คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
สุดท้ายทงเฮก็หลวมลงมาทำอาหารให้ฮยอกแจกินจนได้ เขาทำต้มเลือดหมูง่ายๆ เพราะของในตู้เย็นไม่ค่อยมีอะไรตุนไว้ แต่ฮยอกแจเองก็เป็นคนกินง่ายเช่นเดียวกัน ร่างบางก้มหน้าก้มตากินอาหารราวกับว่าเป็นอาหารรสเลิศทั้งๆ ที่ทงเฮก็ไม่ได้มีฝีมือดีสักเท่าไร
“ถามจริงเถอะ มันอร่อยมากเลยหรือไง” ทงเฮถามเสียงติดรำคาญกับท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของอีกฝ่าย
ขนาดเพิ่งถูกจูบยังทำตีมึนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ต่างจากเขาที่เอาแต่คิดถึงภาพเมื่อครู่ซ้ำไปมาอยู่ในหัว
“อร่อยสิ” ...ทงเฮทำอะไรให้กินก็อร่อยทั้งนั้นแหละ
ฮยอกแจได้แต่คิดอยู่ในใจแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างมีความสุข ทงเฮเอาแต่จ้องตาไม่กะพริบ ทำให้คนถูกมองเงยหน้าขึ้นไปหาอีกฝ่ายช้าๆ
“หน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่า?” ฮยอกแจลูบหน้าตัวเองอย่างแปลกใจ ทงเฮที่เพิ่งรู้ตัวว่าเอาแต่มองอีกคนจึงหันหนีไปทางอื่นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ตอบอะไร
“นายอยากจะลองชิมสักคำไหมล่ะ ฉันแบ่งให้นายก็ได้นะ เมื่อกี้ตอนนายทำ นายไม่แม้แต่จะชิมก่อนยกลงจากเตาเลยด้วยซ้ำ” ฮยอกแจว่าพลางตักเลือดหมูชิ้นหนึ่งยื่นไปตรงหน้าทงเฮ แต่ทงเฮไม่ได้หันมามอง
“ฉันไม่ชอบกินต้มเลือดหมู”
“แล้วทำไมตู้เย็นที่บ้านนายถึง...”
“เลิกถามจู้จี้ซะที รีบๆ กินจะได้รีบๆ ไปนอน”
ทงเฮส่งเสียงตำหนิจนฮยอกแจหงอยลงไปในทันที ฮยอกแจจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ เขาพยายามจะกินให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะไม่ต้องรบกวนทงเฮอีก แต่ดันกินเร็วจนเกินไปจนสำลักจนได้
“แค่กๆ” มือบางทุบอกตัวเองอย่างทรมาน ทงเฮพ่นลมหายใจออกแล้วรีบรินน้ำให้ ฮยอกแจรับไปดื่มอย่างรวดเร็วแต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย มือหนาอ้อมไปด้านหลังแล้วลูบหลังให้ฮยอกแจอย่างแผ่วเบา
อาการสำลักหายไปราวกับเวทมนตร์ ฮยอกแจเงยหน้าจ้องมองทงเฮที่ทำดีกับเขา ทว่าทงเฮกลับผลักฮยอกแจออกอย่างไม่แยแสแล้วเอ่ยต่อว่า
“ฉันบอกให้นายรีบกิน แต่ไม่ได้ห้ามให้นายเคี้ยว ก่อนจะกลืนอาหาร ไม่รู้หรือไงว่าควรจะเคี้ยวให้ละเอียด”
“ขอโทษ...” ฮยอกแจบอกเสียงอ่อย ทงเฮขมวดคิ้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะขอโทษสักหน่อย แต่ฮยอกแจก็ทำ ฮยอกแจกินต้มเลือดหมูจนเกลี้ยงชาม พอกินเสร็จก็เดินเอาชามไปล้าง
“ไม่ต้องล้างหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาด”
“ที่นี่มีแม่บ้านด้วยเหรอ?” ฮยอกแจถามตาใสแป๋ว
“นายคิดว่าผู้ชายที่อยู่บ้านคนเดียวอย่างฉันจะทำความสะอาดบ้านเองหรือไง วันๆ ฉันต้องออกแบบเสื้อผ้า มีงานอีกมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างงานบ้านงานเรือนหรอกนะ”
“แต่ต่อไปนายก็มีฉันอยู่ด้วยแล้วนี่ ถึงฉันทำอาหารไม่เป็น แต่เรื่องปัดกวาดเช็ดถูงานถนัดฉันเลยนะ”
ฮยอกแจบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจเป็นอย่างมากจนทงเฮเห็นดวงตาที่ทอแสงเป็นประกายจนเขาต้องหลบหนี ทำไมจะต้องทำท่ามีความสุขมากขนาดนั้นด้วยนะ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าอ่อนแอมากกว่าเขาแค่ไหน ไม่กลัวว่าเขาจะทำร้ายหรือปลุกปล้ำบ้างเลยหรือไง
ให้ตายสิ! คนอะไรไม่รู้จักระมัดระวังตัวบ้างเลย
“เลิกทำหน้าเพ้อฝันแล้วก็ไปนอนได้แล้ว” ทงเฮขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด เขาปิดไฟในห้องครัวและเดินนำออกจากห้องไป โชคดีที่ฝนซาลงแล้ว เสียงฟ้าร้องก็ไม่มี ฮยอกแจจึงไม่รู้สึกหวาดกลัวมากนัก
แม้ที่นี่จะแปลกใหม่สำหรับเขา แต่เมื่อคิดว่าได้อยู่บ้านเดียวกันกับทงเฮ ฮยอกแจกลับรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก เขายิ้มน้อยๆ แล้วเดินตามทงเฮไปอย่างว่าง่าย ทงเฮหยุดกึกตรงบันไดขั้นแรก ก่อนจะหันกลับมาคุยด้วยอย่างจริงจัง
“นาย...ชื่ออะไร?” คำถามของทงเฮทำให้ฮยอกแจเบิกตาโพลง นึกว่าจำได้ตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วซะอีกนะเนี่ย ที่แท้ทงเฮก็ไม่ต่างอะไรจากเขานักหรอก
เพราะฉะนั้นเรื่องที่เขาเข้าผิดห้องก็ถือซะว่าหายกัน
ฮยอกแจหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวทำให้ทงเฮที่ยืนรอฟังคำตอบฉุนกึก
“แค่ฉันถามชื่อนายมันน่าขำมากเลยหรือไง?”
“เปล่า” ฮยอกแจสั่นหัวดิกๆ “ฉันชื่อฮยอกแจ”
“ไม่มีนามสกุลหรือไง?” ทงเฮพ่นลมออกทางจมูกแล้วเดินหนีขึ้นไปชั้นสอง ฮยอกแจก้าวตามทีละขั้นแล้วก็เอ่ยเจื้อยแจ้วมีความสุข
“นามสกุลเหมือนนายไง”
“อี ฮยอกแจ”
“ใช่แล้วล่ะ อี ฮยอกแจ นายจะจำชื่อฉันตลอดไปเลยใช่ไหม?”
“ฉันไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆ นะ” คำตอบของทงเฮทำให้ฮยอกแจหัวเราะหนักขึ้นไปอีก ขนาดไม่ลืมอะไรง่ายๆ ชื่อเขาที่บอกไปเมื่อกลางวันยังลืมเสียสนิทเลย
ฮยอกแจไม่ได้คิดเลยว่าทงเฮไม่ได้ลืม แต่ไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดเลยต่างหาก
“นายสัญญาแล้วนะ ห้ามลืมชื่อฉันเด็ดขาด” ฮยอกแจวิ่งตามขึ้นไปเกาะแขนทงเฮ แต่เมื่อทงเฮหันมามอง เขาก็ปล่อยมือออก
“อืม” ทงเฮลากเสียงยาวอย่างง่วงงุนเต็มที
“ฉันชื่ออะไรล่ะ?”
“อี ฮยอกแจ” ทงเฮทวนชื่อ แต่น้ำเสียงเรียบตึง “ไปนอนได้แล้ว!”
“รู้แล้วล่ะน่า” ฮยอกแจเบะปากแล้วยอมกลับเข้าไปในห้องนอนแต่โดยดี
วันแรกของการเข้าเรือนหอ เรานอนห้องเดียวกันด้วยล่ะ แต่ว่าฉันนอนเตียงนั้นก่อนที่ทงเฮจะกลับเข้ามา คิดแล้วก็น่าอายจังเลยที่เข้าผิดห้อง แต่จะว่าไปก็โชคดีที่ได้เห็นห้องนอนของทงเฮกับตา ทงเฮเท่มากๆ เลย และฉันก็ชอบเขามากๆ
ภายนอกทงเฮอาจจะดูเหมือนเย็นชา แต่อะไรบางอย่างในวันนี้ทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าเขาก็ห่วงใยคนอื่นเป็นเหมือนกัน
อ๊ะ! วันนี้เขาจูบฉันด้วยนี่นา #$%^&*$%^ ฉันเขียนอะไรต่อไปไม่ได้อีกแล้ว อ๊า...
คืนที่ผ่านมา ทงเฮแทบไม่ได้นอนเลย เขาโทรไปหาคยูฮยอนก่อนนอนและย้ำให้คยูฮยอนเชื่อใจอยู่นานนับชั่วโมงจนคยูฮยอนร้องไห้และหลับไป พอวางโทรศัพท์แล้วก็ยังต้องนอนก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก เขาจะทำยังไงดี
จะทิ้งฮยอกแจเลยก็ไม่ได้เพราะรับปากผู้ใหญ่ไว้แล้ว
แต่จะให้ทิ้งคยูฮยอนก็ไม่ได้อีก คยูฮยอนก็เป็นแฟนของเขา
จริงๆ แล้วทงเฮไม่ต้องแต่งงานกับฮยอกแจก็ได้ แต่ด้วยข้อตกลงของแม่ที่อนุญาตให้เขาคบกับคยูฮยอนต่อไป ทงเฮจึงยอม แม้ว่ามันจะฟังดูประหลาดพิกล แต่เขาก็ยอมรับข้อเสนอนั้นไปแล้วอย่างช่วยไม่ได้
อีกเรื่องที่ทำให้ทงเฮนอนไม่หลับ เขาจูบฮยอกแจไปได้ยังไงกัน เขาไม่ได้คิดอะไรกับฮยอกแจเลยสักนิด แต่กลับไปจูบนานหลายวินาทีจนเกือบเผลอคิดไปว่าฮยอกแจคือคนรักของเขาจริงๆ ทงเฮได้แต่พลิกตัวไปมาอยู่ตลอดทั้งคืน
ทางด้านฮยอกแจที่นอนไม่หลับไม่แพ้กัน ไม่ใช่เพราะคิดมาก แต่กำลังดีใจแบบสุดๆ ไปเลยต่างหาก อะไรก็ดูแปลกใหม่และชวนให้มีความสุขไปเสียทุกเรื่อง
เช้านี้ฮยอกแจตื่นก่อนนาฬิกาปลุกตอนหกโมงตรงจะดังขึ้นซะอีก เขาอาบน้ำฟอกสบู่จนหอมฟุ้ง เลือกเสื้อผ้าที่สวมใส่สบายและเดินไปยังห้องนอนของทงเฮ
ก๊อกๆๆ
“ทงเฮ ตื่นหรือยังน่ะ?” ฮยอกแจเอ่ยถามแล้วเอาหูแนบประตูห้อง เขาเรียกอีกหลายครั้งแต่ทงเฮก็ไม่ยอมตอบออกมา “หรือจะยังไม่ตื่นนะ นี่ก็ยังเช้าอยู่ด้วย”
ฮยอกแจยังคงแก้นิสัยคิดเองเออเองของตนไปไม่ได้ เขาหมุนลูกบิดประตูห้องนอนแล้วเปิดเข้าไปด้านใน พบเตียงนอนว่างเปล่าไร้เจ้าของห้อง แต่บนเตียงมีผ้าห่มขยุกขยุยม้วนกลมอยู่ตรงกลางเตียง
ฮยอกแจพับผ้าห่มและจัดหมอนของทงเฮวางเข้าที่ เสียงแกร๊กของลูกบิดดังขึ้นเบาๆ แต่เข้าไม่ได้ใส่ใจ คนที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็มัวแต่เช็ดผมจนไม่ทันเห็นฮยอกแจเช่นเดียวกัน
“นาย!” เสียงของทงเฮดังขึ้นด้านหลังทำให้ฮยอกแจหันไปโดยอัตโนมัติ
“อ๊ะ! นะ...นาย...โป๊อยู่นี่” ฮยอกแจเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ร่างกายของทงเฮไม่มีอะไรปกปิดไว้เลยสักอย่าง ร่างเล็กหมุนตัวหันหลัง ยืนตัวเกร็งและหลับตาแน่นปี๋ ส่วนทงเฮรีบคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่มาพันส่วนล่างเอาไว้
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เข้ามาในห้องนี้!”
“ก็นายไม่ได้ล็อกประตูไว้นี่นา” ฮยอกแจบอกเสียงสั่นๆ อย่างบังคับไม่ได้
“มันไม่สำคัญว่าฉันจะล็อกประตูหรือเปล่า แต่ฉันสั่งนายไปแล้วว่าห้ามเข้าห้องนี้”
“ก็...ก็...”
“แต่นายก็ยังเข้ามาเป็นครั้งที่สอง” ทงเฮย่างสามขุมมาหาฮยอกแจแล้วกระชากแขนเรียวให้หันกลับไปมอง ฮยอกแจเบนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่แน่ใจว่าทงเฮยังเปลือยเหมือนเดิมหรือมีผ้ามาคลุมส่วนลับไว้แล้ว
“แล้วทำไมนายไม่ล็อกประตูไว้ล่ะ?” ฮยอกแจยังคงถามซื่อ
“ฉันอยู่บ้านคนเดียว ทำไมต้องล็อก?”
“แต่ตอนนี้นายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว” ฮยอกแจบอกเสียงอ่อยๆ ทงเฮเดินเข้ามาประชิดอีกก้าวหนึ่งจนฮยอกแจไม่มีทางเลือก เขาถอยหลังไปเรื่อยๆ จนแผ่นหลังบางชนกับผนัง ทงเฮได้โอกาสยกมือเท้าผนังราวกับขังไม่ให้ฮยอกแจหนีไปไหน
“แล้วยังไง นายทำในสิ่งที่ฉันสั่งห้าม หรือว่า...นายคิดลามกจะเข้ามาทำอะไรฉัน?” ทงเฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนหยดน้ำแพรวพราวที่เกาะอยู่ตามไรผมของเขาหยดใส่หน้าผากฮยอกแจ
ฮยอกแจจ้องมองทงเฮตาแป๋ว ขนาดเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ยังดูหล่อได้ขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรทงเฮก็ดึงดูดฮยอกแจมากๆ เลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทงเฮเอาแต่จ้องหน้าฮยอกแจโดยไร้ซึ่งคำพูด
ทั้งคู่สบตากันในความเงียบ เหมือนว่าริมฝีปากของทงเฮจะเข้ามาใกล้หน้าผากฮยอกแจมากขึ้นเรื่อยๆ ทีละนิดโดยที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว ฮยอกแจหลุบตาต่ำลง หัวใจเต้นตึกตักเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
แล้วเสียงโทรศัพท์ของทงเฮก็ดังขึ้น...
ทงเฮผละออกไปรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“คยูฮยอน ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ อีกครึ่งชั่วโมงจะออกไปรับนะ จ้ะ แล้วเจอกัน”
Talk with Lee Seen
ผ่านไปสองตอน คยูฮยอนก็ยังไม่ออก
แฟนวอนคยูทั้งหลาย พบกับวอนคยูตอนหน้านะค้า...
มาตอนละนิดตอนละหน่อยเพราะพยายามจะอัพให้ได้ทุกวัน
ช่วยติดตามและชอบฟิกเรื่องนี้กันเยอะๆ นะค้า...
ความคิดเห็น