คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15
Chapter 15
ก่อนฮยอกแจจะกลับมาถึงบ้าน ซีวอนได้ขับรถมาพบทงเฮและได้พูดคุยอะไรบางอย่างกันอยู่นานหลายนาที ทั้งคู่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน แต่คนที่หนักใจมากกว่าเห็นจะเป็นอี ทงเฮ
“นายหย่ากับฮยอกแจไม่ได้จริงๆ เหรอ ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าอะไรเลย เขาเป็นแค่คนธรรมดาที่พ่อแม่ของนายส่งมาให้ แต่นายไม่ได้รักเขานี่ทงเฮ ทำไมนายถึงไม่หย่ากับเขาซักที”
ซีวอนพยายามโน้มน้าวจิตใจของทงเฮอย่างเต็มที่ ซึ่งทงเฮกลับเงียบแทนคำตอบ ร่างหนาผู้เป็นเจ้าของบ้านนั่งประสานมือระหว่างขาตนเองอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเพื่อน
“ทำไมนายถึงกลัวคยูฮยอนจะเสียใจนัก?”
ทงเฮถามเสียงเรียบ ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้งในคำถามเลย แต่ซีวอนกลับกลอกตาไปมาและมีท่าทีอึดอัดใจที่จะต้องตอบคำถามนั้น
“ก็ฉันเห็นนายกับคยูฮยอนคบกันมานานแล้ว”
“แค่สี่เดือนยังถือว่าไม่นานหรอก”
“นานสิ แค่สี่เดือนสำหรับบางคู่อาจจะมีความทรงจำดีๆ มากมายร่วมกันก็ได้ ระหว่างนายกับคยูฮยอน...ไม่มีเลยเหรอ” ซีวอนนึกถึงตัวเองที่คบกับคยูฮยอนเพียงแค่สี่เดือน แต่เขาก็ยังมีความทรงจำที่ล้ำค่ามาจนถึงทุกวันนี้ “หรือว่านายหมดรักคยูฮยอนแล้ว”
“ซีวอน...”
“ทำไม...ฉันพูดแทงใจดำนายงั้นเหรอ?”
“ชเว ซีวอน!” ทงเฮเรียกชื่อเพื่อนสนิทอีกครั้งหนึ่งเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี
“นายช่วยดูแลคยูฮยอนดีๆ หน่อยแล้วกัน ถือว่าฉันขอร้องล่ะ”
“แล้วนายจะให้ฉันบอกฮยอกแจยังไง?”
“นั่นมันเรื่องของนาย ยังไงซะนายกับฮยอกแจก็ยังผูกพันกันไม่มาก อีกไม่นานเขาก็จะพบเจอคนใหม่ๆ แล้วก็ลืมนายได้แน่ แต่คยูฮยอน...ไม่ว่ายังไงนายห้ามทิ้งคยูฮยอนเด็ดขาด”
ซีวอนกลับไปหลังจากที่พูดธุระจบแล้ว ทงเฮเดินไปส่งเพื่อนที่หน้าบ้าน ก่อนจะเรียกรั้งร่างสูงขึ้น
“ซีวอน” ซีวอนหันหลังกลับมามองเจ้าของบ้านอีกครั้ง “นายไม่ได้ชอบคยูฮยอนหรอกใช่ไหม?”
ไม่มีคำตอบออกมาจากเรียวปากของซีวอน เขาทำหน้านิ่งเฉยมากจนทงเฮไม่รู้เลยว่าซีวอนคิดอะไรอยู่
ในตอนนั้นฮยอกแจก็กลับมาบ้านพอดี ร่างบางลงจากรถของซองมินแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นซีวอนกำลังจะเดินขึ้นรถ เขาสังหรณ์ใจว่าซีวอนจะต้องพูดอะไรเกี่ยวกับเขาแน่ๆ
“ไง? กลับบ้านดึกเชียวนะ” ซีวอนเอ่ยทักขึ้น ทำเอาฮยอกแจชี้นิ้วตัวเองแล้วทำหน้าเหรอหรา
“นายพูดกับฉันเหรอ?”
“อืม” ซีวอนยักคิ้วให้ พอฮยอกแจกำลังจะเดินผ่านไป เสียงทุ้มหนาก็เอ่ยขึ้น “ทงเฮอาจจะบอกอะไรบางอย่างกับนาย นายก็เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะ”
ฮยอกแจขมวดคิ้วมุ่นและกังวลกับประโยคที่ซีวอนพูดออกมา แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเข้าบ้านไป หากแต่คืนนั้นทงเฮกลับไม่ออกมาจากห้องเลยสักครั้งเดียว ฮยอกแจจึงไม่รู้ว่าซีวอนมาที่นี่ทำไมกันแน่
แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะเขาเองก็ยังไม่พร้อมพบหน้าทงเฮตอนนี้
ทงเฮทำผิดต่อเขา ทงเฮหลอกเขาว่าทำร่มหายไป
แต่กลับเอาร่มคันนั้นไปให้คยูฮยอน
อี ทงเฮทำแบบนี้ได้ยังไง
เช้าวันต่อมา ฮยอกแจและทงเฮคุยกันน้อยลงกว่าเดิมมาก ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะคืบหน้ามากขึ้นในช่วงหลายวันที่ผ่านมากลับกลายเป็นความเหินห่างเหมือนมีช่องว่างระหว่างกันและกัน
หลังจากทงเฮไปส่งฮยอกแจที่ทำงานตามปกติแล้ว ทงเฮก็ไปพบคยูฮยอนตามที่นัดเอาไว้เมื่อวาน เขาไปหาคยูฮยอนที่คอนโด ซึ่งคยูฮยอนก็กำลังรอคอยเขาอยู่พอดี
“นั่งก่อนสิทงเฮ” คยูฮยอนนั่งลงที่โซฟามุมในสุดของห้อง ทงเฮเดินตามไปนั่งฝั่งตรงข้าม เขารู้สึกว่าที่นี่ไม่คุ้นเคยสำหรับเขาเลย อาจเป็นเพราะว่าตั้งแต่คบกับคยูฮยอน ทงเฮมาที่นี่ไม่ถึงห้าครั้งเลยด้วยซ้ำ
“เรื่องที่นายอยากจะบอกฉัน?” ทงเฮเอ่ยถามทันทีอย่างไม่อ้อมค้อม
“เรื่องนั้น...” คยูฮยอนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี “มันคงจะดีกว่าถ้านายจะพูดเรื่องของตัวเองก่อน”
คยูฮยอนคิดว่าถ้าทงเฮได้ฟังเขาพูดแล้ว ทงเฮอาจจะไม่อยากพูดอะไรต่อก็ได้ เพราะเรื่องที่คยูฮยอนอยากจะบอกทงเฮก็คือ...
เขาเคยคบกับซีวอนมาก่อน
คยูฮยอนอยากให้ทงเฮอภัยให้เขาถ้าเขาจะกลับไปคบกับซีวอน คยูฮยอนต้องการบอกเพียงเท่านั้น แต่เขาไม่สามารถกลั่นกรองคำพูดดีๆ ออกมาได้เลย
“เรื่องที่ฉันอยากจะบอกนายก็คือ...” ทงเฮเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง แล้วคำพูดของซีวอนก็ดังเข้ามาในโสตประสาท
“ยังไงซะนายกับฮยอกแจก็ยังผูกพันกันไม่มาก อีกไม่นานเขาก็จะพบเจอคนใหม่ๆ แล้วก็ลืมนายได้แน่ แต่คยูฮยอน...ไม่ว่ายังไงนายห้ามทิ้งคยูฮยอนเด็ดขาด”
“คือว่า...” ทงเฮไม่กล้ามองหน้าคยูฮยอนเลย แต่มันคงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว “ฉันจะหย่ากับฮยอกแจ”
“วะ...ว่าไงนะ?!”
คยูฮยอนอ้าปากค้างด้วยความตกใจในคำพูดของทงเฮ สิ่งที่เขาอยากจะบอกทงเฮก่อนหน้านี้ถูกกลืนหายลงไปในลำคอจนหมดสิ้น คยูฮยอนรู้สึกเหมือนทางเดินหายใจของเขาตีบตันขึ้นมา น้ำตาเอ่อคลอจนเต็มหน่วย ดวงตาคู่กลมสั่นระริกขณะจ้องมองหน้าของทงเฮด้วยความสิ้นหวัง
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว” คยูฮยอนบอกสั้นๆ แล้วก้มหน้าร้องไห้ ทงเฮคิดว่าคยูฮยอนดีใจที่เขาทำแบบนั้นจึงไปนั่งข้างๆ กับคยูฮยอนแล้วดึงคยูฮยอนมาซบไหล่ของตัวเอง
“ที่ผ่านมาฉันขอโทษนะ ต่อไปนี้ฉันจะทำตัวให้ดีกว่าเดิม ฉันขอโทษนะโจ คยูฮยอน”
ทงเฮกลับมาบ้านในตอนเย็นด้วยท่าทางเบื่อหน่าย วันนี้เขาไม่ได้รับฮยอกแจกลับมาด้วย จึงได้แต่ส่งข้อความให้ฮยอกแจกลับมาด้วยตัวเอง พอส่งข้อความไปเสร็จก็เป็นห่วงว่าฮยอกแจจะเป็นยังไงบ้าง จะกลับมาอย่างปลอดภัยไหม จะกลับมาดึกเหมือนเมื่อคืนอีกหรือเปล่า
แต่ในเมื่อส่งข้อความไปแล้ว จะให้เปลี่ยนใจไปรับก็ยังไงๆ อยู่
สุดท้ายก็นั่งหงอยเหมือนสุนัขรอคอยเจ้านายกลับมา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยซักครั้งเดียว แค่คิดว่าจะต้องหย่ากับฮยอกแจจริงๆ แล้วก็อดใจหายไม่ได้เลย
ฮยอกแจกลับมาถึงบ้านเกือบทุ่ม เขาเห็นทงเฮนั่งรออยู่หน้าบ้าน แต่พอพบหน้าทงเฮแล้ว ฮยอกแจกลับไม่ทักทายแม้แต่คำเดียว
“กลับมาแล้วเหรอ?” ทงเฮยืนขึ้นเอ่ยทักก่อน ฮยอกแจหยุดยืน พยักหน้าให้สองสามทีแล้วก็เดินผ่านไป
แบบนี้แสดงว่างอน!
มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าอาการของฮยอกแจกำลังหมายถึงอะไร เขาเคยเห็นฮยอกแจงอนมาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ฮยอกแจรู้ความจริงว่าเขายอมแต่งงานด้วยก็เพราะต้องการคบหากับคยูฮยอนต่อไป
ทงเฮไม่รอช้ารีบเดินตามฮยอกแจไปแล้วคว้าแขนเรียวเอาไว้ ก่อนจะกระชากให้ร่างบอบบางหันกลับมาคุยกับตัวเองให้รู้เรื่อง
“นายโกรธฉัน” นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นการสันนิษฐานของทงเฮ ซึ่งมันก็ไม่ผิดพลาดเมื่อฮยอกแจหลบตาเขา
“เปล่า” ฮยอกแจตอบสั้นๆ พยายามบังคับไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นไหวไปมากกว่านี้
“แล้วทำไมวันนี้เงียบๆ ไปล่ะ หรือว่าที่บริษัทมีปัญหาอะไร?”
“ไม่มี”
“แล้ว...”
“นายจะปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันเหนื่อย อยากพักผ่อนแล้ว”
ฮยอกแจโกหกไม่เนียนเอาซะเลย พูดจบก็บิดข้อมือตัวเองออกให้เป็นอิสระ แล้วเดินหนีขึ้นบันไดไป ทงเฮถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ทำไมฮยอกแจจะต้องโกรธเขาในช่วงเวลาแบบนี้ด้วย เขาเองก็เครียดจะเป็นบ้าอยู่แล้วยังจะมาถูกฮยอกแจงอนอีก
ทงเฮบังคับให้ตัวเองอารมณ์เย็นไม่ได้เลย
“ฮยอกแจ...มาคุยกันก่อน นายเป็นอะไรไป แล้วฉันทำอะไรผิด?”
“นายไม่รู้เหรอ?” ฮยอกแจหันมาถาม ริมฝีปากสีแดงอิ่มเบ้ลงเหมือนกับจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ
“อืม ฉันไม่รู้จริงๆ”
ทงเฮพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้ไม่คิดอะไร เขามองหน้าฮยอกแจที่เอาแต่มองเขาอย่างโกรธขึ้ง แต่ฮยอกแจก็ไม่ยอมพูดอะไรตรงๆ ออกมา
“งั้นนายก็ไม่รู้ต่อไปเถอะ”
“อี ฮยอกแจ!”
“ถ้านายอยากเลิกกับฉันมาก ฉันก็จะเลิกให้สมใจนาย!”
ฮยอกแจตะโกนแข่งกับอีกฝ่ายแล้วเดินหนีไป แต่ทงเฮกระชากข้อมือของฮยอกแจกลับมาอย่างแรง แล้วดันร่างของคนดื้อไปชิดกับผนัง เขาตรึงแขนทั้งสองข้างของฮยอกแจไว้แน่น ฮยอกแจน้ำตาคลอเต็มเบ้าตา แต่ทงเฮก็ไม่ได้สนใจ เขาระดมจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างหยาบคายและป่าเถื่อน บดเบียดกลีบปากเรียวสวยนั้นที่ปกติจะคอยยิ้มให้เขาเสมอ
ฮยอกแจขัดขืนอย่างสุดแรง แต่สุดท้ายเขาก็ยืนนิ่งงันให้ทงเฮทำร้ายต่อไปเรื่อยๆ จูบครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งแรกและครั้งที่สองเลยแม้แต่นิด มันเป็นการจูบที่ทรมานที่สุดสำหรับฮยอกแจ
และเขาอยากให้เวลาเลวร้ายนี้ผ่านไปเร็วๆ เหลือเกิน
ทงเฮหยุดการกระทำของตัวเองลง เขาจ้องมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของฮยอกแจอย่างขมขื่น ฮยอกแจสบตากลับมา ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้นอีกนอกจากสายตาที่ตัดพ้อ
“อย่าทำให้ฉันกังวลได้ไหม มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิ”
ทงเฮคลายมือที่ตรึงแขนของฮยอกแจออก เขาลูบไล้ผมนุ่มของฮยอกแจที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ก่อนจะเลื่อนมือมากอบกุมมือบางไว้แน่นแล้วพากันเข้าไปคุยในห้องนอน
“นายชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาเลยรู้ไหม?”
ทงเฮโอบฮยอกแจมาซบอกกว้างของตัวเองขณะที่พวกเขานั่งอยู่บนเตียงนอน ฮยอกแจหลับตาลง เขามีความสุขที่ได้เป็นแบบนี้ มีความสุขมากที่ทุกครั้งเวลาตัวเองงอนอะไรก็ตาม ทงเฮก็จะมาคอยง้อและพยายามทำทุกอย่างให้เขาหายโกรธ
“นายอยากจะเลิกกับฉันจริงๆ น่ะเหรอ?” ทงเฮเอ่ยถาม
“ก็นาย...ฮึก...” พอจะเริ่มพูด ฮยอกแจก็ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้ “นายเอาร่มของฉันไปให้คยูฮยอน ฉันเห็นเขาใช้ร่มคันนั้นเมื่อวาน นายทำได้ยังไงกัน เลวที่สุดเลย...”
ทงเฮรู้ว่าฮยอกแจไม่ได้หมายความตามที่พูดจริงๆ ฮยอกแจไม่ได้คิดว่าเขาเลว แม้ว่าเขาจะเป็นคนเลวที่ทำร้ายจิตใจฮยอกแจก็เถอะ
“คยูฮยอนเอ่ยปากขอร่มคันนั้นจากฉัน ฉันไม่รู้จะพูดปฏิเสธยังไง ฉันผิดเอง นาย...โกรธฉันมากเลยเหรอ?”
“นายน่าจะบอกฉันดีๆ สิ จะมาหลอกให้ดีใจทำไม ตอนที่นายซื้อร่มคันใหม่มาให้ นายไม่รู้เหรอว่าฉันมีความสุขมากแค่ไหน”
ฮยอกแจกอดรัดเอวหนาเอาไว้แน่น เขาจะโกรธทงเฮได้ยังไงในเมื่อฮยอกแจทั้งรักทั้งหลงทงเฮมากขนาดนี้ ทงเฮจับไหล่ทั้งสองข้างของฮยอกแจให้ผละออก เขามองหน้าฮยอกแจแล้วก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
“ฮยอกแจ”
“อืม”
“ที่ผ่านมาฉันพูดไม่ดีกับนายเลย แต่ฉันไม่ได้เกลียดนายนะ ฉันไม่เคยเกลียดนายเลย”
ฮยอกแจพยักหน้าช้าๆ เพื่อรอฟังทงเฮพูดต่อ ทงเฮกุมมือฮยอกแจไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยมือนี้ไปแล้วจะพลัดหลงจากกันแล้วไม่สามารถกลับมาพบเจอกันได้อีก
“แต่ว่า...” เสียงของทงเฮเหมือนจะขาดหายอยู่ตลอดเวลา “ฉันก็ไม่อาจจะรักนายได้”
“ทงเฮ...” ฮยอกแจพูดไม่ออก นี่ทงเฮกำลังจะบอกอะไรเขากันแน่
“ฉันจะไม่เลิกกับคยูฮยอน เพราะฉะนั้น...ฉันก็จะไม่สามารถรักนายได้เหมือนกัน”
“ไม่เอา ฉันไม่อยากฟังอีกแล้ว”
ฮยอกแจส่ายหน้าระรัว แต่ทงเฮกลับบีบมือฮยอกแจแน่นขึ้นไปอีก
“ฉันขอโทษที่สุดท้ายเราต้องมาจบกันแบบนี้ แต่ถ้าฉันยังไม่หย่าจากนาย ซักวัน...ซักวัน...ฉันก็คง...”
“ไม่เป็นไร นายจะให้ฉันไปจากที่นี่เมื่อไรก็บอกแล้วกัน”
ฮยอกแจเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางเลื่อนลอย ทงเฮได้แต่นั่งอึ้งอยู่อย่างนั้น เขายังพูดไม่จบประโยค และก็ไม่รู้ด้วยว่าฮยอกแจตีความหมายไปว่ายังไง
สิ่งที่ทงเฮต้องการบอกก็คือ...
“ฉันยังไม่หย่าจากนาย ซักวัน...ซักวัน...ฉันก็คงจะหลงรักนาย...ไปมากกว่านี้”
ขอโทษนะ... ‘อี ฮยอกแจ’ คนที่แสนดีที่สุด
Talk with Lee Seen
ตอนนี้มีซีนอารมณ์อีกแล้ว โฮะๆๆ
สงสารฮยอกแจอ่า...
เนอะๆ แต่ถามว่าใครทำร้ายฮยอก ลซ.ลีซีนนั่นเอง
เจอกันใหม่วันพรุ่งนี้นะคะ
ราตรีสวัสดิ์จ้า...
ความคิดเห็น