ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง

ตอนที่ 1 : สาวสายซาดิสม์ 100%

“กรี๊ด! นายท่านของบ่าว”

“แกจะแหกปากไปเพื่อ!”

“แกดูนี่ หน้าปกสุดสยิวนี้!” เย่หนิงหยิบหนังสือปกดำรูปผู้ชายถือแส้ใส่บิกินี่ตัวเดียวขึ้นมาชี้

“สยิวบ้านแกซิทั้งกุญแจมือทั้งแส้ในมือ!”

“นายท่านของบ่าว” เย่หนิงไม่ได้สนใจเพื่อน

“รสนิยมแกนี่น่าสยองจริงๆ” ปิงปิงหันไปหยิบหนังสือท่องเที่ยวมาเปิดดู

เย่หนิงและปิงปิงเป็นเพื่อนคบกันมานาน แม้รสนิยมทั้งคู่จะแตกต่างกันแต่ก็มีจุดที่ยังทำให้ไม่เลิกคบกันไปได้คือบ้าเหมือนกัน เย่หนิงบ้านิยายสายโซ่แส้กุญแจมือส่วนเพื่อนของเธอบ้าดินแดนลี้ลับ ปิงปิงฝันอยากไปเที่ยวยังป่าเนินพระจันทร์ ป่าที่เชื่อกันว่ารับไอจากพระจันทร์ทำให้ต้นไม้ที่เจริญเติบโตผิดแปลกกว่าป่าแห่งอื่น

“อา อยากเจอผู้ชายอกแน่นแขนน่ากัดยืนถือแส้จัง” เย่หนิงยืนกอดหนังสือปกดำ

“แช่งให้แกได้ให้แกโดน คนทั่วไปอยากได้แฟนอบอุ่นใจดีแกดันบ้าอยากได้แฟนซาดิสม์” ปิงปิงเลิกสนใจเพื่อนบ้าของเธอก่อนหันมาเปิดหนังสือท่องเที่ยว

เย่หนิงและปิงปิงเป็นโปรแกรมเมอร์รับดูแลความปลอดภัยของบริษัทต่างๆ พวกเธอร่วมกันเปิดบริษัทเล็กๆภายในบริษัทตกแต่งตามรสนิยมส่วนตัวของทั้งคู่ ห้องมุมหนึ่งจึงดูคล้ายคลับซาดิสม์ส่วนอีกมุมมีแต่ของสะสมสถานที่เหนือธรรมชาติ

กลับมาหาข้า เสียงเบาๆกระซิบลอยลมเข้าหูเย่หนิง เธอวางมือจากหนังสือหันมาถามเพื่อนสนิท

“ปิงปิงแกพูดกับฉันหรือ?”

“พูดอะไร?” ปิงปิงมองเพื่อนอย่างสงสัย

 เย่หนิงมองหน้าเพื่อนก่อนเลิกสนใจ เธอคงหูฝาดไปเอง

เย่หนิง เย่หนิง ใยเจ้าทอดทิ้งข้าหนีจากมา

เย่หนิง เย่หนิง ไม่ว่าเจ้าจะหนีไปไหนแต่ไม่ช้าข้าจะจับตัวเจ้าได้

เสียงแผ่วเบาปลิวตามสายลมเรียกหาผู้จากหนีมา มีบุพเพจึงพานพบ แต่หากไร้วาสนาก็มิได้อยู่ร่วม

สำนักงานสองสาวตั้งอยู่ย่านนอกเมือง พวกเธอนิยมธรรมชาติมากกว่ารถติดหรือความแออัดของคน แล้วสำนักงานที่ไกลขนาดนี้จะมีลูกค้าหรือ? ตอบได้เลยว่ามีแน่นอน ยุคที่ทำธุรกิจผ่านทางระบบอินเตอร์เน็ตไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็สามารถรับงานได้ สำนักงานของทั้งคู่มีงานไม่เคยขาด ฉายาของพวกเธอทั้งคู่คือจอมเวทย์ค่ายกล ทำไมจึงได้ฉายาเช่นนั้นก็เพราะพวกเธอสามารถวางกลไกดักไวรัสที่รุกรานคอมพิวเตอร์ได้เหมือนค่ายกล

“เย่หนิงมีงานจากโรงพยาบาลเจเคจะรับงานไหม?”

“เจเค?” เย่หนิงละตาจากคอมพิวเตอร์หันมามอง

“ใช่ โรงพยาบาลเจเค โรงพยาบาลใหญ่เลยนะแก!” ปิงปิงขยับตัวหันออกจากคอมพิวเตอร์มามองเพื่อน

“เกิดอะไรกับระบบป้องกันเดิม?” เย่หนิงตาเป็นประกาย งานใหญ่อย่างโรงพยาบาลเจเคไม่ค่อยมาตกถึงมือง่ายๆ แม้พวกเธอจะมีชื่อเสียงแค่ไหนแต่บริษัทใหญ่ๆหรือโรงพยาบาลที่มีลูกในเครือเป็นสิบโรงพยาบาลอย่างเจเคมักมีบริษัทรักษาความปลอดภัยใหญ่ๆรับไปก่อนตกถึงมือพวกเธอ

“ทางเจเคแจ้งมาว่าเจอทากเลือดในระบบ” ปิงปิงถูมือ เธอรู้สึกตื่นเต้นคันไม้คันมือ

ทากเลือดเป็นไวรัสคอมพิวเตอร์ที่กำลังโด่งดังกำจัดยาก หากเจาะเข้าระบบเข้าไปแล้วมีแต่ทิ้งข้อมูลล้างระบบทิ้งอย่างเดียวไม่สามารถกู้ได้

“ทากเลือด! รับงานไปเลยปิงปิง พวกเราจะใช้ HIV เข้าไปจัดการ”

HIV เป็นโปรแกรมกำจัดไวรัสที่พวกเธอเขียนขึ้นมา ตัว HIV จะเข้าไปฝังตัวเข้ากับไวรัสบุกรุกแล้วใช้ข้อมูลของไวรัสตัวบุกรุกแปลงปรับจำลองเป็นตัวมันเองก่อนจะทำลายจากภายในออกมากระจายเข้าไปจับผู้บุกรุกอื่น เพราะการทำตัวคล้ายไวรัส HIV เช่นนี้จึงได้ชื่อว่า HIV นั่นเอง

“แกโหดวะใช้ HIV เลยหรือ” ปิงปิงอดสงสารตัวคนปล่อยไวรัสทากเลือดเข้าระบบโรงพยาบาลเจเคไม่ได้ ตัว HIV นอกจากจะทำลายผู้บุกรุกแล้วนั้นยังตามเส้นทางที่ไวรัสบุกรุกเข้ามาเพื่อเข้าไปฝังตัวทำลายระบบต้นตอของไวรัสบุกรุกด้วยเรียกได้ว่าทำลายถึงรากถึงโคน

“แล้วไง ฉันตามแฮกเกอร์ทากเลือดมาหลายเดือนแล้วในที่สุดก็จะได้ปะทะฝีมือ”

“ได้ได้ ฉันจะได้ลองค่ายกล 7 ทิวาที่พึ่งเขียนด้วย”

“รับงานไปเลยปิงปิง ทากเลือดแกเสร็จฉันแน่!” 

“เย่หนิงแกจะไปเจอคุณหลินไหม?” ปิงปิงถามเพื่อนสาวเผื่อนางจะอยากไปรับงานด้วยตัวเอง

“ไม่ดีกว่าแก วันนี้ฉันมีนัดกับท่านอ๋องของบ่าว”

ท่านอ๋องคือหนุ่มในนิยายจีนเล่มใหม่ที่หญิงสาวพึ่งซื้อมา อา ตัวเอกซาดิสม์กับนางเอกสายอึ๋ม ไม่ใช่ซิสายหวาน

“หล่อนไม่ไปแน่นะ หล่อนะจะบอกให้”

“คงสู้ท่านอ๋องไม่ได้หรอก”

“แกบ้าไปแล้ว คุณหลินนี่หล่อในโลกจริงสัมผัสได้แต่อิอ๋องของแกมันหนังสือ!” ปิงปิงไม่อยากเชื่อสมองเพื่อนเธอจะบ้าไปสุดทาง

“หล่อแกก็เอาไปกินเองซิ” เย่หนิงยักไหล่ไม่สนใจ

“ไม่เอา ฉันยังไม่อยากหาเหาใส่หัว ฉันจะไปตามหาทางเข้าป่าหิมวันต์ที่เค้าพูดถึงกัน” ปิงปิงฝันถึงภาพวาดในหนังสือของประเทศไทยที่เคยอ่านมา ป่าหิมพานต์ ครุฑ นาค ยักษ์ แค่คิดก็ฟินแล้ว

“แกก็บ้าไม่ต่างกับฉัน” เย่หนิงบู้ปากใส่เพื่อน