทำไมดวงตาของพี่ชายถึงต้องจริงจังมากขนาดนั้นด้วยนะ
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าพี่ฮยอกแจจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม”
“เอ่อ...”
“ว่าไงครับพี่ฮยอกแจ...?”
“คือว่า...ฮยอกแจ...เอ่อ...ฮยอกแจ...คือ...”
“ฮยอกแจเป็นแฟนกับใครไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายที่ตึกปีสองอีก แล้วก็อย่าลืมเอาป้ายผ้าของนายออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นพี่จะจับนายส่งครูฝ่ายปกครอง”
คิบอมพูดอย่างเด็ดขาดก่อนจะดันหลังน้องชายให้เดินเข้าไปในห้อง แล้วเดินมายืนประจันหน้ากับทงเฮ เขาจะรอจนกว่าทงเฮจะเก็บของแล้วกลับไปที่ตึกเรียนของตัวเอง รุ่นน้องปีหนึ่งทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะดึงป้ายผ้ากลับเข้ามาแล้วเดินกลับไปที่ตึกเรียนของตัวเองด้วยความหงุดหงิด แค่นี้ทงเฮไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกน่า
“ช็อกโก้...ทงเฮไปแล้วใช่ไหม?”
หลังจากทงเฮเดินไปสักพัก ฮยอกแจก็เดินออกมาคุยกับพี่ชายที่หน้าห้อง
“ฮยอกแจไปยิ้มให้ทงเฮหรือเปล่า
“เปล่าน้า...”
“แล้วทำไมเจ้าเด็กนั่นถึงมาวุ่นวายกับน้องชายของพี่ได้ล่ะ”
“ฮยอกแจจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ตอนแรกทงเฮก็มายุ่งกับพี่คิบอมแท้ๆ แต่อยู่ดีๆ เขาก็หันมาจีบฮยอกแจซะงั้น คนอะไรก็ไม่รู้พฤติกรรมแปลกประหลาดชะมัดเลย”
“เอาเถอะน่า...อย่าเพิ่งคิดจะมีแฟนตอนนี้เลยนะ”
“ฮะ?”
ร่างบางเอียงคอถามพี่ชายด้วยความสงสัย แต่คิบอมก็ไม่ได้บอกอะไรน้องมากไปกว่านั้น จริงๆ คิบอมมีเหตุผลนะ แต่ถ้าร่างสูงบอกฮยอกแจไปตอนนี้ ฮยอกแจอาจจะโกรธเขาก็ได้ เพราะฉะนั้นรอให้ฮยอกแจรู้เองดีกว่า
-- My Brother , My Love --
“ยูบินฮยอง ทงเฮไม่ไหวแล้วนะ”
[ไม่ไหวอะไรของแก ปวดขี้หรือไง?]
หลังจากที่ลงมาจากตึกปีสอง ทงเฮก็วิ่งไปสระว่ายน้ำหลังโรงเรียนแล้วโทรศัพท์ไปฟ้องพี่สาวสุดสวยของเขาทันที พออยู่คนเดียวได้เท่านั้น ความเป็นเคะก็ผุดออกมาอีกรอบ
“ก็พี่ฮยอกแจน่ะสิไม่ยอมรับรักทงเฮเลยอ่ะ แถมพี่คิบอมก็หวงน้องชายชะมัด!!”
[ก็แกเข้าไปจู่โจมเขาน่ะสิ ฮยอนจุงของฉันจะไปชอบแกได้ไง]
“เขาชื่อพี่ฮยอกแจต่างหาก!!”
[เออ...นั่นแหละ คล้ายๆ กัน]
“ฮยองอา...ช่วยทงเฮด้วย!!”
[โอ๊ย!! ตัวใครตัวมันโว้ยไอ้ปลาซาร์ดีนในซอสมะเขือเทศ พ่อโทรมาตามให้ฉันกลับอเมริกาแล้วเนี่ย แค่นี้นะ!!]
พอพูดจบสายก็ถูกตัดไปในทันที ทงเฮได้แต่ยืนเอ๋ออยู่นิ่งๆ คนเดียว เขาจู่โจมไปอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าไม่จู่โจม ทงเฮจะต้องทำยังไงบ้างนะ สงสัยจะต้องเปลี่ยนแผนการเข้าหาพี่ฮยอกแจใหม่ซะแล้วสิ
-- My Brother , My Love --
เด็กอนุบาลสามคนกำลังนั่งคุยกันถึงเรื่องที่ครูจองซูแจ้งไปก่อนหน้านี้ ซองมิน คยูฮยอน และเด็กหญิงหรือเด็กชายรยออุคกำลังมีความสุขเมื่อวันนี้เด็กปากสุนัขมินซกมาโรงเรียนไม่ได้เพราะป่วยเป็นอีสุกอีใส
“อา...ตื่นเต้นจังเลยที่สัปดาห์หน้าครูจองซูจะพาพวกเราไปทัศนศึกษา”
รยออุคประสานมือไว้ที่หน้าอกแบนราบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานด้วยท่าทางที่เพ้อฝัน ซึ่งท่าทางนี้มันสร้างความเอือมระอาให้คยูฮยอนและซองมินเป็นอย่างมาก
“ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นเลย แค่ไปทัศนศึกษาที่โรงเรียนข้างๆ เนี่ย”
ซองมินบ่นอุบอิบแล้วยกขวดนมเน่าๆ ขึ้นดูด มันถึงเวลานอนของเขาหรือยังนะเนี่ย
“ถ้าเราไปทัศนศึกษาที่โรงเรียนมัธยมปลาย ก็ต้องเจอพี่กะเทยกับพี่บวมบวมด้วยน่ะสิ”
คยูฮยอนเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“ใครคือพี่บวมบวมเหรอ แล้วหล่อไหมอ่ะ ฉันอยากเห็นจังเลย”
“แก่แดดน่ารยออุค พี่คิบอมเขาไม่ชอบนายหรอก”
“ไม่แน่หรอก คุณหญิงแม่บอกว่าฉันน่ารักที่สุดในโรงเรียน”
“ถ้านายน่ารักที่สุดในโรงเรียน ฉันก็คงน่ารักที่สุดในเกาหลีใต้แล้วล่ะ”
ซองมินเถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้นของห้องเรียนด้วยความง่วง มือบางกอดต่ายชมพูไว้แน่น และบางครั้งก็ยกขึ้นมาสูดความหอมเข้าไปจนเต็มปอด ในขณะที่รยออุคกำลังคิดว่าวันนั้นเขาจะติดกิ๊บสีอะไรไปทัศนศึกษาดี
“ที่โรงเรียนนั้นจะมีผู้หญิงสวยๆ เยอะไหมน้า...”
คยูฮยอนพูดขึ้นมาลอยๆ แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ซองมินพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา เชอะ...เลิกกันไม่กี่วันก็รีบหาแฟนใหม่เลยเหรอโจ คยูฮยอน
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
อัพให้แล้วจ้า คอมเม้นท์ให้กันบ้างสิคะ
ยูบินฮยองออกมาเป็นตอนสุดท้ายแล้วจ้า
มาลุ้นกันว่าดาราที่จะมาปรากฏตัวในฟิกเรื่องนี้เป็นคนต่อไป คือใคร??????
อีกสองวันอาจจะมาต่อให้น้า...
ความคิดเห็น