คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6 ขอค่ามัดจำก่อน
“ยอโบเซโย”
หนุ่มโสดกรอกเสียงตัวเองลงในโทรศัพท์ พลางมือหนาก็กดรีโมทเพื่อเบาเสียงโทรทัศน์ไปด้วย เพราะคนที่โทรมาหาจองซูคือคนที่เขารอคอยมานานกว่าสองปี
[พี่ครับ ผมมีข่าวดีจะบอก]
“ถ้าไม่ใช่เรื่องที่นายจะกลับเกาหลีล่ะก็ ไม่ต้องมาคุยกับฉันเลยนะ”
[ฮ่าๆ ผมไม่ได้กำลังจะกลับเกาหลีหรอกครับ แต่มันเป็นเรื่องที่น่าดียินดีมากกว่านั้น]
“เชอะ!! ฉันไม่อยากรู้เรื่องของนายแล้วล่ะ...”
จองซูส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิดเมื่อลูกพี่ลูกน้องของเขาหนีไปอังกฤษตั้งแต่สองปีก่อน จนป่านนี้เจ้าหมอนั่นก็ไม่คิดจะกลับมาที่เกาหลีเลยสักครั้ง ดังนั้นทุกครั้งที่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้โทรศัพท์มาหา จองซูก็จะถามว่าอีกฝ่ายจะกลับมาเกาหลีหรือยัง
[พี่จะต้องรู้ เพราะตอนนี้ผมอยู่ที่...]
ตู๊ดๆๆๆ
“เฮ้อ!! อะไรของนายเนี่ย นึกจะวางก็วาง ไม่บอกลาซักคำ”
ใบหน้าหวานส่ายศีรษะไปมาอย่างสุดปลง เจ้าน้องชายตัวดี ปล่อยให้คนเสน่ห์แรงอย่างเขาวุ่นวายหัวใจนานไปแล้วนะ ยิ่งช่วงนี้มีคนมาชอบเขาตั้งหลายคนด้วย แล้วจองซูจะเลือกใครดีล่ะเนี่ย
-- My Brother , My Love --
“งั้นพี่ถามต่อล่ะนะ อะไรคือสิ่งที่ฮยอกแจหลงรักมากที่สุด”
“...”
ฮยอกแจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หมอนใบนุ่มที่เตรีมจะยกมาตีพี่ชายในตอนแรก บัดนี้เปลี่ยนนำมาใช้ปิดปากของตัวเองแทนเสียแล้ว ทว่าดวงตากลมที่โผล่พ้นออกมาให้พี่ชายเห็นกลับเป็นแววตาที่อยากจะเอาชนะเสียเหลือเกิน
“ยอมแพ้เถอะ ฮ่าๆ”
“พี่คิบอมไม่ต้องหัวเราะฮยอกแจหรอก ฮยอกแจไม่มีวัน...ยอมแพ้แน่ๆ!!”
เสียงสดใสพูดขึ้นมา หากแต่ดูมุ่งมั่นจนพี่ชายอดที่จะประทับใจไม่ได้
“งั้นก็ตอบมาซักทีสิ”
“เหงือก!!”
“ก็แค่นั้นเอง ไม่เห็นจะเลย”
“ฮึ่ม!! ถ้าช็อกโก้ต้องมีแฟน ช็อกโก้อยากจะเป็นแฟนกับใครฮะ?”
ร่างบางกอดอกแล้วเชิดหน้าใส่ผู้เป็นพี่ ทว่าศีลธรรมและความถูกต้องไม่อาจจะทำให้คิบอมยอมแพ้ได้ง่ายๆ มือหนายกขึ้นมาลูบแก้มเนียนใสของฮยอกแจช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจเหมือนทุกครั้ง
“พี่จะเป็นแฟนกับ...”
“ยอมแพ้เถอะน่า”
“...น้องชายของพี่!!”
ฮยอกแจปัดมือหนาของพี่ชายออกจากใบหน้าของตัวเองอย่างหงุดหงิด ก็พี่คิบอมของเขาน่ะร้ายกาจชะมัด ขนาดถามว่าอยากจะเป็นแฟนกับใคร พี่คิบอมยังไม่ยอมแพ้อีก ถึงจะหงุดหงิดที่ไม่ชนะซักที ทว่าในใจลึกๆ กลับดีใจชะมัดที่พี่คิบอมรักน้องชายของเขามากขนาดนี้
“คราวนี้ฮยอกแจไม่รอดแน่!!”
“ถามมาเถอะฮะ ถ้าคืนนี้ฮยอกแจไม่ชนะ ฮยอกแจก็จะไม่นอน”
“งั้นฮยอกแจคงไม่ได้นอนแล้วล่ะ เพราะพี่จะถามว่า...เมื่อฮยอกแจต้องขึ้นไปรับรางวัลนักเรียนดีเด่น คิดว่าสิ่งที่ทำให้ได้รับรางวัลนั้นคืออะไร?”
“เหงือก!!”
พอสิ้นเสียงตอบคำถาม หมอนใบใหญ่ก็ถูกยกขึ้นมาปิดปากทันที ก่อนจะกระโดดเข้าไปโอบรอบคอพี่ชายอย่างดีใจที่ตัวเองไม่แพ้อีกแล้ว พลางในใจก็กำลังคิดคำถามต่อไปทันที
...ไม่ว่าจะถามอะไร พี่ชายก็ชื่นชมน้องชายของเขาเสมอ แล้วถ้าฮยอกแจถามคำถามที่พี่ชายจะต้องด่าเขาล่ะ
ถ้าคำถามนั้นเป็นคำถามที่พี่ชายไม่อยากตอบ...
“คนที่ซกมกและทำตัววุ่นวายที่สุด...”
“น้องชายของพี่!!”
คำถามยังไม่ถูกถามจบเลยด้วยซ้ำ คิบอมก็โพล่งขึ้นมาก่อนเสียแล้ว ริมฝีปากบางเม้มแน่นราวกับจะร้องไห้ออกไปเสียเดี๋ยวนั้น คราวนี้ทั้งเจ็บใจที่ไม่ชนะ และเสียใจที่พี่ชายบอกว่าเขาเป็นตัววุ่นวาย
“ฮยอกแจน่ารำคาญจริงๆ เหรอฮะ?”
“คิดมากไปได้ มันก็เป็นแค่เกม”
“แต่...”
“คำพูดที่ใช้ทักทายครูฝ่ายปกครองในตอนเช้าของฮยอกแจคือ...?”
“สวัสดีฮะคุณเหงือก!!”
ฮยอกแจตวาดเสียงดังลั่นห้องนอนจนผู้เป็นพี่แทบจะกระโจนเข้าไปปิดปากน้องชายแทบไม่ทัน ทว่ามือหนาของคิบอมกับพลาดเข้าไปในปากของฮยอกแจทำให้ทั้งคู่ระเบิดหัวเราะขึ้นมา
“แหวะ!! พี่ไม่ได้ล้างมือหรือไง เค็มชะมัดเลย!!”
“อะไรกันล่ะ อี๋!!...น้ำลายฮยอกแจก็เหม็นเหมือนกันนั่นแหละ”
คิบอมแกล้งยกมือที่เอาเข้าไปในโพรงปากของฮยอกแจขึ้นมาดม และทำหน้าเหยเกเพื่อให้น้องชายหมดความมั่นใจ
“ไม่ต้องมาด่าฮยอกแจเลย ถึงตาฮยอกแจถามบ้างแล้ว ถ้ามีคนสองคนที่จะต้องตกเหว พี่คิบอมสามารถช่วยได้แค่คนเดียวเท่านั้น คนหนึ่งคือคนรักของพี่ อีกคนคือฮยอกแจ พี่จะเลือกปล่อยมือใครเหรอ?”
...ปล่อยมืองั้นเหรอ?
ฮยอกแจถามอะไรแปลกๆ ขึ้นมา มือบางชูนิ้วชี้ข้างละนิ้วเพื่อให้พี่ชายของเขาเลือก หากแต่คนที่เลือกนั้นคือคนที่คิบอมจะต้องปล่อยมือ หรือเรียกอีกอย่างว่าปล่อยให้ตายนั่นเอง แล้วคิบอมจะปล่อยให้น้องชายของเขาตายอย่างนั้นเหรอ
“ตอบมาสิฮะ พี่ยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?”
“...”
“ช็อกโก้!! ฮยอกแจนับถึงสาม...ถ้าพี่ไม่ตอบจะถือว่าคืนนี้ฮยอกแจเป็นผู้ชนะแล้วนะ”
“...”
“หนึ่ง”
“พี่ยอมแพ้แล้ว!!”
เพียงแค่คิดขึ้นมาเล่นๆ ว่าน้องชายของเขาจะต้องตายไปต่อหน้าต่อตา เพียงแค่นั้นน้ำตาของคิบอมก็พาลจะไหลแล้ว อย่าให้เลือกเลยว่าระหว่างคนรักของเขา กับน้องชายที่แสนจะขี้อ้อนคนนี้ ไม่ว่าจะคนๆ นั้นจะเป็นใครก็ช่าง แต่ฮยอกแจน้องชายของคิบอมจะต้องสำคัญที่สุดเสมอ
“พี่ชายน่ารักจังเลย...”
เสียงเบาๆ เอ่ยขึ้นก่อนจะเลื่อนใบหน้าหวานเข้าไปสูดความหอมจากแก้มป่องๆ ของพี่ชาย ยิ่งไปกว่านั้นแล้วฮยอกแจยังกอดเอวของพี่ชายไว้นานแสนนาน และพี่ชายก็โอบไหล่น้องชายอย่างรักใคร่ด้วย
-- My Brother , My Love --
เช้าวันต่อมา ในขณะที่พี่น้องที่รักกันมากที่สุดในโลกกำลังปั่นจักรยานไปที่โรงเรียน ซองมินกับต่ายชมพูและขวดนมบูดก็นั่งหลับอย่างสบายใหนรถยนต์ของป่าป๊าเช่นกัน
“น้องมินครับ น้องมิน...ถึงโรงเรียนแล้วลูก”
ยองอุนเขย่าตัวลูกรักเบาๆ หากแต่เด็กชายตัวเล็กกลับดิ้นไปมาอย่างไม่สนใจ
“ฮ้า...คยูฮยอน อย่ามานอนเบียดฉันน้า...”
“ซองมิน!! จะให้ป่าป๊าขับรถวนรอบกรุงโซลก่อนซักรอบดีไหมลูก ถึงโรงเรียนแล้วนะ”
“คยูฮยอนอา~ ป่าป๊าของฉันชนะหม่าม๊าของนายแน่ ฮี่ๆ”
แม้ว่าลุงหมีของน้องมินจะแกล้งกระซิบประชดประชันลูกชาย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าลูกชายแอ๊บแบ๊วของเขาจะตื่นนอนเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนอนดึกหรือยังไงนะ ทำไมถึงได้ขี้เซานัก
“น้องมิน!!”
“ครับผม!! น้องมินมาครับ!!”
เด็กชายผู้กลัวการมีประวัติด่างพร้อยเป็นที่สุดรีบเด้งตัวขึ้นมาขานรับทันทีเมื่อคิดว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของครูจองซูกำลังเช็คชื่อ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นลุงหมี มือบางก็กอดต่ายชมพูแล้เตรียมจะงีบหลับไปอีกครั้ง
“ห้ามนอนเลยนะน้องมินนี่ ถ้าลูกหลับไปอีกครั้ง เย็นนี้ป่าป๊าไม่มารับนะ”
“เมื่อวานน้องมินไม่ได้หลับ ป่าป๊าก็ไม่มารับน้องมิน”
“งอนเหรอ?”
“งอนบ้าอะไรล่ะ น้องมินอายุมากพอที่จะแยกแยะออกได้แล้วนะว่าเรื่องอะไรควรงอนหรือไม่ควร”
“งั้นก็รีบๆ ลงจากรถแล้วเข้าไปโรงเรียนได้แล้ว”
“วันนี้ป่าป๊าไม่ไปหาคุณครูจองซูเหรอฮะ?”
ร่างหนาส่ายหน้าให้ลูกชายช้าๆ เพราะไม่เห็นผู้ปกครองของคยูฮยอนมาวุ่นวายกับครูจองซู เขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องลงไปกันท่าอะไรทั้งสิ้น มีก็แต่ครูฝ่ายปกครองเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนข้างๆ ซึ่งยองอุนก็ไม่เห็นว่าครูจองซูจะให้ความสนใจสักเท่าใด
“งั้นน้องมินไปแล้วนะฮะ ถ้าเย็นนี้ป่าป๊าไม่มารับน้องมิน น้องมินกระโดดเตะขาคู่แน่!!”
เด็กน้อยสะพายกระเป๋าสีชมพูลงจากรถ โดยที่ไม่ลืมหอบตุ๊กตากระต่ายสีชมพูและขวดนมเน่าๆ ไปด้วย ทิ้งให้ป่าป๊านั่งงงอยู่บนรถแต่เพียงลำพัง ตกลงใครเป็นพ่อใครเป็นลูกกันแน่เนี่ย
-- My Brother , My Love --
คยูฮยอนมาถึงโรงเรียนหลังจากที่ซองมินเข้าไปข้างในได้ไม่กี่นาที หม่าม๊าคนสวยจึงชะเง้อมองหาคู่กัดของตัวเองเป็นการใหญ่จนลูกชายแก่แดดจับได้
“หม่าม๊า...ให้มันน้อยๆ หน่อย!!”
“อะไร? หม่าม๊ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับลูกชาย”
“คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าหม่าม๊ากำลังมองหาว่าที่ลูกสะใภ้อยู่น่ะ”
เด็กชายคยูฮยอนอาจจะรู้อะไรมากกว่าที่เด็กคนอื่นๆ รู้ก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้ทุกเรื่องนี่นา อย่างน้อยตอนนี้เจ้าเด็กคยูฮยอนก็ไม่รู้ความลับในใจของหม่าม๊าตัวเองแหละน่า
“สวัสดีครับหม่าม๊าของน้องคยูฮยอน”
“ฮ่าๆ ผมเขินจังเลยที่วันนี้คุณครูจองซูทักผมก่อน ยังไงก็ฝากดูแลคยูฮยอนด้วยนะครับ”
ฮีชอลเอื้อมมือไปกุมมือบางของคุณครูผู้ชายใบหน้าหวานเอาไว้ ทำเอาครูฝ่ายปกครองหน้าจอมโหดกัดฟันกรอดทันที
“เอ่อ...คุณฮีชอลครับ ผมว่ามันอาจจะไม่เหมาะ...”
ครูจองซูชักมือกลับไปวางไว้ข้างลำตัวอย่างเคอะเขิน ปล่อยให้หม่าม๊าของคยูฮยอนยิ้มสู้อยู่หน้าประตูโรงเรียนดังเดิมเท่านั้น และคนที่จะดูสะใจที่สุดก็คือครูฝ่ายปกครองที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ตลอดนั่นเอง
“ครูจองซูครับ”
ครูฝ่ายปกครองชเวร้องเรียกครูจองซูขึ้นทำให้คยูฮอนดึงมือของหม่าม๊าให้ย่อตัวลงไปแล้วกระซิบอะไรบางอย่างทันที
“หม่าม๊าอย่าไปยอมซีวอนนะ ซีวอนปากหวานยิ่งกว่าน้ำตาลฟรักโทสซะอีก”
“ครูจองซูปิดประตูโรงเรียนได้ แต่อย่าปิดประตูหัวใจนะครับ”
คยูฮยอนพูดไม่ทันขาดคำ เสียงทุ้มของครูฝ่ายปกครองก็ดังขึ้นมาทันที เด็กนักเรียนม.ปลายหลายคนแอบหัวเราะกับคำพูดหวานเลี่ยนนั้น ส่วนเด็กชายคยูฮยอนส่ายหัวอย่างรับไม่ได้ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในโรงเรียน ทิ้งให้หม่าม๊าจัดการปัญหาหัวใจด้วยตัวเอง
“ซองมิน...ทูลหัวของคุณมาแล้วคร้าบ!!”
-- My Brother , My Love --
“พี่ชาย~”
ฮยอกแจเรียกพี่คิบอมของตัวเองอย่างออดอ้อนเมื่อวันนี้พี่ชายมาส่งเขาถึงห้องเรียน ก็เพราะว่าพี่ชายของฮยอกแจรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้น้องเดินมาห้องเรียนคนเดียว มีหวังฮยอกแจต้องถูกแทะโลมจากเพื่อนร่วมห้อง และเยซองเพื่อนของเขาก็อาจจะตามมาที่ตึกเรียนของปีสองด้วย
“มีอะไรเหรอ...หืม”
“วันนี้ฮยอกแจไปหาพี่ชายที่ตึกปีสามได้ไหม?”
จากใบหน้ายิ้มแย้มของพี่ชายแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันทีเมื่อฮยอกแจเอ่ยถามขึ้น
“คิดว่าพี่จะตอบว่าอะไรล่ะ”
“ไม่ได้...ใช่ไหม?”
“ทำหน้าเศร้าแบบนั้นทำไม บอกมาซิว่าทำไมอยากไปที่ตึกปีสาม”
คิบอมใช้หลังมือลูบแก้มใสของน้องชายเพื่อให้คนอื่นอิจฉาเล่น ยูชอนที่นั่งอยู่หลังห้องเรียนก้มหน้างุดทันที ไม่ได้หึงพี่ชายของฮยอกแจหรอกนะ เพียงแต่ว่ายูชอนก็อยากจะทำแบบนั้นกับฮยอกแจบ้าง
“พี่คิบอมมาที่ตึกของน้องทุกวันเลย วันนี้ฮยอกแจก็อยากไปหาพี่ชายบ้าง”
“เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลย”
“ต้องมีเหตุผลที่ฟังขึ้นด้วยเหรอ? งั้นฮยอกแจไม่ไปแล้วก็ได้”
“แค่พี่ไม่ให้ไป ต้องเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฮยอกแจไม่ได้เศร้านะ ก็แค่อยากไปหา แต่ถ้า...พี่คิบอมไม่อยากให้ไป...”
ร่างเล็กน้ำตาซึมอย่างขี้งอน ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้อง หากแต่พี่ชายก็รั้งแขนบางของน้องเอาไว้ได้ เพื่อนร่วมห้องที่นั่งมองอยู่นานแล้วทำท่าจะลุกขึ้นมาหา แต่เมื่อเห็นคิบอมดึงน้องชายกลับไป ยูชอนก็นั่งลงตามเดิมทันที
“ถ้าพี่ให้ไปหา ฮยอกแจจะต้องซื้อช็อกโกแลตไปให้พี่ด้วยนะ”
“ได้เลยฮะ”
“ขอค่ามัดจำก่อน”
พี่ชายของฮยอกแจนี่เจ้าเล่ห์เสมอเลย พี่คิบอมพองลมจนแก้มป่องขึ้นมาข้างหนึ่งเพื่อให้น้องชายหอมแก้ม ขาเรียวของฮยอกแจจึงเขย่งขึ้นก่อนจะค่อยๆ เลื่อนจมูกโด่งเข้าไปใกล้ๆ กับแก้มป่องของพี่ชาย ทว่า...
“อย่าหนีนะ!!”
“ถ้าไม่หนี นายก็ฆ่าฉันน่ะสิ!!”
พลั่ก!! ตุ้บ!! จุ๊บ!!
“อ๊ะ!!”
เด็กนักเรียนผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งวิ่งไล่จับกันบนตึกเรียนราวกับคิดว่าตัวเองกำลังถ่ายทำหนังอินเดียอยู่ เมื่อเด็กนักเรียนหญิงหันไปตะโกนคุยกับเด็กนักเรียนชาย เธอจึงวิ่งชนฮยอกแจทันที สันจมูกโด่งที่ตั้งใจจะกดลงบนแก้มของพี่ชายในตอนแรกจึงพลาดไปอย่างไมได้ตั้งใจ
“ฮยอกแจ...”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ซูเปอร์จูเนียร์ยังโผล่มาไม่ครบเลยค่ะ แต่ที่แน่ๆ ตอนหน้ามีมาอีก 1 คน
หรืออาจจะเป็นสอง ก็จากตอนเริ่มต้นของตอนนี้นั่นแหละค่ะ
มาลุ้นกันว่าใครจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับครูจองซู
ช่วยๆ คอมเม้นท์ให้ด้วยนะคะ ขอโทษด้วยที่ตอนนี้ไม่ได้ตอบคอมเม้นท์ 125-154
ปล. ถ้าถามว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน ตอบได้เลยว่า...
เรื่องนี้ไม่มีตอนจบค่ะ บางรักซอยเก้ายาวยังไง
My Brother , My Love ก็ยาวอย่างนั้น...
ขออย่างเดียว!! อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะคะ
ความคิดเห็น