เจาะเวลามาเป็นแม่ทัพ

ตอนที่ 13 : ชอบผู้ใดใครสนกัน ตอนปลาย

ด้านนอกกำลังไม่ทราบสังกัดสวมโม่งชุดดำกำลังปะทะกับทหารและองครักษ์ส่วนตัวขององค์หญิงสิบและองค์ชายฉู่ ฝูชิงแทบอยากด่า 7 โคตรขององค์ชายรองแคว้นตะวันตกเหลือเกิน ในนั้นขอด่าอีองค์ชายฉู่ตัวต้นเหตุด้วย ยกมาทั้งวังมันเลยหรือไงฆ่าคนเพียงคนเดียวล่อมาเป็นร้อยคน ที่สำคัญนี่มันกลางวันแสกๆเผือกใส่ชุดดำหาสวรรค์วิมานหรือไง!

“กลางวันแสกๆยกคนมาขนาดนี้ท่าจะอยากให้เจ้าตายมาก” แม่ทัพเวินยกดาบขึ้นฟันโม่งดำ

“ข้ามันคนดัง” องค์ชายฉู่ยกดาบกันดาบโม่งที่ฟันลงมา ยามนี้เหงื่อแม่ทัพเวินและองค์ชายฉู่เหงื่อเริ่มไหล ถึงแม้ฝีมือจะมีมากแต่คนบุกรุกมาเหมือนมดขนาดนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“ทหารวังหลวงยังไม่มาอีกหรือ!” ฝูชิงยกดาบขึ้นกันลูกธนูที่เริ่มยิงเข้ามา

“เรียนแม่ทัพฮ่องเต้กำลังส่งทหารเคลื่อนเข้ามาช่วยขอรับ” หนึ่งในทหารจวนแม่ทัพเข้ามาช่วยปัดลูกธนูที่เริ่มยิงเข้ามา

มือขวากวัดแกว่งดาบปัดป้องลูกธนูดวงตาระวังฝูงโม่งชุดดำ เธอไม่เคยคิดว่าต้องมาหาทางเอาชีวิตรอดขนาดนี้ ให้ตายเถอะรอดไปได้จะเก็บค่าทำขวัญฮ่องเต้ให้คลังโล่ง

เฟี้ยว เสียงปล่อยธนูรอบใหม่ดังขึ้น ฝูชิงหันไปเห็นองค์ชายฉู่กำลังป้องกันตนเองจากกลุ่มกองกำลังโม่ง เธอไม่คิดอะไรแล้วด้านหน้ามีห่าธนูปล่อยมาทางองค์ชายฉู่ ด้านหลังมากองกำลังโม่งกำลังปะทะกับองค์ชายฉู่ เธอวิ่งเข้าไปใช้ร่างกายแม่ทัพเวินแทนโล่

“ฝูชิง!” แม่ทัพเวินเห็นธนูสองดอกปักเข้าไปยังฝูชิงก็วิ่งเข้าไปหา

“เวิน!” องค์ชายฉู่หันมาเห็นฝูชิงค่อยๆล้มข้างหลังตนเองก็รู้สึกอารมณ์ครุกกรุ่นฟาดฟันโม่งร่างกายแยกส่วนจากกัน องค์ชายฉู่นั่งลงประคองร่างที่ถูกธนูยิงบาดเจ็บ

“ขอโทษด้วยที่ทำร่างกายของท่านเป็นแผล” ฝูชิงถูกยิ้มแห้งๆไปทางแม่ทัพเวินที่วิ่งเข้ามาหาทั้งคู่

“เจ้ามันบ้า” แม่ทัพเวินคุกเข่านั่งข้างฝูชิง

“ก็นึกว่าร่างกายนี้มันทนเหมือนควาย” มือฝูชิงกำลูกธนูที่ปัก โดนไปสองดอกเจ็บไม่น้อย

“เจ้ามัน…” อยู่ๆแม่ทัพเวินก็รู้สึกเจ็บร่างกายราวถูกลูกธนูแทงเช่นกัน เขาถึงกับมือสั่นร่างอ่อนแรง

“ท่านแม่ทัพทหารฮ่องเต้มาถึงแล้วขอรับ” เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้ฝูชิงรู้ทันทีเจ้าฮ่องเต้ขี้เหนียวส่งคนมาช่วยแล้ว

“พวกท่านรอดแล้ว” ฝูชิงรู้สึกปากแผลร้อนราวไฟจี้

“ห้ามเจ้าพูดเหมือนสั่งเสียแบบนี้เวิน!” องค์ชายฉู่เขย่าตัวล่ำๆของแม่ทัพเวินในอ้อมกอด ฝูชิงโดนเขย่าจนรู้สึกเจ็บแผลอยากด่าบุรุษไม่ถนอมหยกตรงหน้าเหลือเกิน

“เสียดายเจอท่านช้าไป...แค๊ก เลยรีดกระเป๋าเงินท่านได้ไม่มาก” ฝูชิงเริ่มรู้สึกหายใจติดขัด เธอมองไปยังแม่ทัพเวินที่ขณะนี้เหงื่อตกมือกุมร่างกายบริเวณเดียวกับที่เธอได้รับบาดเจ็บ เธอรู้ทันทีนี่คงเป็นเวลาคืนร่างกายกลับไปให้เจ้าของเดิม หวังว่าแม่ทัพเวินจะไม่โกรธเธอมากที่ใช้ร่างกายของเขาแทนโล่

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วอย่างไรเวิน ข้าฉู่เหวินต้องการสิ่งใดย่อมต้องได้ ถึงแม้ต้องชิงจากใครมาก็ตาม...ข้าเป็นพวกฝังจำเมื่อเลือกแล้วไม่เปลี่ยนใจ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าหนีข้าไปทั้งที่ยังไม่รักข้า” เสียงขององค์ชายฉู่ค่อยๆเบาไปเรื่อยๆ ฝูชิงรู้สึกประคองร่างกายตนเองต่อไปแทบไม่ไหว เธอมองไปยังแม่ทัพเวินที่ขณะนี้ทหารวังพากันร้องเรียกหมอหลวงเข้ามาดูอาการ นี่คงถึงเวลาแล้วซินะ

“ท่านติดเงินข้าอยู่มากมายหากมีโอกาสก็ใช้คืนข้ามาซะด้วย” แล้วดวงตาของเธอก็มืดดับลงพร้อมกับเสียงร้องเรียกชื่อจากองค์ชายฉู่

เฮ้อ นอนตายในอ้อมกอดมัดกล้าม แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าร่างที่ถูกกอดไม่ได้กล้ามด้วยกัน ฝูชิงคิด