คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 11 นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป feat.Kim Yoobin
ครูจองซูยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าชั้นเรียน เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขาสั่งให้เด็กอนุบาลที่น่ารักของตัวเองวาดรูปตามจินตนาการ แต่เด็กนักเรียนเจ้าปัญหาก็ถามนู่ถามนี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่เรื่อยจนคุณครูเจ้าเสน่ห์ต้องปาดเหงื่ออยู่หลายครั้ง
“ครูจองซูฮะ น้องมินจะวาดรูปหมาป่าอ่ะ”
ซองมินใช้ดินสอโรลลี่ป๊อปสีชมพูถูแก้มเนียนอย่างน่าเอ็นดู หากแต่รยออุคที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับเบะปากอย่างหมั่นไส้
เชอะ~ จะบอกเลิกคยูฮยอนสุดหล่อทำไมก็ไม่รู้ คนอุตส่าห์เชียร์!!
“น้องมินก็ลงวาดมือวาดเลยสิครับ”
“แต่...”
“หืม?”
คุณครูเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่ซองมินมีท่าทีอิดออด ขาเรียวเดินเข้าไปใกล้ๆ เด็กน้อย ในขณะที่ซองมินก็เงยหน้าขึ้นพลางทำตาปริบๆ
“ไม่มีภาพตัวอย่างหมาป่าให้น้องมินวาดตามนี่ฮะ ถ้าไม่มีแบบ...น้องมินก็ไม่รู้จะวาดยังไง”
“น้องมิน...วาดรูปตามจินตนาการไม่จำเป็นต้องใช้ภาพตัวอย่างหรอกน้า”
ครูจองซูบอกเด็กนักเรียนแล้วคลี่ยิ้มกว้างอย่างใจดี รอยยิ้มแบบนี้นี่แหละที่มัดใจชายหนุ่มหลายต่อหลายคนให้หลงรักครูจองซูหัวปรักหัวปรำจนก่อให้เกิดสงครามขนาดย่อม
“ซองมิน”
“มีอะไรเหรอเด็กหญิงรยออุค?”
“อ๊า...พูดถูกใจจังเลย งั้นขอจุ๊บทีนึง!!”
ซองมินหน้าเหวอเมื่อเด็กชายหรือเด็กหญิงรยออุคดึงตัวของเขาเข้าไปใกล้ ทว่าคนที่มือไวกว่าก็คว้ารยออุคไว้ได้ทัน
“คยูฮยอนอ่า~”
รยออุคประท้วงเมื่อคยูฮยอนกระชากร่างเล็กๆ ของเขาไปทางด้านหลัง กระโปรงบานจึงเลิกขึ้นสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เผยให้เห็นกางเกงชั้นในลายทวิตตี้ มินซกที่นั่งอยู่ถัดไปได้แต่อมยิ้มอย่างชอบใจที่ได้เห็นกางเกงชั้นในของเพื่อนร่วมชั้น
“ครูจองซูบอกให้พวกเราวาดรูปไม่ใช่เหรอ ทำไมมัวแต่คุยเล่นกันล่ะ?”
“อะไรกันมินซก คุณหุบปากไปเลยนะ”
“ชิ”
มินซกสะบัดหน้าใส่คยูฮยอนก่อนจะหันไปจิ้มดินสอในกระดาษวาดภาพของตัวเอง เขายังคิดไม่ออกเลยว่าจะวาดรูปอะไรดี ครูจองซูน่ะให้โจทย์ยากเกินไปสำหรับเด็กอนุบาลอย่างพวกเขา ไม่รู้หรือไงว่าเด็กที่มีประสบการณ์มากๆ อย่างพวกเขาจะมีจินตนาการต่ำแค่ไหน
“เมื่อกี้รยออุคเรียกน้องมินทำไมเหรอ?”
“อ้อ...ฉันจะบอกนายให้วาดรูปหมาป่ายังไงล่ะ”
“รยออุควาดรูปหมาป่าเป็นด้วยเหรอ”
“ไม่เป็นหรอก!!”
“อ้าว~”
“...แต่ฉันมีวิธี...”
ซองมินทำตาโตเมื่อรยออุคโน้มเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง สักพักทั้งคู่ก็หัวเราะร่วนออกมา คนที่รำคาญก็คือมินซกที่ไม่มีสมาธิในการวาดภาพจนต้องย้ายไปนอนวาดอีกมุมหนึ่งของห้อง
ส่วนคนที่รู้สึกรำคาญมากกว่าก็คงจะเป็น...
“คุณมันก็เป็นแค่แฟนเก่าของผมเท่านั้นแหละ เชอะ~ไอ้ต่ายมินเน่า!!”
คยูฮยอนบ่นอุบอิบเบาๆ ก่อนจะลงมือวาดรูปบ้าง ทั้งคยูฮยอนและซองมินต่างเหลือบมองกันหลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งซองมินก็จะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนเสมอ
“แอบมองผมเหรอซองมิน จะขอคืนดีตอนนี้ก็ยังทันน้า...”
“ต่ายชมพู...น้องมินแอบมองใครหรือเปล่า อ๋อ...ไม่ได้มองใครเลยเหรอ งั้นคนที่บอกว่าน้องมินแอบมองเขาก็ต้องเรียกว่าหลงตัวเองใช่ไหม”
แทนที่ซองมินจะตอบคนที่นั่งตรงข้ามกัน เด็กน้อยกลับหันไปคุยกับตุ๊กตากระต่ายสีชมพูตัวโปรด ซึ่งตอนนี้คุณลุงหมีได้ซักให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่มีสักคนที่เชื่อน้องมินเลย เพราะต่ายชมพูยังคงเน่าและเหม็นกลิ่นนมบูดไม่ต่างจากเดิมเท่าไรนั่นเอง
“แหม!! ถ้าเขินผมก็บอกกันมาตรงๆ สิ”
“ต่ายชมพู...ตอนนี้น้องมินหน้าแดงหรือเปล่า?”
“ไม่แดงหรอก แต่สีส้มเหมือนแครอทเลยล่ะ!!”
เด็กชายซองมินเงยลูบแก้มของตัวเองทันทีที่คยูฮยอนทัก เขาไม่ได้เขินคยูฮยอนสักหน่อย แล้วแก้มจะแดงเป็นลูกแครอทได้ยังไงล่ะ คยูฮยอนต้องโกหกแหงๆ เลย
“โกหก!!”
คยูฮยอนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เด็กแก่แดดอย่างเขาแค่ยิ้มมุมปากราวกับหมาป่าเจ้าเล่ห์ แล้วก้มลงไปวาดภาพต่อ ซึ่งการกระทำแบบนี้ทำให้ซองมินหมดความมั่นใจลงไปอย่างรวดเร็วทันที
เอ๊ะ!! หรือว่าเมื่อกี้เราจะเขินหว่า?
-- My Brother , My Love --
ที่โรงเรียนข้างๆ กัน อี ทงเฮเด็กมัธยมปลายปีหนึ่งกำลังโดดเรียนออกมานั่งปรับทุกข์กับพี่สาวสุดสวย(ยูบินฮยองบอกให้เรียกแบบนั้น) เรื่องที่เขาไม่เหมาะจะเป็นเคะเลยจริงๆ ทว่าคุยกันตั้งหลายสิบนาทีก็ตกลงกันไม่ได้ จนคนเป็นพี่เริ่มโมโห
“อะไรกัน!! แค่เป็นเมะ...มันยากตรงไหนห๊ะ!!”
“แต่ผมเป็นเคะมาตลอดชีวิตนะฮยอง อยู่ดีๆ จะให้ผมเปลี่ยนง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ?”
“แล้วฉันให้แกเปลี่ยนง่ายๆ ยังไง ฉันสอนวิธีการเป็นเมะให้แกมาเกือบชั่วโมงแล้วนะเนี่ย”
“ก็ผมไม่อยาก...”
“ไม่ได้!!”
“แต่...”
“ต้องเป็นเมะ!!”
“คือ...”
“จีบฮโยจูให้สำเร็จ!!”
“เขาชื่อพี่ฮยอกแจต่างหากล่ะ”
กี่ครั้งแล้วเนี่ยที่พี่สาวของทงเฮไม่เคยเรียกชื่อของฮยอกแจถูกสักที ครั้งแรกก็ฮโยแจ เดี๋ยวก็ฮยอนแจ เดี๋ยวก็ฮยองจุน ครั้งนี้ก็ฮโยจูอีก ก่อนจะให้ยูบินสอนวิธีการเป็นเมะให้เขา ร่างบางคงต้องสอนวิธีการเรียกชื่อฮยอกแจอย่างถูกต้องให้กับพี่สาวก่อนล่ะมั้ง
“เออ!! เหมือนกันแหละน่า มาเริ่มบทเรียนขั้นแรกกันอีกครั้ง...”
“ต้องแข็งแกร่ง”
ทงเฮท่องได้อย่างขึ้นใจ เพราะยูบินสอนเขามาสิบกว่ารอบแล้ว ทว่าภาคปฏิบัติเขายังทำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“แข็งแกร่งยังไง ลองพูดสิ!!”
ยูบินใช้ไม้เรียวชี้หน้าน้องชายของตัวเอง ทงเฮจึงบุ้ยปากอย่างขัดใจ ร้อนก็ร้อนยังจะให้มาเรียนบทเรียนงี่เง่าเพื่อที่จะเป็นเมะอีก
“พ...พี่...พี่ฮยอกแจฮะ...”
เฟี้ยว!!
“อ๊าก!!”
ไม้เรียวถูกหวดลงบนแขนเรียวของคนเป็นน้องอย่างแรง คนถูกตีร้องเสียงหลง แต่คนที่ตีกลับหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ
“แข่งแกร่งเหรอ? แข่งแกร่งบ้านแกเหรอพูด ‘ฮะ’ เนี่ย พูดใหม่!!”
“พี่ฮยอกแจครับ ผมชอบพี่!!”
ในที่สุดบทเรียนแรกก็เป็นที่พึงพอใจของพี่สาว ท่านอาจารย์ไม่ลืมที่จะยกกระจกอีทูดี้เฮ้าส์ขึ้นมาเช็คความสวยอีกรอบก่อนจะหันมาทำหน้าดุใส่น้องชาย
“ต่อไป...”
“ต้องยิ้มอย่างเมะ”
ทงเฮพูดจบก็ฉีกยิ้มกว้าง ยิ้มเหมือนที่เวลาเขาเห็นรุ่นพี่คิบอมยังไงยังงั้น
เฟี้ยว!!
“อ๊าก!! ผมเจ็บนะฮยอง”
“เวลาแกเห็นฮยูจีแล้วแกยิ้มแบบนั้นเรอะ?”
“แหะๆ”
หัวเราะแห้งๆ ให้พี่สาวก่อนจะลองคลี่ยิ้มอีกครั้ง โดยคนเป็นพี่ก็คอยช่วยน้องโดยการพูดให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
“อา...อย่างนั้นแหละ น้องฮยีโจสุดแสนน่ารักเดินมาทางนี้แล้ว อา...น่ารักที่สุดในโรงเรียน น่ารักที่สุดในปฐพี น่าร้าก...”
“พอเถอะฮยอง ผมเมื่อยปากแล้วนะ”
เหมือนทงเฮจะลืมไปแล้วว่าแต่ก่อนเขาแทนตัวเองกับพี่สาวว่าอย่างไร คำว่า ‘ทงเฮ’ เริ่มเปลี่ยนเป็นคำว่า ‘ผม’ จนพี่สาวยิ้มกริ่ม แต่นี่ยังสรุปไม่ได้หรอก เพราะมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
...ของจริงกำลังจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้ต่างหากล่ะ
“นั่นไง!! น้องฮวานแจสุดแสนน่ารักมาแล้ว เข้าไปบุกเลยไอ้น้อง”
พี่สาวดันหลังทงเฮให้เดินออกไปด้านหน้า ที่ใต้ตึกของชั้นปีสอง ฮยอกแจกำลังหัวเราะอย่างร่าเริงกับเพื่อนร่วมชั้น ทงเฮมองด้วยสายตาที่ยากจะสื่อความหมาย จะว่าไปแล้ว น้องชายของพี่คิบอมก็ยิ้มน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้พี่ก็ไม่เป็นไร อี ทงเฮ...จีบน้องก็ได้วะ
“ฮยอง”
“อะไร?”
“ทำไมชอบชมรุ่นพี่ฮยอกแจว่าน่ารักล่ะ ทงเฮของฮยองไม่น่ารักเท่าเขาหรือไง”
“เดี๋ยวฟาดเลย!! แกเป็นเมะนะเว้ย พึงระลึกไว้เสมออีทงเฮ แกน่ะเป็นเมะ!!”
เสียงของยูบินดังลั่นจนนักเรียนคนอื่นที่อยู่ใต้ตึกปีสองหันมามองกันเกือบหมด ทงเฮอยากจะเอาหัวมุดลงไปในดินเสียวเดี๋ยวนั้นเพราะอับอายจะแย่อยู่แล้ว แต่พี่สาวของเขากลับโบกไม้โบกมือให้นักเรียนคนอื่นๆ จนเสียงกรี๊ดกร๊าดกันดังลั่นตึกเรียน
“ฮยองกำลังจะทำให้โรงเรียนของผมกลายเป็นสถานที่จัดคอนเสิร์ตนะเนี่ย ดูสิ!! ชะนีพวกนั้นกรี๊ดฮยองกันใหญ่เลย”
“ก็เพราะว่าฉันยิ้มอย่างเมะไงล่ะ ฮี่ๆ”
“ตรงไหนเนี่ย?”
“แกว่าหน้าของฉันไม่เมะหรือไง มิน ซอนเยยังบอกว่าฉันเป็นเมะเลย ถึงฉันจะสวย...แต่ฉันก็ยังเป็นเมะนะยะ”
“มิน ซอนเยคือใคร?”
“มิน ซอนเยเป็นเพื่อนสาวของปาร์ค เยอึน”
“ปาร์ค เยอึนเป็นใคร?”
“ปาร์ค เยอึนเป็นเพื่อนสาวของมิน ซอนเย”
“แล้วมิน ซอนเยนี่มันใครล่ะฮยอง พูดวนไปวนมาอยู่ได้”
“เป็นเมียของฉันมั้งไอ้บ้า ไปได้แล้ว!!”
ทงเฮถูกผลักออกมาอีกครั้ง แต่เมื่อจะหันหลังกลับไปกวนตีนพี่สาว พี่ของเขาก็หายตัวไปแล้ว เมื่อทงเฮกำลังเดินไปหาพี่ฮยอกแจที่ใต้ตึกเรียนของปีสอง ขาเรียวก็เกิดสั่นขึ้นอย่างรุนแรงจนเขารู้สึกได้ หากแต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึง ใครอีกคนก็เดินเข้าไปหาฮยอกแจตัดหน้าเขาเสียก่อน
“ฮยอกแจ...รอพี่นานไหม?”
-- My Brother , My Love --
ครูจองซูเดินเข้ามาในห้องเรียนอีกครั้งหลังจากที่สั่งงานไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมง ดูเหมือนเด็กอนุบาลจะทำงานที่คุณครูสั่งเสร็จเดือบหมดทุกคนแล้ว ครูจองซูจึงเรียกเก็บผลงานของนักเรียนทันที
“โอ้โห~ ซองมินวาดหมาป่าสวยมากๆ เลยครับ”
“จริงเหรอฮะครูจองซู”
ซองมินกระโดดโหยงๆ อย่างดีใจเมื่อถูกคุณครูคนสวยเอ่ยปากชม แต่ยังไม่ทันจะดีใจได้นาน คุณหนูรยออุคที่อยากจะได้หน้าก็เอ่ยขึ้น
“หนูเป็นคนบอกให้ซองมินวาดหมาป่าเองค่ะคุณครู”
“รยออุคเป็นคนบอกซองมินเหรอ?”
“ค่ะ...หนูบอกให้ซองมินวาดหน้าของคยูฮยอน ซองมินมองหน้าคยูฮยอนตลอดเวลาเลย”
คำพูดที่ใสซื่อของเด็กหญิงหรือเด็กชายรยออุคทำเอาซองมินต้องหันหน้าไปทางอื่นอย่างเขินอาย พูดแบบนี้คยูฮยอนก็รู้ทันหมดน่ะสิว่าเขาแอบมองเจ้าเด็กแก่แดดนั่น น้องมินไม่ได้มองโจ คยูฮยอนจริงๆ น้า
“เงียบไปเลยคิม รยออุค น้องมินจะร้องไห้แล้วนะ”
ซองมินให้ไปแหวใส่เพื่อน แต่รยออุคก็ไม่ได้สนใจในคำพูดของซองมินเลยสักนิด คนตัวเล็กยังคงบอกคุณครูจองซูด้วยความอยากได้หน้า ถึงรยออุคจะวาดรูปไม่สวยเท่าซองมิน แต่ขอความดีความชอบจากครูจองซูนิดนึงก็ยังดี
“หนูพูดจริงๆ นะคะครูจองซู”
“อ่า...พอเถอะจ้ะ นักเรียนวาดรูปได้สวยงามกันทุกคนเลย”
ครูจองซูกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง และไม่ลืมที่จะยิ้มราวกับเป็นมิสเกาหลี แต่แทนที่รยออุคจะได้รับคำชื่นชมจากคุณครู คำพูดของเขากลับทำให้เด็กนักเรียนทั้งห้องมองซองมินเป็นตาเดียว ไม่เว้นแม้กระทั่งคยูฮยอนที่แอบอมยิ้มอยู่หลังห้องด้วย
“รูปของมินซกก็น่ารักไม่เบาเลยน้า มินซกได้ตั้งชื่อรูปของตัวเองหรือเปล่าครับ”
“ทวิตตี้ใต้กระโปรงครับ”
“หือ?”
คุณครูจองซูเอียงคออย่างแปลกใจพลางชูภาพทวิตตี้สีเหลืองอ๋อยให้นักเรียนคนอื่นๆ ได้ดู ‘ทวิตตี้ใต้กระโปรง’ อย่างนั้นเหรอ? สงสัยจะเป็นจินตนาการของเด็กอนุบาลล่ะมั้ง ครูจองซูไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นพลางเก็บรูปของมินซกรวมกับนักเรียนคนอื่นๆ
...หากแต่รยออุคกลับกระโจนใส่มินซกอย่างรวดเร็ว
“ไอ้มินซกโรคจิต นายแอบดูกางเกงในของฉันอีกแล้วเหรอ”
รยออุคด่าอีกฝ่ายและทุบตีใส่ร่างของเพื่อนร่วมชั้นอย่างไม่ยั้งมือ ครูจองซูมัวแต่ดูรูปของนักเรียนคนอื่นจึงไม่ได้สังเกตเห็นการทะเลาะกันของนักเรียนทั้งคู่
“รูปภาพของคยูฮยอนนี่คือ...”
“ผมวาดกระต่ายครับคุณครู”
“กระต่ายเหรอ? อา...น่ารักเหมือนต่ายชมพูของซองมินเลยนะเนี่ย”
“ผมไม่ได้วาดต่ายชมพูเหม็นนมบูดของซองมินนะครับ ครูจองซูห้ามเข้าใจผิดด้วย”
ครูจองซูเก็บรูปของคยูฮยอนไปรวมกับของคนอื่นบ้าง ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะหน้าห้องเรียน ทิ้งให้เด็กนักเรียนนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกว่ากริ่งบอกเวลาเลิกเรียนจะดังขึ้น เขาจะได้ปล่อยเด็กนักเรียนจอมวุ่นวายพวกนี้กลับบ้านเสียที
“จริงๆ แล้วนายน่ะวาดภาพต่ายชมพูของฉันใช่ไหมล่ะคยูฮยอน”
ซองมินถามแฟนเก่าของตัวเองพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อล้อเลียน แต่คยูฮยอนก็เก็บอาการไว้ได้เป็นอย่างดี ใบหน้าคมไม่มีอาการเขินอายอย่างที่ซองมินเป็นก่อนหน้านี้ เขาทำเพียงแค่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ผมไม่ได้วาดต่ายชมพูของคุณ แต่ผมวาดภาพคุณต่างหากล่ะ”
“...ฉ...ฉันน่ะเหรอ? ฉันน่ารักเหมือนต่ายชมพูเลยเหรอ?”
ซองมินไม่ได้เก็บอาการเลยสักนิด ใบหน้าขาวใสขึ้นสีระเรื่อเมื่อคิดว่าคยูฮยอนวาดภาพกระต่ายโดยการมองที่หน้าของเขา เพราะว่าเขาน่ารักเหมือนกับต่ายชมพู
“เปล่า!!”
“ฉันน่ารักเหมือนต่ายชมพูสินะ คิกคิก”
“ฟันของคุณเหมือนต่ายชมพูต่างหาก!!”
“อ๊าก!! ไอ้บ้าคยูฮยอน...นายว่าฉันฟันเหยินเหรอ?”
ดูท่าสงครามของทั้งสองคนจะยืดเยื้อไปอีกนานหลายปีเลยล่ะ เฮ้อ...คยูฮยอนแอบชอบซองมินแท้ๆ แต่ทำปากหมาใส่ตลอดเลย สงสัยจะเป็นได้แค่แฟนเก่าของกันและกันอย่างนี้ตลอดไปแล้วมั้งเนี่ย
-- My Brother , My Love --
“พี่คิบอมอ่า...ฮยอกแจร้อนจะตายอยู่แล้ว พาฮยอกแจไปกินน้ำแข็งใสฟูจิเลยน้า”
“เมื่อไหร่จะเลิกอ้อนให้พี่ซื้อของกินซักทีเจ้าตัวเล็ก”
ร่างสูงบอกน้องแบบนั้น แต่ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่จะไม่ยอมตามใจน้องชาย ก็น้องชายของคิบอมน่ารักน่าหยิกซะขนาดนี้นี่นา
“ฮยอกแจจะอ้อนช็อกโก้ของฮยอกแจตลอดไปเล้ย!!”
“ฮ่าๆ พูดแล้วนะครับเจ้าชายตัวน้อย ถ้าวันไหนมีแฟนแล้วไม่สนใจพี่ล่ะน่าดู”
“พี่คิบอมก็ต้องตามใจฮยอกแจตลอดไปเหมือนกัน เข้าใจไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ใบหน้าคมบอกน้องชายอย่างรักใคร่ นักเรียนที่เห็นสองพี่น้องคู่นี้ต่างพากันอิจฉาในความรักของทั้งคู่เสมอ ไม่เว้นแม้กระทั่งทงเฮที่ยืนขาแข็งอยู่ไม่ไกลนัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งเข้ามาหาฮยอกแจจนได้
“พี่คิบอม...”
ด้วยความลืมตัว ทงเฮเผลอเรียกชื่อของคนเป็นพี่ออกมา แต่ก็ต้องนึกถึงหน้าโหดเหี้ยมของพี่สาว ซึ่งจะโผล่มาเตือนสติตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“เจอกันอีกแล้วนะทงเฮ วันนี้พี่ชายของฮยอกแจไม่ว่างหรอก”
“แล้วไงล่ะ?”
ทงเฮไม่ได้ตั้งใจเอ่ยคำพูดห้วนๆ แบบนั้นออกไปเลยจริงๆ แต่พี่สาวบอกให้เขาแข็งแกร่งนี่นา
“ก็พี่คิบอมจะต้องพาฮยอกแจไปกินน้ำแข็งใสฟูจิน่ะสิ”
“ก็ช่างพี่คิบอมสิ!!”
“หืม? ว่ายังไงนะ?”
“ผมบอกว่า ‘ก็ช่างพี่คิบอมสิ!!’ ฟังชัดไหมครับพี่ฮยอกแจ”
คำพูดที่เปลี่ยนไปจากเล็บขบที่นิ้วตีนมาเป็นฝ่ามืออันเนียนนุ่มทำให้สองพี่น้องสบตากันอย่างแปลกใจ นี่อี ทงเฮจะมาไม้ไหนกันแน่นะ แล้วแบบนี้ฮยอกแจจะตั้งรับทันเหรอ
“ไปกันเถอะฮะช็อกโก้”
ฮยอกแจพยายามจะไม่ใส่ใจคำพูดของรุ่นน้องปีหนึ่งคนนี้ที่พยายามจะมาแย่งพี่ชายของเขา มือบางสอดเข้าไปในอุ้งมือของพี่ชายก่อนจะดึงร่างสูงให้เดินออกไปจากตรงนั้น แต่เสียงของทงเฮก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวก่อน!! ผมมีอะไรจะบอกกับพี่คิบอม”
คำพูดแข็งกร้าวของทงเฮทำให้ฮยอกแจกัดฟันกรอด ทงเฮวิ่งไปขวางทางคิบอมและฮยอกแจไว้ก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาของคิบอมอย่างมุ่งมั่นแล้วเอ่ยขึ้น
“พี่คิบอมครับ”
“ช็อกโก้อย่าไปฟังทงเฮน้า...”
“นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะจีบพี่ฮยอกแจ!!”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ตอนนี้ยาวมากๆ เลยนะคะ เอาให้สมกับที่มีคนรอคอย(หรือเปล่า?)
ต่อไปเรื่องราวจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ และความฮาก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน
ตอนต่อไป...พบกับศึกชิงครูจองซูอีกครั้ง และอาการหวงขั้นรุนแรงของพี่คิบอม
คอมเม้นท์ให้บ้าง โหวตให้บ้าง และให้กำลังใจซีนด้วยน้า...
(ปล.โน๊ตบุ๊คยังซ่อมไม่เสร็จเลย อัพเครื่องเพื่อน!!)
ความคิดเห็น