คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro การเรียนรู้จากประสบการณ์
거짓말은 이동해
Intro
หกปีก่อน...
“ทานเยอะๆ นะคะคุณหนูของป้า” หญิงวัยกลางคนพูดจาอย่างนอบน้อมกับเด็กหนุ่มหน้าตาสะอาดใส เจ้าของริมฝีปากหยักจึงยกยิ้มตอบก่อนจะตักอาหารคำโตใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“ทงเฮหายไปไหนล่ะครับ ทำไมไม่มากินด้วยกัน” เสียงแตกหนุ่มของคนที่เพิ่งจะย่างเข้าอายุสิบห้าเอ่ยขึ้น แต่กลับถูกแม่บ้านคนโปรดส่ายหน้าให้ “ไม่มีทงเฮ ผมกินไม่ค่อยลงเลย”
“ทานเถอะค่ะคุณหนู วันนี้ป้าอุตส่าห์ทำแต่ของโปรดของคุณหนูทั้งนั้น”
“แต่ผมอยากให้ทงเฮมากินด้วยนี่ครับ” เสียงห้าวยังคงพูดจาออดอ้อน อีกทั้งยังส่งสายตาที่แม่บ้านอีต้องแพ้ทางให้ทุกครั้งไป
แม่บ้านอี ทงจาทำงานรับใช้ตระกูลอีมานานนับสิบปีแล้ว และอี ฮยอกแจลูกชายคนเดียวของบ้านก็สนิทสนมและรักใคร่อี ทงเฮลูกชายคนเดียวของอี ทงจาเหมือนน้องชายแท้ๆ และบางครั้งก็ชวนทงเฮมานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะจนถูกคนเป็นพ่อและแม่เลี้ยงต่อว่าอยู่บ่อยๆ
“คุณหนูชอบทงเฮมากเลยเหรอคะ” แม่บ้านอีเอ่ยถามด้วยความปลาบปลื้มใจ
“ชอบมากที่สุดในโลกเลยครับ” คุณหนูฮยอกแจบอกพลางยิ้มหวานทั้งตาทั้งปาก “ทงเฮน่ะเป็นคนดี ไม่เคยเสแสร้งเหมือนกับเด็กๆ ในโรงเรียนของผม พวกนั้นก็มีดีแต่อวดรวยไปวันๆ น่าเบื่อจะตาย”
“ป้าดีใจนะคะที่คุณหนูไม่รังเกียจครอบครัวของป้า” เธอบอกด้วยแววตาที่เศร้าสร้อยราวกับมีอะไรบางอย่างฝังใจอยู่ตลอดมา ฮยอกแจพอจะรู้มาบ้างว่าแม่ของทงเฮเคยทำงานบ้านให้กับตระกูลของอี จุนฮวา แต่สุดท้ายก็โดนไล่ออกมา ก่อนจะมาขอทำงานที่บ้านของเขา ซึ่งอี ฮยอกแจไม่เคยรู้หรอกว่าเหตุผลที่นางอี ทงจาโดนไล่ออกนั้นคืออะไร
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“ทานอีกสักนิดเถอะนะคะ” เธอยังคงเซ้าซี้ หากแต่ฮยอกแจกลับเลื่อนถ้วยข้าวออกห่างจากตัว
“ไม่แล้วครับ ผมจะรีบไปหาทงเฮ วันนี้ผมมีนัดติวอังกฤษให้เขา” ฮยอกแจเอ่ยบอก ซึ่งแม่บ้านอีก็รู้ดีว่าฮยอกแจมีเมตตากับลูกชายของเธอมากแค่ไหน ทงเฮไม่ได้เรียนหนังสือ ดังนั้นฮยอกแจจึงนำความรู้ที่ได้มาจากโรงเรียนมาสอนทงเฮในทุกๆ เย็น
“เอ่อ...คือ”
“ทงเฮอยู่ที่ไหนเหรอครับ ที่ห้องเหรอ?”
“ทงเฮไปรับใช้คุณผู้หญิงน่ะค่ะ” ฮยอกแจปล่อยแก้วน้ำที่กำลังจะยกขึ้นดื่มหลุดร่วงลงสู่พื้นและแตกกระจายในทันที ทุกๆ คนในบ้านต่างก็รู้กันดีว่าฮยอกแจเกลียดคุณผู้หญิงของบ้านนี้มากแค่ไหน ภรรยาคนใหม่ของพ่อ คนที่เข้ามาทำให้บ้านที่เคยอบอุ่นของเขาร้อนดั่งเปลวไฟ
ฮยอกแจวิ่งพรวดพราดขึ้นไปบนห้องนอนของโก มินอาแม่เลี้ยงของตนเอง เพราะเขารู้ว่าเธอยังไม่ได้ออกมาจากห้องตั้งแต่ตอนบ่าย แต่ฮยอกแจไม่รู้ว่าทงเฮจะเข้าไปในนั้นตอนไหน มือหนาผลักประตูเข้าไปด้วยความโมโห ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ร่างบอบบางของเพื่อนที่เขารักมากที่สุดกำลังนอนหลับตาร้องไห้อยู่บนเตียงกว้าง เสื้อผ้าด้านล่างหลุดลุ่ยจนชวนให้จินตนาการไปถึงไหนต่อไหน และด้านบนของร่างนั้นมีหญิงสาวหุ่นนางแบบคนหนึ่งกำลังนั่งคร่อมและโน้มลงไปซุกไซร้ตามซอกคอและไหปลาร้าของเด็กหนุ่ม
“ฮยอกแจ...ช่วยฉันด้วย~” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก หยาดน้ำตาไหลอาบเปื้อนแก้มใสทั้งสองข้าง ฮยอกแจได้แต่กำหมัดแน่น ในขณะที่โก มินอาผละออกมาด้วยท่าทางไม่แยแส
“ทงเฮอ่า เธอเข้ามาปลุกปล้ำฉันถึงในนี้ได้ยังไง ลูกชายของฉันเข้าใจผิดหมดแล้ว”
ถ้ามีใครสักคนที่เชื่อคำพูดปัญญาอ่อนของเธอ คนๆ นั้นก็คงเป็นคนที่โง่เง่ามากที่สุดในโลก ฮยอกแจพยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ เขากำลังจะเดินเข้าไปอุ้มทงเฮออกมาจากห้องสกปรกนั่น หากแต่มินอากลับมาเกาะแขนของฮยอกแจไว้แน่น
“ฮยอกแจ แม่กลัว~ ช่วยแม่ด้วย”
“แพศยา!!!!!” คุณหนูคนเดียวของบ้านแผดเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ ฮยอกแจสะบัดแขนของตัวเองออกด้วยความรังเกียจทำให้มินอาล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น เธอเริ่มบีบน้ำตาและร้องไห้ แต่เขาไม่ได้สนใจ ฮยอกแจอุ้มร่างที่สั่นเทาของทงเฮออกมาจากห้องนั้นแล้วไปไว้ที่ห้องของตัวเอง แม่บ้านทงจาและคนอื่นๆ วิ่งกรูกันเข้ามาดูเหตุการณ์บนชั้นสอง ไม่ต้องให้ใครพูดอะไรออกมา ทุกคนก็เข้าใจเป็นอย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้น ทงจาหงายหลังหมดสติลงไปด้วยความรวดเร็ว โชคดีที่มีเด็กรับใช้คนอื่นๆ มารับตัวไว้ได้ทัน
เย็นวันนั้นนายอี คังฮุนกลับมาที่บ้านและรู้เรื่องราวฉาวๆ จากลูกชายของตนเอง เขาเรียกแม่บ้านอีและลูกชายเข้ามานั่งคุยที่ห้องรับแขก โดยไม่ลืมเรียกคู่กรณีอย่างโก มินอา และพยานอย่างอี ฮยอกแจเข้าไปในห้องด้วย
“ฉันจะไม่ฟังความข้างเดียว ทงเฮ...เธอมีอะไรจะพูดไหม” เสียงที่ดูเหมือนจะใจดีและมีเมตตาเอ่ยถามขึ้น ทว่าลูกชายของคนรับใช้มันก็เป็นได้แค่คนรับใช้ไม่ใช่เหรอ เขามีสิทธิ์ที่จะพูดความจริงได้ที่ไหนกัน ทงเฮได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในตอนนี้
“ก็อย่างที่ฉันบอกคุณ เด็กนี่เข้ามาในห้องของฉันแล้วก็ปล้ำฉัน นี่ยังโชคดีนะที่ฮยอกแจลูกชายของเราเข้ามาช่วยฉันได้ทัน” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงดัดจริต ฮยอกแจพ่นลมออกทางจมูก ก่อนจะเบือนหน้าหนี
“หึ ลูกชายงั้นเหรอ?”
“อี ฮยอกแจ!” คังฮุนเรียกชื่อลูกชายเสียงดัง ฮยอกแจจึงได้แต่นั่งเงียบๆ เท่านั้น เขาไม่อยากจะสนทนากับพ่อมากนัก เพราะยิ่งพูดก็มีแต่จะยิ่งทะเลาะกัน “ว่าไงล่ะทงเฮ ฉันเปิดโอกาสให้เธอได้พูดแล้วนะ”
“ทงเฮเขาจะพูดแก้ตัวอะไรได้ล่ะคะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาเป็นคนผิด”
“คือผม...” ทงเฮสวนขึ้นมาทันทีทำให้โก มินอาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ หากแต่แม่บ้านอีกลับแตะเรียวแขนของลูกชายเอาไว้ ต่อให้คุณผู้หญิงของบ้านทำผิด ทงเฮก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้ทั้งนั้น คนที่นั่งอยู่บนโซฟาทุกคนเป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวของเขา ทงเฮหันไปสบตากับฮยอกแจ ดวงตาของทั้งคู่สื่อถึงความเสียใจที่ไม่สามารถทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นได้
“ทงจา เธอเป็นแม่บ้านที่ดีนะ แต่ฉันคงจะให้เธอกับลูกชายทำงานที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”
นายคังฮุนเอ่ยขึ้นทำเอาหัวใจของฮยอกแจหล่นวูบไปกองอยู่ที่พื้น เขาควรจะช่วยทงเฮสิ แค่พูดความจริงออกไป พูดความจริงที่เขาเห็น ความจริงที่เขาและทุกๆ คนในบ้านรู้มาโดยตลอดว่าแม่เลี้ยงของเขาเป็นผู้หญิงสำส่อนมากแค่ไหน เธอใช้อำนาจบีบบังคับให้คนรับใช้หลายๆ คนยอมมีอะไรกับเธอ แลกกับเงิน แลกกับความสุขหรืออะไรก็แล้วแต่ แม้กระทั่งผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยงอย่างฮยอกแจก็เคยเกือบพลาดท่าให้เธอมาแล้ว โชคดีที่เขาไม่เคยให้อำนาจของเธอมาเหนือกว่าเลยสักครั้ง
“พ่อครับ มันถูกต้องแล้วเหรอ”
“คุณหนู ไม่เป็นไรค่ะ ป้ากับทงเฮจะออกไปเอง” ทงจาเอ่ยบอกคุณหนูที่เธอเลี้ยงดูมาเกือบสิบปีทั้งน้ำตา ทงเฮบีบมือเหี่ยวย่นของแม่ไว้แน่น ก่อนจะโค้งศีรษะแทนคำขอโทษกับคุณผู้หญิงทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย
ฮยอกแจลุกวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความเสียใจที่สุดในชีวิต เป็นครั้งที่สองแล้วที่พ่อพรากคนที่เขารักมากที่สุดไป ทงเฮได้แต่มองตามร่างโปร่งที่แสนดีกับเขาเสมอมาด้วยความอาวรณ์
วันนี้ทงเฮได้เรียนรู้แล้วว่า...
คนที่โกหกเท่านั้นคือผู้อยู่รอด!
Talk with Lee Seen
ใกล้จะปิดเทอมแล้วค่ะ เหลือสอบอีกสองตัว เลยมาเปิดเรื่องใหม่ให้ทุกคนได้รอกันก่อน
ไม่นานหรอกค่ะ ไม่เกิน 1 สัปดาห์(มั้ง) ซีนจะรีบมาอัพเดตให้นะคะ
ช่วยเป็นกำลังใจให้กับซีนด้วยนะคะ
เพราะว่าเรื่องนี้ดราม่ามากกกกกกกกกกกกกกกกก
ความคิดเห็น