คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : chapter 17 ไปดูชินจังจอมแก่นกันเถอะ
“ครูซีวอนครับ”
เสียงหวานไม่ต่างจากน้ำผึ้งเดือนห้าดังขึ้นทำให้ซีวอนรีบหันกลับไป แต่แล้วร่างสูงโปร่งก็ต้องเซถอยหลังเล็กน้อยเนื่องจากคนที่เรียกเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นครูจองซูจากโรงเรียนอนุบาลนั่นเอง
“อย่าหาว่าผมจะให้ท่าคุณเลยนะครับ”
“แหม...ผมไม่อาจคิดแบบนั้นกับครูจองซูหรอกครับ”
“คือว่า...คือวันนี้น่ะครับ”
“วันนี้ทำไมเหรอครับ?”
“วันนี้ผมจะขอรบกวนครูซีวอน...”
“โอ๊ย!! รบกวนอะไรกันครับ คนกันเองแท้ๆ”
จองซูเม้มปากแน่น คิดอยู่ในใจว่าเมื่อไรเขาจะได้พูดออกไปซักที หรือบางทีแล้วเขาอาจจะขอความช่วยเหลือผิดคนก็ได้ สายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีก หวังว่าซีวอนคงจะไม่จอดรถแล้วข่มขืนเขาระหว่างทางกลับบ้านหรอกนะ แต่จะให้เดินหนีตอนนี้แล้วไปขอความช่วยเหลือกับคนอื่น มันก็คงจะน่าเกลียดไม่ใช่น้อย
...เฮ้อ~ ไม่น่ารีบพูดออกไปเลยจริงๆ
“ครูซีวอนไปส่งผมที่บ้านหน่อยได้ไหมครับ”
“ห๊ะ!!”
ครูฝ่ายปกครองชเวส่งเสียงดังเพราะความตกใจจนนักเรียนที่เดินผ่านสะดุ้ง ครูจองซูเองก็สะดุ้งเหมือนกัน มือหนาเอื้อมไปหยิบกระเป๋าของครูจองซูมาถือไว้ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรีบพาครูจองซูขึ้นไปบนรถก่อนที่ไอ้ผู้ปกครองลุงหมีกับหม่าม๊าหลงตัวเองอะไรนั่นจะมาถึง
...อย่างนี้มันเรียกว่าให้ท่ากันชัดๆ สะใจซีวอนโว้ย...
“บ้านครูจองซูอยู่แถวไหนเหรอครับ”
พอขึ้นมาอยู่บนรถ ซีวอนก็เอ่ยถามขึ้นทันที แถมยังอ้อมมาจับเข็มขัดนิรภัยใส่ให้ครูจองซูอีก ยิ่งทำแบบนี้ ใกล้ชิดกันแบบนี้ จองซูก็ยิ่งหายใจยากขึ้นเท่านั้น
“บ้านของผมมันวกวนน่ะครับ เดี๋ยวผมบอกครูซีวอนไปเรื่อยๆ ดีกว่า”
“คุณกลัวผมจะหลงทางเหรอ?”
“ก...ก็ส่วนใหญ่คนที่ไปบ้านผมก็จะหลงทางทั้งนั้น”
“หลงทางกับครูจองซูก็ดีสิครับ แล้วถ้ายิ่งหลงทางในหัวใจของครูจองซูเนี่ย...ผมยอม”
“แหะๆ”
ครูอนุบาลแสร้งหัวเราะแห้งๆ ทั้งๆ ที่กำลังนั่งจนตัวเกร็ง บ้านของผิดมากๆ เลยที่อยู่ไกลจากโรงเรียนมากขนาดนี้ มือเรียวจับเข็มขัดนิรภัยแน่น ทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้นด้วยนะ
“ดีจัง!! ผู้ปกครองของซองมินมารับพอดีเลย”
จองซูคลี่ยิ้มทันทีเมื่อเห็นคุณลุงหมีมารับลูกชาย เพราะเขารู้ว่าเด็กๆ จะไปเที่ยวเล่นที่บ้านของซองมินกันหมด อย่างนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้ว ทางด้านซีวอนที่เห็นครูจองซูยิ้ม ใบหน้าคมก็อมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน
“ครูจองซูรักเด็กๆ มากเลยนะครับ”
“ก็พวกเขาเป็นนักเรียนของผมนี่ครับ แถมยังเป็นอนาคตของชาติอีก ครูซีวอนก็อย่าตีเด็กนักเรียนของตัวเองมากนะครับ ถ้าเราบอกเขาดีๆ เขาก็จะเชื่อฟังเราเอง”
ซีวอนเงียบกริบเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอกด่า ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รักเด็กนักเรียนสุดเฮี้ยวพวกนั้นเสียหน่อย แต่การใช้ไม้เรียวมันเป็นวิธีการแสดงความรักของเขานี่นา ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้คุยถึงเรื่องเด็กๆ อีกแล้ว ครูจองซูจึงหันออกไปมองนอกหน้าต่าง
“เฮ้ย!! ไอ้ครูน้ำเน่า ไอ้ม้า แกลักพาตัวครูจองซูของฉันไปเรอะ กลับมาเดี๋ยวนี้น้า...”
คุณลุงหมีวิ่งตามรถของซีวอนเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับเป็นครูจองซู โดยที่เด็กๆ อีกสี่คนก็วิ่งตามเขาด้วย ราวกับเป็นขบวนพาเรดรณรงค์ให้วิ่งออกกำลังกายเลยทีเดียว
-- My Brother , My Love --
“พี่คิบอมรู้สึกยังไงที่ฮยอกแจได้ที่สอง”
เมื่อสองพี่น้องกำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน เสียงหวานก็เอ่ยถามคนเป็นพี่พลางยื่นตัวออกไปด้านข้างให้ลมปะทะหน้า ส่วนมือเล็กๆ ทั้งสองข้างก็เกาะชายเสื้อพี่ชายไว้แน่น ฮยอกแจกำลังรู้สึกดีที่ตัวเองไม่ได้ที่หนึ่ง แถมของรางวัลที่เป็นกระเช้านมรสสตรอเบอร์รี่ก็ดูเหมือนว่าจงใจมอบให้เขาโดยเฉพาะอีกด้วย
“ก็ดีแล้วนี่ หรือว่าฮยอกแจไม่อยากได้นมล่ะ?”
“อยากได้สิฮะ!! พี่คิบอมจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อนมให้ฮยอกแจด้วยไง”
“...”
“แต่จะว่าไปแล้วอ่ะ ฮยอกแจก็อยากได้ที่หนึ่งนะ เพราะฮยอกแจอยากจะเอาชนะสายตาขี้อิจฉาของคนๆ นั้น”
“คนๆ นั้น ใครเหรอ?”
“ก็นิชคุณน่ะสิ เขาชอบคิดว่าฮยอกแจอยากได้ที่หนึ่งอยู่เรื่อยเลย”
“ฮยอกแจของพี่ก็ได้ที่หนึ่งจริงๆ นี่นา”
“หืม?”
ร่างบางเอียงหัวกลมอย่างแปลกใจเมื่อพี่คิบอมพูดขึ้น หมายความว่ายังไงที่พี่ชายบอกว่าเขาได้ที่หนึ่ง แต่มันจะไปสำคัญอะไรล่ะในเมื่อคนที่ได้อันดับที่สองอย่างฮยอกแจได้รับของรางวัลที่ดีเลิศขนาดนี้ บางทีพี่คิบอมอาจจะเป็นคนไปขอร้องเพื่อนๆ ให้
...หรือว่าพี่คิบอมเป็นคนจัดการทุกอย่าง
“ช็อกโก้อ่า~ ช็อกโก้วางแผนมาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?”
ฮยอกแจหน้ามุ่ยลงทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายของตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งของสภานักเรียนเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าร่างบางจะไม่รู้ทั้งหมดว่าพี่ชายทะอะไรลงไปบ้าง แต่อย่างน้อยฮยอกแจก็รู้ล่ะว่าของรางวัลพวกนี้เป็นสิ่งที่พี่คิบอมของเขาคิดขึ้นมาเอง
“แล้วตัลกีจะโกรธพี่เหรอ?”
“บางทีอาจจะ...”
“ใจร้ายจัง!!”
“งั้นก็เขียนสารภาพผิดห้าสิบหน้ากระดาษสิ”
ฮยอกแจแกล้งว่าพี่ชายราวกับตัวเองเป็นคุณครูฝ่ายปกครอง พี่คิบอมได้แต่ปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ เขารู้อยู่แล้วว่าน้องชายที่น่ารักของเขาไม่มีทางโกรเขาลงหรอก ถึงแม้ว่าฮยอกแจจะแสนงอนมากๆ ก็เหอะ แต่ที่คนตัวเล็กทำไปทั้งหมด ก็เพื่อพิสูจน์เท่านั้นว่าพี่ชายคนนี้รักเขามากเพียงใด
“ว่าไงฮะ...จะทำหรือเปล่า?”
“มันยากเกินไปอ่ะ ทำไมตัลกีถึงใจร้ายกับพี่นักล่ะ”
“งั้นก็...บอกรักฮยอกแจห้าสิบครั้งก่อนนอนก็แล้วกัน”
“สบายมาก”
“แต่...”
“หืม?”
“พี่ชายต้องบอกมาทั้งหมดด้วยว่าตัวเองทำอะไรกับการประกวดวันนี้ลงไปบ้าง”
คิบอมหัวเราะในลำคอนิดๆ ก่อนจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้น้องชายฟัง ตั้งแต่เพื่อนๆ ของเขาล็อกตัวให้ฮยอกแจต้องลงประกวดฟลาวเวอร์บอยในวันนี้ การที่คิบอมขอขึ้นเวทีโดยที่นัดแนะกับพวกกรรมการว่าไม่ต้องลงคะแนนให้เขา รวมไปถึงประกาศให้ฮยอกแจได้อันดับที่สองทั้งๆ ที่ความจริงแล้วฮยอกแจได้ที่หนึ่ง เพราะว่าคิบอมไม่อยากให้น้องชายถูกจับตามองไปมากกว่านี้
แต่แทนที่ฮยอกแจจะรู้สึกโกรธ ร่างบางกลับกอดเอวพี่ชายให้แน่นมากขึ้นไปอีก เพราะเขารู้ดีว่าพี่คิบอมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร และเพื่อใคร...
“ขอบคุณนะช็อกโก้ ช็อกโก้ไม่ต้องบอกรักฮยอกแจเพื่อสารภาพผิดแล้วก็ได้”
“พี่รักฮยอกแจ”
-- My Brother , My Love --
“โห!! บ้านของซองมินเนี่ย...”
รยออุคเดินเข้ามาในบ้านเป็นคนแรก ตามด้วยซองมินที่เป็นเจ้าของบ้าน คยูฮยอนแฟนเก่าของซองมิน และเด็กหื่นมินซก ส่วนลุงหมีกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดรองเท้าของเด็กๆ ให้เข้าที่แล้วค่อยเดินเข้ามาในบ้านทีหลัง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เพื่อนจากโรงเรียนของลูกชายมาเที่ยวเล่นที่บ้าน ยองอุนต้องทำอาหารมาเลี้ยงเด็กๆ ซะหน่อยแล้ว
“บ้านของฉันน่ารักใช่ไหมรยออุค”
“เปล่า ฉันจะบอกว่าบ้านของนายเล็กเท่าห้องนอนที่บ้านฉันต่างหากล่ะ”
“คุณหญิงแม่ของคุณคงไม่ได้สอนเรื่องมารยาทในการไปบ้านคนอื่นแหงๆ”
คยูฮยอนพูดขึ้นลอยๆ และเหมือนคนถูกด่าก็จะรู้ตัวด้วย สายตาเคียดแค้นจึงถูกส่งไปให้คนปากสุนัขราวกับจะฆ่าให้ตายเสียเดี๋ยวนี้
“ไปดูชินจังจอมแก่นกันเถอะ”
มินซกบอกกับเจ้าของบ้าน พลางสายตาก็สอดส่องหาโทรทัศน์
“โตๆ กันแล้ว ไม่มีใครเขาดูการ์ตูนกันหรอก”
“ชินโนสึเกะอายุมากกว่านาย นาย แล้วก็นายอีก”
“ไม่ต้องสืบเลยว่ามินซกติดนิสัยหื่นๆ มาจากใคร”
รยออุคว่าพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาสีชมพูอย่างถือวิสาสะ จริงๆ ซองมินก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่มีคนมานั่งโซฟาสีชมพูตัวโปรดของเขาแบบนี้ แต่ว่าพวกนี้เป็นเพื่อนกลุ่มแรกที่มาเยี่ยมบ้านของซองมิน งั้นซองมินจะไม่ถือสาก็แล้วกัน
“เปิดทีวี เปิดทีวี!!”
“รู้แล้วล่ะน่ามินซก อย่าโวยวายนักสิ...รำคาญ!!”
ซองมินกระแทกเสียงใส่มินซก ก่อนจะหยิบรีโมทมาเปิดการ์ตูนชินจังจอมแก่นแล้วนั่งลงข้างๆ รยออุคบ้าง โดยที่เมื่อคยูฮยอนเห็นร่างบางนั่งลง เขาก็รีบชิงนั่งข้างซองมินทันที โซฟาสีชมพูจึงเต็มไปด้วยเด็กสามคนโดยที่มินซกผู้ซึ่งอยากดูการ์ตูนได้นั่งลงกับพื้นราวกับเป็นคนรับใช้
“ซองมิน...ต่ายชมพูของคุณหายไปไหนแล้วล่ะ วันนี้ไม่เห็นพาไปโรงเรียนด้วยเลย”
“ใช่ๆ ต่ายชมพูหายไปไหน”
รยออุคถามขึ้นตามคยูฮยอนบ้าง
“นั่นสิๆ ต่ายชมพูตายไปแล้วเหรอ?”
“หุบปากมินซก!! อย่ามาแช่งต่ายชมพูของฉันนะ ป่าป๊าอาบน้ำให้ต่ายชมพูแล้วผึ่งไว้ที่ราวตากผ้าข้างบ้านต่างหากล่ะ”
“พูดเพราะๆ สิน้องมิน”
“เย้ๆ ป่าป๊าทำโฮต๊อกมาให้กินแล้ว”
ซองมินกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเมื่อป่าป๊าของเขาถือถาดขนมโฮต๊อกมาให้ เด็กๆ ลืมความแก่แดดไปชั่วขณะ ทุกๆ คนต่างรุมล้อมขนมที่ลุงหมีนำมาเสิร์ฟ แม้กระทั่งมินซกที่ตั้งใจจะดูการ์ตูนก็หันมาให้ความสนใจกับขนมเช่นเดียวกัน
“รยออุคไม่กินเหรอ?”
ซองมินคีบโฮต๊อกเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เอ่ยถามเพื่อน แต่รยออุคกลับส่ายหน้าช้าๆ พร้อมเบ้ปาก ก็ตั้งแต่เกิดมาคิม รยออุคเคยกินขนมถูกๆ แบบนี้เสียที่ไหนกันล่ะ
“ขนมสามัญชนแบบนี้ คุณหญิงแม่ไม่เคยทำให้กินหรอก”
“กินๆ เถอะน่า ลองกัดคำนึง รับรองว่าจะต้องติดใจ”
“แล้วถ้าท้องเสียล่ะ?”
“จะไปท้องเสียได้ยังไง ป่าป๊าของฉันไม่ได้เป็นคนสกปรกซะหน่อย”
ซองมินบอกอย่างมั่นใจพร้อมกับคีบโฮต๊อกยื่นให้รยออุค หากแต่เด็กน้อยก็มีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ก็หลักฐานมันคาตาอยู่นี่นา จะบอกว่าป่าป๊าของตัวเองไม่ใช่คนสกปรกได้อย่างไร ทั้งขวดนมเน่าๆ ตุ๊กตากระต่ายสุดเหม็น แค่คิดก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาแล้ว
“อร่อยเนอะ!!”
“มินซก!!”
ซองมินตวาดมินซกเสียงดังลั่นบ้านเมื่อจอมตะกละมินซกยื่นหน้ามางับขนมโฮต๊อกที่ซองมินยื่นให้รยออุคลองชิม แต่คนที่ถูกว่าไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว แถมยังหันกลับไปดูการ์ตูนต่ออย่างหน้าตาเฉย คยูฮยอนจึงเอาตะเกียบไปหนีบหูมินซกด้วยความทนไม่ไหว
“อ๊าก!!!!!”
-- My Brother , My Love --
“จอดตรงนี้แหละครับครูซีวอน”
ครูจองซูปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็วเมื่อรถยนต์คันใหญ่จอดอยู่ที่บ้านของเขา โชคดีจังที่รอดกลับมาได้ คิดว่าจะโดนซีวอนปล้ำกลางทางเสียแล้ว
“ครูจองซูอยู่บ้านคนเดียวเหรอครับ?”
“ผมอยู่...”
“ไม่คิดจะชวนผมเข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าซักหน่อยเหรอ?”
ซีวอนรุกอย่างรวดเร็ว นี่แหละเป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุดแล้วที่จะได้รวบหัวรวบหางครูจองซูคนสวย ไม่ต้องมีคู่แข่งสักคนมาคอยพูดจาไม่เข้าหู วันนี้เขาคงได้รู้ใจของครูจองซูแน่ๆ
“ช...เชิญครับ”
จองซูเปิดประตูบ้านก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้ร่างสูงเดินเข้าไป ทว่า...
“ที่รัก~ กลับมาแล้วเหรอ?”
“อ้าว!! ฮันกยอง...ไหนนายบอกว่าจะไปฟิตเนสไง แล้วก็ไม่ยอมไปรับกันเลยนะ”
“คะ...ครูจองซูอยู่บ้านเดียวกับไอ้เจ๊กนี่ด้วยเหรอ?”
ซีวอนถามขึ้นอย่างตะกุกตะกักเมื่อเห็นฮันกยองเดินมากอดคอนางฟ้าจองซูของเขาต่อหน้าต่อตา
“พี่จองซูอยู่กับฉันแล้วมันเป็นยังไง ในเมื่อเราเป็น...”
“...อย่าพูดคำนั้นออกมานะ ฉันทนฟังไม่ได้หรอก”
“อะไรของนายเนี่ยไอ้หน้าม้า เมื่อคืนนอนไม่พอหรือไง?”
“ทำไมครูจองซูทำกับผมอย่างนี้ล่ะครับ คุณอยู่ร่วมชายคาเดียวกับมันแล้วก็น่าจะบอกผมตรงๆ ไม่น่าให้ผมต้องมาเจอกับตัวเองเลย ครูจองซูต้องการให้ผมตัดใจใช่ไหม...ฮือ...”
ใบหน้าหวานย่นคิ้วด้วยความงุนงง สองพี่น้องต่างหันมาสบตากันด้วยความแปลกใจ แต่ฮันกยองดูจะมีความสะใจผสมกับความรู้สึกแปลกใจด้วย ซึ่งซีวอนก็คอยแต่จะอุดหูและหันไปทางอื่นท่าเดียว จองซูจึงจับแขนแกร่งของร่างสูงเอาไว้
“ครูซีวอน ฟังผมนะ...”
“ไม่!! ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”
“นี่ครูซีวอน ครูอ่านปากผมก็ได้ ดูดีๆ นะ”
“ผมไม่ดู...ฮือ...ไม่อยากดูแล้วก็ไม่อยากฟังด้วย...ครูจองซูใจร้ายที่สุด”
“ถ้าคุณไม่อยากฟังก็ไม่เป็นไร ถึงคุณจะอุดหู ถึงคุณจะปิดตา แต่ผมก็จะบอกคุณไว้เลยว่าผมกับฮันกยอง เราสองคนเป็นแค่...”
“...”
“...ลูกพี่ลูกน้องกันเท่านั้น”
ครูอนุบาลปล่อยมือออกจากแขนของซีวอนอย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่อยากให้หนึ่งในสามตัวเลือกของตัวเองต้องเข้าใจผิดแบบนี้ ส่วนไอ้เจ๊กน้องชายของเขาก็คอยแต่จะเอามือกุมท้องเพราะทนขำกับท่าทางหลุดมาดของครูฝ่ายปกครองชเวไม่ไหว
“จริงเหรอ?”
“อ้าว!! นึกว่าจะไม่ได้ยินเสียอีก”
“ฮ่าๆ แล้วก็ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกนะน้องชาย อ๊ะ!! ชื่อฮันกยองใช่ไหม? ไว้วันหลังฉันจะพานายไปเลี้ยงข้าวนะ”
“ไม่ต้องมาทำดีกับฉันเลยไอ้หน้าม้า ถึงนายจะหล่อที่สุดในตัวเลือกของพี่จองซู แต่เรื่องที่ด่าฉันวันนั้น ฉันไม่มีทางลืมแน่ๆ”
ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนี้ทันที ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าไอ้ครูฝ่ายปกครองนี่หรอกนะ แต่เหมือนเขาจะผัดเห็ดแทมินที่คุณลุงดงฮีเอามาฝากไว้ตั้งนานแล้ว
...ไม่รู้ว่าป่านนี้จะไหม้ไปแล้วหรือยัง
-- My Brother , My Love --
เด็กๆ ทั้งสี่คนกำลังนั่งเลียไอศกรีมอยู่ข้างบ้าน น้องมินนั่งยิ้มชื่นชมกับต่ายชมพูของตัวเองที่ดูสะอาดสะอ้านขึ้นมานิดนึง ส่วนมินซกก็เลียไอศกรีมด้วยท่าทางแปลกๆ จนอีกสามคนอดสงสัยไม่ได้ รยออุคที่รู้สึกว่ามินซกมองมาที่ตัวเองอยู่บ่อยครั้งจึงเอ่ยถามขึ้น
“มินซก ทำไมนายเลียไอติมอย่างนั้นล่ะ?”
“ฉันเลียแบบไหนเหรอ?”
“ก็เลียเหมือนกับนายดูหนังปะ...ป...”
“หนังโป๊เหรอ? แล้วนายเคยดูหรือไงรยออุค”
“จะบ้าเหรอ ใครจะไปเคยดูหนังทุเรศๆ แบบนั้นล่ะ มีแต่ผู้หญิงกับผู้ชายมีอะไรกัน ฉันไม่ชอบดูหรอก”
เด็กหญิงหรือเด็กชายรยออุคพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่ก็เรียกความสนใจจากอีกสามคนได้เป็นอย่างดี ก็ไหนบอกว่าไม่เคยดูยังไงล่ะ แล้วทำไมรู้ด้วยว่าหนังแบบนั้นมีแต่ผู้หญิงกับผู้ชายมีอะไรกัน ตกลงเด็กคนนี้มันเป็นผู้ดีจริงหรือเปล่าเนี่ย
“แล้วเมื่อไหร่คุณมินซกจะบอกได้ซักทีว่าทำไมถึงเลียไอติมแบบนั้น”
คยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งหลังจากที่รยออุคถามครั้งแรกแล้วไม่ได้รับคำตอบกลับมา
“ก็หนอนน้อยของรยออุคโผล่”
“อ๊าก!! ไอ้บ้า!! เมื่อไรจะหายโรคจิตเนี่ยห๊า...”
“นายอยากใส่กระโปรงเองนี่นา แถมยังใส่กางเกงในของเด็กผู้หญิงอีกด้วย”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนายที่จะต้องมาวิจารณ์กางเกงในของฉันเนี่ย”
“ก็นายนั่งไม่ระวังเองนี่นา”
“นายก็อย่ามาดูสิ”
“คราวหลังก็นั่งให้มันเรียบร้อยสิ อยากเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่รู้จักทำตัวให้เรียบร้อยบ้างล่ะ แรดอย่างนี้เมื่อไรจะหาแฟนได้”
“ฉันมีแฟนหรือไม่มีแล้วมันหนักส่วนไหนของหัวแม่แกเหรอไอ้มินซก”
“พวกคุณช่วยเงียบกันซักทีเถอะครับ ผมโคตรจะรำคาญเลย”
คยูฮยอนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาเลียไอศกรีมที่กำลังจะไหลย้อยเลอะมือเล็กๆ ของตัวเอง ก่อนจะคิดในใจว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวปัญหาในครั้งนี้
...คิม รยออุค หรือ อี มินซก
“พี่คิบอมกลับมาแล้ว!!”
พอซองมินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง อีกสามคนก็เงียบกริบทันที รยออุคจ้องมองคิบอมด้วยสายตาที่เป็นประกาย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซองมินถึงได้ชอบพูดถึงพี่ชายข้างบ้านของตัวเองนัก ที่แท้ก็หล่อบาดใจอย่างนี้นี่เอง ส่วนคยูฮยอนก็มองใบหน้าที่ขาวใสของฮยอกแจ
“วันนี้พี่กะเทยน่ารักจัง”
“เชอะ~ พี่คิบอมหล่อกว่าอีก”
ซองมินเอ่ยประชดกลับไปบ้าง คยูฮยอนจึงแอบหันไปอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของอดีตคนรัก ส่วนมินซกก็ได้แต่หันหน้าหนีด้วยท่าทางผิดหวัง
...นึกว่าพี่สาวคนนั้นจะใส่กระโปรงกลับมาซะอีก
-- My Brother , My Love --
“พี่คิบอม...”
“ครับ?”
“ทำไมพี่ถึงไม่คิดจะมีแฟนซักทีล่ะ?”
ฮยอกแจเอ่ยถามขึ้นพลางรับกระเป๋ามาจากพี่ชาย ใบหน้าคมมองน้องชายด้วยความแปลกใจ หากแต่ก็โอบไหล่ฮยอกแจเดินเข้าไปในบ้าน แต่น้องชายที่น่ารักของเขาก็เอาแต่จ้องมองเขาอย่างคาดคั้น คิบอมจึงต้องตอบคำถามอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เพราะว่าพี่มีฮยอกแจอยู่แล้วทั้งคนนี่นา ถามทำไมเหรอ?”
“ก็ฮยอกแจอยากจะมีแฟนแล้วน่ะสิ แต่ฮยอกแจรู้นะว่าพี่คิบอมกลัวว่าฮยอกแจจะเสียใจ”
“...”
“แต่ว่า...ทงเฮน่ะ เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรไม่ใช่เหรอ”
“แล้วตัลกีอยากจะคบกับเด็กคนนั้นใช่ไหม...หืม?”
มือหนาลูบเรือนผมนุ่มของน้องอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงของเขากลับสั่นเครืออย่างไม่มีสาเหตุ คิบอมอาจจะกลัวว่าน้องชายคนเดียวของเขาจะเสียใจ แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหัวใจของตัวเองจึงได้เต้นช้าลงจนเกือบจะหยุดนิ่งแบบนี้
“ฮยอกแจก็แค่อยากลองให้โอกาสทงเฮซักครั้ง”
สิ้นเสียงคำพูดของน้องชาย คิบอมก็ชะงักมืออย่างตกใจทันที
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
อ่านกันแล้วได้โปรดคอมเม้นท์ให้ซีนด้วยเถอะค่ะ
มีแฟนพันธุ์แท้ตั้ง 47 คน
แต่คอมเม้นท์ค่อยขยับขึ้นเลย
ถ้าครั้งนี้คอมเม้นท์ไม่ถึง 450 ซีนจะไม่กลับมาอัพจริงๆ ด้วย
เค้างอนจริงๆ น้า....
| ||||
| ||||
Name : DesTiny< My.iD > [ IP : 58.9.165.185 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คนอ่านรักไรเตอร์ [ IP : 61.19.205.252 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : piggy-oun< My.iD > [ IP : 58.136.227.113 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : TaEJiN< My.iD > [ IP : 125.24.20.47 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : DDT [ IP : 119.42.88.208 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คิดไม่ออก..จิงๆนะ< My.iD > [ IP : 58.8.88.135 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyuminnie< My.iD > [ IP : 58.8.172.194 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 114.128.119.145 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sneeze< My.iD > [ IP : 125.24.20.136 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Sin~~Handsome!!< My.iD > [ IP : 124.122.145.244 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : melodyland< My.iD > [ IP : 125.25.89.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : N!c3 @ cLuB< My.iD > [ IP : 118.175.14.130 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : LovE_HyuKJaE [ IP : 64.255.180.120 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ลี_เฮอึน*~< My.iD > [ IP : 117.47.78.82 ] | ||||
ความคิดเห็น