คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
ทงเฮขับรถไปรับคยูฮยอนที่คอนโดก่อนถึงเวลานัดไม่กี่นาที ร่างโปร่งที่สวมใส่เสื้อด้านในสีแดงสดคลุมทับด้วยเสื้อสีดำบางๆ เข้ากับกางเกงขายาวสีดำเรียบๆ หากแต่ดึงดูดสายตาของผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี เมื่อก้าวเข้ามาในรถก็หอบหายใจเหนื่อย เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายตามขมับ ทงเฮจึงเอื้อมมือไปซับออกให้
“วิ่งลงมาเหรอ?” ทงเฮถาม
“อื้อ พอดีลิฟท์เสียน่ะ”
“ไม่เห็นต้องรีบเลย ยังไงฉันรอได้” ทงเฮบอกพลางบังคับรถออดี้คู่ใจออกไปยังสถานที่เตรียมงานเดินแบบห้องเสื้อของเขาเอง คยูฮยอนเงียบลงแล้วบอกเสียงแผ่วเบา
“แต่ฉันรอไม่ได้” ทงเฮหันมามองแล้วถอนใจ “ฉันจะต้องรอไปถึงเมื่อไรล่ะทงเฮ หนึ่งปี สองปี หรือสิบปี...”
“คยูฮยอน...”
“แล้วถ้าวันหนึ่งนายหลงรักผู้ชายคนนั้นไปแล้ว ฉันจะรอไปเพื่ออะไร”
“ฉันรักนายเพราะฉันเป็นคนเลือกเอง แต่ฉันไม่ได้เลือกเขา ฉันจะรักเขาได้ยังไง คยูฮยอน...เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ อย่าพูดถึงคนจะได้ไหม?” ทงเฮกุมมือคยูฮยอนไว้แล้วบีบแน่นๆ ถ้าหากเขาไม่ได้ขับรถอยู่ล่ะก็ คงจะดึงคยูฮยอนเข้ามาหอมซ้ายหอมขวาแล้ว
คยูฮยอนคิดมาก แต่ทงเฮก็ไม่เบื่อเลยที่จะอธิบายให้คยูฮยอนเชื่อใจ
คยูฮยอนยังคงถามถึงฮยอกแจต่ออีกนิดหน่อย อย่างเช่นว่าเมื่อคืนนอนห้องเดียวกันหรือเปล่า คุยอะไรกันบ้าง แล้วเขาเป็นคนยังไง ทงเฮมองว่าคยูฮยอนกังวลมากจนเกินไป แต่เขาก็ลืมคำพูดที่คนโบราณเคยว่ากันไว้...
...รักแท้ แพ้ใกล้ชิด
ทงเฮและคยูฮยอนขับรถมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งที่ทงเฮจองไว้สำหรับการจัดงานเดินแบบ ทั้งคู่เข้าไปดูห้องแกรนด์บอลรูม ซึ่งเป็นห้องขนาดใหญ่ที่สุดของโรงแรม
“นายว่าเป็นยังไงบ้าง?” ทงเฮหันไปขอความเห็นจากคนรักด้วยสีหน้าไม่ถูกใจนัก
“ฉันชอบนะ ห้องนี้กว้างดี น่าจะรองรับนักข่าวได้เยอะ นายไม่ชอบเหรอ?”
“แต่ฉันว่ามันใหญ่เกินไป ยิ่งห้องกว้างก็ยิ่งคอนโทรลยาก” ทงเฮเดินเลี่ยงไปเดินดูรอบๆ ทิ้งให้คยูฮยอนรู้สึกขัดใจที่ทงเฮมีความคิดเห็นไม่ตรงกับตนเอง ความน้อยใจเล็กๆ ผุดขึ้นมาในใจ พาลให้คิดไปว่าเพราะทงเฮรักเขาน้อยลงจึงไม่ฟังเขาเหมือนเดิมอีกแล้ว
“หรือว่าเราจะลองไปดูที่อื่น...คยูฮยอน...” ทงเฮหันมาขอความคิดเห็นอีกครั้ง แต่ว่ากลับเห็นคยูฮยอนยืนน้ำตาคลออยู่เต็มหน่วยตา ทงเฮรีบเดินกลับไปหาคยูฮยอนแล้วดึงร่างโปร่งมากอดไว้ “ร้องไห้ทำไมครับ?”
“ทงเฮ ฉัน...ฉันใจไม่ดีเลย ฉันกลัวจะเสียนายไป”
“คนดีของฉัน” ทงเฮโยกตัวคยูฮยอนไปมาราวกับคยูฮยอนเป็นเด็กแล้วลูบหลังอย่างปลอบโยน เขาผละออกแล้วเช็ดน้ำตาให้
“นายรักฉันไหม?” คยูฮยอนถามเสียงเศร้า
“รักสิ ฉันรักนายมากนะ”
“อื้อ ฉันรู้ จริงๆ ฉันก็รู้มาตลอด” คยูฮยอนพยักหน้ารัวทำให้ทงเฮยิ้มกว้างที่แฟนของเขาน่ารักและน่าทะนุถนอมเหลือเกิน เขาจับไหล่คยูฮยอนไว้แน่นแล้วเอ่ยขึ้น
“เอาไว้ถ้าเราได้แต่งงานกันจริงๆ เมื่อไร เรามาจัดงานที่นี่กันนะ”
คยูฮยอนพยักหน้าอย่างยินดี แค่นี้ก็พอแล้วที่เขาจะเลิกร้องไห้ไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ฮยอกแจกินโจ๊กที่แม่บ้านเข้ามาทำให้ในตอนเช้าเพียงลำพัง ตอนแรกเขาตั้งใจจะบอกแม่บ้านว่าไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีกเพราะอยากจะทำทุกอย่างให้กับทงเฮเอง อย่างน้อยมันก็เป็นหน้าที่ที่ภรรยาอย่างเขาควรจะทำ แต่พอคิดว่าตัวเองทำอาหารไม่เป็นเลยสักอย่าง แล้วก็ไม่อยากทำให้แม่บ้านตกงานด้วยจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป
ยิ่งไปกว่านั้น การเจ้ากี้เจ้าการมากเกินไปอาจจะทำให้ทงเฮไม่ชอบ
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ได้แต่อ่านหนังสือและนั่งๆ นอนๆ อย่างเบื่อหน่าย บางครั้งก็ชะเง้อคอมองว่าเมื่อไรทงเฮจะกลับมา เขารู้ว่าทงเฮออกไปกับคนชื่อคยูฮยอนแต่ไม่รู้หรอกว่าคยูฮยอนคือใคร และเป็นอะไรกับทงเฮกันแน่
เสียงรถยนต์ดังขึ้นในตอนบ่ายสอง ฮยอกแจที่ใกล้จะหลับเต็มทีผวาตื่นขึ้นมาเพราะคิดว่าทงเฮกลับมาแล้ว แต่เมื่อวิ่งออกไปด้านนอกกลับพบผู้ชายร่างสูงโปร่งเกือบหกฟุตเดินออกมาจากรถยุโรปรุ่นท็อปสีดำยี่ห้อหนึ่ง
“ทงเฮล่ะ?”
“ครับ?!” ฮยอกแจเลิกคิ้วทำหน้าเหรอหราที่ผู้ชายอีกคนพูดจาไม่ดีกับเขาเลยสักนิดทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันครั้งแรก “เอ่อ...คุณเป็นเพื่อนทงเฮเหรอครับ?”
“ฉันถามว่าทงเฮอยู่ไหน?”
“ทงเฮไม่อยู่ครับ ออกไปข้างนอก คุณเป็นเพื่อนทงเฮเหรอครับ?” ฮยอกแจถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เผื่อทงเฮกลับมาจะได้บอกถูก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสร้างความรำคาญให้กับแขกผู้มาเยือนเสียมากกว่า
“ทงเฮออกไปไหน ไปกับใคร?”
เขาพูดอีกครั้งด้วยคำพูดห้วนๆ และมองฮยอกแจไม่ดีเอาเสียเลย
“เขาออกไปกับเพื่อนเขาที่ชื่อ ‘คยูฮยอน’ น่ะครับ คุณมีธุระอะไรกับทงเฮเหรอ ฝากผมบอกเขาได้นะ ผมเป็นภรรยาของเขา”
คำว่า ‘คยูฮยอน’ ที่หลุดออกมาจากปากฮยอกแจอย่างใสซื่อ และคำว่า ‘ภรรยา’ ที่ฮยอกแจพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจทำให้ผู้ชายหน้าตาคมคายมองฮยอกแจอย่างไม่พอใจมากๆ ขาเพรียวยาวเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอ่ยถามเสียงแข็ง
“นายบอกว่าเป็นเมียของทงเฮ แต่นายไม่รู้เหรอว่าคยูฮยอนเป็นใคร?”
“ทงเฮไม่ได้บอกอะไรผมนี่ครับ” ฮยอกแจพูดพาซื่อ แต่เมื่อเห็นประกายความโกรธในแววตาของอีกฝ่าย ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้าง
หรือว่าจะเป็น...
“คยูฮยอนเป็นแฟนของทงเฮ!” อีกฝ่ายตอบให้ฮยอกแจคลายสงสัย
“ครับ” เสียงฮยอกแจเบาหวิวเหมือนหัวใจลอยออกไป เขาไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเพราะกลัวว่าน้ำตาจะไหลรินออกมาด้านนอก
“นายทำงานอะไร เป็นดาราเหรอ?”
“ผมเป็นพนักงานบริษัทครับ ทำไมเหรอครับ?”
“อ้าวเหรอ? ฉันเห็นว่านายตีหน้าซื่อได้เก่งดีนี่ เลยนึกว่านายเป็นดาราหรือไม่ก็เรียนจบการแสดงมาจากที่ไหนซะอีก”
“นี่คุณ!” ฮยอกแจอ้าปากค้าง น้ำตาคลอเบ้า ไม่คิดว่าจู่ๆ จะถูกอีกฝ่ายพูดจาดูถูกเหยียดหยามได้ขนาดนี้ ร่างสูงเดินเข้ามาหาฮยอกแจแล้วบีบหน้ามนไว้แน่น ก่อนจะจับหันไปมาอย่างพินิจ
“หน้าตาก็ดี แต่ไม่มีปัญญาหาแฟนเองหรือไงถึงต้องมาแย่งผู้ชายของคนอื่น”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ” ฮยอกแจบอกเสียงสั่น พยายามจะดันข้อมือของคนตัวสูงออก แต่ว่าไม่มีแรงสู้ได้เลย
“ถ้านายอยากจับผู้ชายมากนักล่ะก็ บอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันสนองให้ก็ได้ แต่อย่ายุ่งกับทงเฮ อย่าทำให้คยูฮยอนของฉะ...ของทงเฮต้องเสียใจ”
เขาเหมือนจะพูดว่าคยูฮยอนเป็นของใครสักคน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ มือหนาสะบัดคางฮยอกแจออกจนร่างเล็กเซเกือบล้ม เขาเดินออกไปอย่างโกรธเคืองโดยที่ฮยอกแจไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องโกรธมากขนาดนั้น
เมื่อคิดถึงทงเฮที่ทำน้ำเสียงดีใจเมื่อเช้าตอนที่คนชื่อคยูฮยอนโทรมา ฮยอกแจก็ทรุดนั่งลงกับพื้นแล้วเริ่มร้องไห้โฮอย่างคนบ้า ความเจ็บที่ถูกบีบคางจนเป็นรอยนิ้วมือไม่ได้ทำให้ฮยอกแจรู้สึกเลยสักนิดถ้าเทียบกับความเจ็บปวดในหัวใจ
ฮยอกแจมองรถยนต์ที่ขับออกไปอย่างรวดเร็วด้วยน้ำตาที่เอ่อนองทั้งใบหน้า ตอนนี้ทงเฮอยู่กับคยูฮยอน เขาคงจะมีความสุขกันมาก เขาคงจะรักกันมาก
อี ฮยอกแจคนนี้เลวเอง
เขาผิดตั้งแต่แรกที่อยากได้อยากครอบครองสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง
ผู้ชายคนนั้นพูดถูก ฮยอกแจไม่มีปัญญาหาแฟนเอง ถึงต้องมาแย่งคนรักของคนอื่น ถึงได้บอกให้พ่อกับแม่มาทาบทามและสู่ขอทงเฮให้
เขามันก็แค่...ผู้ชายไร้ค่าและเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น
ทงเฮกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น แม้กระทั่งเจ้าตัวก็ยังแปลกใจที่กลับมาบ้านเร็วขนาดนี้ เขาไม่อยากเห็นหน้าฮยอกแจ แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนอีกแล้ว เมื่อจอดรถลงหน้าบ้านก็เห็นว่าฮยอกแจนั่งฟุบหน้าอยู่ตรงบันไดหน้าประตูบ้าน
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ ไม่หนาวหรือไง” ทงเฮก็ทักทายตามมารยาท ไม่ได้เป็นห่วงเลยสักนิด ฮยอกแจเงยหน้าขึ้น เมื่อรู้ว่าคนที่เดินมาเป็นทงเฮก็โผเข้ากอดอย่างรวดเร็ว
“ฮือๆ ทงเฮ...นายออกไปกับแฟนนายมาใช่ไหม?” ทงเฮขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่ายังไม่เคยบอกฮยอกแจสักคำว่าคยูฮยอนเป็นแฟนของตัวเอง
“รู้ได้ยังไง?”
“ผู้ชายคนนั้น เขา...ฮึก...เหมือนจะเป็นเพื่อนของนาย เขามาที่นี่แล้วก็ด่าฉัน ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว ฉันเลวมากใช่ไหมที่แต่งงานกับนาย นายก็คิดเหมือนเขาใช่ไหมทงเฮ ฮือๆ”
ฮยอกแจโอบรอบคอทงเฮไว้แน่นแล้วเอาแต่ร้องไห้ ทงเฮผลักฮยอกแจออก แต่เมื่อเห็นรอยนิ้วมือเป็นร่องรอยแดงอยู่บนใบหน้าขาวซีด ทงเฮก็รู้สึกว่านี่ไม่ธรรมดาซะแล้ว ฮยอกแจคงไม่ได้โกหกแล้วใช้มือบีบหน้าตัวเอง
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?” ฮยอกแจส่ายหน้าช้าๆ
“ฉันไม่รู้ แต่เขาตัวสูง แล้วก็ขับรถเก๋งสีดำ ฮึก...เขาบอกว่าอย่าทำให้คยูฮยอนเสียใจ”
“ซีวอน...!!!”
ทงเฮพูดเสียงเข้มแล้วเดินผ่านฮยอกแจเข้าไปในบ้านอย่างฉุนเฉียว เขารีบโทรศัพท์ไปหาตัวต้นเหตุอย่างชเว ซีวอนอย่างรวดเร็ว
“นายมาที่บ้านฉันทำไม?”
[ฉันจะแวะไปหาเพื่อนบ้างไม่ได้เลยเหรอ?] ซีวอนถามยียวนทำให้ทงเฮกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“แน่ใจเหรอว่ามาหาเฉยๆ แล้วที่มาพูดจาไม่ดีใส่ฮยอกแจล่ะ แล้วนายก็ยังทำร้ายเขาอีก”
[ห๊ะ?! หมอนั่นพูดอย่างนั้น แล้วนายก็เชื่อนน่ะเหรอ]
“เขาพูดความจริง!” ทงเฮบอกอย่างมั่นใจ เขามั่นใจว่าฮยอกแจไม่ใช่คนเสแสร้งขนาดนั้น
[นายโดนเขาปั่นหัวแล้วล่ะทงเฮ]
“นายนั่นแหละกำลังปั่นหัวฉัน นายทำเพื่ออะไร เพื่อคยูฮยอนเหรอ ไม่ต้อง! ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของฉันและคยูฮยอน ทุกอย่างฉันจะจัดการเอง”
[เมื่อไรล่ะ รอให้นายหลงเมียหัวปรักหัวปรำแล้วก็ทิ้งคยูฮยอนไปน่ะเหรอ ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนั้นก็เลิกกับเขาซะ] ซีวอนยื่นคำขาด แถมยังขู่อีกมากมายว่าถ้าทงเฮเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เขาจะตัดเพื่อน
“ฉันหย่ากับเขาตอนนี้ไม่ได้ อย่างน้อยพ่อแม่ของฉันและฮยอกแจก็สนิทกัน ฉันไม่อยากให้พวกผู้ใหญ่มาผิดใจกันเพราะเรื่องนี้ นายไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็ต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”
[ฉันก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น]
ซีวอนวางโทรศัพท์ลงหลังจากพูดจบ ทงเฮหลับตาลง มือหนากำแน่นที่เรื่องมันชักจะยุ่งยากมากขึ้นทุกที เขาคิดว่าอะไรมันจะง่ายๆ อย่างที่คิดไว้ในตอนแรก แต่มันก็ไม่ใช่เลย ยิ่งหันไปหาฮยอกแจที่ยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงหน้าประตูก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น
ทงเฮไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย
แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำที่สามารถปล่อยให้คนอื่นมาร้องไห้ต่อหน้าต่อตาได้ขนาดนั้น
เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างที่ชอบทำทุกครั้งที่อารมณ์ไม่ดี ก่อนจะเดินไปโอบไหล่บางของฮยอกแจแล้วพาขึ้นไปบนห้องนอน
Talk with Lee Seen
เอะอะพาขึ้นห้องไว้ก่อน อะไรจะเกิดขึ้นในห้อง ฮ่าๆๆ (อย่ามาทำหน้าคาดหวังกันนะค้า...”
รอตอนต่อไป พร้อมเปิดตัวหนึ่งในสองคนที่อายุมากที่สุดในซูเปอร์จูเนียร์
อ่านแล้วรบกวนคอมเม้นท์นิสสสสสนึงนะคะ
เผื่อรู้ว่าชอบตรงไหน จะได้ขยี้ตรงนั้นเยอะๆ ให้เคลิ้มกันไปเลย
ซีนไปอาบน้ำแล้วค่ะ นั่งแก้ผ้าเล่นคอมนานล่ะ ผีบ้านผีเรือนตาเป็นกุ้งยิงกันหมดแล้ว
ปล.ตอนต่อไปจะมาวันพรุ่งนี้ก่อนหกโมงเย็นจ้า
ความคิดเห็น