คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : chapter 18 ฉันถือไพ่ต่ำที่สุดอย่างนั้นเหรอ?
“ฮยอกแจก็แค่อยากลองให้โอกาสทงเฮซักครั้ง”
สิ้นเสียงคำพูดของน้องชาย คิบอมก็ชะงักมืออย่างตกใจทันที
“พ่อ!!”
ร่างบางตัวสั่นเทาเมื่อหันไปเห็นพ่อยืนรออยู่ แววตาของพ่อในยามที่นิ่งเฉยนั้นน่ากลัวกว่าตอนที่พ่อทำหน้าโหดเสียอีก ฮยอกแจจึงค่อยๆ ย่องไปหลบด้านหลังพี่ชาย ในขณะที่พ่อก็วิ่งไปหยิบไม้เรียวออกมาด้วยความรวดเร็ว
“พ่อบอกลูกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มีความรักในวัยเรียน”
เพี้ยะ!!
“พ่อฮะ ฮยอกแจไม่ได้ตั้งใจ...ฮือ...ฮยอกแจผิดไปแล้ว”
คนเป็นน้องร้องไห้โฮเมื่อไม้เรียวฟาดมาถูกน่องขา มือเล็กๆ เกาะเอวของพี่ชายไว้แน่นเพื่อหลบเลี่ยงจากการถูกทำโทษ แต่พ่อก็ไม่ยอมฟังคำแก้ตัวจากลูกชายคนเล็กเลยแม้แต่นิดเดียว
“ลูกเราอายุเท่าไรเอง ทำไมถึงคิดจะมีแฟนแล้ว คนที่ชื่อทงเฮอะไรนั่นน่ะ มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน ลูกไม่อยากเรียนต่อแล้วใช่ไหมฮยอกแจ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ...ฮือ...พ่อฮะ...ฮยอกแจเจ็บ...ฮือ...”
“เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ถ้าวันหนึ่งต้องเสียใจเพราะความรัก ลูกจะต้องเจ็บกว่านี้อีก”
เพี้ยะ!!
“โอ๊ย!! พ่อฮะ...อย่าตีฮยอกแจเลย...ฮือ...”
ร่างบางค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งไปกับพื้นพร้อมๆ กับพี่ชายที่ลงไปปกป้องน้องชายจากไม้เรียวด้วย หากฮยอกแจเจ็บ พี่คิบอมก็เจ็บตามไปด้วย และคนเป็นพ่อก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยกว่ากันเลย
...หากแต่การเจ็บตัวของลูกในวันนี้ มันยังดีกว่าการที่ลูกชายของเขาจะต้องเจ็บปวดหัวใจในวันข้างหน้าเพราะความรัก
“พ่อครับ...อย่าตีน้องอีกเลย”
แขนแกร่งอ้อมไปโอบน้องชายไว้แน่น ผู้เป็นพ่อจึงหันหลังไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ลูกชายคนเล็กสะอื้นไห้อย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาใส ไม่ว่าพี่ชายจะเช็ดให้เท่าไร น้ำตาระลอกใหม่ก็ไหลออกมาอยู่เรื่อย
“อย่าร้องนะคนเก่งของพี่ ลืมเรื่องที่น้องพูดเมื่อกี้ให้สนิทราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“ฮึก...ฮยอกแจไม่ได้คิดจะคบกับทงเฮเลยนะพี่คิบอม ฮยอกแจแค่ถามพี่ชายดูเท่านั้น...ฮือ...พ่อเกลียดฮยอกแจแล้วใช่ไหม?”
“พ่อจะเกลียดลูกของตัวเองได้ยังไงกัน ตัลกีของพี่ต้องเข้มแข็งสิ”
“...”
“ที่พ่อทำแบบนี้ก็เพราะพ่อเป็นห่วงฮยอกแจนะ”
“พี่คิบอม...ฮือ...”
ฮยอกแจซุกใบหน้าในอ้อมกอดของพี่ชายให้แน่นขึ้นไปอีก ในขณะที่มือหนาของพี่ก็ลูบหัวปลอบโยนน้องของเขา ทั้งๆ ที่หัวสมองของคิบอมยังคิดวนเวียนแต่คำพูดที่ได้ฟังเมื่อครู่ ถ้าหากน้องชายคนเดียวของคิม คิบอมต้องเป็นแฟนกับทงเฮจริงๆ เขาจะมีความรู้สึกแบบไหนกันแน่นะ
...ทำไมตอนนี้จึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
“ขึ้นไปบนห้องกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะทายาให้”
-- My Brother , My Love --
“เมื่อไหร่หม่าม๊าของนายจะมารับอ่ะคยูฮยอน รยออุคกับมินซกกลับบ้านไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะ แล้วนี่ก็ใกล้เวลาที่ฉันจะต้องเข้านอนแล้วด้วย”
“ทำไมคนน่ารักต้องขี้บ่นด้วยเนี่ย”
คยูฮยอนเปรยขึ้นมาลอยๆ ทำให้คนถูกชมก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ถึงเขาจะถูกด่าว่าขี้บ่น แต่คยูฮยอนเล่นบอกว่าเขาน่ารักอย่างนี้ ซองมินก็พอรู้จะรู้ตัวอยู่เหมือนกันแหละน่า เวลาไปเจอเพื่อนๆ ขอป่าป๊าทีไร พวกเขาก็พูดกันแบบนี้ทั้งนั้น
“คยูฮยอนให้ป่าป๊าไปส่งที่บ้านไหมลูก”
“ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องไปส่งผมหรอก ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ายัยนกหงส์หยกใจร้ายนั่นจะมารับผมหรือเปล่า”
“นกหงส์หยก? หม่าม๊าคนสวยของคยูฮยอนน่ะเหรอ?”
“ครับ...นั่นแหละยัยนกหงส์หยก”
ยองอุนส่ายหัวไปมาอย่างปลงๆ แต่ก่อนเขาคิดมาตลอดว่าเขาเลี้ยงซองมินมาตั้งแต่เล็กๆ จะทำให้ตัวเองเข้าใจความคิดของเด็กได้มากขึ้น แต่พอมาเจอแก็งค์เพื่อนๆ ของซองมินในวันนี้แล้ว ยองอุนคงต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยล่ะ ก็เด็กแต่ละคนแก่นแก้วใช่เล่นซะที่ไหนกันล่ะ
“ฮ้า...หม่าม๊ามาแล้ว”
“ว่าไงครับลูกชายสุดหล่อ”
เมื่อฮีชอลก้าวลงมาจากรถยนต์สีแดงเพลิง คยูฮยอนก็รีบถลาเข้าไปกอดหม่าม๊าของตัวเองทันที ปล่อยให้ซองมินมองตามด้วยความหมั่นไส้ ก่อนหน้านี้หมอนั่นยังเรียกหม่าม๊าของตัวเองว่ายัยนกหงส์หยกอยู่เลย แต่พออยู่ต่อหน้าหม่าม๊า เด็กแก่แดดคนนี้กลับพูดจาไพเราะน่าฟังจนซองมินต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรต่ายมิน?”
คยูฮยอนกระแทกเสียงถาม แต่คนน่ารักกลับไม่ได้ใส่ใจ ริมฝีปากเล็กๆ ขมุบขมิบพูดคุยกับต่ายชมพูในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน มันน่าตกใจไม่น้อยเลยที่คยูฮยอนเรียกเขาว่าต่ายมินอีกแล้ว
...ก็นี่เป็นชื่อเล่นที่คยูฮยอนเคยเรียกซองมินตอนเป็นแฟนกันนี่นา
“ฝันดีนะยัยบ้า พรุ่งนี้ต่ายชมพูของคุณไม่รอดเงื้อมมือผมแน่”
คยูฮยอนตะโกนไล่หลังต่ายมินที่วิ่งดุ๊กๆ เข้าไปในบ้าน ก่อนจะถูกหม่าม๊าอุ้มขึ้น โดยที่ลุงหมียังคงยืนรอส่งคู่แม่ลูกด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“มองอะไร?”
“มองแม่หม้าย”
“อ๋อเหรอ? ...คุณพ่อหม้าย!!”
“นี่คุณ!! อา...ผมจะพูดแบบไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ คุณน่ะถอนตัวซะเถอะ เพราะถ้าเทียบระหว่างผม คุณ และไอ้ครูหน้าม้าแล้วน่ะ...”
“คยูฮยอนเอามือปิดหูไว้ลูก!!”
“...คุณถือไพ่ต่ำที่สุดในพวกเราสามคนเลย”
ฮีชอลกัดฟันกรอดพร้อมสบถออกไปมากมาย ลูกชายสุดหล่อของเขาจึงเอียงหัวอย่างไม่เข้าใจ ก็หม่าม๊าบอกให้ปิดหูไว้นี่ แล้วคยูฮยอนจะไปได้ยินผู้ใหญ่สองคนเถียงกันได้อย่างไรล่ะ แต่สงสัยจะเป็นเรื่องครูจองซูอีกตามเคย เพราะป่าป๊าของซองมินกับหม่าม๊าของเขาเคยเถียงกันเรื่องอื่นเสียที่ไหนกันล่ะ
“ฉันถือไพ่ต่ำที่สุดอย่างนั้นเหรอ? งั้นดูนี่...”
มือเรียวล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้วยความยากลำบากเพราะต้องอุ้มลูกชายอยู่ และเมื่อเอาโทรศัพท์ออกมาได้ เขาก็กดเลขหนึ่งโทรไปหาใครบางคนทันที แถมยังไม่ลืมที่จะเปิดลำโพงให้คนตรงหน้าได้ยินอีกด้วย
[ว่าไงครับคุณฮีชอล?]
“น...นั่นมันเสียงครูจองซูนี่!!”
“อ่า...จะให้ผมว่าไงได้ล่ะครับ ก็ผมคิดถึงครูจองซูจะแย่อยู่แล้วน่ะสิ ไม่ได้เจอกันตั้งสามวันกับอีกสิบสี่ชั่วโมง ผมแทบตายอยู่แล้วนะครับ”
[คุณฮีชอลก็พูดไป แค่คุณมารับมาส่งคยูฮยอนที่โรงเรียน คุณก็ได้เจอผมแล้วนี่ครับ]
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่งคยูฮยอนตั้งแต่เช้าเลยนะครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับครูจองซู”
[ครับ เช่นกันครับ]
ฮีชอลกดวางโทรศัพท์พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเริ่มปรากฎขึ้น ทำให้ลุงหมีที่ยืนอยู่ตรงข้ามรู้สึกหงุดหงิดใจทันที
“...ค...คุณไปขอเบอร์โทรศัพท์ของครูจองซูตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“ฮี่ๆๆ เรื่องอะไรฉันจะบอกนายล่ะ ขอโทษด้วยนะคุณยองอุน ตอนนี้คนที่ถือไพ่ต่ำที่สุดก็คือนายแล้ว”
เจ้าของใบหน้าเรียวสวยอุ้มลูกชายขึ้นไปบนรถ ทิ้งให้ป่าป๊าของซองมินยืนเต้นเป็นหมีโดนผึ้งต่อยอยู่คนเดียว และเมื่อรถสีแดงเพลิงค่อยๆ เคลื่อนออกไป ลูกชายสุดหล่อก็คลายมือออกจากหูของตัวเองทันที
“หม่าม๊าโทรศัพท์ไปหาใครเหรอครับ?”
“หม่าม๊าโทรฯ ไปหาครูจองซู”
“ฮ้า...หม่าม๊าได้เบอร์โทรศัพท์ครูจองซูมาจากไหนเหรอ?”
“แหม!! มันจะไปยากอะไรล่ะ ก็ตอนที่ประชุมผู้ปกครอง เขาแจกสมุดโทรศัพท์ของครูทุกคนในโรงเรียน หม่าม๊าก็เอาเบอร์ฯ ครูจองซูมาจากสมุดเล่มนั้นน่ะสิ”
“หม่าม๊าของน้องโจเจ้าเล่ห์ชะมัด!!”
“แกว่าอะไรนะ!?!!”
-- My Brother , My Love --
“อ...โอ๊ย!!”
“จะร้องให้ดังจนบ้านพังเลยหรือไง?”
“พี่คิบอมก็ทายาให้ฮยอกแจเบาๆ สิฮะ ถ้ายังมือหนักแบบนี้ต่อไป ฮยอกแจคงร้องจนบ้านพังแน่ๆ”
พี่ชายกำลังลูบไล้ยาบนน่องขาให้น้องที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง ผิวของฮยอกแจเนียนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่วันนี้กลับทำให้เขาใจสั่นทุกครั้งเมื่อลูกมือขึ้นไปถึงขาอ่อนของน้อง
“แบบนี้เบาเกินไปฮะพี่ชาย ฮยอกแจรู้สึกจักจี้”
“แรงไปก็ว่า เบาไปก็ว่า พี่ไม่ทำให้แล้ว!!”
พี่ชายพูดอย่างงอนๆ ก่อนจะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างน้องชาย มือหนาลูบผมนุ่มของน้องอย่างเบามือด้วยความสงสาร ฮยอกแจไม่เคยถูกใครตื้อหนักขนาดนี้มาก่อน ยูชอนกับเยซองที่ดูเหมือนว่าจะตามฮยอกแจมานานก็ไม่ได้มีท่าทีจริงจังเท่ากับทงเฮ น้องชายของเขาจึงเผลอใจเป็นธรรมดา
...และถ้าหากฮยอกแจคิดว่านี่คือความรักล่ะ
“หิวข้าวไหม?”
“นิดหน่อยฮะ แต่ว่า...ฮยอกแจไม่กล้าลงไปเจอพ่อ”
“กลัวเหรอ?”
ร่างบางไม่ได้ตอบพี่ชาย ทว่ากลับเลื่อนหัวมาหนุนบนท่อนแขนแกร่งของพี่ คิบอมจึงใช้มืออีกข้างโอบกอดน้องไว้อย่างหลวมๆ
“พ่อไม่ได้โกรธฮยอกแจหรอกนะ เชื่อพี่สิ!!”
ก๊อกๆๆ
“ทำไมลูกชายที่น่ารักของแม่ถึงไม่ยอมลงไปกินข้าวน้า...”
ทั้งคู่รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว แม่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเย็นสำหรับสองพี่น้อง และข้างๆ ยังมีนมรสสตรอเบอร์รี่กับรสช็อกโกแลตวางอยู่คู่กันอีกด้วย
“แม่!! แม่รู้เรื่องที่น้องถูกพ่อตีเหรอครับ?”
“แล้วทำไมแม่ถึงจะไม่รู้ล่ะคิบอม”
“...ฮึก...แม่ฮะ....ฮยอกแจไม่ได้คิด...”
“ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกฮยอกแจ แม่เชื่อใจลูกของแม่เสมอ มา...มากินข้าวกันเถอะ ทั้งคู่เลย!!”
สองพี่น้องลุกมาจากเตียงเพื่อร่วมทานอาหารเย็น โดยที่คนเป็นแม่นั่งมองลูกชายทั้งสองคนด้วยความรัก ลูกชายที่แสนดีของเธอไม่เคยทำสิ่งไม่ดี ถึงแม่จะไม่อยากให้ลูกคนเล็กมีความรัก แต่เธอก็มีวิธีที่นุ่มนวลในการสอนลูกๆ ของเธอ
“พ...พ่อโกรธฮยอกจ...”
“น้องคิดว่าพ่อเกลียดน้องน่ะครับ”
พี่ชายช่วยขยายความทันที เมื่อน้องชายรู้สึกจุกจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้
“ถ้าพ่อเขาเกลียดฮยอกแจ แล้วพ่อจะสั่งให้แม่เอานมรสสตรอเบอร์รี่มาให้ฮยอกแจเหรอ?”
พูดจบก็เดินออกไปจากห้องนอนของลูกชายทันที ทิ้งให้ฮยอกแจนั่งก้มหน้าครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ ถึงแม่และพี่คิบอมจะบอกว่าพ่อไม่โกรธฮยอกแจ แต่ความไม่สบายใจก็ยังไม่ออกไปจากความคิดของเขาสักที ไม่ว่าจะถอนหายใจกี่ครั้ง ความเศร้าก็ยังคงติดแน่นอยู่ในหัวใจดวงนี้
“ออกไปข้างนอกกันไหม?”
“ฮะ?”
“พี่หมายถึง...เราแอบออกไปข้างนอกกันดีไหม เผื่อน้องจะสบายใจขึ้น”
“ต...แต่ถ้าพ่อรู้...”
“ถ้าเราแอบออกไปโดยที่ไม่มีใครเห็น แล้วพ่อจะรู้ได้ยังไง”
“ไม่ไปหรอกฮะ ฮยอกแจเดินไม่ไหว”
น้องชายบอกเสียงอ่อนพลางก้มหน้าลงมองไปที่น่องขาที่ลายพร้อยของตัวเอง พี่คิบอมจึงเดินมาหยุดตรงหน้าของน้อง ก่อนจะหันหลังแล้วย่อตัวลง
“ขึ้นมาสิ!!”
สุดท้ายทั้งคู่ก็หนีออกมานอกบ้านจนได้ คิบอมแบกน้องชายที่อยู่ด้านหลังไปเรื่อยๆ จนถึงสนามเด็กเล่นใกล้บ้าน เขาจึงปล่อยฮยอกแจให้นั่งลงที่ชิงช้า ส่วนตัวเองก็เดินไปนั่งอีกตัวหนึ่งที่อยู่ข้างๆ กัน
“พี่คิบอม”
“หืม?”
“เรื่องของทงเฮน่ะ ฮยอกแจไม่น่าพูดมันออกมาเลยจริงๆ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ ตัลกีไม่ผิดซะหน่อย”
“อย่าเพิ่งเรียกฮยอกแจว่าตัลกีสิฮะ ฮยอกแจกำลังซีเรียสนะ”
“ฮะๆ นี่ตัลกีรู้จักคำว่า ‘ซีเรียส’ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
คิบอมเอ่ยแซวน้องชายของตัวเองด้วยความเอ็นดู แต่คนเป็นน้องกลับพองลมจนแก้มป่องเพราะงอนพี่ชายอีกแล้ว มือหนาจึงเอื้อมไปขยี้ผมนุ่มของน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ฮยอกแจก็รีบเอียงคอหลบก่อนที่ผมของเขาจะยุ่งไปมากกว่านี้
“ฮยอกแจชอบทงเฮจริงๆ เหรอ?”
“ไม่รู้สิฮะ ทงเฮชอบทำให้ฮยอกแจรู้สึกรำคาญ แต่พอเด็กคนนั้นไม่อยู่ มันก็มีความรู้สึกแปลกๆ เข้ามาแทนที่ความรำคาญนั้น”
“คงเป็นความเคยชินสินะ”
ใบหน้าหวานพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชาย ทว่าความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างหลังความเคยชินล่ะ ความรู้สึกนั้นมันคืออะไรกันแน่ ยิ่งนึกเท่าไรก็ยิ่งสับสนและปวดหัวมากขึ้นทุกที ฮยอกแจไม่เคยเข้าใจหัวใจของตัวเองเลยจริงๆ
“ฮยอกแจไม่รู้หรอกว่าฮยอกแจชอบทงเฮหรือเปล่า แต่ทงเฮทำให้ฮยอกแจรู้สึกดี บางครั้งเขาก็ทำให้ฮยอกแจยิ้ม...”
“พี่ก็ทำให้ฮยอกแจยิ้มได้เหมือนกัน”
“อ...อะไรนะฮะ?”
ใบหน้ารีบหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อหลบเลี่ยงคำถามของน้องชาย น้องไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ความรู้สึกของเขามันค่อยๆ เปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่ได้มองฮยอกแจอย่างที่พี่ชายมองน้องชายอีกต่อไปแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อความรู้สึกของคิบอมไม่มีวันที่จะกลายเป็นความจริงได้เลย
...เพราะอี ฮยอกแจมองเขาในฐานะพี่ช็อกโก้ที่แสนดีคนหนึ่งเท่านั้น
“พี่อยากจะบอกฮยอกแจว่า...”
“...”
“พี่เป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้น เป็นพี่ชายที่สามารถฟังความเศร้าของน้องชายคนนี้ได้เสมอ”
“...”
“แต่ทุกอย่างที่ฮยอกแจอยากจะคิดหรืออยากจะทำ ทุกๆ อย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฮยอกแจเอง”
“ฮยอกแจรู้ฮะ ฮยอกแจรู้ความรู้สึกของช็อกโก้”
เจ้าของเสียงทุ้มแทบจะหยุดหายใจเมื่อน้องชายเอ่ยออกมาแบบนั้น คิบอมค่อยๆ หันหน้าไปสบตาอีกคนช้าๆ น้องชายของเขาผู้ซึ่งไม่รู้อะไรเลยคลี่ยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าชัง นั่นจึงทำให้คิบอมแทบบ้า
“พี่...”
“...”
“พี่ระ...”
“...”
“พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
อัพครั้งสุดท้ายก่อนเปิดเทอมค่ะ
ต่อไปจะอัพแค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น ยังไงก็ช่วยรอด้วยนะคะ
คิดถึงแฟนฟิกที่น่ารักเสมอ
ช่วยคอมเม้นท์ให้ซีนด้วยน้า...
ตอนต่อไปจะมีหนึ่งใน WG มา feat. อีกแล้ว
และอีกประมาณ 4-5 ตอนหลังจากนั้นจะมี หนึ่งในชายนี่ และ หนึ่งในทงบังชินกิ
ปรากฏตัวพร้อมๆ กันค่ะ
ปล. บ้านของซีนอยู่จังหวัดเพชรบูรณ์
ฮ่าๆ บอกแค่นี้ แต่หลายคนคงรู้ใช่ไหมคะว่ามีความสำคัญยังไง
| ||||
| ||||
Name : DDT [ IP : 119.42.88.3 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sneeze< My.iD > [ IP : 125.24.46.120 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ryeohyuk< My.iD > [ IP : 222.123.217.71 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : รักไก่ [ IP : 58.8.54.252 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Sin~~Handsome!!< My.iD > [ IP : 124.122.143.36 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pattii [ IP : 158.108.238.29 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nuexii< My.iD > [ IP : 117.47.103.158 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : MeSo_< My.iD > [ IP : 125.26.52.225 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : อุตพิด ณ พรรณไม้ [ IP : 124.121.143.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : กูไม่รู้...กูเมา< My.iD > [ IP : 124.122.197.124 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : piggy-oun< My.iD > [ IP : 124.120.34.235 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~>mai<~< My.iD > [ IP : 112.143.0.153 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ลี_เฮอึน*~< My.iD > [ IP : 117.47.78.82 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : MMM [ IP : 125.25.110.102 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : minna222< My.iD > [ IP : 115.67.12.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.171.104 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kororo03 [ IP : 124.120.170.75 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sweety_cake< My.iD > [ IP : 117.47.37.209 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Noo*Pim< My.iD > [ IP : 58.8.25.145 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 222.123.119.29 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : N!c3 @ cLuB< My.iD > [ IP : 117.47.170.240 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Mylth*Qui [ IP : 124.121.131.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sweet love< My.iD > [ IP : 61.19.67.111 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nanami_jung< My.iD > [ IP : 58.9.44.163 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nanami_jung< My.iD > [ IP : 58.9.44.163 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : >EUNHyukky<< My.iD > [ IP : 112.142.133.228 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyuminnie< My.iD > [ IP : 58.8.177.94 ] | ||||
ความคิดเห็น