คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : chapter 20 สงสัยจะเป็นโรคจิต feat.Sun Mi & Kim Hyunjoong
“ช็อกโก้...อย่าเพิ่งกลับบ้านได้ไหมฮะ?”
เสียงเล็กๆ บอกคนเป็นพี่ที่กำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน พลางมือน้อยก็ดึงชายเสื้อของพี่ชายเพื่อออดอ้อน คิบอมจึงเลี้ยวจักรยานไปอีกทางทันที ทั้งๆ ที่เขาก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะพาน้องชายที่น่ารักของตัวเองไปที่ไหนในเวลาเย็นๆ แบบนี้
“ทำไมถึงไม่อยากกลับบ้านล่ะ...หือ?”
“ฮยอกแจไม่อยากเจอพ่อ”
“โธ่...ฮยอกแจ”
พี่ชายถอนหายใจกับความขี้กลัวของน้อง ก่อนจะจอดจักรยานไว้ที่สะพานแห่งหนึ่ง ลำธารเล็กๆ หากแต่มีน้ำใสไหลเอื่อยอยู่เบื้องหน้าคงทำให้ฮยอกแจปลดปล่อยความคิดวุ่นวายใจออกไปได้บ้าง
“เวลาที่พ่อดุ ฮยอกแจกลัวจริงๆ นะฮะ”
“ฮยอกแจของพี่ขี้กลัวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ พี่รู้ดี!!”
“มันก็ไม่ใช่ทุกเรื่องซะหน่อย แต่เรื่องทงเฮ...ฮยอกแจมาคิดๆ ดูแล้ว คงเป็นเพราะทงเฮตามฮยอกแจมากเกินไป ฮยอกแจก็เลยเคยชินกับเขา และอยากให้โอกาสเขาเท่านั้น”
“แล้ว?”
“ฮยอกแจจะยังไม่คบกับทงเฮหรอกนะฮะ ฮยอกแจจะยังไม่มีแฟนตอนนี้”
มันก็แค่การที่น้องชายของตัวเองบอกว่าจะยังไม่มีแฟน แต่ทำไมหัวใจของคิบอมถึงได้พองโตและเต้นแรงจนรู้สึกได้แบบนี้นะ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด จนคนเป็นน้องอดที่จะถามไม่ได้
“ช็อกโก้ยิ้มทำไมฮะ?”
“เปล่านี่ ก็เมื่อวานนี้น้องยังบอกว่าจะให้โอกาสทงเฮอยู่เลย แต่พออีกวัน ตัลกีของพี่ก็เปลี่ยนใจง่ายๆ ซะงั้น”
ไม่ได้พูดเปล่า ทว่ามือหนายังเลื่อนมาโอบไหล่ของน้องชายไว้แน่น ผืนน้ำที่ไหลอยู่เบื้องหน้าของเขาทั้งสองคนไม่เคยไหลย้อนกลับมาเลยสักครั้ง ถ้าอย่างนั้นหัวใจของคิบอมก็คงไม่ต่างกับสายน้ำแห่งนี้ เพราะว่าตอนนี้เขาได้หลงรักน้องชายแท้ๆ ของตัวเองไปแล้ว คิม คิบอมไม่มีทางที่จะกลับมารักฮยอกแจแบบพี่น้องเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
“ง...งั้นช็อกโก้ก็หมายความว่าฮยอกแจใจง่ายน่ะสิ”
คนที่ถูกโอบไหล่พูดอย่างตะกุกตะกักเพราะรู้สึกตกใจกับหัวใจของตัวเองที่สั่นไหวแรงขึ้น
“พี่ไม่ได้พูดแบบนั้นนะ”
“ไม่ได้พูดที่ไหนล่ะ เมื่อกี้ฮยอกแจยังได้ยินอยู่เลย”
“ได้ยินว่าอะไร...หือ...หือ?”
ใบหน้าคมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ น้องชายด้วยความเอ็นดู นั่นจึงเป็นสาเหตุให้แก้มตอบของตัลกีตัวน้อยแดงเป็นมะเขือเทศสุก สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของพี่ ฝ่ามือบางจึงทาบลงแก้มป่องเต็มๆ ก่อนจะค่อยๆ ดันให้คิบอมหันหน้าไปทางอื่น
“ว่าไงล่ะ? เมื่อกี้ฮยอกแจได้ยินพี่พูดว่าอะไรบ้าง?”
“อ่า...ช่างมันเถอะฮะ”
สุดท้ายคิบอมก็ต้องเลื่อนใบหน้าออกอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก แถมยังต้องยิ้มเจื่อนๆ เพื่อไม่ให้น้องชายจับได้อีกด้วยว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร มือหนาจับราวสะพานแล้วยื่นตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะป้องปากแล้วตะโกนขึ้น
“ฮยอกแจของพี่คิบอมน่ารักที่สุดในโลก!!”
“ช็อกโก้อ่า~ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ถ้ามีคนมาเห็น...ฮยอกแจอายเขาตายเลย”
“ฮ่าๆ ไม่เห็นจะน่าอายเลย ถ้าฮยอกแจอยากทิ้งความทุกข์ใจไว้ที่นี่ ก็ลองตะโกนบ้างสิ”
“จะดีเหรอฮะ?”
ใบหน้าใสขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าใดนัก แต่ท้ายที่สุดแล้วก็หันซ้ายหันขวาเพื่อมองว่าบริเวณนี้มีใครอยู่อีกไหม ก่อนจะใช้มือป้องปากแบบที่พี่ชายทำเมื่อครู่ ซึ่งพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็แทบจะกลั้นหายใจทันทีเมื่อน้องชายทำแบบนั้น
...ฮยอกแจจะตะโกนเกี่ยวกับเขาบ้างไหมนะ
“พ่อฮะ...พ่ออย่าโกรธฮยอกแจน้า ฮยอกแจรักพ่อนะฮะ!!”
และคิบอมก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง แต่เมื่อหันไปสบตากับน้อง ร่างสูงก็พบว่ามีรอยยิ้มน้อยๆ ระบายอยู่บนใบหน้าใสของน้องชายด้วย แค่นี้ก็คงจะดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าน้องชายของคิบอมไม่เศร้า คิบอมก็จะต้องไม่เศร้าด้วยเช่นกัน
“เรากลับบ้านกันเถอะฮะ”
-- My Brother , My Love --
ซองมินนั่งมุ่ยหน้าอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ลุงหมีตัวโตของเขาที่ปกติแล้วจะต้องรีบบึ่งรถคันใหญ่มารอซองมินตั้งแต่ก่อนที่โรงเรียนจะเลิก แต่นี่จะหกโมงเย็นอยู่แล้ว ซองมินยังต้องนั่งกอดต่ายเน่าๆ รอลุงหมีด้วยความโมโหอยู่เลย และที่แย่ไปกว่านั้นก็เพราะมียัยมนุษย์ต่างดาวรักโลกนั่งอยู่ข้างๆ นี่สิ เพียงแค่ขยับก้นนิดเดียวเท่านั้น ยัยซองมีซอนมีบ้าบออะไรนั่นก็เตรียมจะปล่อยพลังใส่เขาเสียแล้ว
“ซองมินครับ ทำไมวันนี้ป่าป๊าของหนูมารับช้าจังเลย?”
ใบหน้ากลมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ทำไมครูจองซูจะต้องมาถามเพื่อตอกย้ำเขาด้วยนะ ทำไมไม่ถามยัยต่างด้าวที่นั่งข้างๆ ซองมินบ้าง
“ไม่รู้สิฮะ ป่าป๊าไม่ยอมรับโทรศัพท์”
“อ่า...นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย เอาไงดีน้า...”
“แล้วยัยนี่ล่ะฮะ ทำไมคุณครูจองซูไม่ถามเธอบ้าง?”
“จะมายุ่งอะไยกะฉังฮะ?”
มือบางง้างตุ๊กตากระต่ายสีชมพูเตรียมจะฟาดใส่เด็กผู้หญิงผมม้าทันที ทว่าซอนมีก็แยกเขี้ยวใส่เด็กชายอย่างท้าทายเสียก่อน ซองมินจึงคิดได้ว่าเขาไม่ควรจะใช้ต่ายชมพูผู้สูงส่งไปตียัยผมม้านั่น
...เดี๋ยวต่ายชมพูของน้องมินจะเจ็บตัวเปล่าๆ
“ซองมินจะกลับบ้านกับครูไหมล่ะ เดี๋ยวครูให้น้องชายไปส่งก็ได้”
“แล้วซอนมีล่ะฮะ?”
“ซอนมีก็จะไปกับพวกเราเหมือนกันจ้ะ ไปกันเถอะ น้องชายของครูมารอนานแล้ว”
“น้องมินไม่อยากอยู่กับยัยบ้านี่นานเกินสองนาทีเลยจริงๆ”
ปากกลมขมุบขมิบพลางสายตาก็ส่งไปจิกกัดเด็กหญิงผมม้าอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เมื่อซอนมีง้างฝ่ามือขึ้นสูงบ้าง ซองมินก็รีบวิ่งไปเกาะแขนครูจองซูแน่นทันที ซองมินไม่ได้รู้สึกกลัวยัยนี่ซักหน่อย ถึงแม้ว่าจะโดนถลึงตาอยู่บ่อยๆ ก็เหอะ
“เด็กๆ นี่น้องชายของครูนะครับ...ชื่อน้าฮันกยอง”
“น้าฮังกองสวะดีค่ะ”
“ไอ้เจ็กคู่แข่งของลุงหมีนี่เอง น้องมินไม่อยากไปแล้วฮะคุณครู”
“ขึ้นมาเถอะน่าไอ้ขวดนมเน่า ทำไมนายถึงชอบทำตัวมีปัญหาอย่างนี้นะ!!”
ซอนมีระเบิดคำพูดใส่เด็กชายเจ้าของต่ายชมพูเป็นชุด ก่อนที่มือเล็กๆ จะฉุดซองมินให้ขึ้นมานั่งบนรถด้วยกัน ซึ่งเด็กน้อยที่เข้ามาในรถตามแรงฉุดของซอนมีอึ้งเงียบทันที ไม่ใช่เพราะว่าแรงมหาศาลที่เธอฉุดเขามาเมื่อครู่หรอก แต่เป็นเพราะเมื่อครู่ซอนมีพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำต่างหากล่ะ
...ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นยังไงกันแน่
“คุณครูจองซูรู้จักบ้านของน้องมินใช่ไหมฮะ?”
“แน่นอน!! ครูรู้บ้านของนักเรียนทุกคนเลย”
“งั้นน้องมินหลับแล้วนะฮะ”
พูดจบก็หลับตาพริ้มลงไปอย่างรวดเร็วทันที แพรขนตานุ่มสีดำขลับทำให้ซอนมีลอบมองอยู่บ่อยครั้ง ตอนแรกที่เธอเห็นซองมิน เธอก็คิดว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะอัธยาศัยดีซะอีก แต่ทำไมทุกคนที่ซองมินพูดกับเธอถึงไม่ดีเอาซะเลยนะ และบางครั้งก็ดูเหมือนกับซองมินหวงเพื่อนๆ ในกลุ่มด้วยยังไงก็ไม่รู้
...เพราะฉันหึงคยูฮยอนน่ะสิยัยบ้าเอ๊ย เธอเคยรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย นอกจากลูกโลกที่ถือไว้น่ะ
...แล้วนายเคยรักใครนอกกว่าต่ายชมพูเน่าๆ กับขวดนมบูดของตัวนายไหมล่ะ
...ฉันพูดชัดกว่าเธอก็แล้วกัน
...เชื่อไหมล่ะ? ฉันมีรอยหยักของสมองมากกว่านาย
สุดท้ายทั้งสองคนก็เข้าสู่ห้วงนิทราหลังจากที่ใช้พลังจิตสื่อสารกันอยู่นานหลายนาที จนเวลาล่วงเลยไปสักพัก ซองมินก็สะลึมสะลือขึ้นมา แต่ก็พบว่าด้านข้างของตัวเองไม่มีซอนมีอยู่แล้ว จนกระทั่งครูจองซูทำท่าจะอุ้มเด็กน้อยลงจากรถยนต์
“น้องมินตื่นแล้วฮะ!!”
“ถึงบ้านของซองมินแล้วครับ อย่าลืมต่ายชมพูกับขวดนมไว้บนรถน้า...”
เด็กน้อยใช้หลังมือขยี้ตาอย่างรุนแรง ก่อนจะชะโงกหน้าไปมองคนขับรถส่วนตัวของคุณครูคนสวย เมื่อฮันกยองเห็นเด็กน้อยทำอย่างนั้นจึงหันมายิ้มให้ แต่ก็ไม่อาจรู้ทันความร้ายกาจของอี ซองมินซะแล้ว
“อ๊าก!! เด็กเปรต...แกมาหยิกแก้มฉันทำไมวะ?”
ซองมินกระโดดลงมาจากรถหลังจากที่เขาทำโทษคนที่มายุ่งกับครูจองซูเรียบร้อยแล้ว จองซูซึ่งรู้สึกตกใจกับเสียงร้องของลูกพี่ลูกน้องของตัวเองจึงวิ่งมาดูแลเด็กนักเรียนของตัวเองทันที
“ซองมินเป็นไรไหมจ๊ะ?”
“เปล่าฮะ...แต่น้องมินแค่อยากจะเตือนครูจองซูว่าผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะสมกับครูจองซูเท่าลุงหมีของน้องมินเลยแม้แต่ขี้ฝุ่นที่ติดอยู่ปลายรองเท้า เขาไม่รักเด็ก ไม่หล่อ แถมยังหน้าเหมือนคนต่างด้าวด้วย!!”
“ต...แต่...น้าฮันกยองเขาเป็นแค่...”
“น้องมินเข้าบ้านก่อนนะฮะครูจองซู เดี๋ยวจะต้องไปทำโทษลุงหมีขี้ลืมซะหน่อยแล้ว”
พูดจบก็กระโดดโหยงเหยงเข้าไปในบ้านอย่างสบายใจทันที ทิ้งให้ครูจองซูยืนกลืนคำพูดที่จะแก้ตัวกับเด็กน้อยเมื่อครู่ไปอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากที่ซองมินลงโทษป่าป๊าของเขาเสร็จแล้ว เด็กน้อยจะต้องพูดถึงเรื่องระหว่างเขากับฮันกยองแน่ๆ เลย แล้วเมื่อไรครูจองซูจะได้แก้ตัวกับยองอุนสักทีนะ
...เฮ้อ~ หัวใจของคนเรามันช่างลึกลับซับซ้อนจริงๆ เลย เวลาที่จองซูอยู่กับใคร เขาก็ใจเต้นกับคนนั้น แล้วอีกนานแค่ไหนกันนะที่เนื้อคู่ประตูถัดไปของจองซูจะปรากฎตัว
-- My Brother , My Love --
เมื่อเข้ามาในบ้าน ฮยอกแจก็จับมือพี่ชายไว้แน่น เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากพ่อยังติดใจกับคำพูดของฮยอกแจเมื่อวานนี้ พ่อจะยังตีฮยอกแจอีกไหมนะ ภายในบ้านดูอึมครึมวังเวงจนร่างบางรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก จนเมื่อถึงห้องรับแขกก็ต้องผงะขึ้น
“ฮยอกแจ!!”
“พ...พ่อฮะ คือเรื่องเมื่อวานนี้ ฮยอกแจไม่...”
“พ่อไม่ได้ว่าอะไรลูกซักหน่อย มานั่งด้วยกันสิ คิบอมก็ด้วย มานั่งคุยกันตรงนี้สิลูก”
ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็ต้องเดินไปนั่งข้างๆ พ่อและน้องชายที่โซฟา รอยยิ้มของพ่อทำให้คิบอมเชื่อว่าพ่อจะไม่ตีน้องของคิบอมอีกแล้ว
“ดวงตาลูกของพ่อแดงก่ำแบบนี้ กลัวพ่อมาเลยเหรอลูก!!”
ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก โพรงจมูกรู้สึกแสบร้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และดวงตาก็เจ็บไปหมดราวกับน้ำตาจะหลั่งไหลออกมาได้ทุกเมื่อ เพราะเพียงพ่อใช้มือหนาลูบผมของเขาเบาๆ แค่นั้นฮยอกแจก็แทบจะดีใจจนกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
...บางทีคำตะโกนที่สะพานอาจจะเป็นดั่งคำอธิษฐานที่ช่วยให้พ่อหายโกรธฮยอกแจก็ได้
“พ่อขอโทษนะ พ่อจะลืมเรื่องที่ฮยอกแจพูดเมื่อวานให้สนิท แต่...”
“ฮะ?”
“ลูกต้องสัญญากับพ่อได้ไหมว่าจะทำตัวร่าเริงเหมือนเดิม จะเป็นลูกฮยอกแจที่สดใสของพ่อกับแม่ และเป็นน้องฮยอกแจที่น่ารักของพี่คิบอม ทำได้ไหมลูก?”
“ทำได้สิฮะ ฮยอกแจทำได้อยู่แล้ว!!”
ในที่สุดฮยอกแจก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข คนเป็นพ่อดึงลูกไปโอบกอดไว้อย่างแนบแน่น พร้อมกับคิบอมที่ลูกยื่นมือไปลูบศีรษะกลมของน้องอย่างเอ็นดู ขนาดแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวยังโผล่หน้ามายิ้มให้ลูกชายคนโตอย่างสบายใจเลย
ถึงพ่อจะดุ ถึงพ่อจะตีฮยอกแจ แต่ฮยอกแจก็รู้แล้วว่าพ่อทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร...
-- My Brother , My Love --
วันต่อมาฮยอกแจกลับมาจากโรงเรียนด้วยท่าทางที่เหน็ดเหนื่อย พี่คิบอมรีบขึ้นไปทำการบ้านและอ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่น้องชายกลับอยากจะดื่มนมรสสตรอเบอร์รี่สักกล่อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อนมที่ได้มาเป็นของรางวัลตั้งแต่ประกวดฟลาวเวอร์บอยก็หมดเกลี้ยงไปตั้งหลายวันแล้ว ร่างบางจึงนั่งหงอยจุ้มปุกอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านเพียงลำพัง
“ขอโทษนะครับ นี่ใช่บ้านของคุณลุงคิมหรือเปล่า?”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายผมสีทองจัดจ้านคนหนึ่งที่เกาะรั้วบ้านของเขา ใบหน้าเรียวไม่ต่างจากผู้หญิงเลย แถมดวงตายังมีเสน่ห์จนฮยอกแจรู้สึกประหลาด ทำไมเขาถึงคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้จังเลยนะ ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกสักที
“น้องครับ ได้ยินพี่พูดหรือเปล่า?”
“ค...ครับ?”
เจ้าของบ้านคนเล็กยืนขึ้นพลางปัดหญ้าที่ติดอยู่ตามก้นออกอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปที่รั้วบ้านเพื่อสนทนากับผู้ชายคนนี้
“นี่ใช่บ้านของคุณลุงคิมหรือเปล่า?”
“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณไม่รู้เลยเหรอว่าคนที่มีนามสกุลคิมในประเทศเกาหลีใต้มีเป็นแสนๆ คน เพราะฉะนั้นฉันก็คงจะตอบได้แค่ว่านี่เป็นบ้านของคุณลุงคิมพ่อของฉัน แต่ไม่รู้ว่าเป็นบ้านของคุณลุงคิมที่คุณกำลังตามหาอยู่หรือเปล่า”
ฮยอกแจไม่ได้พูดจาเจื้อยแจ้วแบบนี้มานานแล้ว คนตัวเล็กก็รู้สึกสับสนกับตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงไม่รู้สึกเลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา และแทนที่ชายแปลกหน้าคนนั้นจะโมโหกับคำพูดของฮยอกแจ เขากลับไม่ว่าอะไรเลยสักนิด แถมยังส่งยิ้มมาให้เจ้าของบ้านด้วยความทะเล้นอีกด้วย
“ยิ้มอะไรของคุณ?”
“เปล่าซักหน่อย ก็แค่ฉันไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแล้ว พอมาเจอนายก็เลยอยากยิ้มอีกครั้ง”
“สงสัยจะเป็นโรคจิต!!”
คนที่กำลังหงุดหงิดเพราะอยากดื่มนมรสสตรอเบอร์รี่ส่ายหัวอย่างปลงๆ ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ พลางหันหลังทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน หากแต่คอเสื้อตัวโปรดก็ถูกชายคนนั้นรั้งกลับมาได้เสียก่อน
“ช็อกโก้~ ช่วยฮยอกจ...”
“ฮยอกแจ...จำพี่ไม่ได้เหรอ?”
“หืม? ทำไมคุณถึงรู้จักชื่อของฮยอกแจด้วยล่ะ?”
“ก็พี่เป็น...”
“อ้าว!! คิม ฮยอนจุง กลับมาจากสเปนตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก?”
“พะ...พี่ฮยอนจุงเหรอ?”
ฮยอกแจพูดตะกุกตะกักในทันทีเมื่อพ่อเดินออกมานอกบ้านแล้วเอ่ยทักทายผู้ชายแปลกหน้าคนนี้อย่างสนิทสนม และเมื่อหันกลับไปมองอีกครั้ง เรื่องราวเก่าๆ ที่เคยมีความทรงจำร่วมกับผู้ชายคนนี้ก็ค่อยๆ พรั่งพรูออกมาจากความความคิดจนน้ำตาอุ่นไหลออกมาจากดวงตาสวย
...กลับมาได้สักทีนะพี่ฮยอนจุงของฮยอกแจ
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
ฮยอนจุงโผล่มาอีกคนแล้ว ตอนหน้ามาฟังเรื่องราวของทั้งคู่กันนะคะ
ส่วนหนูซอนมีผู้ซึ่งมีความลับเยอะเหลือเกิน เธอมาจากไหนและเป็นใครกันแน่
ติดตามตอนต่อไปค่า...
ควรจะเม้นท์!!!!!!!!
ความคิดเห็น