คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : " 2 "
2
“เอ่อ....ห้องมินโฮอยู่ตรงข้ามฮะ”ผมบอกพลางชี้ไปที่ห้องตรงข้ามเพราะผมมั่นใจว่ายังไงซะตาเฮียคนนี้ต้องมาหามินโฮแต่มาผิดห้องแน่นๆ
“พี่รู้แล้วครับ”ตอบผมพลางฉีกยิ้มกว้าง ‘รู้แล้ว แล้วจะยังยืนอยู่ทำไมกัน?’
“จะให้คีย์เรียกมินโฮให้หรอฮะ?”
“ไม่ใช่ครับ พี่มาหาคีย์ครับ ไม่ได้มาหาไอ้มินโฮ”
“มาหาคีย์หรอฮะ!!!???”ผมถามเสียงดังพลางชี้ตัวเองด้วยความประหลาดใจ
“ครับ ว่าแต่ พี่ขอเข้าไปนั่งคุยในห้องคีย์ได้หรือเปล่าครับ?” บ้าไปแล้ว!!!! ผมคงไม่ให้ตาแก่หื่นๆคนนี้เข้าห้องหรอกนะฮะ เราพึ่งได้คุยกันเป็นครั้งแรกถึงตาแก่บ้ากามนี่จะเป็นรุ่นพี่คนสนิทของมินโฮก็เถอะ แต่ยังไงซะผมก็กลัวอูฮยอนผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายอันตรายอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยเข้าห้องแน่ๆ
“เอ่อ...คือ...” ระหว่างที่ผมกำลังยืนใช้ความคิดหาประโยคปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ประตูห้องมินโฮที่อยู่ตรงข้ามกับห้องผมก็ค่อยๆเปิดออก ‘ไม่อยากเจอมินโฮ!’ คิดเพียงแค่นี้ผมก็รีบตอบผู้ชายอันตรายที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที
“เชิญฮะ ฮยอง” ผมบอกพลางมองคนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องตัวเองในขณะที่คนตัวสูงก็จ้องมองมาที่ผมพลางขมวดคิ้วเป็นปม
“ครับ”อูฮยอนฮยองตอบรับในขณะยังส่งยิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินเข้าห้องผมทันที
ผมหลบสายตาของมินโฮก่อนที่จะปิดประตูห้องแต่แล้วมือเรียวยาวของมินโฮก็เอื้อมมาจับประตูห้องผมเอาไว้ซะก่อน
“มีอะไร”ผมถามคนตัวสูงทันที
“ใจง่ายเกินไปนะที่ให้คนอย่างอูฮยอนเข้าห้องน่ะ!”มินโฮบอกผมเสียงเรียบพลางจ้องหน้าผมนิ่ง
“มันเรื่องของฉัน!!”ผมปัดมือมินโฮออกก่อนที่จะจัดการปิดประตูเสียงดังใส่หน้าคนตัวสูงด้วยความโมโห
“เมื่อกี้ไอ้มินโฮมาหรอ?”อูฮยอนฮยองที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องผมถามขึ้นทันทีที่ผมเดินมาถึง
“ฮะ ว่าแต่ ฮยองมีเรื่องอะไรจะคุยกับคีย์หรอฮะ”ผมถามพลางนั่งลงบนโซฟาข้างอีกคน
“พี่จะพูดตรงๆเลยนะครับ”อีกคนบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮะ”ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้เบาๆ
“พี่ชอบคีย์ ขอโอกาสให้พี่ได้หรือเปล่าครับ” เปรี้ยง!!! ดั่งฟ้าผ่าเลยล่ะครับ นี่ผมฝันไปใช่หรือเปล่า? ผู้ชายหน้าม่อ เจ้าชู้ กะล่อน รสนิยมสูงกว่ามินโฮอย่างอูฮยอนฮยองหรอครับจะมาตกหลุมรักผม เป็นไปไม่ได้!
“ฮะ ฮยอง หมายความว่ายังไงฮะ” ผมถามอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
“ให้โอกาสพี่ได้จีบคนน่ารักอย่างคีย์นะครับ” คนที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แล้วผมควรจะปฏิเสธเขายังไงให้มันดีที่สุด? หรือต้องตอบยังไงให้อีกคนไม่เสียใจกันนะ?
“คือ... คีย์เปิดโอกาสให้ทุกคนอยู่แล้วฮะ”
ผมยืนรอฟังเสียงประตูห้องของคีย์เปิดอยู่หลังห้องของตัวเองด้วยความเป็นกังวลใจ ‘ถ้าไอ้นั่นทำอะไรคีย์ขึ้นมาผมจะเข้าไปช่วยยังไงให้ทันเวลา?’
“ขอบใจคีย์มากเลยนะ ที่ให้โอกาสพี่” เสียงอูฮยอนดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูห้องคีย์ถูกเปิดออก
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องผมออกเพื่อที่จะแอบมองคนตัวเล็กกับรุ่นพี่คนสนิทของผม
“ฮะ”คนตัวเล็กที่เดินตามอูฮยอนออกมาจากห้องตอบรับก่อนที่จะส่งยิ้มบางๆ
“งั้นพี่กลับนะครับ เดี๋ยวพี่จะโทรหา” ประโยคของรุ่นพี่คนสนิทผม ทำเอาหัวใจของผมมันเต้นรัวอย่างร้อนรน ผมกลัวจะเสียคนตัวเล็กไปให้กับไอ้บ้ากามนั่นจนแทบจะทนไม่ไหว
“ฮะ กลับดีๆนะฮะ”น้ำเสียงที่อ่อนหวานกับท่าทางที่อ่อนโยนของคนตัวเล็กมันทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที ‘ทำไมต้องไปอ่อยมันขนาดนั้นด้วยวะ!’
รุ่นพี่คนสนิทของผมส่งยิ้มให้กับคนตัวเล็กก่อนที่จะเดินหายเข้าลิฟต์ไป ส่วนคนตัวเล็กที่ยืนมองตามหลังอูฮยอนก็ก้าวเท้าเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ในจังหวะนี้ทำให้ผมต้องรีบพุ่งออกจากห้องตัวเองแล้วก็ตรงเข้าไปจับประตูห้องของคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่ประตูจะถูกปิด
“มินโฮ!”คนตัวเล็กทำตาโตด้วยความตกใจทันทีที่เห็นผมโผลเข้าไปจับประตูห้องตัวเอง
“หึ!”ผมดันร่างเล็กเข้าไปภายในห้องพร้อมๆกับผมก่อนที่จะจัดการปิดประตูห้องของคนตัวเล็กเอาไว้
“ออกไป!!”บอกผมเสียงดังพลางจ้องหน้าผมนิ่งด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
“ให้คนอื่นเข้าห้องได้แต่ให้เพื่อนอย่างฉันเข้าห้องไม่ได้อย่างนั้นหรอ คิบอม!”
“ฉันบอกให้นายออกไป ไม่ได้ยินหรือไง!!” ยิ่งคนตัวเล็กต่อต้านผมมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดของผมเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าจากที่เคยเป็นอยู่
“ให้มันทำอะไรบ้างล่ะ กอด จูบ ลูบ คลำ หรือมากกว่านั้น” ผมถามอีกคนออกไปด้วยแรงอารมณ์โมโหที่กำลังประทุขึ้น
“อย่าดูถูกฉันนะมินโฮ!!” ยิ่งคนตัวเล็กเสียงดังใส่ก็ยิ่งทำให้ผมไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“เอานี่ไปซะ!”ผมหยิบกล่องถุงยางอนายมัยที่อยู่ในแจ็คเกตออกมาก่อนที่จะโยนมันใส่คนตัวเล็ก
“ฉันไม่ต้องการ!!”คนตัวเล็กเก็บเอากล่องถุงยางอนามัยที่หล่นลงบนพื้นขึ้นมาก่อนที่จะโยนใส่หน้าผมเข้าอย่างจังแต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าเลยแม้แต่นิด แต่กลับรู้สึกเจ็บที่หัวใจมากกว่าเมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังจะถูกแย่งไป
“ถ้าไม่ใช้ไอ้นี่ป้องกัน ระวังนายจะติดโรคจากหมอนั่นเอานะ รู้หรือเปล่าว่ามันนอนกับคนไม่ซ้ำหน้า”
“เพี้ยะ!!!” มือบางของคนตัวเล็กฟาดเข้าที่ข้างแก้มผมอย่างจังก่อนที่ความรู้สึกชาจะแล่นผ่านเข้ามา
“ฉันไม่ใช่นายนะมินโฮที่จะเที่ยวไปมีอะไรกับคนอื่นๆที่ไม่ได้รัก อย่ามาดูถูกฉันอีก!!”น้ำตาของคนตัวเล็กค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มใสก่อนที่จะก้าวเท้าวิ่งออกจากห้องของตัวเองไป
ผมยืนสงบสติอารมณ์ของตัวเองอย่างใจเย็นก่อนที่จะคิดทบทวนการกระทำที่หยาบคาบของผมที่เผลอทำกับคนตัวเล็ก ‘ผมทำบ้าอะไรลงไป!’ ทั้งๆที่รู้ว่าคีย์เป็นคนยังไงแต่ผมก็ยังยอมให้อารมณ์โกรธมีอำนาจเหนือความรู้สึกที่ต้องใส่ใจของคนตัวเล็ก ‘ผมหวงคีย์มากไปหรือเปล่า?’ คงใช่ เพราะถ้าไม่หวงมากผมคงไม่ลืมตัวทำอะไรแย่ๆลงไปกับคนที่บอบบางทั้งร่างกายและหัวใจอย่างคีย์
ผมรีบวิ่งออกจากห้องคีย์ก่อนที่จะมองไปรอบๆทางเดินเผื่อคนตัวเล็กจะยังไม่ไปไหนไกลแต่แล้วก็ไม่เจอแม้แต่เงาของ ‘คีย์หายไปไหนแล้ว?’
ผมถอนหายใจก่อนที่จะตรงไปที่ห้องของจงฮยอนแล้วจัดการเคาะประตูห้องของมันแต่แล้วก็ไร้วี่แววของคนที่อยู่ในห้องที่จะตอบรับกลับมา ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าจงฮยอนมันไปจีบเด็กม.ปลายอยู่ อย่างนั้นเรื่องนี้ผมคงต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะครับ
ผมลงมาชั้นล็อบบี้ของหอพักแต่ก็ไม่ลืมที่จะมองสำรวจไปทั่วเพื่อหาคนตัวเล็กเผื่อว่าจะหนีมานั่งสงบสติอารมณ์ที่นี่ ผลก็เป็นเช่นเคย มีเพียงแต่ความว่างเปล่า คีย์ไม่ได้อยู่ที่นี่
เท้าทั้งสองข้างของผมรีบก้าวออกจากหอพักทันที ‘คีย์คงไปที่ไหนสักที่ที่สามารถทำให้คีย์สบายใจได้’คิดได้แค่นั้นผมก็ตอบตัวเองได้ทันทีว่าต้องไปที่ไหน
ขาทั้งสองข้างของผมรีบวิ่งออกไปตามจุดมุ่งหมายในขณะที่ท้องฟ้ากำลังเปลี่ยนสีเพราะกลุ่มเมฆที่มาจับกลุ่มรวมตัวกันจากสีที่สดใสกลายเป็นสีที่มืดครึ้ม ‘ฝนใกล้จะตก’
ในตอนนี้หัวใจของผมมันวิ่งไปตามหาคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วงเร็วกว่าขาทั้งสองข้างที่พยายามวิ่งให้สุดชีวิต ‘คีย์ดูแลตัวเองได้ไม่ดีเท่าที่ควร’ข้อนี้ผมรู้ดีมาโดยตลอดมันเลยทำให้ผมร้อนรนไปทั้งตัวกลัวว่าถ้าฝนตกลงมาคนตัวเล็กที่อ่อนแออยู่แล้วจะเป็นอะไรไป
ผมผิด ผมรู้ตัวดีว่าผมผิด ผมไม่ควรโมโหร้ายใส่คีย์ ผมไม่ควรเอาความหึงหวงมาทำร้ายคนที่ผมอยากจะดูแลไปทั้งชีวิต ‘คีย์ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ฉันเป็นห่วงนายมากจริงๆ นายจะรู้บ้างหรือเปล่า’
ความคิดเห็น