ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง

ตอนที่ 22 : นักฆ่าที่เชื่องช่างหล่อเหลา

เย่หนิงตื่นแต่เช้าเพื่อมารอดูหมาน้อยของเธอที่ถูกส่งไปฝึก เพียงแค่สิบวันก็ได้องครักษ์ของตัวเองดูท่าหน่วยฝึกสัตว์ของจวนอ๋องจะสามารถไม่เบา

“พระชายาขอรับคือ...” ยี่หนึ่งในองครักษ์เงาอ๋องลี่หยางอ้ำอึ้ง

“มีอะไร หรือว่าหมาน้อยจะตายแล้ว?” ฝึกไม่สำเร็จหรือนี่

ยี่ส่ายหน้า เขาได้รับหน้าที่จัดการฝึกนักฆ่าที่จับมาให้เชื่อง แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีอดอาหารหรือทำให้ถึงขีดสุดก็ยังไม่สามารถฝึกเจ้าหนุ่มนักฆ่าคนนั้นได้ คงต้องปาดคอแล้วหาตัวใหม่ให้พระชายาแล้วกระมัง

“ขอข้าไปดูหน่อย”

“แต่ว่า...สถานที่ค่อนข้างไม่น่าดูนะขอรับ”

“ไม่เป็นไร” เย่หนิงยิ้ม เธอก็ไม่คิดว่าคุกจะสะอาดเท่าไหร่

ยี่พยักหน้าก่อนพาพระชายาเดินมาถึงยังคุกขังนักโทษ เย่หนิงเดินตามชายหนุ่มจนกระทั่งมาถึงห้องขังนักโทษด้านในสุด แม้ห้องจะไม่อึดอัดมืดทึบนักแต่ก็มิได้สะอาดเป็นที่อยู่ของคน

เย่หนิงให้คนเปิดประตูเข้าไปในห้องขัง ด้านในปรากฏร่างเด็กหนุ่มหน้าตาบวมและเต็มไปด้วยแผลสดเปื้อนไปด้วยเลือด กลิ่นเหม็นของร่างกายคละคลุ้งจนหญิงสาวอดหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูกไม่ได้

“เอาน้ำสาดมันให้ตื่นขึ้นมา” ยี่สั่งผู้คุมนักโทษ

เมื่อน้ำถูกสาดชายหนุ่มหน้าตาเกรอะด้วยเลือดจึงค่อยๆลืมตา

“ปล่อยให้ข้าตาย” คำแรกที่นักโทษเอ่ยขึ้นคือการขอความตาย

“ทำไมถึงอยากตายหรือ?” เสียงใสนิ่งราวน้ำที่ไม่มีวันขุ่นมัวเอ่ยถาม นักโทษชายนิ่งเล็กน้อยด้วยไม่เคยมีผู้ใดเคยถามคำถามง่ายๆประโยคนี้

“ถ้าคิดจะให้ข้าบอกชื่อนายจ้างฆ่าข้าเสียเถอะ” การจะให้เอ่ยชื่อผู้จ้างก็เหมือนฆ่าทางอ้อมสู้ให้ตายเสียตอนนี้จะดีกว่า

“มีใครอยากรู้ชื่อนั้นกัน?”

“แล้วต้องการอะไร?” นักโทษหนุ่มรู้สึกสับสนกับใครสักคนที่ยืนตรงหน้าตน ดวงตาบวมปูดพยายามลืมขึ้นเพื่อมองผู้สนทนา

“ร่างกายและหัวใจของพี่ชาย”

“แม่นางหากกำลังหาผู้ชายไว้เลี้ยงเล่นควรไปหาที่หอชายยาใจ”

“ก็อยากไปหาอยู่หรอกแต่บุรุษเหล่านั้นไม่อาจปกป้องชีวิตข้าได้”

“ข้าเป็นนักฆ่าที่หมายสังหารแม่นาง”

“แต่ข้าก็ยังไม่ตาย”

“…”

“พี่ชายคิดว่านักฆ่าที่รอดตายจากจวนของอ๋องตะขาบเป่ยจิงฮ่องเต้ยังคิดปล่อยไว้สบายๆหรือ พี่ชายไม่สามารถกลับไปหาเป่ยจิงฮ่องเต้ได้อีกนี่คือเรื่องจริง” ทันทีที่หญิงสาวเอ่ยชื่อนายจ้างก็ทำเอาชายหนุ่มตัวสั่น

ปลายทางของนักฆ่าที่ทำงานพลาดคือความตาย หากแต่ตายในมือเป่ยจิงฮ่องเต้ย่อมไม่ตายสบายเท่ามืออ๋องตะขาบตอนนี้

“ข้าไม่กลัวตาย!”

“พี่ถูกจับไม่เห็นมีสหายมาช่วยเหลือนี่หรือคือปลายทางของนักฆ่าแคว้นเป่ย พี่ชายการทุ่มเทเป็นสิ่งดีแต่ควรทุ่มเทให้ถูกคน เป่ยจิงฮ่องเต้ให้อะไรท่านนอกจากความตาย ตัวข้าสามารถให้บ้าน ชีวิตใหม่รวมถึงให้ชื่อพี่เกาจิง”

“เกาจิง”

“ใช่เกาจิง พี่ว่าชื่อนี้เป็นเช่นไร”

“ดี ชื่อดี”

“พี่ยี่ยังไม่ปล่อยตัวพี่เกาจิงอีก”

ยี่รู้สึกประหลาดใจ ไม่ว่าเขาจะทรมานอีกฝ่ายเท่าใดก็ไม่มีการตอบรับแต่แค่พระชายาเอ่ยไม่กี่ประโยคก็สามารถทำให้นักโทษหัวดื้อคนนี้ยอมได้

“การพูดคุยคือสิ่งที่ง่ายและดีที่สุดแต่หากพูดดีๆไม่รู้เรื่องก็ควรเก็บ” เย่หนิงแอบกระซิบบอกยี่

บางคนไม้แข็งได้ผล บางคนไม้อ่อนได้ผล หากสองไม้ไม่ได้ผลก็กำจัดขยะทิ้งจะได้ไม่เสียเวลานี่คือหลักการของเธอ

นักฆ่าจากแคว้นเป่ยได้ตายไปจากจวนอ๋อง เหลือเพียงองครักษ์คนใหม่ชื่อเกาจิงที่ถูกพาไปชุบตัวใหม่รักษาบาดแผลตามร่างกาย เมื่อบาดแผลหายหมดสิ้นองครักษ์ใหม่ได้เข้ารายงานตัวต่อหน้านายหญิง หญิงสาวผู้เป็นนายถึงกับอุทาน

“พี่เกาจิงไม่ต้องเป็นองครักษ์แล้ว ย้ายมาเป็นชายยาใจข้าดีกว่า!” เกาจิงถึงกับหางคิ้วกระตุก

นี่เขาตัดสินใจเลือกนายถูกแล้วใช่หรือไม่!

แจ้งรีดที่รัก เรื่องราวของเย่หนิงได้จบลงไปเสียแล้วแต่เรายังไม่จบกันนะคะ ตามนโยบายขอบคุณรีดที่ได้ติดตามอ่าน ไรท์จะให้โหลดฟรีในรูปแบ ebook ที่ mebmarket ในวันที่9กค.61 และหลังจากนั้นจะปิดตอนลงเนื่องจากเปิดจำหน่าย หากรีดท่านใดต้องการสนับสนุนสามารถซื้อได้จาก app meb ดังกล่าวได้ตั้งแต่วันที่ 10 กค.61 เป็นต้นไป ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและหลังจากนี้ก็จะทยอยแต่งเรื่องอื่นต่อไปในนามทุรคา

ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ