คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : C h a p t e r ♡ 1 ( when we first met )
C H A P T E R ♡ 1
W H E N W E F I R S T M E T
เสียงลากกระเป๋าเดินทางดังขึ้นตลอดทางเดินพร้อมกับคุณเจ้าของตัวเล็ก ปลายเท้าหยุดลงหน้าประตูห้อง 326 ตามที่กระดาษได้ระบุหมายเลขห้องพักของเขาไว้ มือเล็กควานหากุญแจจากกระเป๋าสะพายหลังสีขาวใบโปรดก่อนจะไขกลอนประตูเข้าไป ดวงตากลมกวาดสายตาสอดส่องไปทั่วบริเวณห้องพัก ห้องขนาดกลางที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์คุณภาพดีในสไตล์ที่เรียบง่ายแต่สวยงามทำให้ริมฝีปากเรียวเล็กยกยิ้มอย่างพอใจ กระเป๋าเดินทางสีฟ้าถูกวางทิ้งไว้ที่หน้าโทรทัศน์ ก่อนคนตัวเล็กจะก้าวขาไปสำรวจที่ห้องน้ำ มุมครัวเล็กๆบริเวณระเบียง และทิ้งท้ายด้วยการทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดกลาง รอยยิ้มสดใสนั่นยังคงไม่จางหายไปไหน
ที่นี่คืออพาร์ทเมนต์ที่เขาจะเริ่มต้นอยู่ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
.... และเขาก็พร้อมแล้วสำหรับการเริ่มต้นชีวิตมหาวิทยาลัย
พ้นจากเสียงประตูที่ปิดลงไปไม่นานเท่าไหร่นัก ...
เสียงลากกระเป๋าเดินทางดังขึ้นตลอดทางเดินพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง ปลายเท้าหยุดลงหน้าประตูห้อง 328 ดวงตาเป็นประกายตรวจเช็คความถูกต้องของหมายเลขห้องอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป กระเป๋าเดินทางถูกทิ้งไว้อย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่แถวหน้าประตูห้อง คนตัวสงเดินมานั่งลงบนเตียงที่ยังไร้การปูผ้าใดๆ ก่อนมือเรียวจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาบุคคลสำคัญ เสียงสัญญาณดังขึ้นไม่กี่ครั้งก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงของคนปลายสาย ประโยคสนทนาสั้นๆเกิดขึ้นก่อนจะถูกคนโทรออกตัดสายลงพร้อมมุมปากที่ระบายยิ้มเล็กน้อย
ชีวิตอิสระของเด็กมหาวิทยาลัยปี 1 จะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นบ้างมั้ยนะ
... ใครจะรู้
ท้องฟ้าสว่างสดใสเป็นใจให้กับวันแรกของการเริ่มต้นรับน้อง ณ มหาวิทยาลัย P เสียงพูดคุยของนักศึกษาดังขึ้นไปทั่วทุกบริเวณ รุ่นพี่ประจำแต่ละคณะต่างยืนชูป้ายคณะของตนพร้อมส่งเสียงขึ้นเพื่อเรียกให้เหล่ารุ่นน้องว่าที่นักศึกษาใหม่ได้ไปประจำตามคณะของตัวเอง นักศึกษาหนุ่มตัวเล็กก็เช่นกัน เขาสอดส่องมองหาป้ายคณะตนเอง ‘วิศวกรรมศาสตร์’ ก่อนจะวิ่งไปเข้าแถวอย่างกระตือรือร้น
“น้องๆครับ จัดแถวให้เรียบร้อยแล้วก็นั่งลงเลยนะครับ” รุ่นพี่ตัวสูงตะโกนฝ่าเสียงพูดคุยทักทายของเพื่อนใหม่ร่วมคณะขึ้นมา ทุกคนค่อยๆจัดแถวแล้วทิ้งตัวลงนั่งตามคำสั่งแต่บทสนทนากับเพื่อนใหม่ก็ยังคงดำเนินต่อไป
“นี่นาย” เสียงเรียกพร้อมแรงสะกิดจากด้านหลังทำให้คนตัวเล็กหันไปตาม รอยยิ้มจากคนที่ส่วนสูงดูไม่ต่างจากเขามากนักพร้อมตาที่ค่อนข้างโตมองมาที่เขาอย่างสดใส
“ฉันชื่อคยองซูนะ โดคยองซู นายชื่ออะไร” คนตัวเล็กยิ้มตอบกลับไป
“มินซอก คิมมินซอก ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันนะ ฉันเรียนซีอี(วิศวะโยธา)อ่ะ แล้วนายล่ะ”
“ซีพีอี(วิศวะคอม)น่ะ” คยองซูทำหน้าตาเหรอหรา ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ
“อ่า .. นี่ฉันยังไม่เจอคนสาขาเดียวกันเลยอ่ะ แต่ถึงจะคนละสาขาก็ไม่เป็นไร ถือว่าเรารู้จักกันแล้วนะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วย แล้วทักกันได้ตลอดเวลาเลยนะ” มือเล็กของฝ่ายตรงข้ามยื่นมา มินซอกพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปจับ
“ได้เลย”
บทสนทนาเกิดขึ้นเรื่อยๆระหว่างเขาทั้งสอง เบอร์โทรศัพท์ ไลน์ และช่องทางการติดต่อสื่อสารถูกแลกเปลี่ยนกันหลังจากพบว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด มินซอกว่า ชีวิตมหาวิทยาลัยเขาก็เริ่มต้นได้ดีอยู่ คยองซูจัดเป็นคนน่ารักทีเดียว
“น้องๆครับ ฟังนะ หลังจากนี้เราจะแยกสาขาแล้วนะครับ พี่ๆแต่ละสาขาจะยืนชูป้ายอยู่ น้องเดินไปหาพี่ๆเขาได้เลยนะครับ เข้าใจใช่มั้ยครับ เข้าใจแล้วก็ลุกเลยครับ” สิ้นเสียงรุ่นพี่ปีสอง มินซอกโบกมือลาคยองซูก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปตามป้ายวิศวะคอมที่เขาเห็นอยู่ไกลๆ แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เขาชะงักเล็กน้อย มือเล็กควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายขณะที่เท้ายังคงเดินตรงไปข้างหน้า
ตุ้บ!
“โอ๊ะ”
ด้วยความไม่ระวัง มินซอกเผลอชนเข้ากับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเข้าอย่างจัง โชคดีที่ไม่เป็นอะไร เพราะเหมือนมือคนตรงหน้าเขาก็คงจะเร็วพอสมควรที่จะทันคว้าตัวเขาไว้ มินซอกเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะนิ่งค้างไป
ให้หนึ่งคำ ... หล่อ
“...”
“ข .. ขอโทษนะ” พอเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเอาแต่จ้องหน้าเขา มินซอกก็เลยเพิ่งคิดได้ว่าเขาควรจะพูดอะไรสักอย่าง
“นายเจ็บตรงไหนมั้ย” เสียงนุ่มๆที่มินซอกรู้สึกว่ามันเข้ากับใบหน้าของคนตรงหน้าก็ถามกลับมา เขาส่ายหน้า
“แล้วนายล่ะ”
“ปลอดภัยดีทุกอย่างครับ” คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ แล้วมินซอกก็รู้สึกว่าทั้งหูทั้งหน้าของตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“ขอโทษจริงๆนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไร ช่างเถอะ นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ..แล้วนี่ นายชื่ออะไร”
“คิมมินซอก แล้วนาย ..”
“ลู่หาน”
... อ่า ลู่หาน
“สองคนนั้นจะโอบกันอีกนานมั้ยครับ เพื่อนน้องตาร้อนกันหมดแล้ว”
“วู้ววววววววววววววววววววววววววว”
รุ่นพี่ปีสองตะโกนแซวเสียงดังจนพวกเขาผละออกจากกันแทบไม่ทัน แล้วพวกเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขาอยู่ใกล้กันมากขนาดไหน พอมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าสายตาหลายคู่กำลังมองมาพลางยิ้มแซวอย่างหยอกล้อ ใบหน้าของมินซอกเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ลู่หานเหลือบไปมองก่อนจะหันมาก้มหัวให้เล็กน้อย
“ขอโทษด้วยนะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไร”
“จริงๆฉันก็ไม่ได้ตั้งใจนะ ก็..”
“นายไม่จับฉันคงล้มหัวทิ่ม ได้อายกว่านี้อีกมั้ง” มินซอกหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือลู่หานไว้หลวมๆ
“ยังไงก็ขอโทษอีกครั้งแล้วก็ .. ขอบคุณนะ”
อ่า ... นี่ลู่หานคิดว่าเขาเองก็ชักจะเขินแล้วสิ
“อ อือ แล้ว .. นี่นายเรียนซีพีอีใช่มั้ย” ลู่หานถามไปโดยไม่ได้มองหน้า คนตรงหน้าเขานอกจากจะตัวเล็กน่าทะนุถนอมแล้วยังหน้าตาน่ารักมากเลยทีเดียว แล้วเขาก็ดันเผลอล่วงเกินตั้งแต่เจอกันครั้งแรก คิดแล้วลู่หานก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายจริงๆ
แต่ว่านะ ...
มินซอกแอบมาจับมือเขาแบบนี้ ก็คงเจ๊ากันก็ได้อยู่มั้ง
“ใช่แล้ว นายก็ด้วยหรอ” มินซอกยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น จู่ๆลู่หานก็คิดว่าโลกของเขาดูสดใสขึ้นมาทันตายังไงไม่รู้
“นั่นนนนนนน สองคนนั้นยังจะจีบกันอยู่อีกนะครับ เดี๋ยวโอบเดี๋ยวจับเลยนะน้องงงงงงง”
ลู่หานกับมินซอกหันไปมองต้นเสียงของรุ่นพี่ ก่อนจะโค้งตัวให้ทีแล้วหันมามองหน้ากัน
“อื้ม ไปเข้าแถวกันเถอะ”
เวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว จากพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาส่องสว่างในตอนเช้าเปลี่ยนเป็นแสงสีส้มอ่อนๆบ่งบอกว่าวันๆนี้ใกล้จะหมดลงอีกครั้ง มินซอกกลับห้องของเขา เก็บกระเป๋า แล้วก็หยิบเพียงแค่โทรศัพท์ กระเป๋าตัง แล้วก็เครื่องเล่นเพลงไปเท่านั้น เพราะว่าเขายังไม่ได้ซื้ออาหารสดอะไรมาตุนไว้ สงสัยว่าวันนี้เขาจะต้องฝากท้องไว้กับร้านอาหารข้างล่างหอแล้วล่ะ คิดได้แบบนั้น เขาก็เลยลงไปข้างล่าง ตากลมโตมองร้านแต่ละร้าน สุดท้ายก็เลือกจะเดินไปสั่งสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าใส่กล่องกลับห้อง รอไม่นาน สปาเก็ตตี้ร้อนๆกลิ่นหอมกรุ่นก็มาอยู่ในมือคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแผล่อย่างมีความสุข
เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับคิมมินซอกเสมอ
แล้วตอนนี้เขาก็หิวมากแล้วด้วย
มินซอกเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง จัดแจงเอาสปาเก็ตตี้เทใส่จาน เดินไปนั่งทิ้งตัวลงบนเตียง เปิดโทรทัศน์ แล้วก็นั่งกินไปดูทีวีไปอย่างมีความสุข
การรับน้องวันแรกไม่ได้แย่เท่าไหร่สำหรับมินซอก วันนี้รุ่นพี่ก็แค่นัดให้น้องๆมาเจอกัน มาเจอรุ่นพี่ มาทักทายเพื่อนร่วมสาขาที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปอีกสี่ปี แล้วจู่ๆเขาก็มีเพื่อนมากมายเข้ามาทักจนตัวเองยังแปลกใจ ที่รู้สึกอยากขอโทษสุดก็คงไม่พ้นเพื่อนๆเหล่านั้นนี่แหละ ซึ่งมินซอกคงต้องบอกตามตรงว่าเขาจำชื่อไม่ได้เลยจริงๆ
ถ้าจะมีสักคนที่เขาคิดว่าเขาคงจะจำชื่อได้แม่นสุดก็คงเป็น
... ลู่หาน
หลังจากไปนั่งที่แถวแล้วพวกเขาก็ไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก ถึงจะยังโดนรุ่นพี่แซวอยู่บ้างจนเขาเองก็ทำอะไรไม่ถูกก็เถอะ จะมีบางครั้งที่ดันหันไปมองแล้วก็พบว่าอีกฝ่ายก็มองตัวเองอยู่ สุดท้ายแล้ว เพราะเขิน ... เขาคิดว่าน่ะนะ พวกเราก็เลยหัวเราะให้กับความบังเอิญนั้น
... ที่เขาก็คิดว่าบังเอิญน่ะนะ
นี่! เขาไม่ได้แอบชอบลู่หานหรอกน่า
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าหน้าตาลู่หานค่อนข้างจะสะดุดตาเขา มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะต้องมอง เหมือนเวลาพวกคุณแอบไปส่องหนุ่มส่องสาวกันไง อย่ามาปฏิเสธนะว่าไม่เคย
คิมมินซอกไม่เชื่อหรอก !
KIMRISTA.MS Line Status Update:
เจออะไรดีดีหนึ่งอัตรา
ㄴKYUNGGY – อะไรดี? อยากเห็นๆ ㄱ ㅅ ㄱ
ㄴ KIMRISTA.MS – ไว้วันหลังเดี๋ยวก็ได้เจอ : )
ใช่ พวกเขาคงได้เจอกันทุกวันแน่ๆ
เพราะว่าถ้าสะดุดตามินซอกเข้าแล้วล่ะก็ เขาจะต้องเผลอมองอีกแน่ๆเลย
อ่า ทำไมคิมมินซอกเป็นคนแบบนี้กันนะ
ถ้าลู่หานรู้ ลู่หานจะต้องว่าเขาแน่ๆ
... แต่เขาคงจะอายตายก่อนล่ะ
ลู่หานจอดรถไว้ที่ใต้หอ เขาเดินออกไปดูร้านค้ารอบๆ แล้วก็จบที่เดินเข้าร้านสปาเก็ตตี้ไป นั่งมองเมนูสักพักใหญ่ๆและจบด้วยการสั่งสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าสักจาน เสียงพนักงานแจ้งรายการสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าใส่จานที่นึงกับใส่กล่องที่นึงทำให้เขายิ้ม
มีคนสั่งเหมือนเขาเลยแฮะ
เป็นเรื่องปกติของเขาที่มักจะชอบมองหาคนที่สั่งเมนูเดียวกันกับตัวเอง รอบนี้ก็เหมือนกัน แต่เพราะว่าคนที่สั่งอีกคนดันอยู่หน้าร้านซะนี่ เขาก็เลยมองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักเมื่อสปาเก็ตตี้คาโบนาร่ามาเสิร์ฟลงตรงหน้า แล้วคนที่สั่งเมนูเดียวกับเขาก็คงได้สปาเก็ตตี้กลับไปแล้วเช่นกัน เขาค่อยๆกินไปอย่างไม่รีบร้อน เกือบชั่วโมงถึงได้คิดเงินแล้วออกจากร้านมา แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับคาเฟ่ฝั่งตรงข้าม ขายาวเดินเข้าไปในคาเฟ่เล็กๆ กลิ่นกาแฟลอยมาปะทะจมูก ลู่หานเลยได้ข้อสรุปว่าวันนี้เขาคงต้องลองอเมริกาโน่สักแก้วดูซะแล้วล่ะ
สำหรับลู่หาน การรับน้องวันแรกเขาว่าก็ดี
คิมมินซอกน่ารักดี ...
ยิ่งตอนที่รุ่นพี่แซวแล้วคนตัวเล็กก็ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเลยได้แค่นั่งหน้าแดงเท่านั้น เขาถึงได้เข้าใจว่าคิมมินซอกดูน่าเอ็นดูมาก เพื่อนมากหน้าหลายตาดันไม่ได้อยู่สารระบบซีรีบรัมของเขาสักนิด แต่ก็ไม่ได้เสียใจหรอก เพราะเขาก็เลยจำได้แต่คิมมินซอก แอบหันไปมองอยู่หลายครั้ง แล้วก็พบว่าคนตัวเล็กคงฮอตน่าดู
แหงล่ะ ..ก็น่ารักขนาดนั้น
ถึงได้มีแต่คนพยายามจะเอาอักขระตัวอักษรชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองไปฝังลงหัวคิมมินซอกซะอย่างนั้น ค่อนข้างสงสารคนตัวเล็กพอดูที่ได้แต่ทำหน้ามึนๆงงๆแล้วก็หัวเราะแห้งๆตอบกลับ แต่ก็สงสารตัวเองไม่แพ้กันที่เกิดมาหน้าตาดี เขาก็เลยต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกับมินซอกเป็นเนื้อคู่กันไป พอตอนเลิกกิจกรรมก็ว่าจะเข้าไปทักสักหน่อย แต่ช่วงขาของมินซอกคงทรยศความเร็วที่ควรจะเป็น คนตัวเล็กถึงได้หายตัวเร็วประหนึ่งความเร็วแสง สุดท้ายเขาก็เลยกลับมาอพาร์ทเมนต์แบบเซ็งๆนิดหน่อย
ขายาวก้าวไปตามทางเดินของชั้น 3 ปากก็ยังคงคาบหลอดพลางดูดกาแฟที่เขาคิดว่ารสชาติดีเลยทีเดียว อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องของเขาแล้ว แต่ก็ดันเหลือบไปมองห้อง 326 ซึ่งเป็นห้องข้างๆที่เขาต้องเดินผ่านพอดี ลู่หานแค่คิดว่าไหนๆเขาก็ต้องมาอยู่ที่นี่ตั้งสี่ปีแล้ว เขาควรจะทำความรู้จักกับเจ้าของห้องไว้บ้างเสียแล้วล่ะ ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าของห้องนั้นจะเป็นคนแบบไหน แต่การรู้จักกันไว้ก่อนคงดีกว่าไม่ใช่น้อย
ว่างๆเขาคงต้องซื้อของแวะมาทักทายซะหน่อยแล้ว
แล้วลู่หานก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป
ถึงจะยังไม่ทันได้ถามก็เถอะว่าคนตัวเล็กนั่นพักอยู่ที่ไหน...
LUH420N Line Status Update:
เหมือนจะเจอเนื้อคู่
แต่ก็นั่นแหละ .. เขาว่าวันนี้เป็นวันดี
วันนี้เขาได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่ชื่อคิมมินซอก
แล้วเขาเชื่อว่า ชื่อของเขาก็คงถูกจำอยู่ในความจำของคิมมินซอกหลังจากนี้ไป
... เขาเข้าใจถูกใช่มั้ยล่ะ :-)
#ฟิคสวีทลู่หมิน
ยินดีต้อนรับทุกคนที่บังเอิญผ่านเข้ามาจนถึงตอนนี้
ขอต้อนรับเข้าสู่ฟิคที่ไม่มีอะไรเลย
ไม่มีดราม่า และไม่มีสาระ
พล็อตเดิมเดิม คนข้างห้อง วิศวะ(คอม) . . ตัวละครก็แค่เรียนเป็นเพื่อนไรเตอร์
เท่านั้นเอง . . .
. . ไม่มีอะไรเลย
แต่ก็ต้องขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านมาจนจบตอนแรกได้
เรื่องนี้จะไปได้ไกลขนาดไหน . . . ใครจะรู้
ความคิดเห็น