คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : chapter 21 อีกแล้วนะซองมิน feat.Kim Hyunjoong
การที่ของรักที่เราทำหายไปจะกลับคืนมานั้นมีความเป็นไปได้น้อยมากขนาดที่ว่าออกไปหาซื้อของชิ้นใหม่ยังจะง่ายเสียกว่า หากแต่ความเป็นไปได้ที่น้อยนิดนั้นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะกลายเป็นความจริงไม่ได้ไม่ใช่เหรอ เหมือนกับฮยอกแจที่ได้พบกับพี่ฮยอนจุงอีกครั้ง
...เหมือนเจอของชิ้นสำคัญที่ทำหล่นหายไปเมื่อสิบปีก่อน
“พี่ฮยอนจุงโตแล้ว ล...หล่อจังเลยนะครับ”
ร่างบางนั่งกระมิดกระเมี้ยนอยู่ในห้องนั่งเล่น มือเรียวที่ปกติแล้วไม่เคยจะใส่ใจกับมัน ในเวลานี้กลับอยู่ไม่สุข ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางมือไว้ตรงไหนดี ฮยอนจุงที่สังเกตเห็นจึงทำท่าจะเอื้อมไปกุมเอาไว้ ทว่าลูกชายคนโตของบ้านก็เดินเสียงตึงตังลงบันไดมาเสียก่อน ฮยอกแจจึงรีบเด้งตัวยืนขึ้นแล้ววิ่งไปเกาะแขนพี่ชายในทันที
“ช็อกโก้ฮะ~ ฮยอกแจเจอของเล่นแล้วน้า...”
“หืม?”
คนแก้มป่องแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องทั้งๆ ที่แอบมองน้องชายกับเพื่อนเก่าคนนั้นตั้งแต่ทั้งคู่คุยกันอยู่ที่รั้วหน้าบ้านแล้ว ฮยอกแจที่ไม่รู้อะไรเลยเบี่ยงตัวหลบให้พี่คิบอมของเขาเห็นพี่ฮยอนจุง คนที่ฮยอกแจบอกว่าเป็นของเล่น คนที่ถูกกล่าวถึงจึงยกมือขึ้นมาทักทายอย่างวางมาด
“เป็นไงบ้างคิบอม ไม่เจอกันนานเลยนะ ดูเหมือนว่านายจะเปลี่ยนบุคลิกของตัวเองไปใช่ไหมเนี่ย?”
“ฉันเหรอ? ก็เหมือนเดิมนี่ นายต่างหากที่เปลี่ยน”
คิบอมตอบกลับเพื่อนรักพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาบ้าง โดยมีฮยอกแจน้องชายที่น่ารักนั่งแปะอยู่ข้างๆ ไม่ต่างจากปลิง
...แต้ถ้ามีปลิงน่ารักๆ แบบนี้มาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา คิบอมขอยอมให้เลือดหมดตัวไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ
“พี่ฮยอนจุงไม่เปลี่ยนซักหน่อย ช็อกโก้พูดอะไรก็ไม่รู้ พี่ฮยอนจุงน่ะยังใจดีกับฮยอกแจเหมือนเดิมเลย”
“แล้วพี่ไม่ใจดีกับตัลกีหรือไง?”
“อ่า~ นั่นมันไม่เหมือนกันนี่นา ก็...”
“ก็พี่อยู่กับตัลกีทุกวัน ตัลกีคงเบื่อพี่แล้วใช่ไหมล่ะ?”
“พี่น้องคู่นี้เป็นอะไรกัน พูดประชดประชันอย่างกับเป็นแฟนกันแน่ะ ถ้าฉันไม่รู้ใจฮยอกแจ ฉันคงคิดว่าฮยอกแจนอกใจฉันแล้วนะเนี่ย”
คำพูดของฮยอนจุงทำเอาสองพี่น้องปิดปากเงียบทันที ใบหน้าใสของคนเป็นน้องแดงระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากพี่ หากแต่วงแขนแกร่งก็รีบกระชับอ้อมกอดของน้องชายไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“ก็เราเป็นแฟนกันจริงๆ นี่นา”
“พี่ชาย...”
ดวงตากลมโตของฮยอกแจเบิกโพลงขึ้นมาทันทีเมื่อพี่ชายพูดแบบนั้น แต่แขกคนสำคัญของบ้านกลับเห็นว่านี่เป็นเรื่องโจ๊กที่คิบอมพูดเพื่อสร้างบรรยากาศเท่านั้น โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าสายตาของคิบอมเวลาที่ทอดมองออกไปนั้นหยุดอยู่ที่ใคร
“พี่ฮยอนจุง ฮยอกแจอยากดื่ม...”
“ใช่อันนี้หรือเปล่าน้า...”
“อ๊า~ นมรสสตรอเบอร์รี่ ขอบคุณนะฮะ ฮยอกแจไม่เคยเห็นยี่ห้อนี้มาก่อนเลย พี่ฮยอนจุงซื้อมาจากสเปนเหรอ? ว้าว!! ดีจังเลยฮะ ฮยอกแจชอบมันจริงๆ เลย”
เสียงร่าเริงของน้องชายทำให้คิบอมค่อยๆ เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้ง คำพูดที่ว่าเขาและน้องเป็นของกันและกันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วใช่ไหม ความรู้สึกที่คิบอมพยายามจะสื่อให้น้องได้รับรู้ มันจะไม่มีอีกแล้ว เมื่อฮยอกแจกำลังดีใจกับคนสำคัญคนนั้น คนที่ทิ้งฮยอกแจไปเมื่อสิบปีก่อน
‘พี่ฮยอนจุงต้องกลับมาหาฮยอกแจนะฮะ’
‘พี่ยังตอบไม่ได้’
‘ช็อกโก้~ ช็อกโก้ช่วยพูดกับพี่ฮยอนจุงให้ฮยอกแจหน่อยสิฮะ บอกเขาว่าให้กลับมาหาฮยอกแจด้วย บอกพี่ฮยอนจุงว่าฮยอกแจจะรอเขากลับมาเล่นด้วยกันอีก ช่วยฮยอกแจนะฮะพี่คิบอม’
ดวงตาสีนิลค่อยๆ ปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน เขาจำใบหน้าของน้องชายที่น่าสงสารในวันนั้นได้ดี ฮยอกแจเขย่าแขนของเขาอย่างแรงเพื่อให้เขาไปบอกกับฮยอนจุงว่าฮยอกแจจะรอ ในตอนนั้นร่างสูงโมโหเพื่อนคนนี้มากๆ โมโหที่ฮยอนจุงไปสเปนโดยไม่ให้เวลาเขากับน้องชายทำใจเลยสักนิด และโมโหที่ฮยอนจุงทำให้ฮยอกจแจของเขาต้องเสียน้ำตา
-- My Brother , My Love --
“ถ้าไม่มีเรื่องกลุ้มใจ มึงก็คงจะไม่นึกถึงกูเลยใช่ไหมไอ้ยุนโฮ”
ยองอุนพ่นคำหยาบคายใส่โทรศัพท์มือถืออย่างหัวเสีย ในขณะที่ปล่อยให้ลูกชายสุดที่รักนั่งพูดคุยกับตุ๊กตากระต่ายสีชมพูไปเรื่อยๆ ก็เพราะเพื่อนตัวดีของเขาน่ะสิ โทรศัพท์มาหาทีไรก็ไม่พ้นมีเรื่องให้ช่วย และคืนนี้ก็ไม่ยอมบอกซะด้วยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
[มึงต้องมาหากูก่อน เรื่องนี้มันสำคัญมากๆ เลยนะเว้ยยองอุน ถ้ามึงไม่มา มึงเลิกคบกับกู...]
“ไอ้บ้านี่!! เอะอะก็ตัดเพื่อนกับกูตลอดเลย แล้วลูกกูล่ะ มึงจะให้กูกระเตงลูกไปหามึงหรือไง?”
[แค่มึงตอบกูว่าจะมาหรือไม่มา]
“ทำอย่างกับมึงมีทางเลือกให้กูเยอะนักแหละ”
[มา หรือ ไม่มา?]
“ป่าป๊าอยากไปหาเพื่อนก็ไปเถอะฮะ น้องมินก็เป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ที่แสนจะน่ารักคนหนึ่งเท่านั้น ถ้ามีโจรบุกเข้ามาในบ้านเมื่อไร น้องมินก็คงจะต้องถูกมันจับตัว และบางทีมันก็อาจจะข่มเหงน้องมิน รวมถึงขืนใจน้องมินด้วย แค่นั้นเองฮะ...ป่าป๊าไม่ต้องเป็นห่วงเล้ย!!”
ประโยคสุดท้ายถูกยกเสียงสูงเพื่อให้ป่าป๊ารู้ได้แน่ชัดว่าลูกชายตัวเล็กของเขากำลังพูดประชดอยู่ อุ้งมือหนาถือโทรศัพท์ด้วยเมื่อที่สั่นเทา คนหนึ่งก็เพื่อนรัก คนหนึ่งก็ลูกชาย จะทำยังไงกับชีวิตดีวะเนี่ย
...แต่จะว่าไปแล้ว ไปหายุนโฮเพื่อปรึกษาปัญหาหัวใจของตัวเองก็น่าจะดีเหมือนกัน
“ป่าป๊าไปเถอะฮะ น้องมินมีเพื่อนอยู่ด้วยแล้วล่ะ!!”
“จริงๆ เหรอลูก ป่าป๊าไปแล้วน้องมินจะมีเพื่อนมาอยู่ด้วยจริงๆ น่ะเหรอ ใครล่ะ?”
“ต่ายชมพู”
ลุงหมีเอามือกุมขมับแทบไม่ทัน ก็ต่ายชมพูเป็นมนุษย์ที่ไหนกันล่ะ ถ้ามีโจรบุกเข้ามาในบ้านอย่างที่ลูกชายว่าจริงๆ ต่ายชมพูคงจะแปลงร่างมาช่วยลูกชายของเขาได้ใช่ไหม เฮ้อ...มันช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี
[ว่าไงไอ้ยองอุน ตกลงมึงจะมาไหม?]
“น้องมินไปหาลุงยุนโฮกับป่าป๊านะลูก”
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นคำขู่บังคับมากกว่าคำเชิญชวนซะอีก แต่ในที่สุดแล้วลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ซ้ำยังรีบกุลีกุจอไปหยิบตระกร้าขวดนมและหมอนใบเล็กๆ ใส่ตระกร้าติดตัวไปด้วย เผื่อหลับที่บ้านของลุงยุนโฮ จะได้ให้ป่าป๊าอุ้มกลับมาได้เลย
“ลุงยุนโฮมีปัญหาชีวิตอีกแล้วเหรอฮะป่าป๊า?”
เด็กน้อยถามขณะที่นั่งอยู่ยนรถแล้วกอดต่ายชมพูไว้แน่น โดยมืออีกข้างหนึ่งก็ควานหาขวดนมมายัดใส่ปากเล็กๆ เอาไว้
“ป่าป๊าก็ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ยอมบอกป่าป๊าเลยอ่ะ”
“ป่าป๊านี่พูดไม่เพราะเลย เรียกลุงยุนโฮว่า ‘มึง’ แถมลับหลังก็ยังเรียกลุงยุนโฮว่า ‘มัน’ อีก”
“ก็เพราะว่าป่าป๊ากับลุงยุนโฮสนิทกันมากๆ ยังไงล่ะครับ เราก็เลยพูดจาหยาบคายกันได้”
“แล้วน้องมินกับป่าป๊ายังไม่สนิทกันเหรอฮะ?”
“ทำไมเราจะไม่สนิทล่ะ ป่าป๊าเป็นพ่อของน้องมิน ป่าป๊าสนิทกับน้องมินมากกว่าลุงยุนโฮซะอีก”
“งั้นน้องมินเรียกป่าป๊าว่า ‘มึง’ ได้ใช่ไหมฮะ?”
“ไม่ได้ฮะ เป็นเด็กพูดแบบนี้ไม่ได้ มันไม่น่ารัก”
“ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!!”
ซองมินพ่นลมออกทางปากด้วยความเซ็ง ผู้ใหญ่นี่มีอะไรลึกลับซับซ้อนจังเลย เวลาจะคุยกันก็ต้องคุยด้วยภาษาแปลกๆ ที่เด็กไม่เข้าใจ ถ้าน้องมินโตเมื่อไรนะ น้องมินจะพูด ‘กู-มึง’ กับป่าป๊าบ้าง อา...จะว่าไปแล้วก็อยากโตเร็วๆ จัง น้องมินจะได้แต่งงานกับคยูฮยอนซักที
“อ๊ะ!! นั่นฮยอกแจนี่นา”
ก่อนที่ความคิดของซองมินจะเลยเถิดไปไกลกว่านี้ นิ้วเล็กๆ ก็ชี้ไปที่มินิมาร์ทแถวนั้น ฮยอกแจกับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่พี่คิบอมกำลังเดินหัวเราะคิกคักกันออกมาจากร้าน เห็นแล้วน่าจะโทรศัพท์ไปฟ้องพ่อของฮยอกแจ ฮยอกแจจะได้โดนตีร้องไห้ขี้มูกโป่งไปเลย
...เฮ้อ~ ฮยอกแจเป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมถึงรีบร้อนอยากมีความรักจังเลยนะ
-- My Brother , My Love --
“เพื่อนเวร ให้กูถ่อมาตั้งไกล แถมยังต้องกระเตงลูกมาอีก มานั่งแดกเหล้าชิลๆ กับมึงเนี่ยนะ”
“ไม่เจอกันตั้งนาน มึงทักทายเพื่อนแบบนี้เหรอวะ”
“เออ!!”
“ป่าป๊าพูดไม่เพราะอีกแล้ว!!”
ยองอุนต้องสงบเสงี่ยมราวกับมีเขามีภรรยามาคุมถึงที่ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ เพื่อนที่หน้าเหมือนหมี โดยสายตาก็สอดส่องไปรอบๆ ด้วยว่ายังมีใครอยู่ในนี้อีกหรือเปล่า
“มึงมองหาเหี้ยเหรอ?”
“ลุงยุนโฮพูดหยาบคายที่สุด น้องมินทนฟังไม่ได้”
เด็กน้อยหน้ายู่ใส่เจ้าของบ้านพลางเอามือปิดที่หูอย่างรับไม่ได้ ป่าป๊าจึงลูบหัวกลมๆ ด้วยความเอ็นดู ต่างจากยุนโฮที่แทบจะแยกเขี้ยวใส่ลูกของเพื่อนอยู่แล้ว
“น้องมินไปหาที่นอนก่อนลูก เดี๋ยวป่าป๊าดื่มกับเพื่อนเสร็จแล้วป่าป๊าจะพากลับ”
“ถ้าป่าป๊าดื่มหนัก ป่าป๊าก็ต้องเมาเละตุ้มเป๊ะ แล้วใครจะพาน้องมินกลับบ้านล่ะ พรุ่งนี้น้องมินมีเรียนแต่เช้านะ ป่าป๊าอยากให้น้องมินเรียนเก่งๆ และสอบเข้าแพทย์ได้ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงทำตัวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับน้องมินแบบนี้ล่ะ ต่ายชมพูยังน่ารักกว่าป่าป๊าซะอีก”
เจ้าลูกชายตัวเล็กบ่นซะยืดยาว ยุนโฮทนไม่ไหวจึงจับเด็กน้อยขึ้นบ่าแล้วยัดใส่ห้องนอนของตัวเองพลางล็อกประตูแน่น เด็กอนุบาลจึงทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าผู้ใหญ่สองคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ข้างนอกจะเดินมาเปิดประตูให้เลยสักนิด จนเวลาผ่านไปซักพักเสียงก็เงียบลง ยองอุนและยุนโฮจึงเข้าใจว่าเด็กน้อยคงง่วงและนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนุ่มของยุนโฮไปแล้ว
-- My Brother , My Love --
“เราแอบออกมาข้างนอกกันสองคน คิบอมจะไม่โกรธเอาเหรอ?”
ฮยอนจุงแกะน้ำผลไม้ก่อนจะส่งไปให้ฮยอกแจ ซึ่งมือเล็กๆ ก็สั่นระริกขณะที่รับขวดน้ำมาถือไว้ในมือ พลางสายตาก็ช้อนขึ้นไปมองพี่ชายอีกคนด้วยท่าทีขวยเขิน
“ท...ทำไมช็อกโก้จะต้องโกรธพวกเราด้วยล่ะฮะ?”
“ก็พี่พาน้องชายสุดที่รักของเจ้าชายน้ำแข็งมาด้วย คิม คิบอม...หวงน้องจะตาย!!”
“ถ้าเป็นพี่ฮยอนจุง ช็อกโก้คงไม่ว่าหรอกฮะ แล้วอีกอย่าง...ฮยอกแจก็เต็มใจออกมากับพี่ฮยอนจุงเอง พี่ฮยอนจุงไม่ได้บังคับฮยอกแจซะหน่อย”
คำตอบที่ตรงไปตรงมาทำเอาคนฟังยิ้มแป้น ฮยอกแจรักรอยยิ้มนี้จังเลย รอยยิ้มที่หายไปนานถึงสิบปี รอยยิ้มแบบนี้จะกลับมาหาฮยอกแจแล้วสินะ ทว่าในใจลึกๆ ของคนตัวเล็กไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองอาจจะมีผลต่อความรู้สึกของใครบางคน ใครคนนั้นที่แอบมองน้องชายของตัวเองมาตลอดคงจะเศร้าใจมากๆ ที่ได้ฟังคำพูดนี้ หากแต่ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ทำให้ฮยอกแจรู้สึกเอะใจขึ้นมาแม้แต่นิด
“ว่าแต่...ทำไมฮยอกแจถึงเรียกคิบอมว่า ‘ช็อกโก้’ ล่ะ?”
“ก็เพราะช็อกโก้ชอบดื่มนมรสช็อกโกแลตฮะ ส่วนฮยอกแจก็ชอบดื่มนมรสสตรอเบอร์รี่ ก็เลยถูกเรียนว่า ‘ตัลกี’ ไง”
“อ่อ...อย่างนี้นี่เอง แล้วถ้าพี่ชอบฮยอกแจล่ะ ฮยอกแจจะเรียกพี่ว่าอะไรเหรอ?”
“เอ่อ...”
คำถามที่ดูเหมือนจะเล่นๆ แต่ใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้นี่สิทำเอาฮยอกแจใจสั่นพิกล ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรออกไป พี่คิบอมก็วิ่งถือโทรศัพท์ออกมายื่นให้เสียก่อน ราวกับจงใจ...ฮยอกแจลืมบทสนาก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท มือเรียวรับโทรศัพท์มาจากพี่ชายก่อนจะเอียงหัวด้วยความแปลกใจ
...โทรศัพท์บ้าน?
“ยอโบเซโย”
[ฮยอกแจ...ป่าป๊าเลวที่สุดเลยอ่ะ นายต้องช่วยฉันนะ!!]
“เอ๋? นั่นใครน่ะ?”
เพราะเสียงที่ดังลอดมาจากโทรศัพท์บางเบาราวกับเสียงกระซิบ ฮยอกแจจึงไม่อาจรู้ได้ว่าคนที่โทรศัพท์มาหาเขาเป็นใคร ขาเรียวเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับพี่ชายที่แทบจะเดินขนาบข้างเพื่อกันท่าอดีตเพื่อนสนิทจากน้องชาย กันท่าไม่ต่างจากสุนัขที่หวงก้างที่คิดว่าเป็นตัวเอง
...หากว่าก้างอย่างฮยอกแจไม่สามารถเข้าไปอยู่ในกระเพาะอาหารของคิบอมได้ คิบอมก็ขอมองดูก้างชิ้นนี้อยู่ใกล้ๆ ไม่ได้เหรอ
[ฉันอี ซองมินไง!!]
“อีกแล้วนะซองมิน ทำไมจะต้องโทรศัพท์เข้าเบอร์ของพี่คิบอมด้วย”
[อย่าเพิ่งพูดมากในเวลาแบบนี้ได้ไหม มาช่วยฉันหน่อย]
“ห๊ะ!! จะให้ไปช่วยเหรอ? ทำไมล่ะ?”
เหมือนฮยอกแจจะไม่อยากสนทนากับปลายสายซักเท่าไร แต่เมื่อเสียงสะอื้นค่อยๆ ดังลอดมา ฮยอกแจก็แทบจะใจอ่อนทันที ก็ซองมินเป็นแค่เด็กอนุบาลเองนี่นา เป็นเด็กอนุบาลที่เป็นเพื่อนกับเขา ถึงแม้จะพูดจาแก่แดดไปหน่อยก็เหอะ วันนี้จะไม่นับถึงความ่าหมั่นไส้นี้ก็แล้วกัน
[มารับเดี๋ยวนี้เลยนะ วันนี้ฉันจะไปนอนที่บ้านของนาย]
หลังจากที่บอกสถานที่ดื่มเหล้าของป่าป๊าอย่างวกไปวนมาเรียบร้อยแล้ว เด็กอนุบาลซองมินก็ยื่นคำขาดกับเพื่อนสนิทข้างบ้านทันที ฮยอกแจกัดริมฝีปากแน่นจนพี่ชายต้องยื่นนิ้วมาจิ้มที่แก้มตอบของน้องเพื่อไถ่ถามว่าคุยอะไรกับซองมินไปบ้าง
“ฉันไปไม่ได้หรอก มันดึกแล้ว พ่ออาจจะทำโทษฉัน...”
[ก็ให้ผู้ชายหล่อๆ คนนั้นพาออกมาสิ เร็วๆ เลยนะ จำชื่อไว้...บ้านของลุงหมียุนโฮ]
เสียงตะโกนที่ดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำให้คิบอมชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ทันที คนที่ยิ้มออกมาได้ก็เห็นจะมีแต่ฮยอนจุงที่ถูกเด็กน้อยเสียงใสเอ่ยชมว่าหล่อ คิบอมทำท่าจะเดินขึ้นไปอ่านหนังสือบนห้องนอนอีกครั้ง มือหนาแย่งโทรศัพท์มาจากมือของน้องชายราวกับโกรธเคือง หากแต่เสียงของฮยอนจุงก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวพี่พาฮยอกแจไปก็ได้ คุณลุงคงไม่ว่าอะไรหรอก”
“จริงเหรอฮะ?”
“งั้นฉันไปด้วย!!”
คนที่ทำท่าจะเดินขึ้นไปบนห้องหันหลังกลับมาพูดเสียงดัง พลางมือหนาก็สอดเข้าไปกุมมือของน้องชายอย่างแสดงความเป็นเจ้าของก้างชิ้นโตทันที
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ระหว่างทางไปบ้านยุนโฮ จะเจออะไรกันบ้างนะเนี่ย
ก้างชิ้นโต...คิบอมจะรั้งไว้ได้อีกนานแค่ไหน
ช่วยติดตามด้วยนะคะ
คอมเม้นท์และโหวตให้ด้วยน้า...
ปล.ใกล้จบ Season 1 แล้วค่ะ
ความคิดเห็น