คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
Chapter 9
การทำให้ใครสักคนตกหลุมรักของเราไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่การจะให้ขึ้นมาจากหลุมรักของใครสักคน...ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นเดียวกัน
ฮยอกแจรู้ซึ้งกับสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างดี จนถึงตอนนี้ เขาไม่คิดจะทำให้ทงเฮนั้นกลับมาหลงรักตนอีกแล้ว ฮยอกแจเคยคิดว่าถ้าทงเฮรักเขา ทุกอย่างในชีวิตก็จะดูง่ายดายยิ่งขึ้น
อย่างน้อยๆ เขาก็ใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม
แต่พอมีคยูฮยอนเข้ามาเกี่ยวข้อง ความคิดทุกอย่างก็ถูกล้มเลิกไปหมด มีหลายครั้งที่ตั้งใจจะเดินไปขอหย่ากับทงเฮ อยากจะพูดตรงๆ อย่างคนที่เข้มแข็ง แต่พอเห็นหน้าทงเฮแล้ว ฮยอกแจก็ทำแบบนั้นไม่ได้
ตอนนี้...ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ทงเฮในฐานะภรรยาตามกฎหมาย ได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ได้ใกล้ชิดกับเขา ที่เหลือ...ไม่ว่าทงเฮจะอยากให้ฮยอกแจเป็นอะไร ฮยอกแจก็จะไม่เรียกร้องไปมากกว่านั้นอีกแล้ว
“วันนี้นายว่างหรือเปล่า?” ทงเฮเอ่ยทักขึ้นหลังจากวันนั้นที่พวกเขาคุยกันน้อยลง นี่เป็นครั้งแรกที่ทงเฮทักทายฮยอกแจขึ้นมาก่อน
“วันนี้วันหยุด ฉันไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว”
“งั้นดีเลย ออกไปกินข้าวด้วยกันสิ!”
“ว่าไงนะ นายชวนฉันไปดินเนอร์เหรอ?!” ฮยอกแจเด้งตัวขึ้นอย่างตื่นเต้น เห็นไหมล่ะ แค่ทงเฮชวนไปกินข้าวเย็นนอกบ้านธรรมดา เขาก็ดีใจจนลืมความคิดเศร้าๆ ก่อนหน้าไปจนหมดสิ้น
“ไม่ใช่ดินเนอร์ใต้แสงเทียนอย่างที่นายเพ้อฝันไว้หรอกน่า” ทงเฮพูดจบก็พ่นลมหายใจออกมา ฮยอกแจมองหน้าที่บึ้งตึงนั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เขาชอบทงเฮที่ตรงไหนกันนะ ทั้งเจ้าอารมณ์ ทั้งชอบโมโหใส่เขาตลอดเวลา แต่ฮยอกแจก็ยังมองว่าทงเฮน่ารัก
“งั้นฉันจะไปแต่งตัวก่อนนะ นายรอได้ใช่ไหม?” ฮยอกแจถามอีกครั้งขณะจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ถ้าฉันไม่รอนายแล้วจะชวนให้เปลืองน้ำลายทำไม”
“คึคึ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะหรอกน่า รีบๆ ไปเข้า ฉันให้เวลาแค่สามนาที”
ทว่า...
ใครจะคาดคิดมาก่อนว่าเพียงเวลาแค่สามนาทีก็อาจจะเป็นเรื่องได้ ช่วงเวลาที่ฮยอกแจกำลังแต่งตัวอยู่นั้น คยูฮยอนก็โทรมาชวนทงเฮออกไปกินข้าวข้างนอก
ทงเฮไม่อยากปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่อยากโกหกเช่นกัน สุดท้ายแล้วก็ได้แต่ชวนซีวอนไปด้วยอีกคนหนึ่ง เพราะเขาเพียงคนเดียวคงจะรับมือไม่ไหวแน่ถ้าต้องให้ฮยอกแจและคยูฮยอนมานั่งกินข้าวเย็นพร้อมๆ กัน
แบบนั้นมันเหมือนเป็นการฮาราคีรีท้องตัวเองตายเสียมากกว่า
ตลอดทางที่นั่งรถไปยังร้านอาหาร ฮยอกแจก็ยังคงคิดว่าทงเฮจะพาไปดินเนอร์กันสองต่อสอง ทงเฮเองก็ปากหนักไม่กล้าบอกจนกระทั่งมาถึงร้าน
“ที่แท้ก็พามาร้านหรูๆ แหม...ตอนแรกก็ทำเป็นเก๊กนะ”
ฮยอกแจทุบกำปั้นเข้าที่ต้นแขนของทงเฮเบาๆ อย่างหยอกล้อ แต่ทงเฮไม่มีอารมณ์จะมาขำด้วยตอนนี้เลย ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นผู้ชายโลเลจับปลาสองมือแบบนี้นะ
เขารักคยูฮยอนไม่ใช่เหรอ?
แต่ทำไม...ทำไมเขาถึงไม่กล้าทิ้งฮยอกแจล่ะ
“อย่าทำเป็นดีใจเว่อร์นักเลย เดี๋ยวจะผิดหวังทีหลังเปล่าๆ”
“นายพาฉันมาที่แบบนี้ ฉันจะผิดหวังได้ไงเล่า” ฮยอกแจเกาะแขนของทงเฮเดินเข้าไปด้านในร้านอย่างมีความสุข
...ทงเฮกลับมาใจดีเหมือนเดิมแล้ว
ดนตรีเพลงแจ็สบรรเลงเบาๆ อยู่มุมหนึ่งของร้าน ร้านอาหารสไตล์อิตาเลียนถูกตกแต่งด้วยสีโทนน้ำตาลเข้มและไฟสีส้มนวลเข้ากันเป็นอย่างดี ทงเฮพาฮยอกแจเข้าไปนั่งโต๊ะที่เขาจองไว้ด้านในสุด
ฮยอกแจตั้งท่าจะนั่งฝั่งตรงข้ามกัน แต่ทงเฮดึงแขนเรียวเอาไว้
“มานั่งฝั่งนี้” เขาออกคำสั่งเสียงเรียบขรึม
“บ้าน่า มากันสองคน ให้นั่งฝั่งเดียวกัน ตลกตายเลย”
แต่ฮยอกแจก็ยังไม่ได้ทันหัวเราะออกมาหรอก เพราะสายตาเขาเหลือบไปเห็นคยูฮยอนที่เดินเข้ามาด้านในพอดี แถมอีกไม่กี่นาทีต่อมา ซีวอนก็เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้ายด้วย
“ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนเลยว่าคยูฮยอนกับซีวอนจะมา” ฮยอกแจกระซิบถามเสียงเบาหวิว
“ฉันบอกนายก่อนเข้าร้านแล้วว่าอย่าดีใจเว่อร์ จะได้ไม่มาผิดหวังทีหลังอย่างนี้”
ฮยอกแจทำหน้าราวกับจะร้องไห้ ถ้าเขารู้ว่าทงเฮจะพามาพร้อมๆ กับคยูฮยอน ฮยอกแจจะไม่ดีใจมากเท่านี้เด็ดขาด และเขาจะไม่มากินข้าวเย็นในสภาพที่น่าอึดอัดแบบนี้อย่างแน่นอน
ทงเฮนั่งฝั่งตรงข้ามกับคยูฮยอน พวกเขาสบตากันอยู่นาน ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดๆ ออกมาก่อนเลยจนกระทั่งบริกรเดินเข้ามารับรายการอาหาร ทงเฮจึงพูดขึ้น
“ขอพาสต้าแฮมชีสให้กับท่านนี้ด้วยครับ” ทงเฮชี้ไปทางคยูฮยอน คยูฮยอนระบายยิ้มอ่อนๆ ลงบนใบหน้า ก่อนจะสั่งเมนูที่ทงเฮชอบบ้าง
“งั้นผู้ชายคนนี้...ขอรับเป็นสเต๊กเนื้อแกะ กับซุปข้าวโพดนะครับ”
ฮยอกแจก้มหน้าลงเพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทงเฮชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ซีวอนสั่งอาหารของตัวเองไปอย่างหนึ่ง จนเหลือเพียงฮยอกแจคนเดียวเท่านั้นที่มองเมนูอาหาร แต่ไม่มีจิตใจจดจ่อกับมันเลยสักนิด
“คิดได้หรือยังว่าจะกินอะไร?” ทงเฮกระทุ้งศอกเข้าเอวบาง ทำให้ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นไปสบตาทุกคน
“ฉันอยากกินสเต๊กวัวกับเบคอนพันไส้กรอก”
ฮยอกแจชี้นิ้วไปที่อาหารรายการหนึ่ง หลังจากนั้นบริกรก็แนะนำว่าสามารถสั่งเป็นจานใหญ่ร่วมกับสเต๊กเนื้อแกะก็ได้ และจะได้ซุปข้าวโพดฟรี ตอนแรกฮยอกแจก็ทำท่าจะสั่งแยก แต่ทงเฮกลับเป็นคนสั่งจานใหญ่เสียอย่างนั้น
สุดท้ายแล้วคยูฮยอนกับซีวอนก็กินอาหารกันคนละจาน ในขณะที่ทงเฮและฮยอกแจนั่งแบ่งอาหารจากจานใบเดียวกัน
“นายกินเนื้อวัวส่วนของฉันด้วยก็ได้นะ” ฮยอกแจหั่นเนื้อวัวเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วยื่นให้คนข้างๆ แต่แทนที่ทงเฮจะรับส้อมไปถือกินเอง เขากลับโน้มลงมากินสเต๊กจากส้อมของฮยอกแจจนดูเหมือนฮยอกแจกำลังป้อนทงเฮอยู่
“เอ่อ...ทำไมไม่จับเองล่ะ?” ฮยอกแจถามตะกุกตะกัก ไม่กล้ามองคยูฮยอนเลยสักนิด
“ขี้เกียจ!”
ทงเฮตอบสั้นๆ แล้วแบ่งเนื้อแกะให้ฮยอกแจบ้าง ทั้งสองคนแบ่งอาหารของตัวเองให้อีกฝ่ายโดยที่ไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น แต่คยูฮยอนก็มองทงเฮและฮยอกแจด้วยความอิจฉา
สองคนนี้สนิทกันตั้งแต่เมื่อไร...
แล้วเขาล่ะ...กลายเป็นส่วนเกินของโต๊ะอาหารไปตั้งแต่เมื่อไรกัน
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ” เสียงของคยูฮยอนดังขึ้น บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เงียบกริบทันที ฮยอกแจกินอาหารจนซอสเลอะริมฝีปากไปหมดจนทงเฮต้องหันมาดุเสียงเข้มติดรำคาญ
“กินยังไงให้เลอะปาก เช็ดออกเดี๋ยวนี้เลย” เขาหยิบทิชชูส่งให้ฮยอกแจ โดยที่ลืมนึกไปว่าที่คยูฮยอนทำแบบนั้นก็เพื่อจะเรียกร้องความสนใจจากคนที่ตัวเองรักบ้างเท่านั้นเอง
“ออกหรือยัง?” ฮยอกแจถามพลางเช็ดมุมปากตัวเองแต่เช็ดเท่าไรก็เช็ดไม่โดน
“ยัง”
“อื้อ ออกหมดหรือยัง?” เช็ดอีกครั้งแล้วก็หันมาถามทงเฮอีก
“ยัง!” ทงเฮรำคาญจึงใช้นิ้วเกลี่ยรอยเปื้อนออกจนหมด คยูฮยอนรีบหลบตาไปทางอื่นทันที มือเรียวกำหมัดแน่นขึ้นจนซีวอนสังเกตเห็น เขาอยากหนีออกไปจากที่นี่ ทว่าในขณะนั้นฮยอกแจกลับยืนขึ้น
“ฉันว่าฉันไปเข้าห้องน้ำดีกว่า”
ฮยอกแจเดินออกไปโดยที่ทิ้งให้ทั้งสามคนนั่งอยู่ด้วยกัน ทงเฮกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คยูฮยอนกลับเดินตามฮยอกแจไปเข้าห้องน้ำด้วยอีกคน
ในห้องน้ำชาย...
ฮยอกแจส่องกระจกสำรวจดูความเรียบร้อยบนใบหน้าของตัวเองก่อนจะก้มลงไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า ในขณะนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดเข้ามา และมันก็เป็นธรรมดาที่ฮยอกแจจะหันไปมอง
“นายก็มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอคยูฮยอน?”
ฮยอกแจไม่รู้จะพูดอะไรออกไป คำทักทายของเขาเลยดูเหมือนคำพูดของคนโง่ คยูฮยอนเดินเข้ามาล้างมือที่อ่างข้างๆ กัน ทั้งสองสบตาในกระจก แล้วคยูฮยอนก็เริ่มพูดขึ้น
“ฉันมาก่อน!”
“นายมาก่อนที่ไหนกัน ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำตั้งนานแล้วนะ” ฮยอกแจตอบแล้วยิ้มกว้าง แต่ว่าใบหน้าหวานก็ต้องสลดลงเมื่อคยูฮยอนยืนเท้ามือกับอ่างล้างหน้าแล้วหันมาสบตาเขาตรงๆ
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ดูจากหน้าตาแล้ว นายก็ไม่ใช่คนโง่นะ ทำไมนายถึงเข้าใจอะไรยากจัง?”
“นายกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” ฮยอกแจบอกพลางส่ายหน้าระรัว
“ฉันมาก่อนที่นายจะดูตัวกับทงเฮ มาก่อนที่นายจะได้แต่งงานกับเขา”
“อื้อ ฉันรู้” ฮยอกแจบอกเสียงเศร้าสร้อย “ฉันรู้เพราะทงเฮบอกฉันแล้ว”
“แล้วทำไมนายยังไม่เลิกกับเขาล่ะ อี ฮยอกแจ...นายมันไร้ยางอายมากเลยรู้ตัวหรือเปล่า นายมันทุเรศที่แย่งแฟนของฉัน ปล่อยทงเฮเป็นอิสระซะ เขาไม่คู่ควรกับคนอย่างนาย” คยูฮยอนเขย่าแขนฮยอกแจอย่างแรงจนร่างบางน้ำตาเอ่อคลอ คยูฮยอนทำถูกแล้ว และคยูฮยอนก็พูดถูกทุกอย่าง แต่ฮยอกแจก็ยังหลอกตัวเอง
“ถ้าทงเฮไม่ชอบฉันซักนิด เขาจะมาแต่งงานกับฉันทำไม?”
ฮยอกแจไม่ได้หลงตัวเอง แต่คำถามนั้นก็เป็นสิ่งที่เขาอยากรู้มาตลอดเช่นเดียวกัน
“นายไม่รู้จริงๆ น่ะเหรอ?”
“...”
“ทงเฮต้องแต่งงานกับนายเพื่อให้แม่ของเขาอนุญาตให้เราคบกันไงล่ะ”
“ไม่จริง...ไม่จริงใช่ไหม?”
ฮยอกแจส่ายหน้าช้าๆ อย่างตกใจ เขาคิดว่าทงเฮอาจจะชอบตัวเองบ้างสักนิด หรือไม่ก็รักพ่อแม่มากจนยอมให้เกิดการคลุมถุงชนครั้งนี้ มันอาจจะเป็นไปได้ง่ายที่ทงเฮจะมีใจให้เขาบ้างในสักวัน
อี ฮยอกแจไม่คิดมาก่อนเลยว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เพื่อ...คยูฮยอน
คยูฮยอนพูดจบก็พรวดพราดออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฮยอกแจยืนนิ่งและทรุดฮวบลงไปตรงนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
หลังจากเดินออกมาด้านนอก คยูฮยอนก็ขอร้องให้ซีวอนไปส่งเขาที่คอนโด ทงเฮและซีวอนต่างก็ตกใจไม่แพ้กันที่เห็นคยูฮยอนรีบร้อนขนาดนี้ และฮยอกแจเองก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำด้วย ซีวอนเห็นหน้าคยูฮยอนแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงอาสาทงเฮพาคยูฮยอนไปส่งเอง
“ฉันฝากนายด้วยนะ” ทงเฮตบบ่าเพื่อนรักอย่างไม่คิดอะไร ในขณะที่ซีวอนอยากจะประคองคยูฮยอนที่แข้งขาหมดเรี่ยวแรงกลับไปที่รถยนต์ของเขามากเหลือเกิน
แต่เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรกับคยูฮยอนอีกแล้ว
...ซีวอนไม่สามารถทำแบบนั้นได้
วันนี้คยูฮยอนไม่ได้ร้องไห้เหมือนเมื่อคืนก่อน แต่คยูฮยอนก็ยังคงเอาแต่เงียบตลอดเวลาจนน่าตกใจ ในขณะที่กำลังจะเลี้ยวรถเข้าสู่คอนโดของคยูฮยอนนั้น เสียงแหบแห้งก็ค่อยๆ เอ่ยขึ้น
“ซีวอน...”
“...”
“นายช่วยพาฉันไปไกลๆ จากที่นี่ซักพักได้ไหม?”
ซีวอนเหยียบเบรกแทบจะในทันที เขารอจนรถยนต์หยุดสนิทและหันกลับมาจ้องหน้าคยูฮยอนอีกครั้งราวกับจะขอคำยืนยันว่า...แน่ใจแล้วหรือที่ตัดสินใจแบบนี้
“นายอยากไปไหนล่ะ?” ซีวอนถาม
“ไปที่ไหนก็ได้ที่ไกลจากที่นี่มากๆ ไม่ต้องพบเจอคนรู้จัก” คยูฮยอนเงียบลงเหมือนกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปด้านในแล้วเอ่ยขึ้นอย่างยากเย็น “ไม่ต้อง...พบหน้าทงเฮ...”
“สุดท้ายนายก็จะคิดถึงเขาอยู่ดี”
“ถ้ามันเป็นอย่างนั้น แสดงว่าฉันขาดทงเฮไม่ได้จริงๆ”
“...”
“แต่ถ้าไม่ใช่ แสดงว่าถ้าฉันต้องเลิกกับเขา ฉันก็คงไม่ต้องทนเจ็บปวดมากนัก”
ซีวอนจะไม่รอให้คยูฮยอนได้เปลี่ยนใจอีกแล้ว เขาเลี้ยวรถกลับและขับออกไปนอกเมืองทันที สิ่งไหนที่ซีวอนทำแล้วคยูฮยอนสบายใจขึ้น เขาก็จะทำ
Talk with Lee Seen
สวัสดีค่า มาอัพอีก 1 ตอนแล้ว
มีคนบอกว่า Chapter 7 งงๆ ซีนอาจจะเขียนไม่ดีเอง
แต่ประมาณว่า...เฮงงว่าซีวอนจะส่งคลิปให้คยูฮยอนทำไม
อยากให้เลิกกันเหรอ?? คยูฮยอนถึงมีคลิปนี้อยู่ด้วยอ่ะจ้า
แล้วก็ Chapter 8 มีคนถามลซ.ลีซีนว่า...
คุณลีซีนแต่งเรื่องนี้เป็นเฮอึนเรื่องเดียวใช่ไหม?
ถ้าเป็นเรื่องยาว เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวในตอนนี้ค่ะ
แต่ในอนาคตก็ไม่แน่ อยากจะกลับไปแต่งอึนเฮเหมือนเดิม
แต่ไม่ว่ายังไง จะเฮอึนหรืออึนเฮ ซีนรู้สึกว่ามันเหมือนกันนะคะ
จนถึงตอนนี้ ฟิกเรื่องนี้อาจจะไม่สนุกเหมือนฟิกของคนอื่นๆ
อาจจะไม่โดนใจเหมือนฟิกหลงรักหรือฟิกก่อนหน้านี้ของลซ.ลีซีน
แต่ลซ.ก็ตั้งใจทำออกมาให้ดีที่สุด
พล็อตแต่ละตอน ซีนไม่ได้ด้นสด แต่ว่ามีการเขียนพล็อตล่วงหน้าอย่างน้อย 5 ตอน
เพื่อให้ไม่เกิดอาการตัน และทุกๆ ครั้งที่แต่งอยู่ก็จะคิดเผื่อไปถึงตอนต่อไปอีก
ยังไงก็ขอกำลังใจให้กับลซ.คนนี้เยอะๆ ด้วยนะคะ
รักคนอ่านทุกคนค่า
ปล. เปิดจองฟิกอึนเฮทุกเรื่องนะคะ ใครยังไม่มีเล่มไหนเข้าไปดูชมได้จ้า...
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=727485
ความคิดเห็น