คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
อี ฮยอกแจลากกระเป๋าใบโตขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เขาจะอยู่บ้านของทงเฮในเฉพาะส่วนที่ทงเฮอนุญาต ขอเพียงได้ใกล้ชิดกับคนที่เขาหลงรักมาตลอดเท่านั้น
ทงเฮคนโง่ คงดูละครมากไปจนคิดถึงแต่เรื่องการคลุมถุงชนหรือไง ไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะเป็นคนขอร้องให้ผู้ใหญ่ไปทาบทามให้น่ะ
แต่จะว่าไป...เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็คงจะเหนือความคาดหมายไปบ้างแหละ
ถ้าเป็นเขา เขาก็คงไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีใครหลงรักตนถึงขั้นให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้
เมื่อเดินไปถึงบันไดขั้นบนสุด ร่างเล็กก็ยืนหันซ้ายหันขวาไปมา แย่แล้ว เมื่อกี้มัวแต่ตกใจที่ทงเฮบอกว่ามีแฟนแล้วจนลืมไปเลยว่าห้องของตัวเองอยู่ฝั่งไหน
ชั้นสอง...
ห้องด้านในสุด...
ขวามือ...เอ๊ะ...หรือว่าซ้าย
มีอยู่สามห้องเรียงกันอยู่ ไม่ซ้ายก็ขวาแหละนะ
ฮยอกแจหน้าบึ้ง ย่นจมูกรั้นของตัวเองให้กับความขี้ลืมและไม่เอาใจใส่ในคำพูดของทงเฮ หลับตาลงครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิด ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเอ่ยเบาๆ
“คงจะเป็นห้องทางซ้ายล่ะมั้ง”
เขาเดินเข้าไปทางห้องที่ว่านั่น ก่อนจะหมุนลูกบิดพลางอธิฐานในใจว่าขอให้เดาไม่ผิดพลาด
แกร๊ก
บิงโก! ห้องนี้ไม่ได้ล็อกเอาไว้เหมือนเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปด้านใน ฮยอกแจเปิดห้องออก พบว่าภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่คงไว้ซึ่งความหรูหรา แอบปลื้มใจที่ตัวเองเลือกคนไม่ผิด ทงเฮเป็นดีไซน์เนอร์ แม้แต่ห้องนอนในบ้านของเขาก็ยังออกแบบอย่างประณีตไม่มีที่ติ
ฮยอกแจวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงกับพื้น แล้วสำรวจรอบๆ ห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวดำคล้ายเปียโน ดูเอาเถอะ ขนาดห้องนอนที่ยกให้เขายังน่าสนใจขนาดนี้ ห้องนอนของทงเฮจะเป็นยังไงกันนะ
ฮยอกแจยิ้มอย่างเพ้อฝัน แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม เขาลูบมือไปกับผ้าปูที่นอนอย่างช้าๆ พลางคิดว่าถ้าได้นอนเตียงนี้ร่วมกับทงเฮก็คงจะดี คิดได้เพียงแค่นั้นใบหน้าหวานก็ขึ้นสีเรื่อไปแล้ว
“ทงเฮ ตอนนี้นายอาจจะยังไม่ชอบฉัน ไม่อยากมองหน้าฉัน แต่สักวันนะทงเฮ สักวันฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้”
ฮยอกแจค่อยๆ นอนราบกับเตียงด้วยเพราะเดินทางมาเหนื่อย เขาหลับตาพริ้มลงและผล็อยหลับไป ฮยอกแจฝันถึงทงเฮตลอดทั้งบ่ายโดยไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
รถยนต์ออดี้สีขาวจอดลงหน้าบ้านตอนหนึ่งทุ่ม ทงเฮก้าวลงมาจากรถแล้วย่นคิ้ว ไฟในบ้านปิดทุกดวงราวกับไม่มีใครอยู่ เขาเลยคิดไปว่าผู้ชายคนนั้นคงจะถอดใจและหนีเตลิดกลับบ้านไปแล้ว
“คิดแล้วเชียวว่าต้องยอมแพ้ง่ายๆ”
ทงเฮส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน มีคนโทรศัพท์เข้ามาพอดี เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง
“ว่าไงไอ้ม้าซีวอน?” เขาทักทายอย่างสนิทสนม ไม่สนใจอารมณ์เดือดปุดๆ ของทางปลายสายเลยแม้แต่น้อย
[เพิ่งทำแฟนตัวเองร้องไห้มา นายเลยอารมณ์ดีมากเลยหรือไง] เสียงชเว ซีวอนนักธุรกิจหนุ่มประชดประชันอย่างหัวเสีย ทำให้ทงเฮหัวเสียตามไปไม่แพ้กัน
“คยูฮยอนโทรไปบอกนายเหรอ?”
[ใช่! เขาโทรมาร้องไห้ บอกว่ากำลังจะเสียนายไป ทงเฮ...คยูฮยอนรักนายมากนะ]
“แต่ฉันบอกให้คยูฮยอนเข้าใจแล้ว”
[เข้าใจว่าอะไร เข้าใจว่านายพาผู้ชายคนนั้นมาอยู่ในบ้านด้วยกันแล้วน่ะเหรอ] น้ำเสียงของซีวอนฟังดูหงุดหงิดยิ่งกว่าทงเฮเป็นร้อยเท่าเสียอีก ทงเฮถอนหายใจอย่างเอือมระอาแล้วเอ่ยขึ้น
“ฉันไม่ได้พาเขาเข้ามา เขามาเองต่างหาก ฉันไม่ได้ต้องการเขาตั้งแต่แรก ฉันก็บอกคยูฮยอนไปหลายครั้งแล้ว”
[แต่นายก็น่าจะรู้ว่าคยูฮยอนไม่มีทางยอมรับได้ นายคิดถึงความรู้สึกคยูฮยอนบ้างสิ]
“ฉันต้องคิดอยู่แล้ว ว่าแต่นายเถอะ...นายเป็นห่วงคยูฮยอนมากไปหรือเปล่า? มัน...มากกว่าฉันซะอีก” ทงเฮตอกกลับให้หนึ่งที ซีวอนไม่ตอบ ได้แต่ทำเสียงอ่อนลงและขอร้องให้เขาดูแลหัวใจคยูฮยอนให้ดีๆ กว่านี้ ทงเฮรับปากเพื่อนรักแล้วขึ้นไปชั้นสอง เปิดประตูเข้าห้องนอนของตัวเอง
มือหนาคลำสวิตซ์เปิดไฟข้างผนังห้อง แต่เมื่อหันกลับไปที่เตียงของตนเองก็ต้องร้องลั่น
“เห้ย!” ตอนแรกทงเฮคิดว่าเขาเห็นผีหนุ่มร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง แต่เมื่อเพ่งมองดีๆ ก็พบว่าคนบนเตียงคือผู้ชายที่ก้าวเข้ามาในบ้านของเขาเมื่อเช้านี่เอง
ร่างสมส่วนเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วพินิจมองใบหน้าหวานที่หลับสนิท ริมฝีปากแดงฉ่ำหวานยกขึ้นนิดๆ ราวกับกำลังฝันถึงเรื่องดีๆ
เขาชื่ออะไรนะ?
ทงเฮนึกไม่ออก เพราะเขาไม่ได้ใส่ใจนั่นเอง ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย ทำให้ทงเฮผงะนึกว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นแล้วพบว่าเขาแอบจ้องมองอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าฮยอกแจเพียงขยับตัวเท่านั้น ทงเฮจึงนั่งลงข้างๆ ฮยอกแจที่กำลังหลับปุ๋ย
“นายกำลังคิดอะไรอยู่นะ กำลังฝันถึงเรื่องอะไรอยู่ ผู้ใหญ่จับเราคลุมถุงชน ทำไมนายไม่ปฏิเสธออกไปล่ะ นายอายุเท่าไรแล้ว เป็นเด็กอยู่หรือไงถึงให้ใครมาบงการชีวิตก็ได้”
หมับ!
ทงเฮสะดุ้งน้อยๆ เมื่อจู่ๆ ฮยอกแจก็คว้ามือเขาไปกอด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแนบแก้มใสของตัวเอง ทงเฮทำท่าจะดึงมือหนี แต่ฮยอกแจก็ตระกองจับแน่นขึ้น อีกทั้งยังคลอเคลียแก้มนุ่มจนทงเฮรู้สึกถึงไออุ่นที่แทรกซึมจากปลายนิ้วขึ้นมาที่หัวใจ
“ยังมีหน้ามาหลับห้องคนอื่นได้อีกนะ รู้ตัวไหม เพราะนายคนเดียวเลย ชีวิตฉันถึงยุ่งยาก”
“คิกคิก” ฮยอกแจหัวเราะอย่างอารมณ์ดีราวกับได้ยินคำพูดของทงเฮทุกอย่าง ใบหน้าคมโน้มลงไปดูใกล้ๆ จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างนุ่มนิ่มนั้น
เอ่อ...จริงๆ เขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าคนตรงนี้ร่างนุ่มนิ่มหรือเปล่า แต่เดาจากท่าทางอ้อนแอ้นแล้วรู้สึกว่าฮยอกแจช่างดูนุ่มนิ่มมากเหลือเกิน
ทงเฮจ้องดวงตาที่หลับสนิทของฮยอกแจและจึงรู้ว่าร่างเล็กแค่ละเมอออกมา เขาโล่งใจ แต่อีกใจก็อยากพักผ่อนเต็มที อยากจะไล่อีกฝ่ายออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่กล้าปลุกให้ตื่น
“จูบฉันสิทงเฮ คึคึ”
“จะ...จูบเรอะ?” ทงเฮเบิกตาโพลง ทำไมถึงละเมอบ้าๆ แบบนั้นกัน ถึงทงเฮจะมีแฟนแล้ว ถึงเขาจะรักแฟนมากก็เถอะ แต่มันแปลกมากที่เขาหัวใจเต้นแรงกับคำพูดนั้น
“อืม...” ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาจนถึงใบหู และริมฝีปากก็คลี่ยิ้มน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี ทงเฮสะบัดหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ให้ตายเหอะ ถึงเขาจะไม่เคยผูกพัน ไม่เคยชอบผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่กลับรู้สึกแปลกประหลาดจนทนความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
ทงเฮชักมือออกอย่างรวดเร็วจนฮยอกแจผวาตาม ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาในฉับพลัน เมื่อเห็นว่าทงเฮยืนทำหน้าบูดบึ้งอยู่ก็เด้งตัวขึ้นนั่งอย่างงัวเงียแล้วเอ่ยถาม
“ฉันยังฝันอยู่อีกเหรอเนี่ย ทำไมนายมายืนอยู่ตรงนี้ได้นะ ฉันคิดว่าตัวเองตื่นแล้วซะอีก”
“นี่ไม่ใช่ความฝัน” ทงเฮยืนกอดอกและจ้องฮยอกแจเขม็งเหมือนกับจะควักตับไตไส้พุงของฮยอกแจออกมากินได้ทุกเมื่อ
“งั้นเหรอ?” ฮยอกแจย่นจมูก “แล้วนายเข้ามาในห้องฉันทำไมกันล่ะ?”
“ห้องนี้เป็นของนายตั้งแต่เมื่อไร ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้องนายอยู่ทางขวามือ นายสมองเสื่อมหรือไง?!”
ทงเฮโวยวายแล้วเดินเข้าไปคว้าข้อมือของฮยอกแจเอาไว้ ฮยอกแจอ้าปากค้างที่ถูกอีกฝ่ายแตะเนื้อต้องตัวอย่างไม่คาดคิด เขาเขินจนตัวม้วน แทบจะอยากไหลกลิ้งลงไปกับพื้นห้อง
...โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองจับมือทงเฮมาแนบแก้มแล้วตั้งแต่เมื่อกี้นี้
“มีอะไรเหรอ?” ฮยอกแจยิ้มหวานที่จู่ๆ ทงเฮก็นุ่มนวลกับเขา แต่แล้วก็ต้องเสียหน้าเมื่อทงเฮออกแรงกระชากขึ้น
“ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
“ตะ...แต่ว่า...”
“เดี๋ยวนี้!”
พูดจบก็เหวี่ยงฮยอกแจและกระเป๋าเสื้อผ้าของฮยอกแจออกมานอกห้อง เขาปิดประตูดังปังใส่หน้าของฮยอกแจอย่างไร้ความปรานี
“แต่ว่า...เราแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอทงเฮ เราควรจะนอนด้วยกันสิ”
ฮยอกแจแสร้งทำเป็นไม่สนใจว่าทงเฮนั้นรังเกียจตน แต่เขาก็ยังรู้สึกเหมือนได้ยินทงเฮตอบกลับมาในความคิด
นายต่างหากที่อยากแต่งงานอยู่คนเดียว และฉันไม่ได้อยากนอนกับนายเลยสักนิด
“ทงเฮ พ่อกับแม่ของฉันน่ะ พวกท่านก็ไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก ไม่ได้มีโอกาสดูตัวเหมือนพวกเราก่อนด้วยซ้ำ แต่พออยู่ด้วยกันไปพวกท่านก็รักกันจนได้”
“...”
“ฉัน...ฉันก็เลยหวังว่าสักวันหนึ่ง นายก็อาจจะรักฉันได้เหมือนกัน”
“...”
“ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเอาชนะใจนายให้ได้นะ” ฮยอกแจรู้สึกว่าเขาพูดกับประตูเสียมากกว่า ทงเฮหรือจะมายืนฟังคำพูดไร้สาระของเขา แต่ทว่าประตูห้องกลับเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับสีหน้าเรียบเฉยของทงเฮ
“คิดจะเอาชนะฉันให้ได้แค่นั้นน่ะเหรอ?” ฮยอกแจทำปากพะงาบๆ เพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง สีหน้าของทงเฮไม่ได้เรียบเฉย แต่เขากำลังโกรธอยู่ต่างหาก “นายคิดว่าชีวิตมันสนุกมากหรือไงถึงจะมาทำให้ฉันหลงรักคนอย่างนาย”
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นเลยนะ”
“แต่ฉันได้ยินอย่างนั้น จำไว้นะ เราไม่ได้รักกัน และฉันก็จะไม่มีวันรักนายด้วย ไม่มีวัน!”
ฮยอกแจน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มหน่วย เขาเบนหน้าหนีทงเฮและเงยหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตาไหลย้อนกลับเข้าไป แต่น้ำตามันคงมีมากเกินไปจนเอ่อล้นออกมาจนได้ ทงเฮมองคนเจ้าน้ำตาแล้วก็ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“หยุดร้องไห้แล้วไปนอนซะ”
“นายจะว่าฉันยังไงก็ได้ แต่ฉันจะอดทนอยู่ที่นี่ ฉันจะ...”
“หุบปาก!” ทงเฮตะโกนลั่นพร้อมกับฟ้าแลบขึ้นมาเหมือนแววตาที่ลุกโชนของทงเฮ ฮยอกแจกลัวสายตานั้น แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองดวงตาของทงเฮต่อไปอีกเรื่อยๆ
“ฉันไม่ได้แค่ต้องการจะเอาชนะนาย แต่ฉันจะทำให้นายรักฉันจริงๆ ในสักวัน”
“ไม่มีทาง!”
“ฉันจะทำให้ได้” ฮยอกแจยืนยันแล้วสะอื้นฮักเป็นเด็กๆ ไหล่บางลู่ลงและสั่นสะอื้นจนตัวโยน ทงเฮรู้สึกว่าอยากจะดึงคนตรงหน้ามากอดปลอบ แต่เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำแบบนั้นกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักของตัวเอง เขาพยายามพูดให้ฮยอกแจเข้าใจด้วยน้ำเสียงที่สะกดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มความสามารถ
“ฟังฉันนะ ฉันมีแฟนอยู่แล้ว ต่อให้นายจะทำยังไงฉันก็รักนายไม่ได้ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย แม้ว่านายจะยอมพลีกายให้ฉัน ฉันก็ให้นายได้แค่ร่างกายเท่านั้นแหละ เพราะฉะนั้นอย่าตั้งความหวังอะไรไว้เลย”
“ไม่!” ฮยอกแจยืนยันหนักแน่น “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ต่อให้นายผลักไสฉัน ฉันก็จะอยู่ที่นี่กับนาย ต่อให้นายต้องการเพียงร่างกายของฉัน ฉันก็จะยอมนาย จนกว่าจะถึงวันที่นายหันมารักฉันจริงๆ”
ทงเฮรำคาญเสียงของคนตรงหน้ามากเสียจนคิดทำอะไรบ้าๆ ด้วยการกระชากคนตัวเล็กเข้ามาจูบอย่างหนักหน่วง ฮยอกแจเบิกตาโพลงด้วยตกใจ เสียงฟ้าร้องดังลั่น และฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฮยอกแจหลับตาแน่นปี๋ แต่กลับรับรู้ถึงรสสัมผัสแห่งรอยจูบที่ทงเฮประทับให้
มือบางขยุ้มสาบเสื้อของทงเฮไว้แน่นอย่างตื่นกลัว แต่พอคิดว่าทงเฮกำลังจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาไว้ ความอบอุ่นใจก็วิ่งเข้ามาแทนที่ ฮยอกแจเผยอปากขึ้นเล็กน้อยและจูบตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ขัดขืน...แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเขาก็ตาม
ทงเฮผละออกอย่างตกใจที่ฮยอกแจตอบสนองเขาได้ดีขนาดนี้ ดีกว่าคยูฮยอนเสียอีก ฮยอกแจกะพริบตาปริบๆ จ้องมองเขา ทำให้ทงเฮเอ่ยขึ้นด้วยเพราะกลัวว่าจะเสียหน้าไปมากกว่านี้
“ก็เหมือนจูบครั้งนี้แหละ ฉันให้นายได้แม้ว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ตาม”
ทงเฮเดินถอยกลับเข้าห้องแล้วปิดประตูลง แต่ว่าฮยอกแจใช้มือค้ำยันเอาไว้สุดแรง ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวสิ!”
“มีอะไรอีก ไปนอนได้แล้วไป!”
“คือฉันหิวข้าวน่ะ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นายทำให้ฉันกินหน่อยได้ไหม?”
ทงเฮจ้องมองฮยอกแจที่ทำตัววุ่นวายและไม่มีความเกรงใจ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา
ให้ตายเหอะ ผู้ชายคนนี้เก่งแต่สร้างเรื่องหรือไงนะ
Talk with Lee Seen
มาเสิร์ฟอีกตอนหนึ่งแล้วจ้า ตอนนี้เบาๆ หวานๆ เคลิ้มๆ แบบ Kiss the Rain
อย่าไปอินอะไรมากนะคะ จูบแบบไม่ได้รักกันเลย อิอิ
ตอนต่อไปจะพยายามทำให้เขินมากกว่านี้ค่า
สักวันทงเฮก็จะต้องใจอ่อน เนอะ! ฮยอกแจออกจะน่ารัก
อ่านแล้วคอมเม้นท์แสดงตัวนักอ่านหน้าเดิมให้หายคิดถึงกันด้วยนะคะ
เจอกันพรุ่งนี้จ้า...
ความคิดเห็น