ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง
ตอนที่ 20 : ท้าทาย
“แม่ทัพเจาทำไมพระชายาหน้าตาคุ้นตาเหลือเกิน?” เซียวปาสะกิตถามแม่ทัพเฮยเจา
“อือ” เฮยเจาไม่อยากตอบอะไรมากจึงได้แต่อือออไป
“เดี๋ยว นั่นไม่ใช่ว่าเป็นกุน...!” เสียวหลีอุดปากตัวเองแทบไม่ทัน
เมื่อมีคนสะกิตเหล่าคนเคยใกล้ชิดกับกุนซือน้อยก็หมือนถูกสายฟ้าฟาดกลางหัว
กุนซือน้อย!
“พวกเราจะได้รับโทษหรือไม่ขอรับแม่ทัพเจา?” จงเป่าถามแม่ทัพ
“ทำเป็นไม่รู้เรื่องให้ปลิวไปกับสายลม!” ทุกคน รีบพยักหน้าเข้าใจตรงกันกับคำพูดแม่ทัพเจา
เย่หนิงได้เสื้อคลุมขนจิ้งจอกของอ๋องลี่หยางมาห่อหุ้มตัวทำให้นางคล้ายเด็กน้อยโผล่ออกมาได้เพียงศีรษะ
“ชิ้ว!” เย่หนิงรู้สึกคันจมูกจนอดจามออกมาไม่ได้
“หนาวหรือ?” อ๋องลี่หยางขยับเสื้อคลุมให้หญิงสาว
ภาพอ๋องตะขาบเอาใจใส่สตรีทำเอาสายตาหลายคู่อดตกตะลึงไม่ได้ เหมยลี่กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจ เมื่อแผนปีนเตียงเป่าหูสร้างความวุ่นวายไม่สำเร็จคงต้องเปลี่ยนเป็นแผนลอบสังหาร!
หญิงสาวลุกขึ้นเดินหลบไปหาพักพวกที่แฝงตัวอยู่ในจวน
“ดูเหมือนจวนอ๋องตะขาบจะเลี้ยงหนูไว้มิใช่น้อย” ฉู่เหวยหมุนจอกสุราในมือ
“ให้พวกเราตามไปไหมขอรับ”
“ไม่ต้อง จะตกหลุมก็ดีไม่ตกก็ดีพวกเราล้วนได้ประโยชน์” ฉู่เหวยหันไปสนใจแม่เด็กนมแบนชุดแดง เขาอยากรู้นักนางทำมนต์อะไรใส่อ๋องตะขาบให้หลงได้ขนาดนี้
“ดูท่าทางคืนนี้พวกเราคงมีเรื่องตื่นเต้นเสียแล้ว” อ๋องลี่หยางกระซิบบอกสตรีข้างๆ
“หวังว่าพี่เหมยจะทำให้สนุกกว่าในโรงน้ำชา”
“เด็กเกเร” อ๋องลี่หยางบีบจมูกพระชายา
“พวกเจ้าทุกคนในนี้ต้องตายที่นี่!” หนึ่งโจรที่ปลอมตัวมาเป็นแขกชักกระบี่ออกมา
เอะอะก็ชักอาวุธ สำนักที่เสี้ยมสอนนักฆ่าแคว้นเป่ยไร้สมองหรือไร เย่หนิงถอนหายใจ เป็นเธอจะเอายาพิษเทลงบ่อน้ำใช้รอบเมืองก่อนค่อยบุกเข้าจวนเจ้าเมือง
“จัดการ” อ๋องลี่หยางเอ่ยเบาๆองครักษ์ทั้งหลายก็ปรากฎตัวออกมา
“วางอาวุธลง!” หนึ่งในนักฆ่ากระชากหญิงสาวคนหนึ่งเข้าอ้อมกอดมือข้างหนึ่งใช้กระบี่กดคอของหญิงสาว
“พี่เหมย!” เย่หนิงมือปิดปากแสร้งทำท่าตกใจ
“อ๋องลี่หยางถ้าไม่อยากให้เกิดการนองเลือดที่นี่ส่งตราทหารมาซะ!”
ฉู่เหวยนั่งมองความโกลาหลมุมปากยกยิ้ม ดูท่าเป่ยจิงจะอยากทะเลาะกับข้ามากจนทนไม่ไหว
“พี่ชายจับพี่เหมยไปคิดดีแล้วหรือ?” เย่หนิงลุกขึ้นถามกลุ่มนักฆ่า
“...” พวกนักฆ่าทำตามที่เหมยลี่นัดแนะ วันนี้ต้องพยายามทำให้เกิดข้อบาดหมางระหว่างแคว้นฉู่และลี่ให้มากที่สุด
“นางเป็นคนแคว้นฉู่ ท่านสมควรไปเรียกร้องแคว้นฉู่ หากจะเรียกร้องแคว้นลี่ก็ควรจับขุนนางน่ารักแถวๆนั้น” เย่หนิงชี้นิ้วไปทางขุนนางที่แอบนินทาเธอตั้งแต่งานเริ่ม คำก็ปัญญาอ่อนสองคำก็ปัญญาอ่อน
ขุนนางเหยียนเป่ยที่มีชนักติดหลังพากันหันมามองพระชายา
“ท่านคณะทูตมีความเห็นอื่นไหม?” เย่หนิงถามความเห็นบุรุษที่นั่งนิ่งดูงิ้วฉากใหญ่นี้ตั้งแต่ต้นจนจบ
“จวนของพวกท่านข้าขอไม่ออกความคิดเห็น แต่หากคนของแคว้นฉู่บาดเจ็บ...แคว้นลี่คงต้องหาของมาเยียวยา” ฉู่เหวยไม่สนใจ
“ถือว่าท่านทูตเห็นด้วยกับข้าแล้วนะ ท่านอ๋อง...” อ๋องลี่หยางยิ้มอย่างเอ็นดูเขาหมั่นเขี้ยวนางนัก
“จัดการ!” อ๋องลี่หยางสั่งองครักษ์
“นางอยู่ในจวนเจ้าๆก็ต้องรับผิดชอบ!” นักฆ่ายังไม่ยอมถอย
“แล้วถ้าพวกเจ้าตายในจวนสามีข้าๆต้องรับผิดชอบอีกไหม น่ารำคาญจะปาดคอพี่สาวก็รีบทำ!” เหล่านักฆ่ารวมทั้งเหมยลี่ตัวต้นคิดล้วนก้นด่าความใจดำของสตรีตรงหน้า
“ไม่ทำงั้นข้าทำเอง จัดการเก็บให้เรียบ! ส่วนตัวประกัน...หากพลาดก็ถือว่าโชคร้าย”
“รับบัญชา!” เหล่าองครักษ์หันอาวุธไปทางเหมยลี่ส่วนนายกองทั้งหลายพากันล้อมตัวเพื่อกันอาวุธไม่มีตาหลงไปโดนแขกอื่น
“เจ้า!” เหมยลี่แทบกระอักเลือดนางเห็นท่าไม่ดีจึงรีบชักกระบี่ออกมา
“อา พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน หรือเป็นแคว้นฉู่คิดลอบสังหารสามีของข้า!” เย่หนิงรีบสาดโคลนใส่ฉู่เหวย
คิดจะนั่งเฉยๆแล้วนั่งรอฮุบเหยื่อฝันไปเถอะ หญิงสาวไม่ยอมให้แคว้นฉู่นั่งเฉยๆแล้วได้ผลประโยชน์ไป
“...” ฉู่เหวยที่จู่ๆโดนสาดโคลนใส่ถึงกับนั่งไม่ติดที่ต้องลุกขึ้นจัดการด้วยตัวเองก่อนนางมารตัวน้อยจะสาดโคลนใส่หนักกว่านี้
“เมื่อเป็นปัญหาของแคว้นฉู่ เราขอเป็นคนจัดการเอง” ฉู่เหวยยกมือเตรียมสั่งทหารของตนเองเขาจัดการ
“เดี๋ยว!”
“หากพระชายากลัวเลือดก็หลับตาซะ” ฉู่เหวยไม่คิดปล่อยใครให้มีชีวิตรอดในคืนนี้
“เปล่าแค่อยากจะบอกว่าเลือดติดพื้นมันล้างยากอย่างไรทุบให้ตายจะดีกว่า” ทุกสายตามองไปทางพระชายา
นางอำมหิตยิ่งนัก ทุบให้ตาย!
“น้องหนิงช่างรู้จักเป็นห่วงบ่าวว่าจะลำบากน่ารักจริงๆ” ทันทีที่อ๋องลี่หยางกล่าวจบทุกสายตาก็ฑเปลี่ยนทิศไปมองที่ชายหนุ่มแทน
นี่เรียกว่าท่านอ๋องหลงสตรีหรือไม่!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
โอ๊ย แสบๆๆ สุดคำพูดกับนางจริง! 55555 ได้ใจมากนางเอก
5555สมกับเป็นนางมารน้อย
ขณะจะรบกันยังมีการปล่อยฮาอีกเหรอคะ ท่านอ๋องกับพระชายานี่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ 555
5555555555555555555555
ชอบมีความเข้ากันมากเวอร์คู่นี้