นิยายเรื่องนี้ฉันเป็นตัวร้าย

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 2 ตอนต้น

เย่หนิงยืนตะลึงนิ่งค้างมองกองซากมนุษย์ที่นอนอยู่หน้าประตูทางเข้าพรรค

แสงสีส้มยามตะวันตกส่องปะทะโครงหน้าบุรุษที่นอนสลบไม่ได้สติที่พื้น สินค้าชั้นดีชัดๆ หล่อไม่เกรงใจใครแบบเห็นแล้วอยากลากไปกิน! นี่หรือรองแม่ทัพหน้าใสที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ 

เย่หนิงหรี่ตามองที่บาดแผลจำนวนมากบนร่างกายที่พอเดาได้ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้บุรุษผู้นี้มานอนกองตรงนี้ แต่ว่าใครกันที่ทำร้ายฉินหลิงจนมีสภาพขนาดนี้

“ท่านประมุข  ...ดูท่าเจ้าหนุ่มคนนี้จะโดนพิษของหานจิงซี” จงหวนมองริมฝีปากที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง

หานจิงซีเป็นหนึ่งในหัวหน้าสาขาของพรรคมารฟ้า หากบอกว่าจงหวนผู้คุมกฎขวาคือหมอเทวดาที่เรียกคนใกล้ตายให้ฟื้นคืนมาได้ ตัวของหานจิงซีนางก็ถือว่าเป็นผู้ใช้พิษที่มีค่าหัวแพงเป็นอันดับหนึ่งแผ่นดิน เย่หนิงไม่รู้ว่าฉินหลิงไปซวยเจอนางได้อย่างไร

“ท่านให้ข้าฆ่ามันเลยไหม?” จงหวนหันมาถามประมุขของตน

“ดี...ไม่ซิ ฆ่าไม่ได้!”

เย่หนิงลืมไปได้อย่างไรว่าหากคนตรงหน้าถูกฆ่าตายง่ายดายในวันนี้ ในนิยายนั้นตัวเย่หนิงประมุขพรรคมารฟ้าถูกใครกรอกยาพิษตอนท้ายเรื่องเล่าถ้าไม่ใช่คนที่นอนกองตรงหน้า แปลว่าไม่ว่าอย่างไรคนผู้นี้ก็ไม่มีทางตายตอนนี้แน่นอน เมื่อนึกถึงตอนจบของนิยายกากเรื่องนี้ได้ในหัวของเธอก็เริ่มคิดหาวิธีใหม่ในการหลีกหนีหายนะครั้งนี้

ฆ่าก็ไม่ได้เก็บไว้ก็ไม่ได้ ทำไมยุ่งยากขนาดนี้!

“ประมุข?” จงหวนไม่เห็นประมุขสั่งการเสียทีจึงอดถามขึ้นไม่ได้

“เก็บมันไว้ใช้แลกเปลี่ยนกับแม่ทัพฉิน”

“ประมุขช่างหลักแหลม!” จงหวนให้สัญญาณลูกน้องให้ขนร่างใกล้ตายของรองแม่ทัพฉินกลับพรรค

“ไปเรียกจิงซีมาถอนพิษของนางซะ”

สมองน้อยๆ ของเย่หนิงสรุปเส้นทางเอาตัวรอดของตนเอง หนึ่งในนั้นคือการสร้างบุญคุณกับรองแม่ทัพฉินผู้นี้ อย่างน้อยบุรุษที่ขึ้นชื่อเรื่องคุณธรรมน้ำมิตรอย่างเขาคงเห็นแก่บุญคุณครั้งนี้ตัดใจไม่กรอกยาพิษนางกระมัง

“คิดว่าคงตามนางมาไม่ได้ ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่าหานจิงซีเดินทางไปท่องยุทธภพเมื่อเดือนก่อน” จงหวนเกาศีรษะของตนเอง

“หา!” เธอรีบหันกลับมามองผู้คุมกฎของตน

แล้วพิษที่ฉินหลิงโดนมาใครจะแก้? หรือเธอควรจับคนผู้นี้ไปโยนทิ้งด้านนอกให้คนมาเก็บไปรักษาเอง อย่างไรตัวละครตัวนี้หนังก็เหนียวพอกับแม่ทัพใหญ่ฉิน  คงไม่ตายง่ายๆ กระมัง

จงหวนมองประมุขของตนที่ยืนมองแล้วมองอีกวนเวียนบนร่างกายของรองแม่ทัพฉิน มองแล้วครุ่นคิดบางเวลาก็ถอนหายใจ จึงเข้าใจว่าประมุขของตนคงพึงพอใจต่อเรือนร่างหน้าตาคมคายของอีกฝ่าย ชายหนุ่มแม้รู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจแต่เพื่อความต้องการของประมุขก็ควรต้องส่งเสริม

“ข้าพอรักษาลมหายใจของมันได้ แต่ในช่วงการรักษาท่านไม่อาจใช้บุรุษผู้นี้เป็นชายยาใจได้”

“...”

“หากท่านมีความต้องการเรื่องนั้นก่อนบุรุษผู้นี้ฟื้นตัว...ข้าพร้อมสละความบริสุทธิ์ให้ตลอดเวลา” จงหวนยืนหน้าแดงทำตัวเป็นสาวน้อยยืนบิดตัวไปมา

“จงหวน” เสียงเย่หนิงเย็นเยียบ

“ขอรับ”

“ไปรับโทษที่ลานลงทัณฑ์!”

เจ้าบ้านี่พล่ามเรื่องไร้สาระอะไรกัน เย่หนิงอยากหารูมุดหนีเสียตรงนี้ เธออยากรู้จริงๆ เย่หนิงนางมารตัวจริงรับมือลูกน้องพวกนี้ได้อย่างไรอยู่ได้ตั้งนาน

จงหวนเกาศีรษะของตนเอง เขาเป็นผู้คุมกฎคอยลงทัณฑ์ผู้กระทำผิด ท่านประมุขสั่งลงโทษเขาแล้วใครจะเป็นผู้ลงทัณฑ์เขาละ?

“กลับพรรค!”

เย่หนิงไม่รอให้จงหวนเอ่ยปากอะไรขึ้นมาอีก เธอรีบเดินนำหน้ากลับเรือนของตนก่อนจะมีใครคิดเสนอตัวอุ่นเตียงเพิ่มขึ้นมา