ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง

ตอนที่ 17 : ล่อผึ้งฝูงใหญ่ ตอนปลาย

ลมยามค่ำคืนพัดพาลมเย็นเพียงใดแต่ใจบางคนกลับไม่อาจเย็นได้ เสียงพิณดีดบรรเลงล่องลอยตามสายลม

“นายเหนือหัวให้มาเร่งเจ้าดำเนินตามแผน” เสียงบุรุษดังขึ้นท่ามกลางเสียงพิณบรรเลงเรือนฮวาที่คุณหนูนามเหมยลี่พักอยู่

“ข้ายังไม่สามารถเข้าใกล้อ๋องลี่หยางได้ ขอนายท่านให้เวลาข้าน้อยอีกนิด” หญิงสาวยังดีดพิณเพื่อกลบเสียงผู้บุกรุกยามวิกาล

นางนึกไม่ถึงว่าจะเข้าหาอ๋องตะขาบจะยากเย็นขนาดนี้ ไหนคนขายข่าวบอกว่าบุรุษผู้นี้ขาดแคลนสตรีข้างกายที่มีก็จะมีแต่พระชายาที่สมองไม่ดี นางจึงคิดแผนสาวงามนี้ขึ้นมา บุรุษร้อยทั้งร้อยย่อมสยบสตรีงามแต่ที่ไหนได้บุรุษผู้นี้ไม่มีสตรีจริงแต่ก็เพราะไม่เหลือบมอง ส่วนเรื่องเมียปัญญาอ่อนนี่มันนางเสือชัดๆ!

“ขอให้รีบเพราะนายท่านต้องการแคว้นลี่   อ๋องลี่หยางเป็นก้างชิ้นใหญ่ที่ต้องรีบกำจัด” เมื่อกล่าวจบบุรุษยามวิกาลก็กระโดดหายไปกับสายลมยามค่ำคืน

“เรียนพระชายา” บุรุษอีกผู้หนึ่งที่แอบซุ่มอยู่เรือนฮวากลับมาแจ้งเรื่องที่ตัวเองแอบได้เห็นได้ยิน

“พี่เจาบอกกี่หนให้เรียกข้าว่าน้องหนิง”

“ผู้น้อยยังไม่มีภรรยาโปรดละเว้นด้วย” เรียกขานพี่น้องกับพระชายาเท่ากับยื่นดาบมาบั่นคอเชียวนะ!

“พี่เสี่ยวเสี้ยนของเราถึงเทื้อแต่ยังโฉมสคราญ...”

“มีแขกยามวิกาลเยี่ยมเยือนเรือนฮวาของคุณหนูเหมยลี่ขอรับ!” คุยกับคนเช่นนี้ควรแสร้งไม่เข้าใจใช่หรือไม่ เขาเริ่มรู้สึกสงสารท่านอ๋องขึ้นมาจับใจ

เขาเป็นถึงแม่ทัพเจากลับถูกสตรีผู้หนึ่งใช้ให้เฝ้าวิกาลสตรี หน้าอายแทบมุดดินหนีหากแต่คนสั่งกล่าวแค่

หากไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ถือว่าบุรุษเฝ้าสตรีงาม เฝ้าไปเฝ้ามาพี่เจาอาจได้สตรีงามมาครอบครอง

ดูนางพูดเข้า เดิมกังขาข้อสั่งการแต่พอเฝ้ามาสองคืนก็พบสิ่งผิดปกติ ไม่นึกว่าแคว้นเป่ยจะกล้าเดินหมากก่อน

“ฮ่องเต้แคว้นฉู่พระองค์ใหม่เป็นคนเช่นไร?”

การเปลี่ยนเรื่องกระทันหันทำเอาสมองเฮยเจาค้างไปชั่วขณะก่อนเรียบเรียงคำพูดตอบอีกฝ่าย

ฮ่องเต้ใหม่แคว้นฉู่เรียกได้ว่าคมในฝักซ่อนเร้นตัวนานแกล้งทำเป็นหนุ่มน้อยเสเพล วันๆไม่เอางานเอาการแต่จริงๆทำตัวเป็นเหยี่ยวรอจับเหยื่อ

ฮ่องเต้ใหม่พระองค์นี้นั่งรอพี่น้องกัดกันเสร็จก็ตลบหลังกำจัดเรียบกวาดสะอาดทั้งวังหลวง หากจะถามเรื่องนิสัยใจคอนั้นดูจากกวาดวังสะอาดได้ขนาดนี้ก็ไม่คงไม่ต้องกล่าวอันใดเพิ่ม

“พี่เจาคิดว่าเป็นไปได้ไหมว่าเบื้องหลังครั้งนี้นอกจากแคว้นเป่ยยังมีแคว้นฉู่” ในนิยายจีนมักสลับซับซ้อนมีการใช้เล่ห์ตลบไปตลบมาเธอจึงพยายามเอาความเป็นไปได้มารวมกันเพื่อลดความเสี่ยง

“มีความเป็นไปได้น้อยขอรับ”

“ทำไมละ?” เย่หนิงอดสงสัยไม่ได้

“เพราะฮ่องเต้แคว้นฉู่เกลียดฮ่องเต้แคว้นเป่ย”

“หือ?”

“ฮ่องเต้ฉู่เคยถูกฮ่องเต้เป่ย...เกี้ยว” พูดจบก็เหงื่อตก

พรวด! น้ำถูกพ่นออกจากปากของเย่หนิง นี่มันฝันนิยายจีนหรือฝันนิยายวาย

“เอ่อ เกี้ยวนี่ใช่แปลว่า” เย่หนิงทำนิ้วมือเกี่ยวกัน

“ขอรับ” เฮยเจาหยักหน้า

“ข้าเข้าใจแล้วพี่เจา แล้วท่านอ๋องเคยถูกฮ่องเต้เป่ย...”

“ฮ่องเต้เป่ยยังกลัวตายเป็นขอรับ”

เขาไม่อยากเผานายตัวเองแต่ข่าวลือเรื่องดวงพิฆาตมันโด่งดังจนไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้นายของเขา

“นี่ข้าแต่งให้บุรุษผู้มีชื่อเสียงข้ามแคว้นหรือนี่”

ถ้าจะมีชื่อเสียงเช่นนี้อย่ามีเลยดีกว่า เฮยเจาก้มหน้าก้มตาไม่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพระชายาที่นั่งตื่นเต้นกับชื่อเสียงเกรียงไกรของอ๋องตะขาบดำ

“เช่นนั้นพี่เจาช่วยปล่อยข่าวพบคนแคว้นเป่ยเพ่นพ่านชายแดนฉู่ออกไป ส่วนด้านหมาไนขี้เรื้อนก็จับตาดูต่อไป”

“ขอรับ”

เธอชักอยากรู้จักฮ่องเต้ฉู่เหวยเสียแล้ว หวังว่าข่าวล่อนกกระจิบมาจับหนอนตาเฒ่าดักนกจะได้ผล