เจาะเวลามาเป็นแม่ทัพ

ตอนที่ 6 : ชายเหนือชายคือยอดชาย! ตอนต้น

หลังงานเลี้ยงที่แสนวุ่นวาย ฝูชิงกลับมานั่งเกียจคร้านเช่นเดิมเนื่องจากแม่ทัพเวินถูกกักบริเวณ 10 วันข้อหาถีบองค์ชายต่างแดน หากเป็นเธอถ้ารู้ถีบองค์ชายเกย์แล้วโทษแค่นี้จะช่วยถีบด้วยแรงของแม่ทัพเวินให้องค์ชายฉู่กระอักเลือดนอนรักษาไป 3 เดือน

“นายน้อย...” พ่อบ้านเยี่ยละล่ำละลักพูดจากกระอักกระอ่วน

“หือ?” ฝูชิงหันไปมองทางพ่อบ้าน เธอขมวดคิ้วทันทีที่เห็นคนด้านหลังพ่อบ้านเยี่ย

“นายน้อยบ่าวขออภัย” ฝูชิงพยักหน้า เธอเข้าใจถึงความหนักใจของพ่อบ้านเยี่ยที่ไม่สามารถห้ามผู้บุกรุกเดินเข้ามาในจวนได้ นี่ถ้าแม่ทัพเวินรู้ว่าประตูจวนถูกบุกรุกไม่รู้จะบุกเข้ามาซ้อมทหารรักษาจวนปางตายอีกไหม

“ให้คนไปยกของมารับแขก” พ่อบ้านเยี่ยโค้งรับคำสั่งก่อนจะเดินจากสวนออกมา

“สวนท่านดู...จืดชืด” แขกไม่ได้รับเชิญก้นบ่น

“ข้าพึ่งทราบว่าอาชีพทูตว่างงานจนเดินเข้ามาติสวนบ้านผู้อื่นได้” ฝูชิงไม่เชิญองค์ชายหน้าหนานั่ง เธอทำราวองค์ชายผู้นี้ไม่มีตัวตน

องค์ชายฉู่ไม่สนใจเจ้าบ้านที่เมินเฉยตัวเอง เขาพาตัวไปนั่งฝั่งตรงข้าม

“เวินเจ้าไม่คิดรับข้าเข้าจวน?” ฝูชิงหางคิ้วกระตุก นี่มันยังหน้าด้านไม่เลิก!

“กรุณาเรียกแม่ทัพเวิน” ฝูชิงนึกถึงแม่ทัพเวิน นี่หากเขาอยู่ที่นี่คงกล่าวว่า ‘ข้าไม่ได้สนิทกับเจ้าขนาดให้มาเรียกชื่อเฉยๆ’

บ่าวชายยกสุราและกับแกล้มวางบนโต๊ะก่อนจะถอยออกไปยืนห่างๆ ฝูชิงรินสุราก่อนจะเลื่อนส่งให้แขกหน้าด้านยัดๆลงปากเผื่อจะรีบกินรีบกลับ

“ข้าจริงใจกับเจ้านะเวิน” องค์ชายฉู่พูดไปร่ำสุราไป

“หากข้ารับท่านเข้าจวนมาถือว่าท่านแต่งเข้าไม่ทราบท่านจะกล้าตัดใจสละตำแหน่งรัชทายาทได้หรือ” ทันทีที่ฝูชิงกล่าวจบจอกสุราองค์ชายฉู่ก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะยกเทลงคอ

“ข้าเป็นเพียงบุตรคนที่เก้า พี่ชายมากมายไม่ต้องกังวล” มุมปากของฝูชิงแค่นยิ้มเล็กน้อย เธอแอบส่งสายข่าวไปสืบหลังจากเกิดการขอแต่งงานสะเทือนวัง องค์ชายฉู่ช่างตลบตะแลงเก่งนัก

“ถึงท่านมาเป็นเขยแต่งเข้าข้าก็ไม่มีสิทธิ์ให้ท่านยืมกำลังทหาร...สู้ท่านขอให้ฮ่องเต้ฉานแต่งท่านเข้าไปเป็นสนมในวังน่าจะได้เรื่องกว่า”

“ไม่คาดมาก่อนว่าแม่ทัพเวินจะเป็นคนตลก”

ฝูชิงอยากตอกกลับแรงกว่านี้เพียงแต่ยามนี้ชายผู้นี้เป็นทูตและแขกแคว้นมิอาจใช้ความรุนแรงให้กระเทือนความสัมพันธ์ได้จึงได้แต่ถอดถอนลมหายใจ องค์ชายงูพิษสมกับที่แม่ทัพเวินเตือนไว้ การมาครั้งนี้มีเหตุแอบแฝง หนึ่งหาขุมกำลังยึดอำนาจยกตนเป็นรัชทายาท สองหากไม่สำเร็จก็สร้างความร้าวฉานในราชสำนักแคว้นฉานแล้วโจมตี องค์ชายผู้นี้ทำอะไรกะไม่ลงแรงนอกจากฝีปาก

“ข้าทูลองค์ชายตามตรง ผู้ปกครองส่วนใหญ่หน้าไม่หนาเป็นไม่ได้ ท่านมีทั้งหน้า...และขุมกำลัง มิเห็นต้องลากแคว้นฉานเข้าไปเกี่ยว ไว้ท่านว่างจากศึกในบ้านแล้วค่อยมาชวนข้าทะเลาะก็ได้”

องค์ชายฉู่อดหัวเราะไม่ได้ วันนี้เขาพึ่งรู้ว่าแม่ทัพเวินจะมีวาจาราวกับนักการทูตเช่นนี้ เดิมเขาเพียงอยากหาเรื่องให้เกิดปัญหาระหว่างขุนนางในแคว้นฉานแก้เบื่อเท่านั้น ส่วนการยึดบัลลังก์เพียงเขานั่งรอพวกพี่ชายเดินลงไปในหลุมที่ขุดดัก บัลลังก์สะกิดนิดเดียวก็กลายเป็นของเขาเพียงแต่ทั้งหมดมันน่าเบื่อ

“ท่านมองออกว่าข้าคิดอะไร?” องค์ชายฉู่แกล้งถาม

“ท่านกำลังคิดว่าโลกสงบสุขเกินไป” ฝูชิงแค่นเสียงออกจากจมูก เธออยากตะโกนด่าชายตรงหน้าเหลือเกินหากเบื่อนักก็เอาแรงช้างสารที่มีไปไถนาทำไร่ให้เหนื่อยจะได้ไม่เที่ยวไประรานผู้อื่น

“เจ้าน่าสนใจมากขึ้นนะเวิน” องค์ชายฉู่หัวเราะ เขาหาที่ฆ่าเวลารอบัลลังก์ลอยใส่มือของเขาได้แล้วตอนนี้ หวังว่าแม่ทัพเวินคนใหม่จะไม่กลับมาทำตัวน่าเบื่อหรือชิงตายไปก่อน

“ลดภาษีนำเข้าสินค้าจากแคว้นฉานห้าปี” เธอยกมือขึ้นแสดงห้านิ้ว

“สอง” องค์ชายฉู่ยกสองนิ้วต่อรอง

“สี่ขาดตัว ต่อรองอีกก็ไสหัวกลับแคว้นท่านไป”

“เจ้ามันหน้าเลือด”

“เทียบกับต้องมารับรองท่านจนกว่าปัญหาที่แคว้นตะวันตกหมดไปก็คุ้มมิใช่หรือว่าที่รัชทายาท” ฝูชิงหัวเราะ

“ตกลงเจ้าไม่มีเมียในตำหนักดังคนเล่าจริงหรือไม่เวิน”

“ถึงไม่มีข้าก็ไม่คิดรับผู้ชายมาอุ่นเตียง”

“ถ้าข้าคิดปีนเตียง...”

เคร้ง มีดสั้นหนึ่งด้ามถูกฝูชิงตวัดปักลงกลางโต๊ะ

“ท่านเคยได้ยินข่าวบ่าวที่คิดปีนเตียงแม่ทัพเวินหรือไม่...หายไปไร้ร่องรอย”