นิยายเรื่องนี้ฉันเป็นตัวร้าย

ตอนที่ 7 : ตอนที่ 4 ตอนปลาย

เมื่อคนทั้งหกเข้าพักในโรงเตี๊ยมเป็นที่เรียบร้อย  เย่หนิงก็ชวนฉินหลิงออกไปเดินเล่นในเมือง แม้เป็นเพียงชานเมืองติดพรรคมารฟ้าแต่ก็ยังคงคึกคักผู้คนค้าขายเต็มท้องถนน 

เย่หนิงดวงตาลุกวาว ตั้งแต่นางมาอยู่ในร่างนี้ไม่เคยออกจากหุบเขาสักครั้ง ดังนั้นครั้งนี้จึงตื่นเต้นจนหลุดมาดกลายเป็นเด็กสาววิ่งไปเกาะตรงนั้นทีตรงนี้ที จงหวนที่ติดตามมาจากพรรคก็ไม่แพ้กันเห็นป้ายประกาศการลงทัณฑ์นักโทษที่ลานประหารก็วิ่งหายไปไม่หันกลับมา

ฉินหลิงเดินตามเย่หนิงอย่างเงียบๆ ดวงตาของชายหนุ่มแอบส่งประกายมองตัวคนข้างหน้าอย่างสนใจใคร่รู้

“ปิ่นปักผมชิ้นนี้สวยดี ราคาเท่าไหร่” เย่หนิงหยิบปิ่นเงินฉลุลาย ตรงปลายมีนกหยกตัวเล็กห้อยขึ้นมา

“เห็นแก่ความงดงามของแม่นาง ลุงคิดเพียงสิบเหรียญเงินเท่านั้น” พ่อค้าตอบ

“สวยเหมาะกับคุณหนูจริงๆ ข้าเอาชิ้นนี้” ฉินหลิงยื่นเงินให้พ่อค้าก่อนรับปิ่นปักผมยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า

“คุณชายฉิน” เย่หนิงมองปิ่นปักผมในมือที่อีกฝ่ายยื่นให้

“หือ” ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนให้อีกฝ่าย

“ข้ามีเงิน” เย่หนิงรู้สึกเกรงใจที่อีกฝ่ายซื้อของให้ อย่างไรนางก็ไม่ได้ขาดเงินขนาดต้องให้อีกฝ่ายจ่ายเงินให้

“…ข้าอยากซื้อให้คุณหนู” ฉินหลิงหุบรอยยิ้มของตนทันที 

ใบน้าของเขาไม่ได้เจิดจ้าจนทำให้สายตาของนางบอดใช่หรือไม่ สตรีทั่วเมืองหลวงล้วนอยากได้ของกำนัลจากเขายังไม่เคยได้ แม่สื่อทั่วเมืองหลวงล้วนอยากบุกเข้ามาในจวนแม่ทัพเพื่อแลกใบเกิดกับเขา แล้วไฉนนางจึงนิ่งสนิทใบหน้าไร้ความชื่นชมเช่นสตรีอื่น?

สาวใช้สามนางที่เดินตามเย่หนิงพากันหัวเราะคิกคัก ดูท่าทางประมุขของพวกนางจะมีบุรุษตาถึงเมียงมองเสียแล้ว

เย่หนิงและฉินหลิงยังเดินเล่นชมของอย่างสนุกสนานในตลาด แต่มุมหนึ่งกลับมีสายตาคนกลุ่มหนึ่งคอยแอบซุ่มจ้องมองสะกดรอยตาม

ฉินหลิงยกพัดขึ้นคลี่ออกเพื่อปกปิดรอยยิ้มเย็นของตน มดปลวกนี้เป็นมดปลวกที่ตามติดเขาหรือคุณหนูตรงหน้ากัน? 

เขารับรู้กลิ่นของคนกลุ่มนี้ตั้งแต่ออกจากชายป่า ชายหนุ่มเก็บสายตาของตนแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเดินตามเย่หนิงไป

หลังจากการเดินเล่นในตลาดเย่หนิงและฉินหลิงตรงกลับโรงเตี๊ยมเพื่อทานอาหาร ในโต๊ะมีเพียงเย่หนิงและชายหนุ่มเท่านั้นเพราะจงหวนยังหายตัวไม่กลับมา ส่วนบ่าวอีกสามคนก็นั่งแยกวงออกมาอยู่ด้านข้าง 

หญิงสาวไม่ชอบให้ใครมาปรนนิบัติระหว่างทานข้าว ตัวของฉินหลิงเดิมก็นึกแปลกใจที่เห็นนางไม่ให้บ่าวเข้ามาดูแลเรื่องส่วนตัว แต่นานเข้าก็เริ่มรู้ สตรีตรงหน้าไม่ได้สร้างภาพแต่เป็นนิสัยง่ายๆ ที่ชอบดูแลตนเอง ตัวของเขาเติบโตมามีแต่พี่น้องผู้ชายอีกทั้งยังอยู่แต่ในค่ายทหาร การเห็นสตรีช่วยเหลือตัวเองเช่นนี้ย่อมน่าชื่นชมในสายตาของเขา

“คุณชายฉินไม่รีบกินข้าวระวังจะหิวยามค่ำคืน” เย่หนิงเอ่ยเตือนอีกฝ่าย

ชายหนุ่มชะงักมือที่คีบผักก่อนยกยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนคุณหนูจะรู้เสียแล้วเรื่องพวกซุ่มตัวที่คอยตามพวกเขามา

สาวใช้ทั้งสามของเย่หนิงวางตะเกียบลงมือจับอาวุธข้างกาย เย่หนิงยังคงพุ้ยข้าวเข้าปาก ฉินหลิงเห็นอีกฝ่ายกินข้าวอย่างมีความสุขก็รู้สึกอยากอาหารตาม

เคร้ง! นักฆ่านับสิบชักดาบชี้ไปทางรองแม่ทัพหนุ่ม

อา เป็นมดปลวกของเขานี่เอง ฉินหลิงถอนหายใจเบื่อหน่าย สายตาประเมินฝ่ายตรงข้ามสมองประมวลหาวิธีจัดการพวกนักฆ่ากลุ่มใหญ่ตรงหน้า

จะว่าตึงมือก็ตึงมือ เขามันพวกสายบุ๋นไม่ใช่บู๊ ถ้าแค่คนสองคนยังรับมือสบาย เขาแอบหันไปมองสาวใช้ของคุณหนูหนิง

“จัดการ” เย่หนิงสั่งการสาวใช้ที่บัดนี้ลุกขึ้นยืนชักอาวุธกระโจนพุ่งใส่กลุ่มนักฆ่าตรงหน้า

ทั้งโรงเตี๊ยมมีแต่กลุ่มนักฆ่า เสี่ยวเอ้อตกใจจนสลบไปตั้งแต่นักฆ่าคนแรกชักอาวุธ คนในโรงเตี๊ยมพากันวิ่งหนีตายเอาตัวรอด

สาวใช้ทั้งสามของเย่หนิงนับว่ามีฝีมือ สามารถเข้าโรมรันสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่มีจำนวนเยอะกว่าพวกตนเองถึงสองเท่าได้ เย่หนิงประเมินกลุ่มนักฆ่าตรงหน้าก่อนถอนหายใจ

นักฆ่ากลุ่มนี้มีฝีมือท่วงท่าเหมือนองครักษ์หลวง   ดูเหมือนนางคงต้องเหนื่อยแรงอีกคน เจ้าบ้าจงหวนไม่รู้จักรีบกลับมา

โครม! เสียงล้มกระแทกพื้นทำให้เย่หนิงหันไปมองทางต้นเสียง

บัดซบ! นางลืมไปได้อย่างไร รองแม่ทัพในนิยายไม่เคยจับดาบปะทะใคร เท่าที่จำได้ในสมองนางไม่เคยอ่านพบว่ามีตอนไหนตาหน้าหล่อตวัดอาวุธ เมื่อเห็นดาบนักฆ่าจ่อถึงคอหอยของอีกฝ่ายด้วยความตกใจจึงเผลอตวัดแส้ดำอาวุธคู่กายออกไป

โชคดีที่ยามนางทะลุเข้ามาในนิยายกากเล่มนี้ ไม่รู้เพราะความกากหรือสวรรค์เห็นใจ ทักษะความสามารถของนางมารเย่หนิงนางถึงสามารถดึงออกมาใช้ได้ทันที

เย่หนิงกระโดดเข้าไปใช้มือตวัดตัวของชายหนุ่มขึ้นแนบเข้าอ้อมกอดก่อนตวัดแส้ในมือปาดหั่นนักฆ่าเหลือเพียงครึ่งตัว

ร่างกายของหญิงสาวสูงไม่ต่างกับชายหนุ่มเท่าใดนักใบหน้าของรองแม่ทัพหนุ่มเมื่อถูกโอบกอดจึงฝังเข้ากับต้นคอของหญิงสาว ฉินหลิงแม้เตรียมตัวรับมือกับทุกสิ่งแต่ก็ยังอดตกใจจนหูขึ้นสีแดงไม่ได้กับอ้อมกอดของสตรีที่ดึงรั้งเขาเอาไว้

“คุณชายฉินบาดเจ็บหรือไม่?” เย่หนิงเห็นอีกฝ่ายเงียบไปจึงเปิดปากไถ่ถาม

แควก เสียงเสื้อคลุมตัวนอกของฉินหลิงขาดติดมือขณะหญิงสาวขยับตัว

“เออ คือ...” เย่หนิงตกใจกับเสื้อที่ขาดติดมือของนางมา

แควก เสียงขาดเพิ่มขึ้นจากการที่นางรีบปล่อยมือ ครั้งนี้เป็นเสื้อตัวในของชายหนุ่ม ไหล่ขาวผ่องของอีกฝ่ายปรากฏขึ้นตรงหน้า

ทำไมผ้ามันขาดง่ายเช่นนี้! หรือพลังที่นางเคลื่อนไปที่แส้จะหนักไปจนส่งผลกับเสื้อผ้า เธอรีบเก็บปราณของตัวเองก่อนจะไปทำเสื้อผ้าของอีกฝ่ายขาดเพิ่ม

“ดูท่าข้าจะต้องใช้ร่างกายทดแทนบุญคุณของคุณหนูเสียแล้ว” แม่ทัพหนุ่มก้มหน้าเอียงอาย

... เย่หนิงตกตะลึง ในนิยายมากมายที่นางอ่านมีแต่สตรีเรียกร้องให้บุรุษรับผิดชอบ ทำไมนิยายเรื่องนี้บุรุษหน้าตาดีจึงเรียกร้องความรับผิดชอบจากสตรีเล่า