คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C h a p t e r ♡ 2 ( next door )
C H A P T E R ♡ 2
N E X T D O O R
คนข้างห้องเขาชอบฟังเพลง
สิ่งแรกที่ลู่หานรับรู้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เข้าไปทักทายหรือแม้กระทั่งเห็นหน้าเจ้าของห้อง 326 แม้แต่น้อย เขาไม่ใช่แค่ชอบฟังเท่านั้น แต่เสียงของเจ้าของห้องที่ร้องเพลงคลอไปด้วยก็ช่างเพราะซะจนลู่หานอดคิดไม่ได้ว่าใบหน้าของเจ้าของเสียงนั้นจะเป็นยังไง
เซนส์ของเขามันบอกว่าเจ้าของห้องข้างๆจะต้องน่ารักมากแน่ๆ
ถึงแม้เพลงที่เจ้าของห้องข้างๆเปิดจะดังมาถึงห้องของเขา เขาก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด เพลงไม่ได้ทะลุเข้ามาดังนัก และแนวเพลงที่เจ้าของห้อง 326 เปิดไม่ใช่แนวเพลงที่หนักเท่าไหร่อย่างเช่นร๊อคแอนด์โรล มันมักจะเป็นเพลงที่ฟังแล้วสบายหูมากกว่าอย่างเคอินดี้ บางเพลงเองเขาก็เพิ่งเคยฟัง เขาว่ามันเพราะดีแล้วก็อยากรู้ชื่อเพลงซะเดี๋ยวนั้น แล้วก็คิดว่าเขาควรรีบทำความรู้จักกับคนข้างห้องเร็วๆซะแล้ว
คนข้างห้องเขาใช้เพลงบ่งบอกชีวิตประจำวัน
ลู่หานนิยามไว้แบบนั้นตอนที่เขามักจะได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นตอนเช้าหลังเสียงนาฬิกาปลุกไม่นานนัก บ่งบอกได้ว่าเจ้าของห้องนั้นคงจะตื่นเข้าเสียแล้ว เสียงเพลงมักจะเงียบไปในบางที ตามมาติดๆด้วยเสียงเปิด-ปิดประตู ลู่หานก็เลยได้เข้าใจว่าคนข้างห้องเขาออกไปแล้ว และทุกวันเสียงเพลงก็มักจะหยุดลงตอนสี่ทุ่ม พอลู่หานแอบย่องไปมองแถวประตูก็เลยเห็นว่าไฟห้องข้างเขาดับลงและเจ้าของห้องคงจะกำลังหลับฝันดี
ลู่หานบอกราตรีสวัสดิ์ในใจ
... และนั่นคือเรื่องของคนข้างห้องที่เขาได้รู้
ข่าวดีอีกอย่าง . . เขาเป็นเพื่อนกับมินซอกในเฟสบุ๊คแล้วล่ะ
เย็นวันศุกร์หลังจากพบรุ่นพี่ปีสองเสร็จแล้วเขาก็กลับมาที่ห้อง เขาก็เพิ่งคิดได้ว่านอกจากชื่อคิมมินซอกแล้ว เขาก็ไม่รู้ช่องทางการติดต่อใดๆอีกเลย ดังนั้นเขาเลยเริ่มต้นจากหาในเฟสกลุ่มสาขา แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆด้วย แอคเคาท์เฟสบุ๊คของมินซอกเด่นหราแทบจะทิ่มตาเขาอยู่รอมร่อ
แล้วเขาก็พบความจริงอีกข้อ . . คนอะไรน่ารักยันรูปโปรไฟล์
ไม่รอช้า วันนั้นเขาก็ส่งคำขอเป็นเพื่อนทันที แต่กว่ามินซอกจะรับก็เกือบเที่ยงวันถัดมา แถมที่ดูโหดร้ายกว่านั้นก็คือหลังจากนั้นไม่นาที มินซอกก็อัพเดทสเตตัสว่าแอคเคาท์ของเขาไม่สามารถรับเพื่อนเพิ่มได้อีกแล้ว นาทีนั้นรู้สึกอยากขอบคุณความดีทุกอย่างที่เคยทำมา แล้วยิ่งรู้สึกดีไปอีกตอนที่มินซอกทักแชทเฟสเขามาก่อน
Kim Minseok: :’D
Lu Han: สวัสดีครับ : )
Kim Minseok: เป็นยังไงบ้าง ลู่หาน
Kim Minseok: หมายถึงว่า สบายดีใช่มั้ย .__.
Lu Han: ก็เรื่อยๆนะ
... จริงๆอยากจะบอกว่าเขารู้สึกดีมากทั้งกายและใจ แต่ก็กลัวมินซอกจะอันเฟรนด์เขาไปซะก่อน
Lu Han: มินซอกทำอะไรอยู่ครับ
Kim Minseok: เล่นเฟส กินขนม ฟังเพลง
Kim Minseok: ง่า ทำหลายอย่างเลย O w O
Kim Minseok: แล้วลู่หานล่ะ
Lu Han: คุยกับคนน่ารักคนนึงอยู่ครับ
Kim Minseok: ง่ะ ใครหรอ . _ .
Lu Han: ไม่รู้สิครับ แต่ตอนนี้ก็คุยด้วยอยู่คนเดียว
Lu Han: ใครกันนะ :- )
Kim Minseok: ลู่หานอ่ะ! Q A Q
คนอะไรแค่พิมพ์มายังน่ารัก
ลู่หานทำได้แค่คิดในใจเท่านั้น บทสนทนาไปต่อได้สักพักก็เป็นอันต้องเลิกคุยเพราะมินซอกขอตัวไปซักผ้า ส่วนตัวเขาเองก็ทำได้แค่เสียดายแต่หน้านี่ยิ้มปริ่มจนปวดแก้มไปหมด คนน่ารักทำอะไรก็น่ารัก วันเสาร์ของเขาก็เลยดูเหมือนจะมีความสุขขึ้นมาอีกหลายเท่าเลยทีเดียว
แต่ว่า ..วันนี้มินซอกก็ไม่เห็นจะออนเฟสเลยแฮะ
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันอยู่ดี
แต่ตอนนี้ความเบื่อก็เลยเข้าครอบงำลู่หานซะอย่างนั้น พอคิดได้ว่าจะไปทักเจ้าของห้องข้างๆซะหน่อยก็ปรากฏว่าไม่มีแม้แต่เสียงเพลงดังมาจากห้องข้างๆ เจ้าของห้องคงจะไม่อยู่สินะ สุดท้ายลู่หานก็เลยกลับมานอนดูทีวีอยู่บนเตียงไปเล่นคอมไป
เมื่อไหร่เจ้าของห้องข้างๆจะกลับมานะ
เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก แต่ว่านะ ..
วันนี้ต้องทำความรู้จักให้ได้จริงๆซะทีนั่นแหละ
คิมมินซอกชอบฟังเพลง
เสียงเพลงทำให้เขาผ่อนคลายแล้วก็รู้สึกมีสมาธิมากขึ้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่หลายๆคนมักบอกเขาอยู่เสมอว่าเสียงเพลงมันทำให้รบกวนสมาธิ สงสัยว่าเขาอาจจะเสพย์ติดการฟังเพลงซะจนสามารถอ่านหนังสือไปด้วยฟังเพลงไปด้วยได้แล้วล่ะ
นอกจากฟังเพลงแล้ว การร้องเพลงก็ทำให้เขาอารมณ์ดี เวลาฟังเพลงไปนานๆเนื้อเพลงที่ศิลปินแต่ละคนขับร้องออกมาก็มักจะซึมซับเข้าสู่สมอง อีกทีนึงเขาก็ร้องตามได้อย่างเพลิดเพลินซะแล้ว มินซอกไม่รู้หรอกว่าเขาจะร้องเพลงเพี้ยนรึเปล่า เขาก็แค่ร้องออกมา ตราบใดที่เขามีความสุขเท่านั้นเอง
คิมมินซอกคนเสพย์ติดเสียงเพลงตลอดเวลา
ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ อย่างที่บอก เขาชอบฟังเพลง เพราะงั้นทุกครั้งเวลาที่ตื่นนอน อย่างแรกที่เขาต้องทำก็คือการเดินไปเปิดเพลง เขาไม่แน่ใจนักว่าเสียงเพลงของเขาจะเข้าไปรบกวนห้องข้างๆหรือเปล่า เพราะเขาติดการฟังเพลงค่อนข้างดัง แต่ในเมื่อผ่านมาหลายวันคนข้างห้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาบอกเขาให้เบาเสียงลง เขาก็คิดว่ามันคงไม่ได้รบกวนนัก เขาชอบฟังเพลงช้าๆแบบบัลลาด หรือไม่ก็แนวอินดี้หรืออคูสติก เพลงแนวเบาๆสบายหูทำให้เขาสามารถทำกิจวัตรประจำวันได้อย่างรู้สึกสดชื่นอย่างกับตัวเองกำลังถ่ายเอ็มวีสดใสสักตัวอะไรประมาณนั้นแหละ
พูดถึงคนข้างห้องแล้ว ..มินซอกยังไม่เคยได้เข้าไปทำความรู้จักไว้เลยแม้แต่น้อย
อันที่จริงวันแรกที่เข้าอพาร์ทเมนต์ที่นี่มาเขาเคยแอบไปชำเลืองมองห้อง 328 อยู่หลายรอบทีเดียว แต่ว่าเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะไปทักเจ้าของห้องข้างๆยังไงดี คิดว่าถ้าจู่ๆไปเคาะประตูแล้วคนข้างห้องเกิดทำหน้าตาโหดๆใส่ละก็ ...คิมมินซอกคงวิ่งกลับห้องตัวเองแทบไม่ทัน
อีกอย่างนะ .. คนข้างห้องเขาอาจจะไม่อยากรู้จักเขาก็เป็นได้
ไม่เห็นเคยมาทักกันเลยสักนิด!!
ว่าก็ว่าเถอะ .. ขนาดเขายังต้องทักลู่หานในเฟสบุ๊คก่อนด้วยซ้ำ
ก็ไม่ทันได้คิดหรอกว่าลู่หานจะแอดเฟสเขามาน่ะ ถึงจะสงสัยว่าไปเห็นมาจากไหนก็เถอะ แต่ตอนเห็นคำขอส่งมาแล้วก็ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่อยู่ ก็แหม .. มีคนหน้าตาดีๆสักคนอุตส่าห์แอดเฟรนด์เรามาก่อนเลยนะ! จะชายจะหญิงมินซอกก็ตื่นเต้นหมดแหละ แต่กว่าจะรับคำขอได้ก็ลำบากเอาการอยู่นะ คำขอเพื่อนเขาเยอะจนขี้เกียจดูไปหมด แต่จะรับทุกคนก็ไม่ใช่อีก เพื่อนเขาแทบเต็มอยู่รอมร่อแล้ว
... และลู่หานก็เป็นเพื่อนคนสุดท้ายในบัญชีเฟสบุ๊คของเขาพอดี
รับแล้วก็เงียบกริบ สุดท้ายเขาก็เลยทักไปก่อนซะเลย นี่มินซอกไม่ได้อ่อยนะ เขาเรียกว่ามีคนหน้าตาดีมาใกล้ๆวงจรชีวิตแล้วก็ต้องรีบทำความรู้จักไว้
Kim Minseok: :’D
Lu Han: สวัสดีครับ : )
Kim Minseok: เป็นยังไงบ้าง ลู่หาน
Kim Minseok: หมายถึงว่า สบายดีใช่มั้ย .__.
Lu Han: ก็เรื่อยๆนะ
Lu Han: มินซอกทำอะไรอยู่ครับ
... พูดจาสุภาพใส่จังเลย คิมมินซอกพ่ายแพ้นะบอกไว้ก่อน
Kim Minseok: เล่นเฟส กินขนม ฟังเพลง
Kim Minseok: ง่า ทำหลายอย่างเลย O w O
Kim Minseok: แล้วลู่หานล่ะ
Lu Han: คุยกับคนน่ารักคนนึงอยู่ครับ
Kim Minseok: ง่ะ ใครหรอ . _ .
Lu Han: ไม่รู้สิครับ แต่ตอนนี้ก็คุยด้วยอยู่คนเดียว
Lu Han: ใครกันนะ :- )
Kim Minseok: ลู่หานอ่ะ! Q A Q
งื้อ ทำไมหน้าต้องร้อนด้วย ลู่หานขี้แกล้ง!!!!!!!
วันนั้นเสียงเพลงที่ฟังอยู่ไม่ค่อยได้เข้าโสตประสาทของเขาสักเท่าไหร่หรอก มัวแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ไม่รู้ทำไมแต่ริมฝีปากของเขากลับหุบยิ้มลงไม่ได้เลย
เพราะลู่หานคุยสนุกหรือเพราะคนที่คุยอยู่ด้วยคือลู่หานก็ไม่รู้
คุยได้ไม่นานเขาก็สำนึกได้ว่าต้องไปซักผ้า และบทสนทนาก็เลยสิ้นสุดลงตอนนั้น ถึงจะเสียดายหน่อยๆ แต่มินซอกว่าเขารู้สึกดีมากกว่า เท่าที่ดูแล้วลู่หานก็ค่อนข้างจะป๊อปเลยทีเดียว แต่กลับไม่หยิ่งใส่เขาเลยด้วยซ้ำ จริงๆแล้วเขาค่อนข้างไม่ชอบกับการเห็นคนหน้าตาดีๆหลายๆคนชอบหยิ่งใส่คนอื่น เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าการที่หน้าตาดีแล้วจะรู้สึกชนะคนอื่นอะไรได้ขนาดนั้น คบเฉพาะคนเด่นๆด้วยกัน ทำตัวเด่นๆ จิกใส่คนอื่น แค่หน้าตาดีแล้วคนสนใจเยอะเลยข่มใครก็ได้สินะ
..คิมมินซอกล่ะเข้าไม่ถึง
อีกจุดนึงที่รู้สึกสะดุดกับลู่หานเข้าให้คงเป็นเพราะข้อดีที่ลู่หานไม่มีในจุดนี้ล่ะมั้ง
ตอนนี้มินซอกอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เกต
เขามาหาอาหารสดกลับไปแช่ไว้ในห้อง หลังจากฝากท้องไว้กับร้านอาหารใต้ที่พักมาหลายมื้อแล้ว เขาก็ควรจะตุนอาหารทำกินเองสักทีจะได้ไม่ต้องขึ้นลงที่พักบ่อยๆให้เมื่อยขาเล่น
... ถึงเรื่องกินจะสำคัญ แต่เรื่องขี้เกียจก็สำคัญไม่แพ้กัน
มองอาหารแต่ละอย่างที่ลิสท์ไว้แล้วก็เดินไปตามจุดต่างๆ ผักนานาชนิด ผลไม้ น้ำ นม ถูกหยิบใส่ลงในรถเข็นรอบแล้วรอบเล่า มินซอกรักการเดินเล่นหรือแม้แต่เดินซื้อของ เขาว่าการเดินดูเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยมันก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้ดีขึ้นเหมือนกัน อย่างตอนนี้ที่เขากำลังเดินลากรถเข็นไปยังร้านเบเกอรี่ที่ชั้นหนึ่งของซูเปอร์มาร์เกต การเห็นขนมปังหลากหลายรูปแบบวางเรียงละลานตาอยู่บนตู้กระจกใสทำเอามินซอกถึงกับตาวาว นาทีนี้เขาอยากจะหยิบทุกชิ้นใส่ถุงกลับบ้านเสียจริง แต่ก็ทำได้แค่ยั้งใจแล้วเดินเข้าไปคีบขนมปังกลับไปห้องแค่สี่ห้าชิ้นเท่านั้น พอจ่ายเงินเสร็จ วาฟเฟิลช็อกโกแลตก็ถูกหยิบเข้าปากเรียวบางทันที ถึงกับอมยิ้มแก้มแทบปริตอนที่รสของช็อกโกแลตและขนมปังนุ่มละลายในปาก
คิมมินซอกรู้สึกเหมือนจะบินได้
กินไปด้วย ฟังเพลงไปด้วย เดินไปด้วย ดูของต่างๆไปด้วย เขาว่าไม่มีอะไรจะมีความสุขมากกว่านี้แล้วล่ะ และตอนนี้เขาก็กำลังเดินกลับไปที่หอพักของเขา มองไปที่ทิวทัศน์รอบๆแล้วรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก สวนสาธารณะใกล้ๆหอพักยังคงไร้ซึ่งผู้คน ตัวเขาเองก็ถือของเยอะเกินกว่าจะมานั่งเล่นได้ในขณะนี้ ลมที่พัดมาเบาๆทำให้ดวงตากลมปิดลงชั่วครู่หนึ่งพร้อมขาที่หยุดลง มินซอกสูดเอาอากาศดีๆเข้าเต็มปอด ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งและริมฝีปากบางก็ยกยิ้มรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน
ขาไม่ยาวนักก้าวไปตามทางเดินก่อนจะหยุดลงหน้าประตูห้องของตัวเอง มือล้วงกุญแจแล้วประตูก็ถูกเปิดออกเป็นรอบที่สองของวัน มินซอกเอาของไปวางไว้ที่ตู้เย็น ก่อนจะเดินกลับมาปิดประตู เสียงเพลงถูกเปิดขึ้นอีกครั้งหลังจากนั้น มินซอกโยกศีรษะไปตามจังหวะเพลงในขณะที่ปากเรียวก็พึมพำเนื้อเพลงคลอตามไปเรื่อยๆ เขาค่อยๆเก็บของที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เกตไปเรื่อยๆอย่างอารมณ์ดี
วันนี้เขาจะได้โชว์ฝีมือทำข้าวเย็นกินเองแล้วล่ะ
แล้วก็ . . . สงสัยว่าคงจะได้ทำไปฝากห้องข้างๆซะหน่อยแล้ว :-)
คนข้างห้องเขากลับมาแล้วล่ะ . . .
ลู่หานรับรู้ได้ตอนเสียงประตูปิดลงแล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น และตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะทำซะแล้วด้วย เขาคิดว่าเขาควรไปทำความรู้จักกับเจ้าของห้องข้างๆสักที คิดได้แบบนั้นแล้วขายาวก็เดินไปที่ตู้เย็น หยิบเครปเค้กบลูเบอร์รี่มาถือไว้ในมือ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าคนข้างห้องเขาจะชอบมั้ย แต่ว่าการเดินไปทำความรู้จักเฉยๆอาจจะทำให้เขาไปต่อไม่เป็นก็เป็นได้ เพราะงั้นเขาจะถือซะว่าเค้กบลูเบอร์รี่นี้เป็นเค้กเริ่มต้นการรู้จักกันระหว่างเขากับคนข้างห้องละกันนะ
ขอให้คนข้างห้องเข้ากับเขาได้เถอะ
ลู่หานแง้มประตูออกไปพลางชำเลืองมองไปที่ประตูห้อง 326 เขารู้สึกประหม่านิดหน่อยกับการเข้าหาคนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยพูดคุย ไม่แม้แต่จะรู้จัก แต่ในเมื่อคิดว่าจะทำความรู้จักแล้วเขาก็เลยตัดสินใจเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องข้างๆ ยกมือขึ้นเคาะประตู 2-3 ครั้ง เสียงคนข้างในก็ตะโกนกลับมาบอกให้เขารอสักพัก ลู่หานเลยรู้ว่าคนข้างห้องเขาเป็นผู้ชาย แล้วก็รู้สึกคุ้นกับเสียงนั้นเล็กน้อย จนกระทั่งคนข้างห้องของเขาเปิดประตูเท่านั้นแหละ . . .
“มินซอก / ลู่หาน”
#ฟิคสวีทลู่หมิน
หายไปนาน . . .
รับน้องไปด้วยเรียนไปด้วย แทบทรุด ระบบชีวิตกำลังรวน
ไม่สนุก . .ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากขอโทษ
ช่วงนี้เบลอจริงจัง
แล้วไว้พบกันใหม่
ความคิดเห็น