นิยายเรื่องนี้ฉันเป็นตัวร้าย

ตอนที่ 11 : ตอนที่ 6 ตอนปลาย

“ข้าบอกให้เจ้าสืบความเคลื่อนไหวของพรรคมารฟ้าว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับอ๋องจ้าวเฉินไม่ใช่ให้ลักพานางมาจากพรรค” ฉินกู๋ใช้นิ้วมือนวดขมับของตน

“หนิงหนิงยังไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอ๋องจ้าวเฉิน ข้าเกรงว่าไม่ช้าอ๋องจ้าวเฉินจะนึกเรื่องทัพและกำลังลับของนางได้...จึงชิงมาไว้ในมือเสียก่อน” ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ทำเช่นนั้นได้เช่นไร เจ้าเป็นถึงน้องของข้า เจ้าควรได้สตรีที่งดงามทั้งหน้าตาและมารยาทไม่ใช่เช่นนาง”

“พี่ใหญ่ ก่อนข้ากลับเข้าเมืองหลวงได้พบกองกำลังลับ ฝีมือนักฆ่าพวกนั้นไม่ต่างกับองครักษ์หลวง” ทันทีที่ฉินหนิงเอ่ยใบหน้าของฉินกู๋เคร่งเครียดทันที

“เจ้าแน่ใจ” ฉินกู๋ถามน้องชาย

“ที่จริงก็อยากเก็บหลักฐานมาให้พี่ใหญ่สอบสวน...แต่นางลงมือหนักไป หลักฐานมีชีวิตพวกนั้นจึงตายเรียบ”

ตายเรียบ...น้องชายของข้าเจ้าพูดเรื่องน่าสยองได้อย่างยิ้มแย้ม สมองเจ้าโดนนางมารทำลายไปแล้วใช่หรือไม่!

“พี่ใหญ่ท่านดูร่างกายของข้า โรคที่กัดกินสุขภาพข้าถูกรักษาหายภายในเดือนเดียว เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจหลอกตัวเองได้ ข้าเป็นหนี้ชีวิตนาง” ฉินหลิงยิ้ม 

เขานึกถึงวันที่อยู่ในหุบเขา สมองน้อยๆ ของนางคงคิดหาวิธีไล่เขาลงจากหุบเขามากมาย เขาพอจะเดาความคิดตื้นเขินของนางออกมานานแล้ว แต่ก็ไม่เข้าใจเหตุจูงใจที่นางรักษาเขาแทนที่จะใช้เขาต่อรองกับพี่ใหญ่ นางกุลีกุจอรีบให้คนรักษาเขา ช่างน่ารักเหลือเกิน

“อาจเป็นแผนร้ายของนาง” ฉินกู๋สงสัย

“เพราะฉะนั้นพวกเราควรพานางไว้ข้างกาย ป้องกันแผนร้ายขั้นต่อไปของนางและอ๋องจ้าวเฉิน”    ฉินหลิงยืนยันกับพี่ชาย

ฉินกู๋มองหน้าน้องชายก็ถอนหายใจก่อนพยักหน้าตกลง

“เหตุที่พี่ใหญ่รีบกลับออกจากชายป่าเป็นเพราะอ๋องจ้าวเฉิน?”

“สิบคืนก่อนหน้ามีนักฆ่ากลุ่มหนึ่งลอบเข้าไปในวังหลวงหมายสังหารฝ่าบาท แต่ถูกจับได้เสียก่อน พวกมันชิงกินยาพิษตายหมดเสียก่อนถูกสอบสวน พวกขุนนางฝ่ายอ๋องจ้าวเฉินกดดันให้โยกย้ายองครักษ์หลวง ข้าจึงต้องรีบกลับเมืองหลวง”

“พี่ใหญ่ ข้าคิดว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลัง”

ฉินกู๋พยักหน้า ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังวางแผนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“เรียนคุณชายใหญ่ คุณชายรอง คุณหนูเสิ่นเหลียงมาขอพบขอรับ”

“เจ้าออกไปดูน้องเสิ่นเถอะ ข้าไม่อยากเจอนาง”

ฉินกู๋ไม่ค่อยถนัดรับมือสตรีน่ารำคาญเช่นลูกพี่ลูกน้องนางนี้ ดุหน่อยก็เป็นลม เจอผีเสื้อตายก็ร่ำไห้ ร่างกายของนางราวทำจากเครื่องเคลือบ

ฉินหลิงพยักหน้า เขาจัดชุดให้เรียบร้อยก่อนปั้นหน้ายิ้มแย้มเช่นทุกครั้งเดินออกจากห้องของพี่ชาย     เมื่อเขาก้าวเข้ามาถึงห้องโถงก็พบท่านย่าที่เก้าอี้ประธาน   เย่หนิง และเสิ่นเหลียงนั่งมองหน้ากัน เสิ่นเหลียงเมื่อเห็นชายหนุ่มก็คลี่ยิ้มหวานพร้อมเอ่ยเสียงหวาน

“พี่หลิง”

ฮูหยินผู้เฒ่าฉินเมื่อเห็นหลานชายเดินเข้ามาก็ลุกขึ้นขอตัวเข้าไปพักผ่อนในห้องนอน ไม่ใช่ว่านางเกลียดเด็กสาวตรงหน้า เพียงแต่กาลเวลาที่ผ่านมาทำให้นางเห็นมารยามากมายจึงเข้าใจทันทีถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ

เรื่องที่เสิ่นเหลียงต้องการไม่ใช่เรื่องผิด เพียงแต่นางไม่มีมารยาทที่คิดหลอกใช้หลานชายของนางปีนป่ายไม่พอยังคิดทิ้งตะกอนที่ไม่อาจลืมในใจ เรื่องเช่นนี้หากหลานชายของนางไม่ฉลาดหาทางข้ามพ้นไปได้ก็คงต้องแล้วแต่เวรกรรมของหลานชาย นางหันไปมองสตรีอีกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็อดนึกบางเรื่องขึ้นมาได้

“ว่าที่หลานสะใภ้ หากเจ้าเหนื่อยก็อย่าได้เกรงใจใคร จวนนี้ก็เปรียบเสมือนบ้านของเจ้า จะเดินไปไหนหรือเข้านอนทันทีก็ไม่มีใครว่า และหากมีใครรังแกเจ้าก็ให้มาบอกยายแก่เช่นข้า ข้าจะจัดการให้ทันที”

“หา!” เย่หนิงถึงกับอ้าปากค้าง 

นางนั่งชมงิ้วตรงหน้าอยู่ดีๆ ไฉนดึงนางเข้าไปร่วมเล่นด้วยละ!

ยามแรกที่นางพบเสิ่นเหลียงก็ชวนตกใจหัวหงอกไปรอบ นางไม่นึกว่านางร้ายเช่นนางจะได้พบนางเอกของนิยายเร็วเช่นนี้ ขอนางเป็นคนคอยชมอยู่วงนอกไม่ได้หรือ ท่านย่าไม่เห็นหรือไงหลานชายของท่านหลงใหลชื่นชมแม่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ยิ่งนัก อา นางอยากหนีออกจากตรงนี้เหลือเกิน