คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sorry,My Juliette - Chapter 2
Chapter 2
“มานี่เลย มาคุยกันให้รู้เรื่อง” ฮีชอลจูงมือฮยอกแจไปนั่งที่โต๊ะ ใบหน้าสวยของเจ้าของร้านสะบัดกลับมา ก่อนจะจ้องลูกจ้างตาเขม็ง
“คุยเรื่องอะไรครับ”
“อย่างแรกเลย งานที่ให้ทำเสร็จหรือยัง”
“พี่ฮีชอล...มันแปลกมากเลยที่ลูกค้าที่ผมโทรไปหาบอกว่าไม่ได้สั่งตัดชุดแต่งงานที่ร้านของเรา”
“...”
“แล้วเมื่อกี้คนรักของเขายังมาที่ร้านแล้วขอให้ผมช่วยให้เขาคืนดีกันอีก”
ฮยอกแจเล่าด้วยใบหน้าซื่อๆ ทำให้ฮีชอลไม่ต้องถามคำถามที่สองอีกแล้วว่าทำไมคนที่เขารักดั่งน้องชายถึงจะวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปจากร้านเช่นนั้น
“นั่นสิ แล้วเขาจะมาขอให้นายช่วยทำไม” ฮีชอลทำท่าทางใช้ความคิด ฮยอกแจจ้องมองคนตรงหน้า ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อฮีชอลหันมาแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น
“แล้วนายได้รับปากว่าจะช่วยหรือเปล่า” ฮีชอลรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา ฮยอกแจเป็นคนใจอ่อน เป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่น เขาจะต้อง...
“ครับ ผมรับปากว่าจะช่วยเขา”
“ฮยอกแจ ทำไมนายถึงเอาตัวเองไปเสี่ยงกับเรื่องของคนอื่นแบบนี้” ฮีชอลขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“ก็เขาขอร้องมานี่ครับ”
“เขาขอร้อง แต่เราก็มีสิทธิ๋ปฏิเสธ เรากับเขาไม่รู้จักกันมาก่อน มันเป็นปัญหาของคนสองคนนะ”
“แต่ผมสงสารเขา แววตาเขาเศร้ามากๆ เลยนะครับ”
ฮีชอลได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ ถึงเขาจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฮยอกแจ ฮีชอลก็รู้ว่าฮยอกแจเป็นคนหัวรั้นมากแค่ไหน ร่างสูงตบไหล่บางสองสามครั้ง ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเอ่ยบอกเป็นเชิงเตือนสติ
“แล้วอย่ามาเสียใจให้เห็นก็แล้วกัน”
เช้าวันต่อมา
ฮยอกแจถือกุญแจรถยนต์ออกมาจาบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ ‘เจ้าแคนดี้’ รถยนต์สีเหลืองคันใหม่เอี่ยมที่พี่จองซูเป็นคนซื้อให้เขาในวันเกิดเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
“คุณ!” เสียงเรียกทางด้านหลังทำให้ฮยอกแจที่ยืนอยู่เพียงลำพังสะดุ้งเฮือก
“คุณคิบอม มาที่นี่ได้ยังไง”
“รู้จักชื่อผมด้วยเหรอ?” เขาย่นคิ้วถาม จริงสินะ ฮยอกแจรู้จักเขาเพราะว่าเขาเป็นลูกค้าของที่ร้านนี่นา ไปเรียกชื่อเขาแบบนี้จะเป็นการเสียมารยาทหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ก็คุณเป็นลูกค้า”
“จริงด้วยสิ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร?” เขาถามเป็นมารยาทหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่มันก็ทำให้ฮยอกแจยิ้มออกมาได้ที่ถูกอีกฝ่ายเอาใจใส่ แม้จะไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญเลยก็ตาม
“ผมชื่ออี ฮยอกแจ”
“อืม...ชื่อน่ารักดีนะ” เสียงทุ้มเอ่ยชม ทำเอาคนหน้าหวานตัวลอยไปถึงไหนต่อไหน
“ตกลงคุณรู้จักบ้านของผมได้ยังไง” ฮยอกแจถามซ้ำอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ”
เขาไม่ได้ตอบ ร่างสูงจูงมือฮยอกแจขึ้นไปเปิดประตูแล้วดันร่างเล็กขึ้นไปนั่งฝั่งประจำคนขับ ส่วนเขาเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกด้าน แล้วก็บอกให้ฮยอกแจขับเจ้าแคนดี้ออกไปเรื่อยๆ
ประตูร้านเพิ่งเปิดได้ไม่กี่นาที ก็มีลูกค้าผลักประตูเข้ามาในร้าน จองซูลุกขึ้นยืนไปเอ่ยทักทาย เขาเป็นทั้งเจ้าของ เป็นพนักงานต้อนรับ และทำหน้าที่ทุกอย่างในร้านเล็กๆ เพียงคนเดียว
“เชิญข้างในได้เลยครับ” มือหนาผายออกให้คู่รักเดินเข้ามาในร้านได้โดยสะดวก หากแต่ร่างสูงกลับเบิกตากว้างแล้วคว้ามือของจองซูเอาไว้
“พี่จองซู จำผมได้ไหมครับ” น้ำเสียงตกใจทำให้เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงสง่า เขาเหลือบมองนัยน์ตาคู่สวยของลูกค้าอีกคน แววตานั้นแสดงความไม่พอใจออกมาอยู่กลายๆ จองซูจึงดึงมือของตัวเองออกจากมือหนาคู่นั้น
“เรารู้จักกันด้วยเหรอครับ” เขายังใช้คำพูดสุภาพกับคนตรงหน้าเช่นเคย
“พี่จองซู ผมชเว ซีวอนเพื่อนสมัยมัธยมของฮยอกแจไง”
“ซีวอน...ซีวอนจริงๆ เหรอเนี่ย เข้ามาดูชุดแต่งงานกับคนรักเหรอ เข้ามานั่งก่อนสิ เดี๋ยวพี่เตรียมน้ำมาให้”
จองซูละล่ำละลักบอกลูกค้าด้วยความดีใจ ถ้าฮยอกแจรู้ว่าซีวอนมาเป็นลูกค้าของร้านเขา และซีวอนกำลังจะได้แต่งงานแล้ว ฮยอกแจจะต้องดีใจกับเพื่อนมากแน่ๆ
“งานเลี้ยงรุ่นปีที่แล้ว ฮยอกแจบอกผมว่าเขาทำงานอยู่ร้านตัดชุดแต่งงาน แต่เจ้านั่นไม่ได้บอกเลยว่าทำงานอยู่ที่ร้านของพี่จองซูนี่เอง” ซีวอนเล่าเรื่องที่เจอฮยอกแจให้ฟัง ทำให้อีทึกชักสีหน้า เขาไม่อยากพูดถึงร้านของคู่แข่งเลยสักนิด
“ฮยอกแจทำงานที่ร้านนี้ที่ไหนล่ะ เจ้าน้องบ้าไปเป็นลูกจ้างของคู่แข่งพี่ต่างหาก ร้านนั้นไง”
นิ้วเรียวชี้บอกตำแหน่ง พอซีวอนและคยูฮยอนหันไปมองชื่อร้านก็หันมาสบตากันทันที มันเป็นร้านที่เขาเข้าใจผิดเมื่อวานนี้เอง ถ้าให้เดาล่ะก็ เจ้าของร้านคงจะต้องรู้จักและสนิทสนมกันมาก่อนแน่ๆ
ก็ชื่อร้านออกจะเหมือนกันขนาดนี้
“อืม...งั้นซีวอนดูแบบชุดไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปทำความสะอาดร้านก่อน แล้วจะกลับมาวัดตัวให้” จองซูบอก แล้วเดินเลี่ยงออกไป ปล่อยให้คู่รักทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
แต่พอเดินพ้นออกมาแล้วสักระยะหนึ่ง เขาหันกลับไปมองคนรักของซีวอนอีกครั้ง ทำไมใบหน้าหวานของผู้ชายคนนี้ถึงดูไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว
“ที่นี่แหละ” เสียงของคิบอมบอกเมื่อฮยอกแจขับรถเข้ามาในซอยเล็กๆ แถบชานเมือง คิบอมชี้นิ้วไปทางบ้านไม้สองชั้นขนาดเล็กที่มีดอกกุหลาบสีขาวปลูกเรียงรายอยู่หน้าบ้าน ฮยอกแจมองออกไปก็พอจะรู้ได้ทันทีว่าที่นี่เป็นบ้านของ...อี ทงเฮ
ทั้งคู่เดินลงจากรถไปแล้วกดออดเรียกเจ้าของบ้าน ไม่นานนักผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งก็เดินมาเปิดประตูรั้ว ฮยอกแจจ้องมองใบหน้าหวานอย่างไม่วางตา
เพราะหน้าตาดีแบบนี้นี่เอง คิม คิบอมถึงได้หลงรัก
“มีธุระอะไรเหรอครับ?” เจ้าของบ้านเอ่ยถาม คำถามที่แสดงออกชัดเจนว่าเขาอยู่บ้านเพียงคนเดียว
“คือ...ผม...” ฮยอกแจเหล่ตามองร่างสูงที่ยืนมองคนรักตัวเองนิ่ง ทงเฮเหลือบมองคิบอมแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าฮยอกแจอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เรื่องชุดแต่งงานที่คุณสั่งตัดไว้น่ะครับ”
“คุณพูดเรื่องอะไร ผมไม่ได้สั่งชุดแต่งงานนั่น เมื่อวานผมคิดว่าบอกคุณไปชัดเจนแล้วนะ” ทงเฮเอ่ยบอก พลางดันรั้วหน้าบ้านปิดใส่หน้าฮยอกแจ หากแต่ฮยอกแจกับคิบอมยื่นมือออกไปพร้อมกันเพื่อขวางรั้วเอาไว้
“ทำไมคุณจะต้องโกรธแฟนมากขนาดนี้ด้วย คนจะแต่งงานกันอยู่แล้วทำไมไม่ฟังเหตุผลของอีกฝ่ายบ้าง” ฮยอกแจพยายามเกลี้ยกล่อม แต่แววตาของทงเฮกลับเรียบเฉยราวกับเขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคิบอมอยู่ในหัวใจอีกแล้ว
“กลับไปได้แล้ว” ทงเฮบอกเสียงแผ่ว ไม่อยากจะมีปัญหากับคนแปลกหน้า
“แต่ว่า...” ฮยอกแจพยายามจะพูดออกไป หากแต่คิบอมกลับแตะไหล่บางเอาไว้
“ผมรู้ว่าผมผิด แต่คุณช่วยฟังผมก่อนได้ไหม?”
“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น กลับไปได้แล้ว และ...อย่ามาที่นี่อีก”
ทงเฮพูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าฮยอกแจและคิบอม ฮยอกแจพยายามกดออดอยู่หลายครั้ง แต่เจ้าของบ้านก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูออกมาอีกเลย คนตัวเล็กถอดใจและหันไปมองคิบอมที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
ทว่า...คิบอมกลับเดินออกไปตั้งนานแล้ว
ฮยอกแจถอนหายใจยาวออกมา เขาคงเสียใจมากจริงๆ ที่คนรักไม่ยอมฟังความอะไรเลย ฮยอกแจเดินคอตกกลับไปหาเจ้าแคนดี้อีกครั้ง
เขาจะต้องช่วยให้คิบอมกับทงเฮคืนดีกันให้ได้
ความคิดเห็น