คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 ช็อกโก้แสนดีกับตัลกีขี้งอน [RE-Write]
“อีกสองนาทีสี่สิบแปดวินาที”
“อ่า...สวัสดีคุณพ่อสิครับนักเรียน”
ณ โรงเรียนมัธยมปลายกับโรงเรียนอนุบาลที่ตั้งอยู่ข้างๆ กัน เสียงของครูฝ่ายปกครองจะดังขึ้นสลับกับเสียงของคุณครูโรงเรียนอนุบาลเป็นประจำทุกเช้าจนเป็นที่ชินหูของนักเรียนทั้งสองโรงเรียนซะแล้ว
“หนึ่งนาทีสิบสามวินาที” ครูฝ่ายปกครองยังคงบอกเวลาอยู่เรื่อยๆ
“เอากระเป๋าไปวางไว้ในห้องเรียนแล้วมาเข้าแถวนะครับ”
“สิบห้าวินาที”
“อ๊าก!! นักเรียนรีบๆ วิ่งหน่อยสิ”
เมื่อครูฝ่ายปกครองตะโกนขึ้น คุณครูหน้าหวานของโรงเรียนอนุบาลก็สะดุ้งโหยงแล้วพูดผิดพูดถูกทันที
“แปดนาฬิกา!!”
ปัง!!
ประตูปิดลงพร้อมกับใบหน้าหวานของนักเรียนคนหนึ่งที่คลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ มือบางทาบหน้าอกด้านซ้ายเพราะรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ โชคดีเหลือเกินที่พี่ชายของเขาปั่นจักรยานเข้ามาในโรงเรียนทันก่อนที่ประตูจะปิดลง
“เพราะวันนี้พี่คิบอมแต่งตัวช้า เราเกือบโดนครูซีวอนทำโทษเลย”
“เพราะฮยอกแจของพี่ตัวหนักต่างหากล่ะ”
ร่างบางทำใบหน้าง้ำงอเมื่อถูกพี่ชายต่อว่า ก่อนจะลงมาจากรถจักรยานอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คิบอมพี่ชายของเขาก็จูงจักรยานไปจอดไว้ในโรงจอดรถเช่นเดียวกัน
“วันนี้ฮยอกแจเลิกเรียนเย็นมากเลย พี่คิบอมกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ”
“ไม่ได้หรอก!! พี่ขี้เกียจตอบคำถามแม่ เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอฮยอกแจอยู่หน้าห้องเรียนก็แล้วกัน”
“อา...ถ้าอย่างนั้นเพื่อนของฮยอกแจก็ต้องมองพี่คิบอมน่ะสิ”
“พี่สัญญาว่าจะไม่เงยหน้าขึ้นเด็ดขาด”
คนเป็นพี่จอดจักรยานไว้ตรงมุมหนึ่งของโรงจอดรถ ก่อนจะจับกระเป๋ามาสะพายไว้แล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อบอกว่าเขาจะรักษาสัญญานี้กับน้องชายจริงๆ
“งั้นพี่คิบอมก็คงเมื่อยคอแย่เลยสิฮะ”
“ฮยอกแจก็ซื้อช็อกโกแลตให้พี่แทนคำขอบคุณสิ ดีไหม?”
“พี่คิบอมอยากกินช็อกโกแลตก็บอกตรงๆ ก็ได้”
“เปล่านะ พี่ก็แค่เสนอแนวทางให้ฮยอกแจเท่านั้นเอง”
ไหล่หนายักขึ้นพร้อมๆ กับคิ้วดกดำของเขาเพื่อปฏิเสธ ช็อกโกแลตน่ะเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับความรู้สึกของน้องชายของเขา แค่คิบอมรู้ว่าฮยอกแจแคร์พี่ชายคนนี้มากแค่ไหน คิบอมก็ดีใจมากแล้ว
“วิชาสุดท้ายของวันนี้เป็นวิชาทำอาหาร ฮยอกแจจะทำช็อกโกแลตมาให้พี่คิบอมนะ”
“ฮ้า...น้องชายของพี่น่ารักที่สุดเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าฮยอกแจของพี่คิบอมไม่น่ารัก แล้วใครจะน่ารักล่ะ”
ฮยอกแจคลี่ยิ้มที่สดใสให้กับคนเป็นพี่ จมูกโด่งจึงชิงหอมแก้มเนียนของน้องชายอย่างเอ็นดู ใบหน้าใสขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว ทว่าเขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลยแม้แต่นิด ก็เพราะความเป็นพี่น้องนี่แหละที่ทำให้ฮยอกแจกับคิบอมกล้าแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผยเสมอ
“อย่ายิ้มให้ใครนะฮยอกแจ ใครมาถามชื่อก็ไม่ต้องไปบอก ถ้ามันอยากรู้จริงๆ ก็บอกให้มันมาถามพี่ที่ตึกของปีสามได้เลย แล้วก็...”
“ฮยอกแจจะเป็นของพี่ชายคนเดียวฮะ”
ยังไม่ทันที่คิบอมจะพูดจบ น้องชายของเขาก็พูดแทรกขึ้นมาทันที มือหนาขยี้ผมนุ่มของน้องอย่างน่ารักจนฮยอกแจจัดทรงผมแทบไม่ทัน
“มาพูดแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก”
“ฮะๆ พี่คิบอมก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับฮยอกแจอยู่แล้วนี่นา”
“คร้าบ!! ไปเรียนได้แล้วตัลกีของพี่”
‘ตัลกี’ คือสตรอเบอร์รี่ ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าใสอมชมพูของชน้องชาย คิบอมก็อดไม่ได้ที่จะเรียกน้องแบบนั้น ก็เพราะฮยอกแจเหมือนสตรอเบอร์รี่ ทั้งหอม ทั้งหวาน และในบางครั้งก็ซ่อนความเปรี้ยวไว้ด้วย สีสันก็สดใสน่ารักเหมือนรูปร่างของสตรอเบอร์รี่ ที่สำคัญคนตัวเล็กยังชอบดื่มนมรถสตรอเบอร์รี่อีก
“อย่ามาเรียกฮยอกแจว่าตัลกีที่โรงเรียนนะ น่าอายจะตาย~”
ฮยอกแจเบ้ปาก พลางเอื้อมมือไปตบหน้าอกพี่ชายเบาๆ
“ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหนเลย น่ารักดีออก”
“เชอะ!! ถ้าฮยอกแจเรียกพี่คิบอมว่าช็อกโก้มั่งล่ะ?”
คิบอมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจถ้าหากน้องชายของเขาจะเรียกเขาว่า ‘ช็อกโก้’ เพราะไม่ว่าฮยอกแจจะตั้งชื่อเล่นของเขาว่าอะไร คิบอมก็ยอมรับได้เสมอแหละ ก็น้องชายของคิบอมมีแค่คนเดียวนี่นา แต่ช็อกโก้นี่มันจะสื่อถึงสีผิวแสนคล้ำของเขาด้วยหรือเปล่านะ
“พี่น้องคู่นั้นน่ะ วันนี้จะไม่เข้าเรียนกันจริงๆ ใช่ไหม?”
เสียงของครูฝ่ายปกครองชเว ซีวอนดังขึ้นทางด้านหลังของคิบอม ทำให้คู่พี่น้องแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียนของตัวเองทันที บางทีมันก็น่าสงสัยเหลือเกินว่าครูชเวคงยังไม่เคยมีความรักมาก่อนหรือไงนะ เขาถึงไม่เคยปราณีต่อเด็กนักเรียนเลยซักครั้ง
-- My Brother , My Love --
เพียงแค่เดินผ่านหน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลายที่แสนจะเคร่งครัดในระเบียบไปไม่กี่ก้าว เสียงเจื้อยแจ้วก็ดังไปทั่วบริเวณโรงเรียนอนุบาลเลยทีเดียว คุณครูประจำชั้นอนุบาลหนึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดแถวให้เด็กๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแม้แต่นิด
“เอาต่ายชมพูของฉันคืนมาน้า!!”
เสียงเล็กๆ ของเด็กอนุบาลอี ซองมินตะโกนขึ้นในขณะที่กระโดดแย่งตุ๊กตากระต่ายสีชมพูคืนมาจากเพื่อนตัวสูง
“คยูฮยอนนา...ฉันบอกให้เอาต่ายชมพูของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้”
“ต่ายชมพูของคุณมันเหม็นนมบูดจะตาย ผมจะเอามันไปทิ้งถังขยะ”
“นายจะบ้าหรือไง ถ้าไม่มีต่ายชมพูแล้วฉันจะนอนหลับได้ยังไงเล่า?”
เด็กชายพองลมจนแก้มทั้งสองข้างกลมป่องออกมา ส่วนมือบางก็คอยแต่จะยื้อแย่งตุ๊กตาของตัวเองกลับมาให้ได้ แต่มีหรือที่โจ คยูฮยอนจะให้คืนง่ายๆ การที่เขาได้แกล้งซองมินมันเป็นกิจวัตรประจำวันของคยูฮยอนยิ่งกว่าการที่หม่าม๊าสั่งให้อึตอนเช้าซะอีก
“เด็กๆ จ๊ะ อย่าเพิ่งเล่นกันตอนนี้นะ จับไหล่ของคนข้างหน้าไว้แล้วเดินต่อแถวกันเข้าห้องเรียนจ้า”
คุณครูหน้าหวานจองซูดันแผ่นหลังของคยูฮยอนเบาๆ ก่อนที่เด็กน้อยจะแกล้งทำเป็นเดินเข้าห้องอย่างเรียบร้อย แต่ซองมินก็ยังไม่วายหันไปถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้
“ห้ามเอาต่ายชมพูไปทิ้งนะ”
“งั้นคุณก็เลิกดูดนมซะสิ!!”
คยูฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือออกไปดึงขวดนมที่อยู่ในมือบางของซองมินอย่างสนุกสนาน และนั่นยิ่งทำให้ซองมินกระโดดโลดเต้นด้วยความไม่พอใจมากขึ้น
“ซองมิน หนูอย่าเพิ่งซนสิ”
“แต่คุณครูจองซูฮะ คยูฮยอนเอาต่ายชมพูของน้องมินไป”
“คยูฮยอน...”
คำพูดเรียบๆ แต่สายตาเอาจริงของคุณครูทำให้คยูฮยอนยอมคืนตุ๊กตาให้เจ้าของแต่โดยดี หากแต่ยังนึกสนุกไม่หยุดและโน้มเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างกับคนตัวเล็ก
“ผมรักคุณมากกว่าต่ายชมพูอีก รักคุณเหลือเกิน...”
“ไอ้แก่แดด!!”
“เฮ้อ~ พวกนายก็แก่แดดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ”
เมื่อเสียงของซองมินตะโกนขึ้นมา เสียงหัวหน้าห้องอี มินซกก็บ่นอุบอิบอย่างเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมไร้สาระของคยูฮยอนและซองมินทันที เจ้าของตุ๊กตากระต่ายน้อยชักสีหน้าใส่คยูฮยอนและหัวหน้าห้องอย่างงอนๆ ก่อนจะหลบไปนั่งทางด้านหลังสุดของห้องเรียน
“เดี๋ยวตอนบ่ายคุณครูจองซูก็จะต้องให้น้องมินนอนข้างๆ คยูฮยอนอีกตามเคย ถ้าคยูฮยอนมาแตะต่ายชมพูหรือขวดนมของน้องมินล่ะก็ น้องมินจะนอนทับคยูฮยอนตลอดทั้งบ่ายแน่ๆ”
-- My Brother , My Love --
ในวิชาสุดท้ายของวันนี้เป็นวิชาทำอาหาร คนน่ารักที่ได้ไปสัญญากับพี่ชายว่าจะทำช็อกโกแล็ตไปให้แทนคำขอบคุณที่พี่ชายอยู่รอเขากลับบ้านพร้อมกันกำลังตั้งใจกดแม่พิมพ์ลงบนช็อกโกแลตอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ว้าว!! ช็อกโกแลตของฮยอกแจน่ากินจังเลย”
เพื่อนร่วมชั้นชื่อ ‘ปาร์ค ยูชอน’ เอ่ยขึ้นแล้วอาศัยจังหวะความชุลมุนของนักเรียนในห้องเข้ามายืนใกล้ๆ คนตัวเล็ก โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองเข้ามาอย่างหึงหวง
“ถึงจะน่ากินแค่ไหน ฮยอกแจก็ให้ยูชอนไม่ได้หรอกนะ เพราะฮยอกแจจะทำช็อกโกแลตไปให้ช็อกโก้”
“ช็อกโก้? ใครเหรอ?”
“อ้อ...พี่คิบอมคือช็อกโก้ของฮยอกแจ”
ใบหน้าหวานบอกเพื่อนด้วยแววตาที่สดใส ทุกครั้งที่ได้ทำอะไรให้พี่ชาย สีหน้าของคนตัวเล็กก็จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนเสมอ
“ฮ้า...ช็อกโกแลต!!”
ทันทีที่ช็อกโกแลตเข้าเตาอบตามเวลาที่ตั้งไว้แล้ว ฮยอกแจก็แสดงท่าทางตื่นเต้นที่จะได้เห็นช็อกโกแลตของพี่คิบอมออกมา ขาเรียวก้าวไปดูผลงานของตัวเองอย่างร่าเริง ทว่า...
“อ้าว!! ทำไมช็อกโกแลตของฮยอกแจแตกเป็นสองส่วนแบบนี้ล่ะ”
“มันคงมีฟองอากาศอยู่ข้างในเยอะเกินไปน่ะ เดี๋ยววันหลังค่อยทำใหม่ก็ได้นะ”
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย มือเล็กๆ ใช้อุปกรณ์คีบช็อกโกแลตใส่กล่องแล้วเดินคอตกออกมาจากห้องเรียนทันทีเมื่อคุณครูอนุญาตให้กลับบ้านได้
“ไหนช็อกโกแลตของพี่ล่ะ?”
“ฮยอกแจกินหมดไปแล้ว”
ฮยอกแจบู้ปากอย่างเซ็งๆ ที่ช็อกโกแลตที่เขาอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้พี่ชายกลับต้องแตกออกเป็นสองส่วน เขาจึงพูดโกหกพี่ชายว่ากินไปแล้ว ทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้หยิบช็อกโกแลตเข้าปากด้วยซ้ำ
“แล้วกล่องที่ถืออยู่ล่ะไม่ใช่ช็อกโกแลตของพี่เหรอ?”
“ก็ฮยอกแจบอกพี่คิบอมว่ากินไปแล้วนี่ พี่คิบอมไม่เชื่อฮยอกแจหรือไง”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าอย่างนั้นด้วยล่ะ เมื่อกี้โดนครูดุมาเหรอ?”
“เปล่า!!”
“แล้วฮยอกแจเป็นอะไรไป บอกพี่หน่อยสิ...หืม?”
ร่างสูงเอ่ยถามน้องชายอย่างเป็นห่วง ก่อนจะโอบไหล่บางแล้วเดินลงมาตามบันไดของตึกเรียน ในขณะที่ฮยอกแจก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว คิบอมเลยฉวยโอกาสดึงกล่องออกมาจากมือบางของคนตัวเล็ก
“อ๊ะ!! ช็อกโก้”
“ตัลกีโกหกพี่นี่นา ทำช็อกโกแลตมาแล้วก็ไม่ยอมให้พี่กิน ใจร้ายชะมัดเลย”
“ถ้าพี่คิบอมเป็นฮยอกแจ พี่คิบอมก็จะรู้ว่าเพราะอะไรฮยอกแจถึงต้องโกหกแบบนั้น”
“แต่ฮยอกแจอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้พี่แล้วนี่ พี่ก็จะกินช็อกโกแลตฝีมือน้องชายของพี่ให้ได้”
“อย่ากินเลยน้า...ฮยอกแจขอร้อง”
คิบอมจ้องมองช็อกโกแลตที่วางอยู่ในกล่อง มันแตกเป็นสองส่วนก็จริง แต่ก็พอจะรู้ได้ว่าฮยอกแจทำช็อกโกแลตเป็นรูปหัวใจให้เขา ร่างสูงหยิบช็อกโกแลตขึ้นมาใส่ปากทันทีเพื่อไม่ให้น้องชายของเขาเสียใจ
“อา...หัวใจของฮยอกแจหวานโดนใจพี่จังเลย”
“กินช็อกโกแลตมากๆ เดี๋ยวพี่ชายก็อ้วนหรอก!!”
เสียงของร่างบางสั่นเครือทั้งๆ ที่ตอนนี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว ผู้เป็นพี่ชายจึงดึงน้องเข้าไปกอดไว้อย่างอ่อนโยน อีกทั้งมือหนายังลูบแผ่นหลังของน้องชายเบาๆ เพื่อบอกกับน้องว่าไม่เป็นไรอีกด้วย แต่การกระทำแบบนี้มันเหมือนกับคนรักกันก็ไม่ปาน
“โอ๋ๆๆ อย่าโกรธพี่เลยนะ ตัลกีขี้งอนอย่าโกรธพี่นะครับ”
“ถ้าฮยอกแจไม่โกรธ ก่อนกลับบ้านพี่คิบอมจะต้องซื้อนมรสสตรอเบอร์รี่ให้ฮยอกแจด้วยนะ”
“ได้เลย!! พี่ซื้อให้ฮยอกแจสองกล่องเลยก็ยังได้”
“คิกคิก ช็อกโก้แสนดีจัง~”
น้องชายของเขายิ้มเมื่อไหร่ โลกใบเล็กๆ ก็ดูสดใสขึ้นมาเมื่อนั้น ทั้งคู่เดินลงมาจนถึงชั้นล่างสุดของตึกเรียน แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปยังโรงจอดรถก็มีผู้ชายสองคนวิ่งเข้ามาทางพวกเขาซะก่อน คนหนึ่งวิ่งมาจากตึกของชั้นปีสาม ส่วนอีกคนวิ่งลงมาจากชั้นบนของตึกที่สองพี่น้องเพิ่งลงมา
“น้องฮยอกแจวันนี้พี่ขับรถไปส่งที่บ้านนะครับ/ฮยอกแจ...ฉันเอาช็อกโกแลตมาให้”
“เยซอง/ยูชอน”
คิบอมเรียกชื่อเยซองเพื่อนร่วมชั้นของตัวเองอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก ส่วนฮยอกแจก็หันไปมองยูชอนที่ถือกล่องช็อกโกแลตมาให้เขาเช่นกัน
“ฉันเห็นว่าช็อกโกแลตของฮยอกแจแตกน่ะ ก็เลยทำอันใหม่มาให้” ยูชอนพูด
“เดี๋ยวพี่ขับรถยนต์ไปส่งน้องฮยอกแจที่บ้านนะ ซ้อนท้ายจักรยานของคิบอมกลับไปน่ะ กว่าจะถึงบ้าน ฝุ่นควันก็เข้าปอดจนปอดดำพอดี”
“แต่ฮยอกแจมากับพี่ชายฮะ แล้วพ่อกับแม่ก็คงจะว่าด้วยถ้าฮยอกแจกลับบ้านกับคนอื่น”
“พี่ไม่ได้เป็นคนอื่นสำหรับน้องฮยอกแจซะหน่อย”
“ต...แต่ว่า...”
ฮยอกแจอึกอักทันทีเมื่อพี่ชายของตัวเองก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ แต่ทั้งยูชอนและรุ่นพี่เยซองก็ยังคงตื้อเขาอยู่นั่นแหละ มือบางเกาะแขนพี่ชายไว้แน่นอย่างถือตัว ยังไงซะฮยอกแจก็ไม่ไปกับพี่เยซองอยู่แล้ว และฮยอกแจก็จะไม่รับช็อกโกแลตจากยูชอนด้วย
“ใครจะมาจีบฮยอกแจ ข้ามศพผมไปก่อนเหอะ”
-- My Brother , My Love --
ความคิดเห็น