ตอนที่ 2 : พระชายาปัญญาอ่อน
“พระชายาเพคะ พระชายา” เสียงเรียกข้างหูทำให้เย่หนิงหงุดหงิดบิดตัวเพื่อหนีจากคนรบกวน
“ขออีกห้านาที”
“พระชายาเพคะวันนี้ท่านอ๋องกลับมาจวนท่านจะนอนเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ”
อ๋องไหน? เย่หนิงค่อยๆลืมตามองคนกระตุกแขนให้เธอตื่น
“เธอเป็นใคร?” เย่หนิงขยี้ตามองไปยังหญิงสาวในชุดโบราณ
“พระชายาท่านพูดได้เป็นปกติ! เรียกท่านหมอมาดูอาการเร็ว” หญิงสาวที่เข้ามาปลุกเย่หนิงตกใจหน้าตาตื่นวิ่งออกไปข้างนอกห้องทิ้งให้คนบนเตียงขมวดคิ้วงุนงงมองรอบตัว
“นี่เราเอานิยายที่อ่านก่อนนอนไปฝัน?” นิยายที่เธออ่านก่อนนอนมันมีอิทธิพลจนทำเอาเธอฝันเสมือนจริงขนาดนี้? ครั้งหน้าคงต้องเลิกอ่านนิยายก่อนนอนเสียแล้ว
ไม่ช้าหมอและกลุ่มคนมากมายก็เข้ามารุมล้อมหญิงสาวที่นอนบนเตียง
“ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ ก้อนโลหิตที่อุดเส้นเลือดของพระชายาคงละลายออก ขณะนี้มีสติสัมปชัญญะเช่นคนปกติ”
เย่หนิงกำลังคิดว่าที่แห่งนี้เป็นความฝันจากนิยายจีนที่อ่านก่อนนอนจึงไม่เครียดอะไรมาก จากที่สาวใช้ของร่างนี้เล่าให้ฟังเจ้าของร่างนี้มีชื่อว่าเย่หนิงเช่นเดียวกับเธอ เป็นบุตรีภรรยาเอกของเสนาบดี เย่หนิงคนนี้เกิดมาก็ป่วยเป็นโรคทางสมองมีสติไม่ต่างกับเด็กสามขวบ เมื่อถึงยามปักปิ่นก็ถูกจับยัดขึ้นเกี้ยวแดงแต่งเข้าจวนอ๋องลี่หลาง
อ๋องลี่หยางขึ้นชื่อเรื่องใช้พระชายาเปลืองที่สุดในแคว้น ด้วยชื่อเสียงในความโหดร้ายทำให้พระชายาที่แต่งเข้าไม่ตกใจตายตอนเข้าหอก็ค่อยๆตรอมใจตาย แม้กระทั่งแค่หมั้นหมายก็ทำเอาสตรีที่ถูกหมายหัวหนีบวช ดังนั้นฮ่องเต้จึงจับเจ้าของร่างซึ่งปัญญาอ่อนแต่งให้น้องชายเสีย อย่างไรคนปัญญาอ่อนก็ฆ่าตัวตายไม่เป็นและไร้สมองที่จะหลบหนี
“ถ้าพระชายาเป็นอะไรไปพวกบ่าวคงโดนโบยกันจนตายแน่” สาวใช้ทั้งหลายพากันโล่งใจที่นายหญิงไม่ได้เป็นอะไร
“ฉันแต่งงานแล้ว?” เย่หนิงมองอกเล็กๆของเจ้าของร่าง
อือ ร่างของเธอในฝันนี่แบนจนนึกว่าไม้กระดานตะปูตอกย้ำๆเสียอีก ดูท่าทางไม่น่าอายุเกิน18ปี
“เจ้าค่ะ”
“แล้วสามีเราละ?”
“ท่านอ๋อง...” สาวใช้ทั้งหลายแค่เอ่ยถึงเจ้าของบ้านก็ตัวสั่นราวลูกนก
ตึง! เสียงกระแทกประตูให้เปิดดังขึ้น บ่าวใช้ในเรือนพากันสั่นกลัว เย่หนิงค่อยๆหันหน้าไปทางต้นเสียง
“ล่ำ!” คำอุทานแรกทำเอาคนที่กำลังเดินเข้ามาชะงักฝีเท้า
“พระชายานั่นท่านอ๋องเพคะ” สาวใช้แอบกระซิบเบาๆ
“ไหนหมอแจ้งเราว่านางหายปัญญาอ่อนแล้วอย่างไร” อ๋องลี่หยางมองประเมินหญิงสาวดวงตาแสดงความรังเกียจ
“แรง! ต้องแบบนีซิสายตาคำพูดเหยียบย่ำขยี้ใจสะใจสุดๆ” เย่หนิงลืมตัวจนพูดสิ่งที่อยู่ในหัวออกมา
“น่ารังเกียจนัก!” ชายหนุ่มสะบัดชายเสื้อเดินออกจากห้องไป
เดิมนั้นอ๋องลี่หยางไม่เคยสนใจขยะที่ถูกส่งเข้าจวนเขามาแต่น้อย เพียงแต่วันนี้ได้ยินว่านางอยู่ๆก็ตื่นมาพูดจารู้เรื่องจึงเข้ามาดูเพียงเท่านั้น
“พระชายา...”
พวกสาวใช้ข้างตัวนึกสงสารนายหญิงนัก พวกนางดูแลนางหญิงมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่แม้นายหญิงจะสติปัญญาเท่าเด็กแต่ก็ไม่เคยดื้อหรือก่อปัญหา การที่ถูกบังคับแต่งเข้ามาในเรือนอ๋องลี่หยางเมื่อสองเดือนที่แล้ว พวกนางนึกสงสารนายหญิงของตนเองนัก เดิมนายหญิงยังสติปัญญาไม่ปกติจึงไร้ซึ่งความรู้สึกใดกับสายตาและคำพูดของท่านอ๋อง แต่ยามนี้สติปัญญากลับมาปกติย่อมสะเทือนใจกับคำพูดและการกระทำของท่านอ๋องแน่นอน
“ฟินจนเลือดกำเดาจะไหล!”
“…” สาวใช้ทั้งหลายพากันอึ้งกับนายหญิงของตน
หรือนายหญิงจะกลับมาปัญญาอ่อนอีกแล้ว?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

ชอบนางเอกแนวนี้5555