คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : chapter 15 ฉันต้องได้ที่หนึ่ง feat.Nichkhun
เสียงอึกทึกครึมโครมดังมาจากโรงเรียนมัธยมปลาย ในขณะที่โรงเรียนอนุบาลที่อยู่ติดกันกลับเงียบเชียบ ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันจันทร์แท้ๆ แต่เพราะว่าที่โรงเรียนมัธยมปลายมีงานโรงเรียนยังไงล่ะ ครูจองซูถึงต้องพาพวกเด็กนักเรียนแก่นแก้วของเขาไปทัศนศึกษา
...โรงเรียนมัธยมปลายไม่มีความรู้ให้ดูในวันนี้หรอก มีแต่ผู้ชายดอกไม้ที่ยืนโชว์ความงามอยู่บนเวที
“ว้าว~ ถ้าฉันเข้าเรียนที่นี่นะ ฉันคงได้ที่หนึ่งไปแล้ว”
ซองมินดูจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเลยที่เห็นผู้ชายแต่งตัวเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ขึ้นไปแสดงความสามารถบนเวที แต่ละคนที่ขึ้นมาก็ไม่เห็นจะน่ารักกว่าเขาสักเท่าไรเชียว ถ้าซองมินเข้าประกวดนะ สงสัยชนะขาดลอยแหงๆ
“นายจะได้ที่หนึ่งได้ยังไง ในเมื่อฉันจะลงประกวดด้วย”
รยออุคที่เดินมาแทรกกลางระหว่างคยูฮยอนกับซองมินเอ่ยขึ้น
“นาย
“ถึงฉันจะไม่น่ารักเท่านาย แต่ฉันก็สะอาดสะอ้านมากกว่านายก็แล้วกัน จริงไหมมินซก”
“เอิ่ม...วันนี้นายใส่กางเกงในสีอะไรเหรอ”
“ไอ้โรคจิต!! ชิ~”
รยออุคสะบัดหน้าหนี เด็กน้อยกำลังนึกสงสัยว่าทำไมคุณหญิงแม่ถึงได้เลือกโรงเรียนที่มีสภาพแวดล้อมต่ำๆ ให้เขาอยู่ด้วยนะ จริงๆ รยออุคน่าจะได้เรียนในโรงเรียนนานาชาติด้วยซ้ำ อยู่กับสามคนนี้ทีไรรู้สึกคันตามเนื้อตัวชะมัดเลย ยังดีนะที่มีคยูฮยอนจอมขี้เก็กอยู่ด้วย ไม่งั้นคิม รยออุคคงได้เป็นโรคประสาทเข้าสักวัน
“วู้~ นูน่าครับ...สนใจไปเดทกับโจ คยูฮยอนหรือเปล่า”
คยูฮยอนหันไปแซวเด็กสาวม.ปลายกระโปรงสั้นคนหนึ่ง และทันทีที่เอ่ยแซว ผู้หญิงพวกนั้นก็หันมายิ้มให้เด็กน้อยอย่างเอ็นดูทันที
...รยออุคขอใช้สิทธิ์ถอนคำพูด!!
“นี่พวกชะนีทั้งหลาย เธอคงไม่รู้สินะว่าคยูฮยอนมีแฟนแล้ว”
“อ๊าย!! เด็กพวกนี้น่ารักจังเลยเนอะ”
“ใช่ๆ ลูกเต้าเหล่าใครนะ รู้จักพูดจังเลย”
ผู้หญิงพวกนั้นคงไม่รู้ฤทธิ์ของเขาเสียแล้ว จะบอกให้นะว่าอี ซองมินไม่ใช่เพื่อนเล่นของใคร ดูสิ!! โดนด่าแล้วยังไม่เข็ดอีก ทำไมพวกผู้หญิงต้องมาดึงแก้มของน้องมินด้วยนะ ถ้าแก้มของน้องมินย้วย น้องมินจะให้ป่าป๊าจัดการให้ราบคาบเลย ฮึ่ม!!
“อาจุมม่าฮะ อย่ามายุ่งกับแก้มของผมได้ไหม ผมกลัวว่ามือที่สกปรกของคุณจะทำให้หน้าของผมเป็นสิว”
ซองมินปัดมือพี่สาวพวกนั้นทิ้งอย่างรำคาญ คำว่า ‘อาจุมม่า’ ทำให้พวกเธอไม่พอใจแล้วเดินหนีไปจากตรงนี้ด้วยความรวดเร็ว ส่วนรยออุคก็แอบสบถอยู่ข้างๆ เขาทำราวกับว่าซองมินจะไม่ได้ยินที่ตัวเองพูดอย่างนั้นแหละ
“นายจะเป็นสิวก็เพราะว่านมไหลย้อยใส่หน้านี่แหละ”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะที่สอง”
ซองมินหันไปแหวใส่ ทว่าเด็กหญิงหรือเด็กชายรยออุคกลับเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย รยออุคไม่พอใจซองมิน ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ซองมินตะคอกเขา แต่เป็นเพราะซองมินเรียกเขาว่าที่สองต่างหากล่ะ
“นายนั่นแหละที่สอง ถ้าฉันขึ้นประกวดฟลาวเวอร์บอยอะไรนั่นน่ะ ฉันต้องได้ที่หนึ่งชัวร์อี ซองมิน”
“ไม่จริง!! นายนั่นแหละที่สอง”
“นายนั่นแหละไอ้ขวดนมเน่า!!”
“ฮึ่ม!! ต...แต่ว่าเขาให้ผู้ชายประกวดนะ นายเป็นผู้หญิง นายจะประกวดได้ยังไง”
“นั่นสิเนอะ”
รยออุคทำปากจู๋แล้วเอียงคออย่างใช้ความคิด มือบางลูบไปที่กิ๊บติดผมสีรุ้งที่คุณหญิงแม่บรรจงติดให้อย่างพึงพอใจ ส่วนซองมินกับคยูฮยอนก็ใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีรยออุคไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว
...และอี มินซกน่ะเหรอ ตอนนี้ก็คงไปมุดหัวอยู่ใต้กระโปรงของนักเรียนสาวม.ปลายสักคนเพื่อส่องกางเกงชั้นในล่ะมั้ง
-- My Brother , My Love --
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ที่ห้องแต่งตัวของผู้เข้าประกวดฟลาวเวอร์บอย ฮยอกแจกำลังนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่หน้ากระจก เขากำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดวิกทรงผมของมารุโกะจังให้เข้าที่เข้าทาง วิกผมสั้นสีดำสนิททำให้ใบหน้าของเขาดูน่ารักขาวใสอย่างไม่มีข้อกังขา
“ตัลกีตื่นเต้นมากเลยเหรอ?”
“ฮะ!! ฮยอกแจไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีหรือเปล่า มันน่าขายหน้ามากเลยที่ฮยอกแจต้องใส่ชุดแบบนี้”
“เอาเถอะน่า...เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแล้ว”
พี่ชายบอกด้วยเสียงราบเรียบ ดูเหมือนว่าคิบอมจะไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าน้องชายสักเท่าไร ร่งหนาที่อยู่ในชุดเจ้าหญิงสโนไวท์กำลังเติมแป้งให้กับใบหน้าหวานของตัวเองอย่างชำนาญจนน้องชายแอบแปลกใจไม่ได้
“จะว่าไปพี่ก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย”
“พี่คิบอมว่าอะไรนะฮะ”
“ค...คือพี่บอกว่า...เอ่อ...ดูๆ ไปฮยอกแจก็น่ารักเหมือนมารุโกะเลยนะเนี่ย”
“ช็อกโก้อ่า~ หัวใจของฮยอกแจเต้นจนจะระเบิดออกมาข้างนอกอยู่แล้วน้า...”
เสียงใสบอกกับพี่ชายไม่พอ มือบางยังคว้ามือหนาของพี่ชายมาทาบกับเสื้อคลุมสีดำของตัวเองอีก อา...หัวใจของฮยอกแจเต้นแรงอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ ด้วย และสงสัยว่ามันจะเป็นโรคติดต่อ เพราะว่าตอนนี้หัวใจของคิบอมก็เต้นแรงเหมือนกัน
“ทำไมฮยอกแจไม่ถอดเสื้อคลุมออกซักทีล่ะ ไม่ร้อนเหรอ?”
“ก็ฮยอกแจอายนี่นา”
“ฮ่าๆ แล้วพี่ไม่อายหรือไงที่ต้องมาแต่งชุดเจ้าหญิงสีขาวฟูฟ่องแบบนี้”
“ฮยอกแจจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าช็อกโก้คิดอะไรอยู่...”
“...”
“ฮยอกแจไม่ได้ไปนั่งในใจช็อกโก้ซะหน่อย”
ประโยคสุดท้ายถูกพูดเสียงเบาลง ก่อนจะหันไปเหลือบมองผู้ชายที่นั่งอยู่หน้ากระจกข้างๆ กัน ผู้ชายคนนี้หน้าตาน่ารักไม่ใช่เล่นเลย แถมยังดูมีความมั่นใจในตัวเองสูงอีกด้วย ฮยอกแจจึงทักทายอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ...ขอโทษนะ นายอยู่ปีสองหรือเปล่า?”
“อืม”
“แล้วอยู่ห้องอะไรเหรอ?”
“ห้องคิง!!”
“ชุดของนายน่ารักดีนะ นายได้คอนเซ็ปท์อะไรเหรอ?”
“...”
ผู้ชายคนนั้นยังคงเช็คความเรียบร้อยของใบหน้าตัวเอง เขาไม่ค่อยสนใจฮยอกแจเลยสักนิดเดียว เขาทำให้ฮยอกแจอึดอัดจนฮยอกแจต้องหันหน้ากลับมาคุยกับพี่ชายอีกครั้ง
“พี่คิบอม”
“หืม?”
“เลิกแต่งหน้าซักทีเถอะ พี่จะไปเล่นงิ้วหรือไง?”
“ก็พี่เป็นเจ้าหญิงสโนไวท์นี่นา เจ้าหญิงก็ต้องสวยๆ สิ ถูกไหม?”
แล้วทั้งคู่ก็อมยิ้มออกมากับความทะเล้นของคิบอม ผู้ชายที่นั่งถัดจากฮยอกแจไปปรายตามามองพี่น้องคู่นี้แวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง
...คอนเซ็ปท์ของเขาคือเจ้าหญิงจากประเทศไทย
“อ่า...เหมือนจะได้เวลาที่พี่ต้องขึ้นเวทีแล้วล่ะฮยอกแจ”
คิบอมพูดจบก็จับกระโปรงยาวลากพื้นขึ้นมาถือไว้ ส้นสูงทำให้เขาเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไรนัก แต่อย่างไรก็ตาม คิบอมก็จะต้องทำให้ดีที่สุด เพราะเมื่อผ่านรอบแรกไป เขาก็จะถูกกรรมการคัดออกตามข้อตกลงกับพวกสภานักเรียน
...ก็คิม คิบอมเป็นถึงกรรมการนักเรียนเลยนะ เรื่องทำให้ตัวเองตกรอบแรกน่ะเรื่องเล็ก
“เดี๋ยวฮะพี่คิบอม”
“หืม?”
“ไฟท์ติ้ง!!”
ฮยอกแจชูกำปั้นพลางส่งเสียงให้กำลังพี่คิบอมด้วยเสียงที่น่ารัก ร่างสูงโบกมือให้น้องด้วยท่าทางที่สง่างามราวกับเจ้าหญิง ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวที ทิ้งให้ฮยอกแจทนนั่งอึดอัดอยู่กับผู้ชายข้างๆ เพียงลำพัง
“คือว่า...”
“ฉันคือคุณ นิชคุณจากห้องคิง ส่วนนายคืออี ฮยอกแจ ใช่ไหม?”
-- My Brother , My Love --
“นี่คยูฮยอน หยุดวิ่งทีเถอะ~”
ซองมินสลัดข้อมือของตัวเองออกจากการกอบกุมจากเด็กแก่แดด หลังมือบางเช็ดเหงื่อที่ไหลย้อยตามไรผม เมื่อคยูฮยอนเห็นท่าทางของต่ายมินของเขา เด็กแก่แดดก็ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งให้คนตัวเล็ก
“เอาไปใช้สิ!!”
“อ๊ะ!! นายพกผ้าเช็ดหน้าตั้งแต่เมื่อไร”
“เอาไปเถอะน่า”
“ขอบใจนะ”
ซองมินรับผ้าเช็ดหน้ามาแต่โดยดี ก่อนจะซับเหงื่อที่ไหลออกมา และเมื่อมือเล็กๆ จะคลี่ผ้าเช็ดหน้าออกเพื่อผึ่งให้มันไม่เห็นอับ...
“คยูฮยอน...นายใช้ผ้าเช็ดหน้าลายต่ายชมพูด้วยเหรอ?”
เจ้าของต่ายชมพูยิ้มร่า ในขณะที่เด็กชายอีกคนก็หันไปอมยิ้มเช่นเดียวกัน ก่อนจะหันกลับมาแล้วปรับสีหน้าให้เรียบเฉยเป็นปกติ ทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว แผนพกผ้าเช็ดหน้าลายกระต่ายน้อยน่ารักของหม่าม๊าฮีชอลนี่ใช้ได้ผลดีจริงๆ เลย
“อา...ผ้าเช็ดหน้าของนายน่ารักจังเลย”
“แล้วเจ้าของผ้าเช็ดหน้าน่ารักหรือเปล่า?”
“น่าร้าก เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ”
“ฮ่าๆ ยอมรับแล้วใช่ไหมล่ะว่าผมน่ารัก”
“ไม่ใช่ซักหน่อย นายมาหลอกถามฉันเองต่างล่ะคยูฮยอน เอาผ้าเช็ดหน้าของนายคืนไปเลย”
ซองมินยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือของคยูฮยอน ก่อนจะเดินหนีออกไปจากบริเวณนั้น หากแต่คยูฮยอนก็ยังคงเดินตามแฟนเก่าไปตลอดทาง แถมยังคอยพูดจาง้องอนให้ซองมินกลับมาคืนดีกับตัวเองอยู่นั่นแหละ
...เชอะ~ แผนการของหม่าม๊าไม่เห็นจะได้ผลเลย น้องโจงอนแล้ว!!
-- My Brother , My Love --
“ชุดนายสวยมากเลยนะนิชคุณ”
ฮยอกแจตาลุกวาวไปกับผ้าไหมสีเลือดหมูที่นิชคุณสวมใส่อยู่ มือเล็กๆ ลูบไล้ไปที่ชุดไทยประยุกต์สมัยรัชกาลที่ 5 อย่างตื่นเต้น แต่นิชคุณก็เบี่ยงตัวหนี
“อย่ามาแตะชุดของฉันนะ ชุดนี้มันแพงกว่าค่าเทอมของนายอีกนะฮยอกแจ”
ร่างบางหน้างอทันทีเมื่อถูกนิชคุณดุ นึกแปลกใจว่าทำไมต้องจริงจังกับการประกวดขนาดนี้ด้วยนะ มันน่าอายจะตายไปที่ต้องขึ้นเวทีไปแสดงอะไรบ้าบอแบบนั้นให้คนอื่นตะโกนโห่ร้อง คิดแล้วก็อยากจะกินยาฆ่าตัวตาย หรือไม่ก็หายตัวไปจากโลกนี้เลยก็ได้
“นายได้คอนเซ็ปท์มารุโกะจังใช่ไหม?”
“อื้ม~”
ฮยอกแจตอบพลางยิ้มสดใสให้อีกคน แต่นิชคุณกลับชักสีหน้าใส่
“ฉันรู้นะว่านายหวังจะได้ที่หนึ่ง แต่ขอโทษด้วยนะฮยอกแจ ใครๆ ก็บอกว่าฉันเป็นตัวเก็งของการประกวดในวันนี้”
“ฉันไม่ได้อยากจะประกวดเลยนะ ฉันโดนบังคับต่างหากล่ะ”
“มันไม่ดีเลยนะที่นายคิดอย่างหนึ่ง แล้วพูดออกมาอีกอย่างหนึ่ง นายต้องการอะไร นายก็พูดมันออกมาเลยสิ”
นิชคุณพูดจาถากถางคนตัวเล็ก แต่ฮยอกแจกลับเอียงคออย่างไม่เข้าใจ เขาอยากจะเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมนิชคุณถึงต้องพูดไม่ดีกับเขาด้วยนะ
“ฉันได้ที่หนึ่งแน่ๆ”
“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ไปดูพี่คิบอมแสดงดีกว่า”
ฮยอกแจพ่นลมออกมาเบาๆ พร้อมกับลุกออกไปดูพี่ชายที่ข้างเวที สโนไวท์ตัวล่ำกำลังแสดงละครอยู่บนเวที พี่คิบอมของฮยอกแจกำลังเอ่ยถามกระจกวิเศษอยู่ว่า...
“กระจกวิเศษ~ บอกฉันมาเดี่ยวนี้ว่าแกเอาแอปเปิ้ลของซินเดอเรลล่าไปซ่อนไว้ที่ไหน”
คิบอมชี้นิ้วเรียวไปที่หน้าของพิธีกรอย่างจงเกลียดจงชัง การแสดงที่แสนแป้กก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ที่อยู่ข้างหน้าได้เป็นอย่างดี และหนึ่งในนั้นก็มีเด็กข้างบ้านของเขาด้วย
“พี่คิบอม...น้องมินเชียร์พี่คิบอมเสมอนะฮะ”
เด็กอนุบาลตัวน้อยอย่างซองมินกำลังตะโกนมาหาคิบอม แม้ว่าร่างเล็กๆ จะถูกมือของคยูฮยอนเกาะแกะอยู่ข้างๆ ซึ่งคิบอมก็หันไปยิ้มกระชากใจให้หนึ่งครั้ง
“เด็กบ้านั่น~ มายุ่งกับพี่ชายของฮยอกแจอีกแล้วเหรอ? เฮ้อ~”
ฮยอกแจบ่นอุบอิบอยู่ข้างเวทีเมื่อเห็นซองมินกระโดดโหยงเหยงเชียร์พี่ชายของเขา ร่างบางกัดฟันแน่น ทั้งๆ ที่รู้ว่าซองมินยังเป็นแค่เด็ก แต่ทุกครั้งที่เห็นเด็กคนนี้ทีไร ฮยอกแจก็หงุดหงิดขึ้นมาทุกที
“ว้าว~ คิบอมแสดงได้เพอร์เฟ็คมากๆ เลยค่ะ อย่างนี้ต้องเข้ารอบชัวร์เลย”
พิธีกรหน้าม้าเอ่ยชมคิบอมอย่างรู้กัน สักพักร่างสูงก็เดินลงเวทีมากอดน้องชายไว้
“พี่คิบอมสวยจังเลยฮะ”
“ฮ่าๆ ฮยอกแจของพี่น่ารักกว่าอีกน้า...”
สองพี่น้องต่างเอ่ยชมกันและกันอยู่ตรงบันไดข้างเวที จนถึงตอนนี้ฮยอกแจก็ยังไม่ยอมถอดเสื้อคลุมสีดำออกเลยแม้แต่นิด เขาจะถอดก็ต่อเมื่อกำลังจะขึ้นเวทีเท่านั้น
“ขอโทษนะ ถึงเวลาที่ฉันจะต้องแสดงแล้ว กรุณาหลีกทางด้วยอันดับที่สองและพี่ชายของอันดับที่สอง”
นิชคุณที่อยู่ในชุดผ้าไหมเดินกรีดกรายมาด้วยท่าทางเชิดหยิ่ง คิบอมกับฮยอกแจจึงต้องเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง
“ต่อจากนี้ไป...ขอเชิญทุกคนพบกับนักเรียนปีสองที่น่ารักและน่าจับตามองที่สุดในเวลานี้ เขาอยู่ในชุดผ้าไหมของไทย ในเวลาเรียนเขาคือปริ้นส์ แต่ในวันนี้เขาคือปริ้นเซส เจ้าหญิงจากประเทศไทย...นิชคุณ”
เสียงปรบมือและและเสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังไปทั่วบริเวณ นิชคุณเดินขึ้นเวทีไปอย่างเฉิดฉาย อา...เขาเหมือนเจ้าหญิงจริงๆ ด้วยสินะ และนั่นจึงทำให้หัวใจของฮยอกแจเต้นแรงขึ้นไปอีกสิบเท่า ร่างบางทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ ก่อนจะเลื่อนมือไปบีบมือของพี่คิบอมเอาไว้
...ต่อไปก็ถึงตาของฮยอกแจแล้ว พี่คิบอมช่วยให้กำลังใจฮยอกแจด้วยน้า...
-- My Brother , My Love --
“ฮึก...ฮือ...คุณหญิงแม่...ฮือ...”
“เสียงเด็กเวรที่ไหนร้องไห้วะ น่ารำคาญชะมัดเลย”
“ฮือ...พี่ชาย...คะ...พี่สุดหล่อ...ฮือ...ช่วยหนูด้วย”
“โอ๊ย!! อย่ามาดึงเสื้อนักเรียนของฉันนะเว้ย...ฉันไม่ชอบตุ๊ด”
“ฮึก...พี่คะ...ช่วย...หนู...ฮือ...หนูหาเพื่อนไม่เจอ...ฮือ...”
“อ๊าก!!”
เยซองร้องโวยวายอย่างอารมณ์เสีย เขาอุตส่าห์หนีมางีบอยู่หลังโรงเรียนแล้ว เจ้าเด็กผู้ชายที่อยู่ในชุดนักเรียนหญิงอนุบาลยังจะตามมาเจอเขาอีก แถมเสียงร้องไห้แสบแก้วหูของเด็กนี่มันก็ช่างน่ารำคาญชะมัด
“...พี่...ฮือ...พาหนูกลับบ้านหน่อย...ฮือ...”
“หยุดร้องไห้นะ!!”
“...ฮือ...หนูหาเพื่อนไม่เจอ...”
เด็กน้อยเบ้ปากพลางเขย่าแขนเสื้อของเยซองไปมาจนร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างทนไม่ไหว
“หาใครไม่เจอนะ...”
“...ฮือ...หา...เพื่...หาครู...จอ...ฮือ...”
“หยุดร้องไห้ก่อนแล้วค่อยพูดสิ”
“...ก็...หนู...ฮืก...หล...ฮึอ...หนู...หลง...”
“หยุด!!”
“แง!!!!!!!!!!!!!”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
เหมือนตอนนี้จะหาสาระอะไรไม่ได้เลยนะคะ
ตอนหน้ามาดูกันว่าระหว่างนิชคุณ กับ ฮยอกแจ ใครจะได้ที่ 1
แล้วเยซองกับรยออุคจะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่า?
ช่วงนี้ไม่ว่างตอบคอมเม้นท์เลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ
แต่ยังไงก็ตาม ช่วยติดตามด้วยน้า....
ความคิดเห็น